Goedemorgen allemaal, Soms weet ik niet meer of hoe ik me voel normaal is of dat er meer aan de hand is, het enige wat ik weet is dat ik me niet mezelf voel. Een paar weken geleden ben ik bevallen van onze tweede spruit. Een schitterend klein mannetje waar ik vanaf moment 1 al van hou. In de kraamperiode spuugde hij vrij veel wat gelukkig al stukken minder is geworden. Het enige wat overblijft is dat het slapen een dingetje is, hij valt makkelijk in slaap maar is (zeer) snel weer wakker en de buikkrampen. Ook op onze dochter ben ik helemaal verliefd, ze is doorgaans heel vrolijk, makkelijk en slaapt prima (op de bekende fases na). Maar 24/7 voor 2 kleintjes zorgen valt me zwaar, zwaarder dan ik had verwacht. Ik slaap slecht, heb bijna geen honger waardoor ik weinig eet en dus afval (oké er mogen wat kilo's af maar liever niet op deze manier), kan weinig hebben en reageer snel geïrriteerd. Ik ken het hele ontzwangeren-verhaal, maar soms denk ik dat er meer aan de hand is. Als ik al wat tijd voor mezelf heb overdag zit ik vaak maar een beetje op internet in plaats dat ik snel het huishouden doorga. Ik heb er gewoon geen fut voor en vind het al heel wat dat ik, naast de zorg voor de kids, de basis dingen in huis elke dag doe. Voel me lusteloos, zwak en zou het liefste een keer een dagje in bed doorbrengen. Even bijtanken, kijken of dat zou schelen. Helaas is daar weinig mogelijkheid toe aangezien mijn man lange dagen maakt en dat 6 dagen per week. Blijft er 1 dag over die hij (en ik ook) graag als gezin doorbrengt. Die ene dag is ook de dag waar ik, merk ik, naar uitkijk de rest van de week. Omdat ik er dan niet alleen voor sta. Familie en vrienden hebben we niet in de buurt omdat we 2 jaar geleden naar dit dorp zijn verhuist vanwege mijn man zijn werk. Alle contacten wonen op minstens 150 km afstand en hulp vragen is daardoor lastig. Ook vind ik het moeilijk om onze 2 kids hun (enige) dag met papa af te nemen omdat mama (en papa) tijd voor zichzelf wil. Ik moet zeggen dat dat gevoel al minder wordt, hoe triest ook. Gisteren na het eten, en toen de kids sliepen, hadden mijn man en ik het hier over. Mijn man gaf aan dat hij merkte dat het minder gaat met mij, dat ik vaak een slecht humeur heb en er ziekjes uitzie. Het zat en zit me heel hoog waardoor ik begon te snikken, en heel eerlijk heb verteld hoe ik me voel. Want hoe voel ik me? Soms vrolijk, iets vaker neutraal maar prikkelbaar, moe en lamlendig voel ik me het meest. Ik kan weinig hebben, en dat hangt een beetje samen met hoe ik geslapen heb. Mijn man en ik lachen weinig meer samen, vaak gaan we onze eigen weg als we thuis zijn en omdat onze kleine man huilt van de krampen 's nachts (en onze dochter daar wakker van word en ook gaat huilen) slapen we ook niet samen. Ik beneden op de bank met de kleine man, mijn man boven met de babyfoon van onze dochter. Ik mis het om tegen hem aan te kruipen in bed, lekker knuffelen voor het slapen. Ik mis het om wakker te worden en hem naast me te zien liggen. Ik mis zelfs zijn gesnurk, wat ik nooit had gedacht ooit te zeggen! Maar ja, de 3 uurtjes slaap die ik nu pak op een nacht zijn me enorm veel waard op het moment. Dus dan maar zo. Afwisselen zodat