Corona verhalen uit het werkveld

Weet dat hier meerdere collega's zitten en de gemoederen oplopen in de ziekenhuizen.

Wellicht geeft dit "niet zorgprofessionals" inzicht in wat er gaande is.

Haga ziekenhuis:

De eerste golf bracht cadeautjes naar het Haagse HagaZiekenhuis. De tweede golf? Middelvingers Het Haga Ziekenhuis in Den Haag ligt midden in zwaar getroffen coronagebied.

De ‘zorghelden’ van de eerste golf kunnen nu op een stuk minder dankbaarheid rekenen. Extra beveiligers moeten agressieve familieleden van patiënten in toom houden. De Volkskrant liep enkele dagen mee.

Donderdag 9.18 uur, Operationeel Teamoverleg. Vriezer voor de ijsjes ‘Misschien een gekke vraag,’ zegt projectleider Jean Nijssen, die zich in het uiterste hoekje van de vergaderruimte heeft geposteerd, ‘maar ik krijg van de covidafdeling het verzoek om een vriezer neer te zetten. Voor de ijsjes.’ Verpleegkundigen op de corona-afdelingen werken constant in beschermende kleding, en vooral de plastic jassen voelen aan als een Turks stoombad. Achter dat schijnbaar simpele verzoek om verkoeling, gaat een pijnlijke omwenteling schuil.

De Volkskrant mocht deze week aanschuiven bij de vergaderingen van het OT (operationeel team) en het CBT (crisisbeleidsteam) en van ‘het beddenoverleg’. Daarin bekijken zorgprofessionals twee keer per dag hoeveel plekken er nog beschikbaar zijn in het Haagse HagaZiekenhuis, een van de twee grote ziekenhuizen in de door corona zwaar getroffen stad.
Tijdens de eerste golf, in maart en april, stonden er op alle afdelingen vriezers van Ben & Jerry’s. Dreigde het ijs op te raken, dan vulde de fabrikant ze gratis bij; cadeautje voor de zorghelden. Gulle gevers bedolven de zorgmedewerkers onder de chocola, Rituals-tasjes, saunabonnen en bossen bloemen. ‘Het gaf een gevoel van trots om in de zorg te werken’, zegt spoedeisendehulp-arts Lenneke Scholtens met een gevoel van weemoed.

Oogst aan cadeaus tijdens de tweede golf: nul. Nu, zo blijkt in het OT, heeft het ziekenhuis vooral behoefte aan extra beveiligers om agressieve familieleden van patiënten in toom te houden. Het ijsjesverzoek vraagt om ‘creatief vriezergebruik in de afdelingskeuken’, besluit Poldermans. Hoofdschuddend: ‘In het voorjaar kregen we cadeaus, nu krijgen we middelvingers.’

Maandag, rond 14.15 uur. De politie moet het ziekenhuis in ‘Het was buitenproportioneel dit weekend’, zegt Don Poldermans, voorzitter van het operationele team. ‘Ik was een verpleegkundige uren kwijt, omdat ze constant werd gebeld door familie die maar bleef schelden.’ De bezoekregeling, maximaal één bezoeker per patiënt, leidt tot woede bij familieleden.
Ze komen één voor één het ziekenhuis binnen, maar staan vervolgens met z’n vijven aan het bed en weigeren te vertrekken. ‘Mensen zijn slinks hoor’, vertelt Arnold de Zoete, oud-verpleegkundige en nu unithoofd van een covidafdeling. ‘Na het bezoekuur sluiten ze zich op in de badkamer.’ Verpleegkundigen die hen proberen weg te sturen worden geïntimideerd, bedreigd zelfs, krijgen ‘ik weet wie je bent’ naar hun hoofd geslingerd.


Op maandag moet tot twee keer toe de politie het ziekenhuis in om een familie, tien tot vijftien man sterk, eruit te zetten. Zij wilden naast het sterfbed van een patiënt een familieruzie oplossen. Het OT stelt voor bezoekuren te verplaatsen, naar midden op de dag.
Dan zijn er meer mensen aanwezig die kunnen ingrijpen als het misgaat. Baliesecretaresses zullen ook in het weekend de telefoon moeten gaan aannemen, de beveiliging wordt overal in het ziekenhuis – van spoedpost tot polikliniek opgeschroefd.

