Het duurt nog even, maar ik vraag me dit geregeld af en dan vooral met betrekking op peuters die grootse plannen lijken te hebben... M'n peuterdochter van 2,5 komt regelmatig met hele verhalen over hoe de baby 'haar baby' is en zij deze wel schone luiers zal geven en zal aankleden en zal leren praten en zal optillen, etc. Als ik dan zeg dat zij de grote zus zal zijn en de baby van ons allemaal is wordt ze boos. Ze heeft meerdere babypoppen waar ze urenlang mee zoet is en nu denk ik dat zij denkt dat de echte baby straks net als een pop gaat zijn en zij er net zoveel zeggenschap over gaat krijgen als ze heeft bij haar poppen. Bij haar poppen kan ze echt woest worden als ik haar probeer te helpen, wanneer het aankleden bijvoorbeeld niet goed lukt. Hoe gaat zij straks reageren als blijkt dat ze best mag helpen, maar dat papa en mama toch de belangrijkste handelingen zelf zullen doen vooral tijdens die eerste kwetsbare maandjes? Ervaringen? Ik vind vooral het idee van woede uitbarstingen met alle gevolgen van dien in de buurt van de baby een eng idee.
Het kan zijn dat ze vlug genezen is als de echte baby toch een aantal minder leuke kanten blijkt te hebben. Mijn dochter helpt ook graag -maar erkent, in tegenstelling tot jouw dochter vooralsnog, dat het wel ONZE baby is- maar zodra zuslief huilt, spuugt en poept is ze er heel snel klaar mee, hahaha verder geen tips, sorry, hier ging het vrij soepeltjes ow, en woedeuitbarstingen in de buurt van de baby? Daar zou ik heeeele korte metten mee maken. Oppakken en wegzetten, punt. Desnoods in de tuin, met de deur dicht. Ga daar maar razen.
Tja, hier was de 1e wat jonger, en snapte het fenomeen baby nog niet toen ik net zwanger was. En het is een jongen, en dus absoluut niet bezig met het verzorgen van poppen etc. Dus ik heb er geen problemen mee gehad, en ging het allemaal vrij soepel. Hij wilde hem in de eerste maanden hooguit een paar sec. knuffelen of een kusje geven. Nu wil hij wil hem wel eens vasthouden dan moet hij even gaan zitten van mij en kan dat prima. Ook wil hij hem wel eens optillen, maar dan zegt hij snel "te klein voor, ik kan niet tillen". Dat wil zeggen, dat zijn interesse op dat moment al weer over is. Luier verschonen, flesje geven etc. daar heeft onze jongen echt geen interesse in. Het enige wat hij ooit wil doen is een tutje gaan brengen wanneer de kleine huil en dan zegt hij heel schattig "kom maar, hoef nie huile".
Je bent er toch zelf bij? Ik zou gewoon duidelijk zijn mbt dat het jullie baby is, zij grote zus is, maar jullie als ouders bepalen hoe en wat. Dan is ze maar boos, gaat vanzelf een keer over. Bij een woedeuitbarsting zou ik haar bv. naar de gang of haar kamer brengen, in ieder geval ergens weg van de baby. Ik weet nog dat de oudste hier de eerste ochtend naast mijn bed stond met haar armpjes uitgestrekt: "we gaan naar beneden, geef de baby maar". <3 Ze vond D. super interessant, maar vond het over het algemeen prima dat ze alleen maar mocht helpen en voor de rest had ze een pop (waar ze amper naar om keek). Ze was een stuk ruwer met D. dan dat wij waren, we lieten haar zoveel mogelijk gaan, zeiden er alleen wat van/grepen in als het te hardhandig werd. Maar ik ben er wel achtergekomen dat baby's meer kunnen hebben dan ik dacht.
Hier een jongetje zonder enige interesse in poppen e.d., dus dat probleem herken ik niet. Hij vindt het wel erg leuk om te helpen, dus hij heeft z'n vaste 'taakjes', zoals luiers aangeven, de mobile aanzetten, lief zingen of praten als zijn broertje huilt, washandjes opvouwen (op een stapeltje leggen), op het rugje kloppen voor een boertje, dat soort dingen. Misschien kun je zoiets doen, geef haar taken die alleen voor haar zijn.
Bedankt voor de tips. Misschien zie ik ook wel beren op de weg die er helemaal niet zijn en taait ze straks een stukje af als de baby er echt is en best saai blijkt te zijn . We willen haar inderdaad wel taakjes geven en haar erbij betrekken door haar zoveel mogelijk te laten doen (wanneer ze dat wil natuurlijk), maar wel op een manier die veilig voor de baby is. Ik wil haar nu nog niet teveel ontmoedigen door te zeggen dat er van alles niet mag, omdat ik juist wel blij ben dat ze enthousiast is. Ze heeft het namelijk ook wel in zich om erg jaloers te gaan doen en straks uit jaloezie juist niet lief voor de baby te gaan zijn. Daarom heb ik liever dat ze de baby ziet als iets dat haar leven ook leuker maakt, dan als alleen een hinder met wie ze aandacht moet delen. Maar het duurt nog een flink aantal maandjes (sept), dus wie weet zit ze tegen die tijd wel weer in een hele andere fase en vind ze al dat verzorgende minder leuk ofzo.
Mijn dochter was Nog geen twee toen de baby kwam. Maar al n echte poppenmoeder. En tja ook wel voor de baby. Ze wil m optillen, en is druk met spenen in en uit zijn mond op onwenselijke momenten. En raakt van slag als hij huilt. Als ik zeg dat mama de baas is wordt zeer boos. Zijn box, wieg en mc zijn ook speeltjes voor hart poppen vindt ze. Ach... Ik vind het wel lief en ze is voorzichtig.
mijn zoon was 3 toen ik zwanger was en hij had ook grote plannen. hij verwachte een echte speelvriend te krijgen. hij zou haar leren lopen, leren fietsen, en met de autos leren spelen en noem maar op. ik heb hem vaak uitgelegd dat de baby eerst nog niet zoveel kan doen, maar even later maakte hij weer nieuwe plannen. na de geboorte was hij een geweldige trotse broer en hielp met de kleine dingetjes, hij heeft nooit iets gedaan wat niet kan en had veel geduld. nu is de jongste net 1 en kan hij steeds meer dingen met haar doen. nu leert hij haar echt dingen hihi