ik wat meer kan slapen gaat helaas niet, mijn man heeft een verantwoordelijke baan waar hij zijn hoofd er goed bij moet houden. We hebben het geprobeerd, maar hij kan om mee te beginnen al slecht tegen weinig slaap. Kan hij ook niks aan doen, en bij zijn vorige project deed hij ook gewoon nachtvoedingen en troosten 's nachts maar kon hij later beginnen in de ochtend. Daarnaast moet hij vroeg op, rond die tijd krijgt ons mannetje een fles die mijn man geeft. Maar dan beginnen vaak de buikkrampen en dat is vaak op het moment dat mijn man weg moet. Enfin, lang verhaal maar dat werkt dus niet lekker. Minder uren werken zit er helaas ook niet in. Deze opdrachtgever heeft deze tijden bepaald en hier zal mijn man in moeten schikken anders is hij het project kwijt. Al met al maakt de situatie dat ik me gestrest voel, opgefokt, verdrietig noem het maar op. Ik heb het gevoel nooit eens een half uurtje voor mezelf te hebben, of ik moet 's nachts de tijd die ik slaap opofferen. Ik kom nergens aan toe, van huishoudelijke klussen tot mijn wenkbrauwen epileren. Ik wil al weken mijn haar verven, de verf staat er maar de tijd ontbreekt. En ik heb hier steeds meer moeite mee, mijn wereld is zo klein geworden zo snel. Ik spreek wel vriendinnen via Facebook en whatsapp, maar afspreken gaat vaak niet door hun drukke agenda's en de weinige tijd die ik vrij heb. Mijn man zei gisteren dan ook dat hij bang is voor een postnatale depressie. Vooral omdat ik gisteren in tranen uitbarstte. Ik legde hem uit dat gisteren toevallig een extra zware dag was geweest, onze dochter is verkouden/grieperig en er komt een kies door, ons mannetje heeft veel last van krampen en is daarrdoor heel onrustig. En gisteren was het dus even een beetje too much to handle toen dochterlief besloot haar middagslaapje over te slaan en in plaats daarvan heel de middag te gaan piepen en zeuren (en uiteindelijk huilen omdat ze zo moe was) omdat ze zich niet goed voelde. Vind het enorm zielig voor d'r dat ze zich zo rot voelt en daardoor niet kan slapen, maar ik heb me rot gerend om ze beide tevreden te maken en houden. Daar kwamen mijn tranen door, omdat het nog een schepje erbovenop was gisteren en ik zelf ook ziek begin te worden. Althans, dat denk ik. Mijn man vind dat ik naar de huisarts moet om te kijken of er niet meer aan de hand is. Aan de ene kant zeg ik dat het nergens op slaat en ik gewoon moet wennen, aan de andere kant zou hij ergens gelijk kunnen hebben?
Heftig allemaal! Snap dat je het even niet trekt. Misschien even langs de dokter. Het zou inderdaad maar zo kunnen dat je ddn depressie hebt. Sterkte meid!
Ik zou zeker even met de huisarts hierover praten. Als is het maar om je verhaal nog eens te kunnen doen. Natuurlijk is het zwaar en aanpassen zo net na de bevalling. Maar wat je omschrijft is wel wat meer dan alleen maar zwaar vind ik. Maar zo is dat ook lastig te beoordelen. Je maakt je blijkbaar zorgen en dat doe je niet voor niets. Neem jezelf serieus en ga er met de huisarts over praten. Heel veel sterkte in ieder geval
Ik denk dat het goed is dat je eventjes gaat praten met de huisarts en alles eens voorlegt. Misschien helpt het je wel, ik hoop dat je je snel wat beter voelt.
