Dit nieuwe topic start ik omdat ik nog geen topic voorbij heb zien komen dat er over gaat of je je omgeving vertelt wat er aan de hand is en wat voor behandelingen je ondergaat. Ik vertel het zelf aan mensen dichtbij mij, omdat ze anders maar blijven vragen wanneer we aan kinderen beginnen. Voordeel: sympathie. Nadeel: steeds weer die vragen hoe het nu gaat en of het al gelukt is. Hoe gaan jullie hier mee om?
Hoi Pientje, Ja het vertellen was moeilijk en daarna nu steeds en en is het al gelukt deze maand weer erg vervelend. Ik moet eerlijk vertellen dat ik het maar aan heel weinig mensen heb verteld en nu ik de 3e IUI heb gehad weten alleen mijn ouders en mijn collega (zij moest even invallen voor me) het en ik moet zeggen wat een rust zeg geen gezeur aan mijn hoofd net of we zelf ons al niet gek maken kon het niet meer hebben.
De leiding op mn werk weet het, zodat wanneer ik een dienst moet verzetten of iets dergelijks zij er van weten en me er mee helpen. Daarnaast weten mijn ouders en schoonouders het. En pintje80, wat jij ook zegt... dezelfde voor en nadelen, daarom vertellen we het niet tegen te veel mensen.
Wij doen OI en ik heb het aan mijn ouders, beste vriendin en twee heel goede collega's verteld. Wat betreft het nadeel over het vragen hoe of wat nu de stand van zaken is, dat vind ik ook wel vervelend. Constant de verplichting voelen om dan ook te antwoorden, terwijl ik dat soms even niet wil! Sympathie, merk ik niet van iedereen. Beste vriendin komt me vertellen dat ze in 1 x zwanger is geraakt (is van ons verhaal 100% op de hoogte) en laat me vervolgens vallen als een baksteen. Het fijnst vind ik dat mijn ouders het weten!| Maar de meeste steun haal ik zeker hier vandaan (en bij mijn man natuurlijk!)
Hier in de loop van de tijd wel steeds meer mensen verteld. Moet toch ergens heen met mijn gevoelens. En mensen die je een beetje kennen hebben het toch wel door. Maar nadeel is inderdaad dat iedereen weet als je geweest bent en dus het geen verassing is als het bv raak is. Maar ik kan wel mezelf erdoor zijn omdat mensen het weten. Als mijn collega's weten het. Dit omdat ik soms tussendoor weg moet of moet schuiven. En dan weet iedereen waarom ik weg ben.
Wij beginnen deze maand met IUI. Op mijn werk had ik het al heel snel verteld toen we voor onderzoeken moesten enzo. Alleen aan de meiden van kantoor en me baas. De rest van het bedrijf weet het niet. Voor mij gevoel hebben ze meer begrip voor als we naar het ziekenhuis moeten, helemaal nu de FM metingen gaan beginnen. Dit zelfde op mijn man zijn werk, die heeft het pas deze week verteld. Verder de buurvrouw want die zit in hetzelfde bootje, en nog een vriendin. Ik zit er wel steeds meer over na te denken om het me zus te vertellen, we hebben een hele hechte band, alleen ze heeft al problemen genoeg en wil er niet nog iets aan toevoegen. Maar daar denkt zei waarschijnlijk anders over. Je moet doen waar jij je denkt goed bij te voelen, en hoe lager je bezig bent hoe meer je er over kan/durf te praten. Liefs Lynn
De meeste mensen in mijn omgeving weten het. We hebben hier bewust voor gekozen aangezien ik vaak weg ben van m'n werk voor ziekenhuisbezoek etc.. en omdat ik door de hormonen ook verschrikkelijk te genieten ben. Nu weten ze tenminste wat er aan de hand is. En zoals vandaag ben ik na 17 rondes weer ongi geworden en kunnen ze me ook een beetje troosten met de teleurstelling.. Dus ik ga vanaf morgen beginnen met Puregon, ik blijk allergisch te reageren op clomid en enorm veel bijwerkingen te hebben. Knuffel
Ik heb mn twee beste vriendinnetjes vertelt waar we me bezig zijn, maar verder helemaal niemand. Mn vriendinnen zijn echt super lief en steunen me elke maand weer , maar ik vind het toch wel fijn om verder 'de schijn op te houden'. Ik merk dat ik, wanneer ik samen en met mn mannetje of die vriendinnen ben, er heel veel over praat en mee bezig ben, terwijl ik dat noodgedwongen niet kan bij mensen die er niets vanaf weten . Dat is voor mij wel goed, omdat ik er anders nog meer mee bezig zou zijn (voor zover dat mogelijk is, hihi). Mocht ik ooit nog een punt bereiken dat ik zelf beter om kan gaan met onze vruchtbaarheidsperikelen (en niet om miinste of geringste in huilen uitbarst), dan denk ik wel dat ik het aan meer mensen vertel, maar eerder echt niet. Ik moet er niet aan denken dat collega's er naar vragen op werk en ik dan daar ga zitten janken.
Bij ons zijn de meeste mensen in onze directe omgeving op de hoogte. We vertellen het eigenlijk aan iedereen bij wie het toevallig ter sprake komt. Als mensen bijvoorbeeld vragen hoe het met ons gaat, dan vertellen we er vaak wat over. Wat we precies vertellen verschilt wel van moment tot moment en van persoon tot persoon. Mijn man en ik zijn het er gelukkig goed over eens en geven elkaar ook de ruimte om te vertellen wat we willen. Als ik er geen zin in heb, geef ik vaak kort en een beetje vaag antwoord (bijv. 'het schiet nog niet erg op' en daar laat ik het dan bij). Maar soms is het ook juist wel fijn om er wat uitgebreider over te kunnen vertellen. Wij ervaren het in elk geval wel als fijn dat familie, vrienden, werkgever en collega's er vanaf weten. We krijgen over het algemeen veel begrip en de meeste mensen snappen wel dat ze er niet voortdurend naar moeten vragen. Waar ik wel een beetje moeite mee heb, is als bijv. onze ouders mee gaan zitten rekenen wanneer ik weer ongesteld moet worden. Dat vertellen ze niet op die manier aan ons hoor, maar ik kan merken dat ze het wel proberen te volgen. Daarom hebben we tegen hen gezegd dat ze mogen weten in welke IUI-ronde we zitten, maar dat we niet meer precies vertellen wanneer de IUI plaatsvindt. Persoonlijk zou ik anderen ook aanraden er wel over te vertellen, in elk geval aan je directe omgeving. Je kunt juist in deze tijd wel wat steun en begrip gebruiken! En je voorkomt veel nare en misplaatste opmerkingen.