We zaten net lekker met ons drietjes op de bank onder een dekentje naar de taarten van abel te kijken zegt onze dochter opeens :" mam, de kinderen op school zeggen dat jullie dat ene erge hebben, die ziekte" Ik wist meteen waar ze het over had, bij mijn vriend is namelijk begin januari teelbalkanker geconstateerd. Gelukkig de milde vorm waardoor er na de plotselinge operatie, geen behandeling verder nodig is en hij "alleen" elke drie maanden voor uitgebreide controle naar het ziekenhuis huis moet. Dit is voor ons als gezin een hele heftige periode geweest, plotseling geopereerd, angst, onzekerheid, verdriet en verwarring. We hebben ons hier best goed doorheen geslagen. Op school van onze dochter weten ze hier natuurlijk van, en haar juffen en ouders van vriendjes hebben ons en vooral haar geweldig opgevangen en gesteund. Een poos terug kwam ze ook al met de vraag of kanker bestaat. Wij hebben het woord kanker niet genoemd omdat ze daar geen associatie bij heeft, we hebben haar verteld dat papa gemene cellen in zijn bal had en dat de dokter daarom die bal er uit heeft gehaald zodat die gemene cellen niet op een ander plekje in zijn lijf kunnen gaan zitten. De gemene cellen zijn nu weg en papa is weer gezond maar de dokters willen hem wel goed in de gaten houden. Na die vraag uitgelegd dat die gemene cellen kanker cellen zijn en weer verteld dat papa die kankercellen niet meer in zijn lijf heeft. Ik vroeg haar net wat ze.er van vind dat ze dat zeggen tegen haar op school, ze zei " ik vind dat niet leuk want dan moet ik daar steeds aan denken en dat wil ik niet...." Dat begrijp ik wel, we hebben ons leven weer aardig opgepakt en genieten dubbelspel van en met elkaar, natuurlijk vergeten we niet wat er gebeurt is, dat is ook onmogelijk maar ik kan me voorstellen dat ook mijn meisje van bijna 6 daar niet steeds aan herinnerd wil worden..... Het maakt mij verdrietig voor haar als dat wel zo is...... Ze moet voor zo ver dat kan na dit alles onbezorgd zijn en blijven..... Ik weet niet goed wat kan hier mee moet of kan....... Ik heb haar nogmaals uitgelegd hoe het zit bij papa en tegen haar gezegd dat ze tegen die kinderen mag zeggen dat ze het niet fijn vind om dat steeds te horen, dat ze de kinderen gerust kan stellen door te zeggen dat de dokter het heeft weg gehaald, en dat ze ook naar de juf mag gaan om te vertellen als ze dat zeggen en dat de juf haar zal helpen met uitleggen waarom ze het daar niet steeds over wil hebben. Pfff vind het zo lastig..... Wil haar graag behoeden voor dit soort dingen.....
Ik denk dat je het heel goed hebt uitgelegd zo. Ga eventueel even samen met haar bij de juf langs straks ma de vakantie. Dan kun je daar ook even je verhaal kwijt. Vaak is na zo'n gesprekje met papa / mama, juf en kind voor het kind de drempel wat lager om de juf in te schakelen als het toch weer gebeurt. En dan kan de juf mooi aansluiten bij de manier waarop jullie het uitgelegd hebben.
Hmm ik denk dat je het beste hebt gedaan wat je kon doen. Uitleggen hoe het precies zit. Ik zou inderdaad ook even langs de juf gaan. Wie weet kunnen ze het er een keer over hebben met heel de klas? Bij ons doen ze dat soort dingen elke week... Erg nuttig merk ik. Humanistische vorming noemen ze het. In principe met een vaste juf maar als je een onderwerp hebt dan past ze zonder pardon haar les aan om het daar over te hebben. Merk dat dochterlief het niet alleen enorm interessant vindt maar het kweekt ook begrip voor elkaar. Ze krijgen dit ipv godsdienstles.
Doet me ineens wel denken aan dat dochterlief ooit zei dat ik het had. Op school, tegen de juf dus. En toen ik dat hoorde vooral heel vreemd keek... "Ja mam.. Dan moet je zo hoesten toch?" Oh je bedoelt ASTMA!" Arme juf...