Je zou een pnd kunnen hebben, dat kan ik zo niet zeggen. Je bent in ieder geval momenteel niet happy. Slaapgebrek kan natuulijk voor veel klachten zorgen, dus is het mogelijk om je kinderen eens een dagje te laten logeren, zodat je kunt bijtanken? Of probeer wat vaker een dutje te doen, als dat mogelijk is. Je zou bij je huisarts even je ijzer, je b12, je schildklier en je vitamine d kunnen laten checken. Na de geboorte wil je schildklier nogal eens ontregeld zijn en dit kan voor veel klachten zorgen. Ook die andere 3 dingen kunnen voor vermoeidheid en emotionele klachten zorgen. Tevens kun je dan bij je huisarts aangeven dat je je zo voelt. Als je echt een pnd hebt is het fijn als je hulpkan krijgen. Is er mss andere voeding voor je zoontje waardoor hij minder krampjes krijgt? Mss even naar kijken? Het hoort er natuurlijk wel wat bij, maar misschien kun je met andere voeding veel bereiken. Ook os er spul voor krampjes ( geen idee hoe dat heet) wat misschien zou kunnen helpen. Ik hoop dat je je snel wat beter voelt
Zoals hierboven beschreven is, wij kunnen zo niet zeggen of er sprake is van een PND. Maar het is zeker verstandig om naar de huisarts te gaan. Voor nu zou ik je ook willen adviseren om de kinderen een dag of 2 dagen even te laten logeren, bij opa &oma als die mogelijkheid er is. Puur om bij te tanken. Als je dat in het weekend doet, heb je er samen wat aan, als je dat doordeweeks doet, hebben jullie nog wel die ene dag als gezin. Soms heb je dat gewoon even nodig om bij te tanken en de eerste moeilijke periode door te komen. Ook lees ik in je eerste stukje dat je verliefd op je dochter bent en vanaf dag 1 van je zoontje houd. Natuurlijk is dat zo, maar je kunt er natuurlijk dagen tussen hebben zitten dat het wat minder is. Het klinkt een beetje alsof je vindt dat dat zo moet zijn en je je niet minder mag voelen (ik weet niet of dat zo is?) Ik had daar namelijk na de bevalling (wel direct) erg veel moeite mee, ik had dat gevoel namelijk helemaal niet direct en door mijn lage hb na de bevalling kon ik niets anders dan voeden en slapen...wat ook niet veel was. Geen luier verschonen, geen badje, en had ook even echt een deprimerend gevoel van; is dit het nou?! Dit direct besproken met mijn man, moeder en kraamhulp en die laatste gaf ook aan; over die roze wolk wordt vaak veeeeel te optimistisch gedaan, er zijn veel vrouwen die dit misschien in de werkelijkheid helemaal niet voelen maar niet durven te erkennen. Goed dat je het met je man hebt besproken, volgende stap is idd met de huisarts en kijk van daaruit verder. Het is belangrijk om er alert op te zijn!
Ik ben natuurlijk geen arts dus ik kan niet een oordeel geven of het wel of geen PND is. Maar ik denk dat je genoeg ingrediënten opnoemt die maken dat je je zo voelt zoals jij je voelt. Slaaptekort, geen tijd voor jezelf, een man die 6 dagen in de week weg is, kindje die moeizaam slaapt... dat is ook heel pittig! Op het moment dat je alleen maar "geeft" en geen energie opdoet, voel je je alleen maar slechter. Eigenlijk is de oplossing tijd voor jezelf. Maar hoe doe je dat? Bijvoorbeeld: een oppas zoeken, dan maar betaald. Iemand die een uurtje of twee uurtjes bij de kinderen kan zijn zodat jij kan gaan sporten, wandelen, winkelen oid. Of je kunt aankloppen bij een organisatie als Home Start. Hele lieve vrijwilligers die je echt een stukje op weg kunnen helpen. Mocht jouw zoontje erg onrustig blijven is het ook helemaal geen slecht idee om eens verder te kijken samen met de huisarts of dat er niet toch meer aan de hand is dan krampjes. Hopelijk heb je hier wat aan. Sterkte!