 

Vervolg:

Dinsdag 12.17 uur, het beddenoverleg. Onverwacht goed nieuws Spoedeisende hulp-arts Scholtens, met vrolijke ogen achter haar ronde brillenglazen, is tevreden. Voor het eerst in dagen staan er, oh wonder, genoeg bedden leeg op de covidafdeling.
De uitplaatsing van coronapatiënten naar de rest van het land loopt eindelijk goed.
Tot frustratie van de medewerkers van het Haga bleven ziekenhuizen in minder getroffen delen van het land patiënten weigeren, de reguliere zorg van hun eigen patiënten ging voor.
Daar hadden meer ziekenhuizen last van, de minister moest eraan te pas komen om de boel los te trekken. Als er geen plek is kan Scholtens haar patiënten niet kwijt, waardoor zij de kamers op de spoedeisende hulp onnodig lang bezet houden.
Ze moet meerdere keren per week niet-coronapatiënten op de gang leggen om iedereen te kunnen helpen. In het uiterste geval stopt de spoedeisende hulp met het opnemen van coronapatiënten.

Probleem: de omliggende ziekenhuizen kampen met dezelfde problemen. Het betekent dat de rol van Sanne Blom alleen maar belangrijker is geworden.
De technisch bedrijfskundige is manager van de afdeling capaciteit en logistiek, en zij moet de puzzel leggen die de reguliere zorg zoveel mogelijk laat draaien en genoeg ruimte biedt om covidpatiënten op te vangen. Blom: ‘Door planbare operaties uit te stellen, spelen we verpleegkundigen vrij die kunnen bijspringen op de covidafdeling.
We willen alleen operaties uitstellen die langer dan dertig dagen kunnen wachten, maar daar zitten we nu al bijna aan, slechts de helft van ons normale operatieprogramma gaat nog door.’ Hierdoor moeten medisch specialisten hun patiënten vertellen dat langverwachte ingrepen niet door kunnen gaan. En bovendien: hoe meer je uitstelt, hoe meer uiteindelijk spoed wordt.
‘Ik heb weinig knoppen meer over om aan te draaien’, verzucht Blom.
Daarom probeert Blom zo veel mogelijk ‘slim te puzzelen’. ‘Waar kan nog een nachtdienst af? Waar kunnen we bedden samenvoegen?’ Door in het weekend door te opereren, is de stroom patiënten gelijkmatiger, ook dat speelt weer een bed vrij.
Alle poliklinieken is gevraagd of zij nog verpleegkundigen-met-afdelings-ervaring in hun midden hebben, dan kunnen ook zij op de covidafdeling aan de slag.


Dinsdag 16.37 uur, opnieuw beddenoverleg. De situatie kantelt razendsnel
Het is fijn als de modellen kloppen, het is nog fijner als de werkelijkheid zich vervolgens ook aan die modellen houdt. Dat doet ze niet, deze dinsdag.
De situatie op een spoedeisende hulp kan razendsnel veranderen. Drie uur na het eerste beddenoverleg slaat de sfeer om. Van de 22 bedden op de verpleegafdeling die het Haga voor covidpatiënten beschikbaar heeft, zijn er nu opeens 18 bezet, twee coronapatiënten die op de spoedeisende hulp liggen te wachten, moeten nog worden opgenomen.
Twee vrije bedden is veel te weinig als de avond nog moet beginnen en de spoedeisende hulp al mudjevol ligt. ‘Dit is niet oké’, zegt Scholtens. ‘Rond deze tijd komt er elke middag een trein van acht, negen ambulances aan. We moeten patiënten gaan overplaatsen als er nog ruimte is.’
Dat lukt ternauwernood: één patiënt kan naar Groningen, een ander naar Leeuwarden, een ic-patiënt naar Delft.
Het blijkt geen overbodige luxe: die avond moeten er nog zeven covidpatiënten en dertien reguliere patiënten – van verkeersongeluk tot hartaanval – het ziekenhuis in.

Op woensdag gaan de zeven ziekenhuizen uit de regio Den Haag, Leiden, Delft over op ‘code rood’, de laatste fase voor code zwart. Het aantal opnames neemt zo snel toe dat het Haga dertig verpleegbedden beschikbaar moet hebben voor de covidzorg.
De ruimte voor reguliere zorg is nu nog krapper, ook al omdat patiënten nu zieker zijn dan voorheen, en daardoor langer in het ziekenhuis moeten blijven liggen. ‘Dat is onder andere een gevolg van de eerste golf’, zegt operationeel team-voorzitter Poldermans. ‘Patiënten die wij toen niet konden helpen, kampen nu met de problemen.
Een galblaas kan gaan ontsteken als je die niet op tijd verwijdert, een liesbreuk raakt op den duur wel bekneld.’


Op donderdag is er door de nieuwe bedden lucht voor de covid-patiënten, maar de reguliere zorg loopt vast: geen bed meer te vinden. De spoedeisende hulp sluit enkele uren de deuren, patiënten moeten naar een ziekenhuis verderop. Maar ook het andere grote Haagse ziekenhuis HMC Westeinde gaat, op andere momenten, even dicht.
De eerste golf was een uitslaande brand’, zegt calamiteitenmanager Artze Prins. ‘Heftig, maar goed te bestrijden. Deze golf is een veenbrand, die blijft maar branden en je weet nooit waar het oplaait. Dat is veel gevaarlijker.’