Bedankt voor jullie reactie tupp en saskia, wel een goed idee om even langs de juf te gaan na de vakantie.... Ik ben er al eens eerder geweest toen die opmerking over "kanker die erge ziekte" is gemaakt, en dochter thuis kwam met de vraag of kanker bestaat. Hebben gevraagd of ze als het ter sprake kwam onder de kinderen wilden vertellen hoe het bij ons zit en ook verteld hoe en wat wij onze dochter verteld hebben. Dit om te voorkomen dat onze dochter stilletjes en alleen met het idee rond zou lopen dat haar papa dood gaat en er niet met ons over zou durven of willen praten. Dat lijkt me echt zo verschrikkelijk! Nu merken we gelukkig wel dat ze zelf met vragen of opmerkingen komt en kunnen we (meestal komt ze bij mij en praat ik met haar) er goed met haar over praten en dat is fijn. Ik weet ook zeker dat de juffen op school er iets mee doen als ik dit bij ze aan kaart. Pfff vind het maar bagger als kinderen met dit soort dingen geconfronteerd worden in hun jonge leventje.....
Wees eerlijk en open. kanker krijg je niet alleen maar met het hele gezin. Onze jongste heeft kanker gehad en uiteraard is onze oudste daar erg mee bezig geweest. Wij hebben het altijd over de zieke bloedfabriek (leukemie) gehad en inderdaad slechte gemene cellen. Vanuit het ziekenhuis hebben wij veel boekjes in kindertaal gekregen ook. Dochter heeft op school in de klas er een keer een middagje over verteld, dat was heel prettig voor zowel haar als voor de klas. Misschien is dat een idee? Denk je dat het je dochter erg bezig houd? Wellicht is het een idee haar eens met een pedagoog te laten praten om te kijken in hoeverre zij de situatie verwerkt heeft. Ik zou het iig met de juf overleggen
Sidmick, wat een heftige tijd voor jullie ook zeg! Wat een zorgen geeft dat he? Klopt dat je kanker met het hele gezin hebt, mijn ouders hebben het beide gehad en ik heb dat idd zo ervaren. Ik was toen mijn moeder ziek werd wel al 19 en vijf jaar later werd mijn vader ziek. Gelukkig leven ze nog en kunnen we nog van elkaar genieten. Ik vind het lastig om in te schatten of ze er erg veel mee bezig is, soms komt het ter sprake. Nu zijn we woensdag voor de echo, foto en bloed prikken in het ziekenhuis geweest en moeten we vandaag voor de uitslag dus is het weer even aan de oppervlakte. Daarom niet gek dat het ter sprake komt. Tussen door hoor ik haar er niet over, maar dat wil natuurlijk niet zeggen dat ze er helemaal niet mee bezig is....... Wat wel regelmatig ter sprake komt is dat er geen kindje meer bij komt. In de zelfde periode dat de kanker bij mijn man werd ontdekt ben ik geopereerd en blijk ik behoorlijk erge endometriose te hebben. De kans op een zwangerschap is zelfs met ivf minimaal dus gaan we dit niet aan. We hebben haar uitgelegd dat mijn eileiders het buisje waar het eitje doorheen moet, verstopt zit en er geen eitje doorheen kan. Dat we al super veel geluk hebben dat we haar hebben gekregen maar dat er niet nog een kindje zal komen. Eerst vond ze dat prima maar ze zegt nu regelmatig dat ze het wel jammer vind. Ik zeg dan dat ik het ook jammer vind maar dat het niet anders is.... En dat ik blij ben met haar en papa. Gelukkig praat ze hier ook over, gerust ook op een verjaardag "Mijn mama kan geen kindje meer krijgen maar gelukkig kon ik wel door het prutje heen komen, want de buisjes zitten nu helemaal verstopt en er kan nu geen eens meer een heeeeel klein eitje doorheen." Echt fijne verjaardags kost hihi Ik ben allang blij dat ze.er zo over kan praten dus laat het voorlopig maar zo. Ik ga het na de vakantie met de juffen bespreken en eens kijken hoe zij er over denken.