Ik vind het goed van je dat je dit ter sprake brengt! (Al is het maar hier op het forum). Zoals anderen ook aangeven is het misschien wel verstandig om even met de huisarts te praten, praten lucht ook al op. Kindjes een dagje laten logeren is misschien ook een idee, misschien heb je lieve buren? Sterkte en succes! Je kan het 😊
Ik herken dit wel, maar ook hier intensieve zorg met twee keer een huilbaby. Lijkt mij persoonlijk geen PND, maar gewoon oververmoeid. Zorgen dus dat je hulp krijgt! Is een huishoudelijke hulp geen idee? Kan je oudste naar de peuterspeelzaal? Kunnen familie en vrienden gewoon af en toe eens bij kunnen springen, zodat jij even lekker op bed kunt? Dat soort dingen?
Je bericht herken ik maar al te goed. Maar dan bij onze eerste zoon. Hij had ook veel last van buikkrampen en schoot bij het minste of geringste geluidje al wakker. Ik had ook totaal geen tijd meer voor mezelf en kwam daardoor in een neerwaartse spiraal. Dan heb je gelukkig nog niet meteen een PND, maar je moet er wel voor uitkijken dat het dit niet wordt. Alle dingen die jij opnoemt zijn zwaar, en je moet de cirkel proberen te doorbreken. Misschien kun je bij familie aangeven hoe jij je voelt. Misschien dat ze dan wat vaker langs kunnen komen om je gezelligheid te bieden en eens een beetje mee te helpen door bijvoorbeeld een keer met je dochter naar de speeltuin te gaan etc. Als ze nergens vanaf weten zullen ze niet snel hulp bieden. Ook kan het misschien helpen om contact te zoeken met andere moeders in je omgeving, door baby-ochtenden of baby-zwemmen bijvoorbeeld? En dat je na zulke pittige dagen in huilen uitbarst is denk ik totaal niks geks. Je bent oververmoeid en kunt niet de dingen doen die je graag wilt doen. Ook ga je je schuldig voelen omdat je het huishouden laat liggen. Het is helemaal niet gek dat je je zo voelt. Maar wel, mijns inziens, belangrijk dat er iets in het patroon gaat veranderen. Probeer alles rustig op een rijtje te zetten en kijk wat er anders zou kunnen. En voel je vooral niet schuldig! Het is gewoon zwaar! Heel veel sterkte! Owja, en wat bij ons erg hielp was ons zoontje inbakeren in een doek. Hij werd er helemaal rustig van en sliep meteen hele nachten door. Misschien iets om te proberen? Er staan op youtube veel filmpjes over hoe je dit moet doen.
Het lijkt mijn stukje wel! Ik heb hier ook en dreumes rond lopen en een baby en ik ren en vlieg ook de hele dag, ben moe en kom nergens aan toe. Het valt inderdaad heel zwaar twee kleintjes fulltime verzorgen en vermaken en ik ben ook depri achtig doordat ik geen uurtje nog voor mezelf heb want als dreumes op bed ligt is baby vaak onrustig, en ik ben ook een type dat graag af en toe zich even terugtrekt maar dat gaat simpelweg niet. Toch denk ik dat ik geen pnd heb maar dat ik gewoon heel eegg moet wennen dat ik 24/7 'beschikbaarheids dienst' heb. En ja, ook ik zit nu te internetten terwijl de kinderen slapen (komt ook zelden voor dat ze tegelijk slapen) terwijl mijn voornemen was nu het huishouden te gaan doen. Nouja, hopelijk put je er kracht uit dat je zeker niet de enige bent! sterkte.
