Hoi meiden, Ik ben nu ruim 38 weken zwanger van ons 2de kindje en opeens slaat de angst mij om het hart. Heel de tijd dacht ik:"Kom maar op, ik ben er klaar voor". Maar afgelopen dinsdag heb ik een zogenaamde "valse start"gehad en tijdens die valse start werd ik opeens paniekerig. Mijn eerste bevalling verliep heel slecht en is bijna fataal voor onze eerste geworden. De bevalling heeft toen 2 dagen geduurd en was 1 en al drama. Het gekke is eigenlijk dat ik deze hele zwangerschap heel rustig en nuchter tegen de bevalling aan keek. Maar nu opeens de echte angst. Bang voor alles, misschien gaat het deze keer wel echt fout, kan ik de pijn wel hebben deze keer(vorige keer viel de pijn me zelfs mee dus waar die angst nu vandaan komt??)wanneer begint de bevalling nu echt?en hoe lang duurt het deze keer?ik hoop dat ik goed geslapen heb anders trek ik de bevalling niet, etc, etc. Morgen heb ik weer een afspraak bij de vk en zal ik mijn zorgen ook bespreken. Ik moet ook eerlijk zeggen dat de angst mij nu totaal overvalt. Ik had het helemaal niet verwacht van mezelf en weet mij nu geen raad Iemand tips?
hallo Mamalyn, ik herken je angst helemaal. had precies hetzelfde bij mijn tweede, dacht ineens "wat als ik 'm er niet uit krijg?" uiteindelijk zakte dat angstige gevoel gelukkig weg en echte tips hiertegen heb ik niet voor je. Je moet maar zo denken: miljoenen vrouwen gingen je voor en het gaat jou ook deze keer lukken! ga je in het ziekenhuis bevallen? Ik heb er bij de tweede (en over een paar weken bij de derde) voor gekozen om poliklinisch te bevallen, voor het geval dat..... dat gaf mij wel de rust dat in geval van nood hulp dichtbij was. Bij mij begon het gisteren te kriebelen, heel raar, want ik dacht ineens (zat een film te kijken waar dat gebeurde): wat als er iets met mij gebeurd tijdens de bevalling???? Dat heb ik de vorige 2 zwangerschappen helemaal niet gehad, dat ik dat dacht maar nu dus wel. weet ook niet zo goed wat ik met dat gevoel aan moet.. hou je taai en succes met de laatste loodjes! liefs, esther
Hoi! Ja, ik ga deze keer ook bewust kiezen voor een poliklinische bevalling, wat jij zegt...het geeft rust voor als het toch niet goed gaat. Ik heb die film die jij bedoeld(ik denk Jersey girl?)gisteren ook toevallig gezien En dan ga je idd nadenken over jezelf tijdens de bevalling. Tis ook niet niks natuurlijk, pfff, zal blij zijn als het achter de rug is allemaal8) Erover praten en er eerlijk over zijn scheelt al een stuk merk ik..ik ben nogal van het voor me houden en hopen dat het gevoel weg gaat maar dan maak je in je hoofd de dingen vaak erger/enger dan ze zijn. Jij ook suc6 met de laatste loodjes!!
Ik kan me dat heel goed voorstellen, aangezien jouw eerste bevalling erg moeilijk is geweest en zelfs kantje-boord voor je ukkie. Ik zou het zeker met je vk bespreken, zo concreet mogelijk waar je precies bang voor bent, en kijken of je iets kunt afspreken hoe ze je daardoorheen kan helpen. Misschien goed om je partner mee te nemen bij dat gesprek; ik neem aan dat die ook een belangrijke rol bij de bevalling heeft, dan weet die ook meteen hoe jou te helpen. Als ik wist hoe, zou ik je nu heel veel moed inpraten. Vertrouw op jezelf, op je begeleiders, op je kindje. Blijf ademhalen, en leef toe naar het moment dat je je kindje voor het eerst kunt zien, vastpakken, ruiken... Ik wens je vooral een mooie en voorspoedige bevalling toe.