Hier ligt de situatie íets anders, omdat mijn dochter de periode niet meegemaakt heeft, zoals bij jullie. Dus eigenlijk zou ze er niets van hoeven weten. Ik ben er echter bewust open over geweest. Ik heb haar verteld dat mama voor ze geboren was erg ziek is geweest en kanker heeft gehad. Daarom ben ik ook nog steeds wat sneller moe dan andere mama's en daarom ga ik 1 a 2 keer per jaar nog naar de arts op controle. Ze vind het ook leuk om mee te gaan en ik vind het leuk om de kinderen mee te nemen. Ik vertel haar wat gedaan wordt en waarom. Ik benoem júíst het woord kanker, omdat het nu die lading nog niet voor haar heeft. Ze mag er ook gewoon over praten van me en benoemen. Hoewel ik weleens bang ben, dat het door anderen als schokkend wordt ervaren. Maar ik probeer kanker los te krijgen van automatisch dood zeg maar. Ik besef echter wél dat het in jullie situatie anders is, omdat ze echt bewust meegemaakt heeft wat de ziekte gedaan heeft, wat een impact het heeft. Maar juist omdat de buitenwereld ook over kanker praat, zou ik proberen om het woord, normaler voor haar te maken. Los te weken van 'angst' en van 'verdriet' . Heel veel mensen krijgen kanker. Ik merk het in de klas van m'n oudste ook, meerdere kleuters hebben een opa of oma die behandeld worden. En net als jullie helaas ook een enkeling een ouder. Dus er wordt over gesproken. En helaas zal ze straks ook geconfronteerd worden met mensen die er mee schelden. En dat hoeft ze niet te accepteren, maar het zou prettig voor haar zijn, als ze er niet intens verdrietig van wordt, als het haar niet zo heftig zou raken tegen die tijd. Fijn dat het nu qua kanker goed gaat met je man -sterkte met de emotionele gevolgen... Wat sidmick zegt vind ik ook wel een goede, eventueel praten met een pedagoog die hier ervaring mee heeft.
Athina, bedankt voor je reactie. Op zich zijn wij er ook heel open en eerlijk over, zijn daar ook een groot voorstander van omdat we eerlijk willen zijn en haar niet voor de gek willen houden. We merken ook dat die duidelijkheid haar rust geeft. De eerste dagen waren een gekkenhuis, ze moest logeren bij mijn ouders die eerste nacht en daarna waren we helemaal van slag natuurlijk. Onze dochter was boos en opstandig tegen mij en liet mijn man links liggen. We hebben er veel over gepraat met z,n drieën, over hoe we ons voelden en waar we boos ,bang en verdrietig over waren, op haar niveau natuurlijk. Dit heeft haar denk ik wel geholpen want ze werd er rustiger van. We zijn ook meteen duidelijk geweest over dat we niet wisten hoe het verder zou gaan na dat de uitslag bekend zou zijn, uitgelegd dat het zo "klaar " zou kunnen zijn en we eens in de zo veel tijd naar het ziekenhuis zouden moeten of dat als de kwade cellen ook ergens anders in papa zouden zitten hij ook medicijnen zou moeten waar hij eerst nog zieker van zou kunnen worden en dat dat een lang tijd zou kunnen gaan duren. En dat het wachten op die uitslag (twee weken duren een eeuwigheid) heel spannend was voor ons. dat ze er mee geconfronteerd zal blijven worden is zo, daar kunnen we niets aan doen, idd haar helpen er mee om te gaan. ik denk dat we best op de goede weg zijn maar ik merk dat het mij erg raakt als ze met deze dingn thuis komt, hoewel ik er prima zonder emotie met haar over kan praten houdt het me wel bezig...
Even een update. Ik heb het hele verhaal met de juf besproken en ze is een gesprekje aangegaan met onze dochter. Onze dochter vond het geweldig want een gesprekje met de juf apart is super cool! Net kwam de juf vertellen hoe het gegaan was. Dochter is heel open en vrij in het gesprek en kan heel goed duidelijk maken wat er is en hoe ze zich daar bij voelt. De juf is super lief en heel positief en heeft haar uitgelegd dat als een kind zegt "jouw papa heeft kanker toch?" dat ze daar niet verdrietig van hoeft te worden omdat ze kan zeggen tegen dat andere kindje " dat klopt, maar we zijn heel blij want de dokter heeft het weg gehaald dus het is er niet meer, fijn he?" en dat je je dan vanzelf blij voelt omdat vertelde dat je blij bent dat het weg is. Voor de rest heeft ze ongeveer het zelfde besproken als ik ook met haar besproken heb, dat is fijn want dan hoort ze het ook van een ander. Ze is huppelend weer naar de klas gegaan na het gesprekje. Helemaal goed dus. Ik ben zo blij dat ze er mee komt als er zo iets is, en er niet alleen mee blijft zitten.
Ja is echt een super juf, de andere juf trouwens ook. Ze hebben ook super goed voor onze dochter gezorgd in die rot tijd. Ze is onze dochter zelfs eens op komen halen voor school omdat we toen beide geopereerd waren en haar zelf niet konden brengen. Vind het bijna erg dat onze dochter naar groep drie gaat en een andere juf krijgt Als is dat ook wel een fijne juf geloof ik, maar met deze hebben we al van alles mee gemaakt en weten we wat we aan ze hebben. Daar bij zijn ze stapel gek op onze dochter.... Das toch ook wel heel fijn...