Dank je (en de rest natuurlijk ook) voor je bericht, doet me goed te lezen dat ik in ieder geval niet de enige ben. Ik had van tevoren nooit kunnen bedenken hoe zwaar het eigenlijk is, je maakt wel een verwachting in je hoofd maar het is me tot nu toe zwaarder gebleken. Heb ik net de kleine man in slaap, en gaat mijn dochter naar bed. Denk ik dat ik eventjes tijd voor mezelf heb, maar helaas dan kom ik beneden en is het mannetje alweer wakker. En daar moet ik enorm aan wennen, zoals jij het noemt die 24/7 beschikbaarheidsdienst. En zeker op dagen dat ze beiden onrustig zijn valt het me zwaar. Er zijn aan de andere kant ook heus dagen dat het allemaal vlekkeloos gaat, en daar trek ik me een beetje aan op. Alleen zijn die dagen niet zo vaak. Ook ik zou me graag terugtrekken, heb dat (merk ik nu pas) ook echt nodig om even een uurtje in bad te liggen bijvoorbeeld. Aan niks denken, echt ontspannen. Familie van mijn kant hebben we weinig, mijn ouders leven niet meer en sindsdien is de familie zo goed als uit elkaar gevallen. Ik heb contact met een tante, die zit in een verzorgingshuis dus dat is geen optie. Verder heb ik een neef, die zit in het leger en is alleen de weekenden thuis, die zou ik eventueel kunnen vragen of hij eens tijd kan vrijmaken. Het is zo lastig omdat het contact ook niet denderend is, zo nu en dan een berichtje en 1 á 2 keer per jaar afspreken, that's it. Aan mijn man zijn kant hebben we zijn vader, die aan een tweede jeugd begonnen is lijkt het. Hij zit goed in het geld en is dus geregeld weekendjes/weken weg, waarheen weten we meestal niet. Vaak horen we dit achteraf pas. Dat maakt me verder ook weinig uit, het is een beste man en als we hem 4 keer per jaar zien is het veel. Zal eens aan mijn man vragen of hij een balletje opgooit zodra hij hem spreekt. Qua vrienden valt het ook goed tegen, klinkt gemeen maar bedoel ik niet zo. We hebben een aantal goede vrienden, maar dit contact is ook minder geworden. De afstand plus dat wij de enigen zijn met kinderen maakt dat er weinig binding is. Althans zo voelt dat als we afspreken met ze. Ik ga het zeker wel vragen want niet geschoten is altijd mis. En anders ga ik denk ik toch maar op zoek naar een betaalde oppas, ook al vind ik dit nogal eng. Het loopt natuurlijk niet zo lekker hier, en daarbij zijn onze twee kids nog erg jong (vind ik). Maar goed, ik zal ergens een stap moeten zetten. Binnenkort toch maar eens een afspraak maken met de huisarts, zoals jullie ook aangeven. Weet je, het is zo moeilijk toe te geven dat je het allemaal niet red in je eentje, tenminste dat vind ik. Ik weet ook dat ik (te) hoge verwachtingen van mezelf heb. Mijn man werkt lange dagen en ik weet dat hem dat zwaar valt omdat hij weinig thuis is, hij zou liever wat meer tijd met de kinderen en mij hebben. En dan denk ik bij mezelf, goh ik mag niet klagen. Ik kan altijd met mijn kids knuffelen wanneer ik wil, heb ze altijd om me heen. Dat leek (en is het natuurlijk vaak ook) me heerlijk voordat we kinderen kregen, maar nu merk ik dat ik soms juist weer even mezelf wil zijn. Niet alleen mezelf zien als mama, maar ook als persoon, vrouw en dat mis ik. Waarom ik er vooral bang voor ben is omdat depressies in mijn familie zitten, dus heeft men mij altijd gezegd dat ik hiervoor moet waken. Als ik heel eerlijk naar mezelf ben denk ik dat meer slaap een groot stuk zou schelen in hoe ik me voel, ik heb gemerkt (sinds we kinderen hebben) dat ik een goede nachtrust nodig heb om goed te kunnen functioneren. Tsja, leg dat een baby maar eens