Donderdagochtend 10.21 uur, vergadering van het crisisbeleidsteam. ‘Het is fucking heftig’ In een ziekenhuis hangt alles met alles samen, en dat wordt nergens duidelijker dan in de discussie over het bedrijfsrestaurant.
Dat moest dicht, want het was ook open voor bezoekers, en dus geldt het als horeca. Waar het crisisteam mee worstelt: als nu alleen medewerkers naar binnen mogen, is het dan een kantine? Deel je de ruimte in drieën, dan zouden honderd medewerkers daar op afstand met elkaar kunnen eten.
Nu doen ze dat op de afdelingen, maar daar is eigenlijk niet genoeg ruimte. Het duurt arts-microbioloog Nathalie van Burgel, een energieke jonge vrouw die als één van de weinigen ook tijdens de vergaderingen consequent een mondkapje draagt, allemaal veel te lang. ‘Kom op, het is fucking heftig’, zegt ze terwijl ze het aantal besmettingen onder personeel op het scherm toont.
‘De laatste weken zien we per afdeling één of twee besmettingen.’ Als het restaurant opengaat, verkleint dat de kans op meer besmettingen, is haar pleidooi. Maar er zijn praktische haken en ogen. Is zo’n besluit juridisch houdbaar? Wat vindt de veiligheidsregio? En wat als er straks in de krant staat: restaurants dicht, maar zorgmedewerkers zitten lekker samen te eten in de kantine? Ook zo’n vraag waar het ziekenhuis tijdens de eerste golf nooit over hoefde na te denken.

Woensdagochtend, 8.10 uur, telefoon voor Cathy Ruijgrok. Een uitbraak onder het personeel Eigenlijk is Cathy Ruijgrok een dagje vrij, maar omdat dat in deze tijden een relatief begrip is voor een manager Kwaliteit en Veiligheid (en dus verantwoordelijke voor infectiepreventie) , is ze om 8 uur toch ‘stiekem’ ingelogd op haar laptop.
Dan gaat haar telefoon. Het is arts-microbioloog Van Burgel, ook op haar vrije dag, met slecht nieuws: drie van de arts-assistenten van de afdeling, waar ook coronapatiënten liggen, zijn de avond ervoor positief getest.

Een groot verschil met de eerste golf is dat het virus nu ook het personeel raakt.
Het Haga heeft een eigen teststraat voor personeel, waar iedereen met een loopneus terechtkan, maar die dagelijkse tientallen testers zijn die dag niet inzetbaar op de werkvloer.
Ze moeten eerst de uitslag afwachten. Iemand met corona is zeker tien dagen uit de running. Deze week zijn dat er al 42. ‘Een grootschalige uitbraak’, zegt Ruijgrok, ‘is één van de grootste risico’s voor het ziekenhuis.’
De besmettingshaard lijkt terug te voeren op een kamer waarin de arts-assistenten samenwerken.
Een nieuwe testronde brengt nog eens zes besmettingen aan het licht: nog een arts-assistent, twee medisch specialisten, drie verpleegkundigen.
Nu bedreigt het virus het ziekenhuis van binnen en van buiten. Alle medewerkers die op de artsenkamers op de zevende, negende en elfde verdieping zijn geweest, moeten zich laten testen.

Op donderdag meldt het RIVM ruim 9 duizend nieuwe besmettingen. Calamiteitenmanager Prins weet dat er ongeveer tien dagen zitten tussen de eerste klachten van een coronapatiënt en dat die zich in het ziekenhuis meldt. Prins kijkt naar het bord met de beddenbezetting, ziet een overvolle spoedeisende hulp en bijna geen lege plekken meer in het ziekenhuis

 

Fijn om jullie hartverwarmende reacties te lezen.

Bij ons in het ziekenhuis (regio utrecht) gaan we morgen opschalen naar fase 3.
Nog meer ok's uitstellen, afdelingen sluiten, poliklinieken worden weer onder de loep gehouden of er weer personeel elders kan worden ingezet.

Nog een verhaal van een collega:

HOE VER GA JIJ? Vorige week zondag had ik een dagdienst.
Ik ben er altijd op tijd omdat ik een uurtje reistijd heb en mijn ontbijt op het werk nuttig.
Ik loop de afdeling op en begroet mijn collegae van de nachtdienst.
Het ziet er rustig uit, 1 COVID-19 patiënt en nog iemand met een heup fractuur. Door de gesloten horeca geen drank en drugs patiënten....een relaxed begin op de SEH.....altijd fijn.

