Dag dames, Ik werk op een activiteitencentrum voor meervoudig gehandicapten, een groep van 8 clienten dus zeer laag niveau en veel ADL zorg. Ik ben nu 23 weken zwanger en vorige week bij de verloskundige toch maar aangegeven dat ik steeds enorm last heb van mijn rug en aan de zijkant van mijn buik/hele buik. Ze dacht zelf aan bandenpijn en vond het belangrijk dat ik mijn grenzen goed aangaf, echt rustiger aan moest doen en naar mijn lichaam ging luisteren! Vrijdag heb ik het er met een collega over gehad, waardoor we besloten hebben een activiteit niet te doen, omdat ik het best zwaar vind alleen achter te blijven met 7 clienten en soms 5 op de groep. Er is sprake van veel epilepsie, vallen, en volledige ondersteuning bij eten/drinken en verschonen. Het ging dan ook om maximaal 1,5 tot 2 uur alleen zijn. Om die redenen vind ik alleen werken op deze groep dus veel te zwaar, ook een beetje afhankelijk natuurlijk van welke clienten er achterblijven. Ook was deze activiteit erg ver lopen en verneem ik dat dus de laatste tijd aan mijn banden en dat is geen pretje! Ik ben helemaal niet iemand die snel klaagt en zeurt over iets, maar dit doet mij wel erg veel pijn steeds. Ook al loop ik maar 300 meter, dan verneem ik het al. Vandaag wilde ik het er ook met een andere collega over hebben, waarvan ik meteen geen leuke reactie kreeg; 'Dan kunnen we helemaal niks meer doen' & 'Had die andere collega die activiteit niet kunnen doen?' Ik heb rustig uitgelegd waarom ik bepaalde keuzes heb gemaakt en medegedeeld dat wanneer deze aanpassing niet mogelijk is, ik minder zou moeten gaan werken en er dan waarschijnlijk ook geen personeel is en dus ook activiteiten niet door kunnen gaan. Pfffff wat een tegenvaller zo'n reactie zeg, had op zijn minst een beetje begrip verwacht. Ik denk dat ik morgen mijn leidinggevende hierover bel en aangeef dat ik niet meer weet wat te doen naar aanleiding van deze reactie. En dat ik er totaal niet op zit te wachten minder te gaan werken, maar het gewoon iets rustiger aan wil doen en ook moet doen. Ook vraag ik mij af wat in deze mijn rechten zijn? Als ik aangeef niet alleen te kunnen en willen werken op dit moment, moet toch door mijn collega's er naar worden gestreefd dat dit zo min mogelijk voorkomt? Tsjah ik weet het nu ook eventjes niet meer, erg vervelend dit!!! Misschien iemand van jullie? Liefs.....
Je mag wel wat collegialiteit van je collega's verwachten. Echter is helaas niet iedereen dat altijd. Ik zou het sowieso eerst bespreekbaar maken bij je leidinggevende. Dat is toch wel de aangewezen persoon waar je naar toe moet voor "aanpassingen" in je werk. Samen met hem / haar kun je dan die beslissingen maken (niet meer alleen staan, rustiger aan etc). Dan hebben andere collega's zich er ook aan te houden.
Dan ga je naar je manager en dan leg je de situatie uit. Geef ook aan dat het of aanpassen wordt vor je collega's die er moeilijk over doen of dat je voor de helft de ziektewet in gaat. Ik heb gelukkig een hele fijne manager en collega's die bij springen dus tot nu toe werk ik gewoon 32 uur in de week onregelmatige diensten. ADL is bij ons wel volledige ondersteuning bieden maar geen tilliften ofzo.
Bedankt voor jullie reacties! Ik vraag mij nog steeds af in hoeverre het mag van de arbo om alleen te werken met deze doelgroep tijdens een zwangerschap. Dan heb ik het over alleen achter blijven met 5-7 clienten. Ik kan hierover niks vinden via google. Momenteel wordt er ook bij ziekte namelijk geen personeel meer vervangen (bezuinigingen!) en werk je dus alleen. Weet iemand van jullie dit misschien?