uit! Maar ik heb vaker periodes gehad van weinig slaap, om diverse redenen en heb me nooit zo gevoeld als dat ik nu doe. In ieder geval doen de reacties hier me goed, ik voel me ook zo'n slechte moeder als ik af en toe eens kribbig reageer omdat onze dochter begint te huilen alleen omdat haar broertje huilt. Of als mijn man een opmerking maakt en ik uit mijn slof schiet zonder dat hij het slecht bedoelde. En dan ga ik dáár weer mezelf druk om maken.. Mijn man zegt ook wel eens tegen me dat ik eigenlijk geen baby-mama ben, en hoe erg ik het ook vind om toe te geven ik denk dat hij ergens gelijk heeft. Ik vind baby's enorm lief en schattig, maar behalve verzorgen en knuffelen kun je weinig met een baby. Het is lastig uit te leggen vind ik, ik zal nooit mijn kind kwaad doen maar ik vind het leuker worden naarmate ze wat ouder zijn. Deels zal dat ook te maken hebben met het feit dat ik het moeilijk vind mijn baby te 'lezen'. Bij mijn dochter had ik dit hetzelfde, haar huiltjes kon ik moeilijk onderscheiden waardoor ik soms uren bezig was te ontdekken wat er aan de hand was. Nu gaat het iets makkelijker, maar alsnog is het weer helemaal opnieuw beginnen. En wat jij zegt, 2mam2, herken ik helemaal. Dan heb ik onze dreumes naar bed gebracht en hoor ik boven al dat er beneden eentje aan het huilen is. Zijn huiluurtjes zijn weer begonnen verzucht ik dan. Niet leuk om te zeggen, maar het voelt vaak wel zo. Dan zie ik mijn paar vrije uurtjes aan m'n neus voorbij gaan. Zijn de krampen voorbij en liggen ze allebei heerlijk in dromenland dan ben ik zelf doodop en plof ik op de bank waar ik na 5 minuten al lig te slapen. Soms probeer ik dan ook mezelf wakker te houden zodat ik nog iets of wat tijd heb, maar vaak lukt dit niet of ik kies ervoor om toch te gaan slapen omdat ik weet dat ik anders helemaal geen slaap krijg. Sorry voor mijn hele epistels, maar bij mijn vriendinnen kan ik hier niet echt mee terecht. Heb dat meerdere keren geprobeerd maar voor hun is het lastig te begrijpen, en na opmerkingen als "Daar heb je zelf voor gekozen" en "Maar baby's en kleine kinderen slapen altijd heel veel, dus je zal iets fout doen" ben ik er maar mee gestopt. Het is fijn om even zo mijn hart te luchten hier, dat lucht enorm op en ik voel me vandaag voor het eerst sinds een tijdje weer wat positiever! Heel erg bedankt voor jullie steun! Dat doet me veel dat (voor mij) vreemden me zo een hart onder de riem steken.
Tja die befaamde roze wolk kwam hier ook pas met een maand of 9 hoor.. eerlijk gezegd. Tot die tijd vond ik het vooral overleven. Maar ik blijf wel vinden dat als je je zorgen maakt het geen kwaad kan eens te praten met de huisarts. I.d. kan ook nog lichamelijk zijn he die hormonen halen zoveel overhoop. Dus even bloed laten prikken kan ook geen kwaad. En je vooral niet schuldig voelen als je ze af en toe eens even gewoon laat huilen. Of het huis niet helemaal is of wat dan ook. Beetje lief zijn voor jezelf en proberen elkaar ook niet uit het oog te verliezen..
Roze wolk? Wat is dat? Heel herkenbaar en ik heb nog maar 1 kind. Ik snapte ook niks van mijn baby. Gelukkig had ik een man die de avonden kon doen, zodat ik om 8 uur in bed lag om alvast voor te slapen. Stop met jezelf schuldig voelen om het huishouden. Als je het geld ervoor over hebt, neem iemand aan die je 1x per week helpt om je huis schoon te maken. Misschien weet je buurvrouw wel iemand. Of wil zij je uit de brand helpen. Hulp kan zo dichtbij zijn! Maar je moet het wel vragen. Succes hopelijk slaapt je baby snel beter.