Ik neem de klapper met de daglijsten mee en kijk wie er nog meer komen vandaag.
Nou dat ziet er dus niet goed uit. Gisteren is een collega ziek naar huis gegaan en getest en er is nog een collega ziek geworden.
Diensten wel uitgezet, maar geen collega gevonden die kan komen werken, dat betekent dat we 2 gediplomeerde SEH vpk tekort komen.....geen fijn vooruitzicht.

We starten de dag met 3 SEH vpk en 1 student die net begonnen is en overgeplant staat, om 9:30 uur komt er nog 1 gediplomeerde bij.
Triage dienst is ziek en om 12 uur nog een student ( gelukkig met IC achtergrond) die ook net begonnen is.

Het voelt onveilig en zullen in de problemen komen als er een reanimatie of hoog complexe patiënten komen.
We besluiten om laag drempelig de SEH te sluiten mocht deze situatie zich voor doen.
Gelukkig kan 1 van de late diensten eerder beginnen en komt om 13:30 uur....nog krap allemaal...maar wel fijn.

Tot 12:30 uur gaat het allemaal wel goed, wat COVID-19 patiënten, paar buikklachten en kleine trauma.
Maar dan gaat de ambulance telefoon: 1ste melding: Fietser met trauma capites en insulten, terwijl de coördinerend vpk dit noteert gaat de 2de ambulance telefoon.
Er komt een man van 54 met verdenking 4x A, in shock. Ons ziekenhuis heeft vaatdienst. Ik ga met mijn student de 4x A opvangen en we besluiten om voor 1 uur de SEH te sluiten. 2 instabiele patiënten zorgt ervoor dat je vast staat.
De andere patiënten die er nog liggen worden door 1 gediplomeerde en 1 student in de gaten gehouden (12 stuks waarvan een paar COVID-19).

De onveilige situatie is ontstaan . De 4x A patient blijkt een gastrointestinale bloeding te zijn met diepe shock, mijn student doet enorm haar best in de ondersteunende taak en dat doet ze goed! Trots op haar.
Na een uur is de patiënt stabiel, bloed hangt aan en we verplaatsen meneer vanaf de trauma kamer naar een bewaakte kamer, dichtbij de werk ruimtes van de artsen en vpk. De trauma patiënt van mijn collega is ook stabiel en we besluiten weer open te gaan.
Het is inmiddels 14 uur, de collega van de late dienst is er ook.

Ik wil wat gaan drinken en eten....melding van de ambulance....reanimatie van een 27 jarige man.
Samen met mijn collega en student gaan we de reanimatie opvangen. In volledig pbm staan we klaar. We verdelen de taken en doen de opvang. Al vanaf start reanimatie thuis in asystolie protocol...het ziet er niet goed uit.

We lopen de 4 H’s en 4 T’s door. Toxine, meneer heeft o.a veel cocaïne gebruikt de laatste dagen. Via de echo zien we dat er totaal geen activiteit van het hart is, Het arteriële bloedgas is slecht, niet met het leven verenigbaar. De vriendin van meneer is nog onderweg en we willen pas stoppen als zij er is, ondertussen horen wij dat zijn vriendin 8 maanden zwanger is....wat een verdrietige situatie.


Inmiddels is het einde dienst voor mij. Ik vang, samen met de arts, de familie op....wat een verdriet.
Mijn collega stuurt mij naar huis, ik handel het af zegt hij.... Voelt dubbel, maar ik weet ook dat de afwikkeling nog lang gaat duren. Onnatuurlijke dood...dus lijkschouwing enz enz.

Bij de evaluatie in de koffie kamer met de collegae van de dagdienst zeg de coördinator: Ging ondanks alles toch hartstikke goed?! Hoezo? Goed? Het gevoel van op een slap koord lopen ....dat is niet goed. Er zijn weer door het oog van de naald gekropen..... Mijn angst dat het een keer helemaal verkeerd afloopt omdat er teveel ballen opgehouden moeten worden die wordt eerdaags bewaarheid.....en dat gevoel is heel erg naar.

Hard werken is prima, hoog complexe zorg verlenen is machtig mooi.....maar de randvoorwaarden moeten dan wel goed zijn.
Er wordt enorm veel van ons zorgmedewerkers gevraagd en de steun van de maatschappij zijn wij al lang kwijt sinds het applaus in maart j.l.
De veilige zorg die ik wil bieden is onmogelijk geworden. 10 fte tekort en ook veel collegae die positief testen op COVID-19 of afknappen door de druk.

De rek is er al lang uit en soms vliegt mij dat aan. Ook ik ga mijn grenzen soms over en dat is niet goed. Door de huidige regels is mijn agenda privé leeg, dit maakt dat ik in mijn vrije tijd alle tijd heb om bij te komen....maar zo zou het niet moeten zijn!
De balans is zoek. En ik? Ik ga door, net als al mijn andere zorg collegae.....maar hoe lang houden wij dit vol met elkaar? HOE VER GA JIJ?