pre eclampsie en angst

Ha Peetje, jeetje, je hebt een heftige ervaring achter de rug!!
Daar kan ik niet over mee praten. Ik heb wel een pittige bevalling gehad en dat heeft een aantal dingen die onbewust speelden naar het oppervlak gebracht. Aanvankelijk dachten we aan kraamtranen, maar het nam steeds grotere vormen aan.
Huilen, bang, paniekerig, piekeren.... Ik was/ben blij dat ik wel veel liefde voor mijn meisje voel, daar schort het niet aan.
Alleen die gevoelens zijn doodeng. Met name als ik moe ben of als het donker begint te worden dan steekt het de kop op.
We hebben verlenging van kraamzorg gehad. Morgen is de laatste dag en ook dat geeft me veel stress.
Volgende week vrijdag heb ik een afspraak bij iemand (oudverloskundige en inmiddels psycholoog) die gespecialiseerd is in trauma rondom zwangerschap en bevalling. Het duurt nog zo lang voor ik er terecht kan. Niet fijn!!! Goed dat je iig al hulp hebt. Heb je er ook wat aan?
Ik kan ook niks met die dooddoeners dat het tijd nodig heeft...
Sterkte meis, kan helaas niks zeggen wat helpt...

 

Wat vreselijk om zo van een roze wolk te zijn gedonderd terwijl je jezelf van tevoren waarschijnlijk had voorgesteld dat het nu een periode van genieten zou zijn.
Ligt daar ook niet misschien (een deel van) het probleem?
In plaats van genieten heb jij je vreselijk zorgen gemaakt dat het huis niet af was, heb jij je zorgen gemaakt over je kindje, heb jij zorgen gehad over je eigen gezondheid en is alles zo anders gelopen dan waar je normaal over droomt wanneer je zwanger bent.

Ik denk dat hulp en ondersteuning zoeken en krijgen bij het leren accepteren van je teleurstelling hoe alles is gelopen en hulp bij het verwerken van je angsten een startpunt is om dalijk toch te kunnen gaan genieten.
Het is niet raar dat jij je nu zo voelt. Je gevoel van veiligheid is onder je vandaan geslagen. Een ieder zou hiervan van slag zijn. Begin met accepteren dat wat er nu allemaal in je omgaat een ontzettend normale reactie is op alles wat is gebeurd. En van daaruit is het rustig aan werken aan het weer opbouwen van je vertrouwen. Heel veel sterkte, maar ik geloof echt dat het met de juiste hulp weer goed komt.

En nog even een aanvulling. Zoek eens informatie over EMDR.
Dat heb ik gekregen toen ik PTSS had. Heeft mij heel goed geholpen.Is een vorm van trauma therapie.

 

Ik heb zelf hellp gehad bij de eerste. Zij is met 33 weken geboren nadat ik vanaf 27 weken steeds opnames heb gehad. De lichamelijke en geestelijke nasleep duurt lang. Bij mijn tweede heb ik pe gehad maar vanwege mijn voorgeschiedenis en omdat ik al 39 weken was hebben ze direct doorgepakt.

Ik herken de angs- en paniekaanvallen. Doordat je niet kunt genieten van je kindje en alles anders is dan je je hebt voorgesteld ga je jezelf nog meer op de kop geven, wat nog mee resulteert in slaapgebrek, angst en nog mee paniekaanvallen. Tenminste, zo ging het bij mij.

Ik zou je cognitieve gedragstherapie aanraden. De emdr is puur voor de ptss, maar als ik dit zo van een afstand lees (en van een afstand zijn we allemaal experts) klinkt het alsof je dat kan helpen. Het heeft mij voldoende handvatten gegeven om medicatievrij en gelukkig door het leven te gaan. Helemaal weg is het bij mij nietgegaan, moet ik eerlijk zeggen. Maar acceptatie en handvatten om ermee om te kunnen gaan maken het voor mij goed te handlen.

Heel veel succes.

 

Hoi Peetje,

Hier ook pre-eclampsie gehad, alleen ik heb er nooit mee getobd, geestelijk gezien. Ik had geen eens door dat het zo ernstig was en dat het hardstikke mis kon gaan.
Ik werd op dinsdagavond opgenomen, heb 24 uur urine gespaard en bloedonderzoeken afgenomen, toen werd ik woensdagavond gelijk ingeleid, het was echt niet oké. Achteraf denk ik wel dat het best ernstig is geweest, want ons meisje was klein en toen de uitslagen nog niet binnen waren zeiden ze dat ze het echt nog niet gingen halen. Helaas is ze daarna heel erg ziek geworden, we waren d'r bijna kwijt en slokte dat al mijn aandacht op, waardoor ik eigenlijk amper nog aan de pre-eclampsie heb gedacht.

Maar goed, wat lastig dat jij er nu zoveel moeite mee hebt en het nog niet achter je kan laten... Ik heb geen tips voor je, maar ik wil je sterkte wensen en hoop dat je veel baat zult hebben bij de therapie. Ook hoop ik dat je ondanks alles kunt genieten van je kindje. Knuffel!

 

Is er bij jullie in de buurt geen praktijk voor BSR (body stress release) dat werkt echt zo enorm goed! Ik heb er heel veel baat bij gehad! Echt een aanrader. Sterkte meiden het is niet leuk!
Body Stress Release

 

Ik ben er zowat een jaar mee bezig geweest, ik had het niet zo erg als jou, maar ik kon bijvoorbeeld ook s'nachts badend in het zweet wakker worden omdat ik het gevoel had nog in het ziekenhuis te liggen. Ik voelde vooral veel onrust, sliep heel slecht, dus ontzettend moe.

Ik kreeg trouwens met 32 wk PE, fien is toen bijna gehaald, maar ze hebben toen toch geprobeerd om met (veel) medicatie mijn bloeddruk omlaag te krijgen. Bij mij scheelde het dat ze het ontzettend goed deed in mijn buik. Heb het tot 38 wk kunnen uitzingen..

De week na mijn bevalling kreeg ik zware paniekaanvallen, ben met de ambulance naar het ZH gebracht omdat ik geen lucht meer kreeg. Had bloeddruk van 205-110 en kwam op de hartbewaking. Trof toen een hele lieve cardioloog die echt de tijd nam om met mij het hele gebeuren nog eens door te spreken en hij zei dat het heel vaak voorkwam dat vrouwen naar PE daar terecht kwamen puur door paniekaanvallen.

Neem de tijd, ik voelde me ook gewoon schuldig omdat ik haar niet goed genoeg kon beschermen in mijn buik. Nu snap ik wel dat dat niet zo werkt, maar ja je zit ook nog bomvol met hormonen hè...met lotgenoten erover praten hielp erg goed, veel buiten wandelen met je kleine, maar ook echt dingen doen die je leuk vindt.. Filmpje kijken, knutselen..

Ik ben wel verandert, ik slik nog steeds bloeddrukverlagers, slaap soms nog steeds beroerd en kan me nog steeds snel druk maken.. Maar.. Dat is bij mij het aard van het beestje

Kijk niet te ver vooruit, bekijk het per dag.. Vraag je niet af hoe lang alles gaat duren, het wordt echt beter.. Maar nu nog even niet. Rouw, rust, accepteer je gevoelens.. Gil, huil.. Het mag! Je hebt met je kindje al een zware strijd moeten vechten voordat ze geboren was en.. Jullie hebben samen gewonnen! Zo voelt het misschien niet, maar zo is het wel!

Nog gefeliciteerd met de geboorte van jullie dochter!