Hoi meid, Ik heb een flinke pnd gehad en heb me toen erg slecht gevoeld. Ik was (en ben natuurlijk) stapelgek op mijn zoontje (en ik had ook al een dochtertje) maar ik trok het 'simpelweg' niet. Sowieso was het wennen: de vrije uren die ik voorheen met mijn dochtertje had, waren weg en dat voelde bij mij echt als een soort liefdesverdriet, hartenzeer, rouw. Ik ging steeds minder eten, minder slapen en op den duur was ik alleen nog maar paniekerig. En natuurlijk wil je het eigenlijk niet aan je omgeving kwijt. Iedereen denk altijd maar dat je je heerlijk voelt nu je een baby op de wereld hebt gezet maar kom op, laten we eerlijk zijn: het is gewoon verdomde moeilijk en dan razen de hormonen ook nog eens als een bezetene door je lijf. Ik ben naar de huisarts gegaan en daar moet je weleens goed doordrammen om de juiste hulp te krijgen. Daarmee bedoel ik: ga bij de dokter niet je tranen weglachen en doe je niet sterker voor dan je bent. Dat heb ik meerdere keren gedaan en ik kreeg pas de juiste hulp toen ik echt toegaf dat ik er totaal doorheen zat. Toen ik dat eenmaal had toegegeven, kreeg ik echt de hulp die ik nodig had en werd de pnd vastgesteld. En vanaf dat moment, dat moment dat ik goede hulp kreeg en therapie, ging het heel snel heel veel beter. Meid, je hoeft niet bang te zijn voor een pnd. Want als je deze hebt, is er absoluut een behandeling voor en kom je snel weer op het rechte pad. Natuurlijk zijn er verhalen van vrouwen die er langer over doen, maar over het algemeen kan het snel gaan als je maar eerlijk bent en alle hulp accepteert. Mijn zoontje is nu 1, mijn dochtertje 4. Ik heb mijn draai gevonden en ben ontzettend gelukkig. Dat kon ik een jaar geleden echt niet bedenken maar nu, nu lacht het geluk me toe. Het is soms best zwaar maar eigenlijk valt het me hartstikke mee allemaal. Het komt goed, ook al geloof je dat nu misschien niet. Maar ik heb zeer diep gezeten. En nu voel ik me beter dan ooit.
Dank jullie wederom voor jullie reacties en ervaringen. Het is, ook al wens ik dit niemand toe natuurlijk, fijn om te weten dat ik niet de enige ben met deze gevoelens. Na wat begon als een leuke dag is mijn humeur helaas volledig omgeslagen. Door m'n verhaal hier te doen en de reacties erop voelde ik me vanochtend een eindje beter. Had weer een positievere kijk op de dingen wetende dat ik me niet schuldig hoef te voelen dat ik het zwaar vind. Was ook vastberaden er vandaag een mooie dag van te maken. Mijn man zou vandaag een keer eerder thuis zijn van zijn werk wat eigenlijk nooit gebeurd. Maar in plek van een gezellige namiddag en avond zit mijn man boven op zijn 'kantoor' en ik beneden met de kids. Hij had het er over gehad met een paar collega's en wilde dat met mij bespreken. Ik was er op z'n zachtst gezegd al niet echt blij mee dat hij het besproken had met derden, ik hou zoiets liever binnen het gezin ook al hoef ik me er niet voor te schamen. Niet iedereen hoeft het te weten. Dat was nog niet het ergste, de opmerkingen die zijn collega's hadden gemaakt (en waar mijn man het blijkbaar mee eens was) zijn veel erger voor mij. Enkele voorbeelden: - Ik moest me er maar overheen zetten - Ik had zelf een groot aandeel in het feit dat het zo loopt En de ergste.. - Mijn man moest maar snel zorgen dat hij bij me weg ging want dit zou hem alleen maar ellende opleveren en niet beter worden Ik heb gehuild, ben boos geworden en zelfs op het punt gestaan om enkele collega's van hem op te bellen wie ze denken dat ze zijn. Daar bereik ik niks mee dus heb dat ook niet gedaan uiteraard, wil mijn man ook