Ik ben niet angstig, wel corona-moe... Ik wil met mijn kinderen gewoon lekker kunnen zwemmen, langs gaan bij grootouders. Maar ik ben niet bang, en dat is ook duidelijk aan onze kinderen. Ze vinden de maatregelen vervelend maar zijn niet bang, zoals ik las bij iemand anders. Corona is deel van hun leven (zoals bij ons allemaal) maar daarom niet alleen negatief, we hebben bv. veel gewandeld in de lockdowns met de familie en soms vragen ze nu nog wanneer we eens gaan wandelen. Er was tijd voor die dingen omdat veel van de andere dingen wegvielen, ... Ze geven vuistjes ipv kusjes aan bv. mijn grootmoeder en dat vinden ze niet erg . Bij mijn eigen ouders en schoonouders mogen ze van ons nu terug kiezen, dus doen het nu allebei, knuffel en vuistje (geen kusje). Ze kussen niet graag is gebleken Daarnaast ben ik bang geweest toen mijn mama op intensieve zorgen terecht kwam in Tenerife met corona, mijn zwangere zus in Vlaanderen werd opgenomen in het ziekenhuis... Maar sinds we allemaal gevaccineerd zijn ben ik niet meer bang omdat ik geloof in de cijfers die duidelijk maken dat we nog wel ziek kunnen worden maar dat de kans op ernstige ziekte kleiner is. Ik ben wel echt corona-moe, die onzekerheid, scholen al dan niet open, mogen we nog naar de grootouders of niet, ... Mondkapjes, afstand houden dat is voor mij persoonlijk (!) niet erg, maar het steeds in onzekerheid zijn of de school de komende week wel open zal zijn of weer dicht zal zijn omwille van quarantaine, nieuwe regels, ... dat maakt het voor mij heel onvoorspelbaar en daar hou ik ABSOLUUT niet van! Ik twijfel ook enorm over vaccinatie van onze oudste dochter of niet... Het zou zo maar eens kunnen dat er een variant komt waardoor kinderen wel in het ziekenhuis belanden (zoals bv. de waterpokken voor kinderen over het algemeen niet gevaarlijk zijn en voor volwassenen wel), ik ben bang voor een omgekeerde variant en dat we dan nu de verkeerde keuze hebben gemaakt. Anderzijds ben ik ook bang voor de gevolgen op lange termijn van het vaccin, voor mezelf niet maar voor mijn kind wel... Dus dat houden we nog in beraad. Voor de rest merk ik zelf weinig van de tweedeling in mijn omgeving, ik zit op het werk even goed naast iemand die ongevaccineerd is (ik vertrouw op mijn eigen vaccin om mezelf voor opname te behoeden) en ik ben daar even vriendelijk tegen als tegen de gevaccineerde medemens. Als ik hier lees merk ik die tweedeling uiteraard wel, maar ik vind het in "de maatschappij" nogal meevallen. (maar dat is misschien gemakkelijk praten voor iemand die gevaccineerd is...)
Angst om zelf ziek te worden heb ik niet. Ik heb het gehad. En draag er de gevolgen nog van. Angst voor mijn geliefden ook niet echt. Allemaal gevaccineerd. Deel al geboosterd en de rest volgt nog. Zegt niet alles natuurlijk. En ik hoop dat ze niet besmet zullen raken. En mocht het wel gebeuren, dat ze er goed foor gaan komen. Maar angst daarvoor heb ik niet (dan kan ik net zo goed bang worden voor alle andere ziekten of ongelukken die kunnen gebeuren). Waar ik wel bang voor ben is dat de Omikron toch erg tegen gaat vallen. De ziekenhuizen weer vol/over lopen. Nog meer dan tot nu toe is geweest. Maar dat de mensen daarvoor de ogen sluiten want 'ze zijn wel klaar met de maatregelen ' . Er is nu al extra beveiliging nodig in (sommige) ziekenhuizen. Hoe gaat het worden wanneer er echt kapot zieke mensen geweigerd moeten worden? Die tweedeling beangstigt mij. Enerzijds dodelijk vermoeide zorgmedewerkers, die het werk ook echt niet meer gedaan krijgen. En aan de andere kant boze en agressieve mensen die eisen dat ze geholpen worden. En dan de boosheid van alle mensen die zich door de maatregelen in de steek gelaten voelen. Wat als deze lockdown verlengt moet worden? Wat als die boosheid dan echt de pan uit vliegt?