Veel mensen zien Covid als ons enige dreiging, maar ook de maatregelen geven schade. Ernst Kuiper heeft ook zelf aangegeven dat ze door de lockdown een x aantal patienten hebben kunnen redden, maar dat dat ten koste is gegaan van een zelfde aantal mensen die de reguliere zorg werd ontzegd.
Operatie geslaagd, patiënt overleden. Ernst Kuiper vind ik trouwens breder denken dan alleen covid. Dat in tegenstelling tot Gommers die trouwens kritiek op Kuiper had.
Waar wat hij zegt, maar hij zegt ook: het kon niet anders, we werden overspoeld met spoedgevallen en het was alle hens aan dek. Hij vindt dat dat bij een eventuele tweede golf anders moet, lijkt me niet meer dan logisch. Verschil is dat we er nu beter op zijn voorbereid en dat we niet kunnen voorspellen óf er wel zoiets als een tweede golf komt. Of dat het meer ‘golfjes’ zijn. https://nos.nl/l/2334774
Klopt, die Gommers vind ik vanaf het begin al een vreselijke vent. Kan alleen in zijn straatje denken.
Dat maakt het direct een ingewikkelde casus: waar richt je je op. Op de covid-patienten om de pandemie in te dammen en de IC aan te kunnen? Of op al die anderen?
In eerste instantie op de Covid patienten zoals gebeurd is. Maar nu er geen aanwijsbaar signaal is dat het weer opleeft moeten we ons nu op alle anderen richten. De andere patienten, maar ook anderen in de samenleving die hele grote problemen hebben vanwege alle maatregelen.
Hoor uit mn omgeving ook schreinende verhalen uit verzorgingstehuizen. Laten we daar alsjeblieft nu eens op focussen. Die gevangenis heeft nu toch zeker wel lang genoeg geduurd? Splits desnoods (met zicht op een eventuele heropleving) de tehuizen waar mensen langer willen leven vs risico accepteren dat covid ze de das om doet maar niet verstoken zijn van familie/bezoek. Verzorgingstehuis waar ik t over heb zit al 3 maanden dicht. Dementerende aldaar is inmiddels een zoutzak zonder sprankje levensvreugde die voor t raam hangt in zn stoel terwijl die voorheen hele dagen enthousiast zat te kleuren. Man kreeg steevast bezoek, maar is al 3 maanden alleen. Deur is dichtgegaan, geen potlood meer aangeraakt. Familie lid heeft ontslag genomen daar, erg voor de patienten maar ze kan dit niet meer aanzien. Voelt zich geen zorgmedewerker meer maar gevangenisbewaker. Management is onvermurmbaar.
Ja daar moet echt wat aan gebeuren. Die mensen hebben sowieso niet lang meer te leven en moeten we nu ook nog hun familie ontzeggen en daar eenzaam laten wegkwijnen. Ik snap dat je daar Covid buiten de deur wilt houden, maar met wat aanpassingen, moet er zeker meer mogelijk zijn.
Ik vraag me af welke houding dan men liever had gehad van (hoofd) IC toen ze tegen de capaciteitsgrens aanliepen. Gewoon realistisch gezien, wat had hij in maart/april anders moeten doen dan vragen om zo snel mogelijke uitbreiding en duidelijk aangeven waar de absolute IC-grens ligt in Nederland? Had ie dit niet moeten doen? Wat dan wel? Erbij bedenkend dat deze artsen enkel kunnen anticiperen. Zij bepalen geen beleid (en ook geen maatregelen), kunnen zelf geen capaciteit uitbreiden op zo'n korte termijn, ze werken met datgene wat op ze afkomt.
Nou he! Ben blij dat ik niet in hun schoenen sta! Het verhaal heeft (zoals zo vaak) twee kanten: ja er zijn levensjaren van andere reguliere patiënten weggekaapt, maar wat moet je dan als je overspoeld wordt met mensen die naar de ic móeten? Niemand was hier toch op voorbereid?
hij heeft wel heel veel aandacht gevraagd voor de IC en heeft daarbij zelf ook later gedacht of dat niet teveel is geweest.
Ik vraag me af waar die mensen dan hadden moeten sterven, dat is wel het lastige aan dit alles. Als de IC-capaciteit niet was opgeschaald, waar hadden de mensen die er niet meer bij konden dan naartoe gemoeten? Dan hadden alsnog gewone afdelingen volledige corona-sterfafdelingen moeten worden. Ik ben nog steeds van mening dat het lakse testbeleid (en daarover komen steeds meer berichten naar buiten via GGD's: dat er niet zo'n schrijnend tekort aan testmateriaal was als werd gezegd) veel schade heeft aangericht.
Maar daar is toen wel aandacht voor geweest, maar werd overstemd door de IC aandacht. De meeste mensen zijn ook niet op een IC, maar op een reguliere afdeling overleden. Die waren al te zwak voor de IC.
Maar wat had jij dan gedaan in maart/ begin april? Achteraf is het altijd "makkelijk" praten, vooral van de zijlijn. Zoals gezegd: de politiek bepaalt het beleid, rivm gooit met verwachtingen, er was een plafond van 700 bedden, patiënten stormden toe maar verlieten de IC's niet, totaal nieuw ziektebeeld, en daarbinnen is je enige verantwoordelijkheid als arts om het op te vangen. En als hoofd van de discipline ook te zorgen voor voldoende bemensing en deze aan de gang houden. Echt "walgelijk" inderdaad.. Daarom vraag ik ook telkens: wat zouden critici (hier) zelf WEL doen met die verantwoordelijkheid op dat moment?
In ziekenhuizen waar het knel liep is de uitbreiding van de IC altijd gepaard gegaan met de vorming en bemensing van cohort afdelingen en reguliere verpleegsafdelingen voor corona patiënten. Dat ging hand in hand. Of wat bedoel jij met "te weinig aandacht" voor verpleega corona-afdelingen? Werden deze bij jullie gesneden in capaciteit tbv ic? Zonder aanleiding? Of wat was de concrete issue?
De complete electieve zorg lag hier plat. Op de poli s was het erg rustig en sprake van overbezetting qua personeel.
Hier in de huisartsenpraktijk ook. Wij als assistentes hebben zelfs meerdere malen aangeboden om ons op de SEH in te zetten, een simpele tensie, saturatie en temp kunnen wij prima handelen maar was allemaal niet nodig.Onbegrijpelijk.
Maar was dat ook niet om (even oneerbiedig) kruisbesmetting te voorkomen? Dus als je niet persé in het ziekenhuis hoeft te zijn en je behoort ook nog eens tot een risicogroep, dan geen electieve zorg? En ic-verpleegkunde is toch ook een andere tak van sport?