niet nog eens problemen bezorgen op zijn werk. Maar jeetje, dat mensen zo kunnen reageren had ik ook weer niet verwacht. Als dat alles was had het nog enigzins meegevallen, maar blijkbaar is mijn man het hier (in grote lijnen) mee eens. Het is namelijk voor hem ook niet leuk om thuis te komen waar hij tegen een hoofd aankijkt wat op onweer staat en huilende/krijsende kids met een mama die van hot naar her rent. Ik maak het zwaarder voor mezelf door er veel over na te denken en ik moet eens relaxter worden. Oftewel; het ligt aan mezelf. Ik kan er niks anders van maken dan dat ik me verdrietig en gekwetst voel. Om maar niet te spreken over hoe onbegrepen ik me voel. Hij is omgekeerd als een blad aan de boom en waar ik eerst dacht dat hij mijn rots was, mijn maatje, mijn beste vriend waar ik altijd terecht kon en een schouder had om op te huilen is dat gevoel ineens een stuk minder, als het niet gewoon weg is. Ook zei hij dat als het allemaal zo zwaar was dat hij wel thuisbleef en ik voor de inkomsten mag zorgen. Zei hem ook dat ik dat helemaal niet bedoelde, en niet wil maar dat ik hulp nodig heb omdat ik dit niet trek. Kreeg daarop dezelfde opmerking te horen.. Ik ga dit even laten bezinken en van hieruit kijken wat ik ga doen. Ik ga maandag in ieder geval contact opnemen met de huisarts, eens kijken wat hij vindt.
Ja, dan plof je net neer op de bank smiddags als ze slapen met een kop koffie en dan hoor je alweer een. Mijn oudste zit momenteel ook in een fase dat hij een drama maakt van slapen, dus als ie na een scène gaat slapen heb ik mazzel als hij een halfuurtje slaapt om vervolgens de rest t van de dag chagerijnig te zijn, snachts word oudste ook nog wel eens wakker en de jongste sowieso. De oudste kan zich erg slecht zelf vermaken dus vraagt constant aandacht en zoekt steeds grenzen op (logisch maar vermoeiend) en de jongste krijgt nog fulltime borstvoeding dus weg brengen gaat m niet worden. En dan indd het schuldgevoel als je geïrriteerd bent naar de oudste vanwege het vele gehuil van de jongste, tijdens het koken en naar bed brengen van oudste dat de baby huilt en je je ontzettend opgejaagd voelt. En zo kan ik er nog wel wat noemen. Het stuk wat je zegt over vriendinnen en familie etc is hier ook van toepassing.. dus heb daar ook geen steun aan, maar wat ik wel laatst heb gedaan is 2 dagen naar mijn moeder geweest alleen met de kinderen en dat scheelt al echt om bij te komen. Je hoeft de kinderen niet 24/7 alleen aandacht te geven en te verzorgen en daarnaast hoef je het huishouden en koken ook niet te doen. Misschien een tip voor jou ook. Vlak na de bevalling heb ik wel aan een pnd gedacht en mn man ook. Hij vond me ook depri, was ook duidelijk te merken. Ik heb nu mn ups en downs. Nu ik dit schrijf voel ik me zo n klaag maar vind het stiekem ook wel prettig er een keer over te praten. Het is me gewoon heel zwaar gevallen, anders dan ik dacht maar ik praat er ook niet zo veel over met anderen dan mn man. Herken jij het ook dat je altijd overal spierpijn hebt? Door het vele tillen en bukken en doordat je vaak in de meest oncomfortabele houdingen zit om te kids tevreden te houden haha (multifunctioneel)
Pffff, knuffel, meid. Dit laatste bericht vind ik wel erg, eerlijk gezegd. Het zit je man blijkbaar ook hoog, maar collega's vind ik niet de aangewezen personen om hier wat over te zeggen, die kennen jou niet en jullie situatie ook niet privé. Heel erg veel sterkte!
Gewoon even een dikke knuf!! Denk dat je zelf ook even wat afleiding nodig heb..niet alleen mama.. eventjes iemand op visite oid..?