Eens. Ik hou me nog steeds aan de regels maar merk wel dat t mijn algehele humeur langzaam begint te beïnvloeden. Vandaag had ik met dank aan t mondkapje in de winkel weer een lichte paniek aanval, benauwd en een zweetaanval terwijl ik dat zonder nooit heb. Zelfs de paniekaanval hen ik nooit eerder gehad.
Vandaag zag ik ook een jongeman in de winkel zonder mondkapje en afstand houden kon hij ook niet. Dit is maar 1 pers maar als een heel bedrijf carpoold ed dan gaat t natuurlijk hard. Schijt aan de rest en daar kan ik me best boos om maken puur omdat ik me ondanks alles aan alle regels probeer te houden terwijl andere doen waar ze zin in hebben
@susanne85 Ja, ik kan daar ook zooo boos om worden... ik hou me aan de regels.. en dan dat anderen zo laks zijn en idd wat @suus1983 sommige geloven er gewoon blijkbaar niet in.
Ik denk inderdaad dat de categorie 'boeit niet' echt voor een groot deel van de besmettingen verantwoordelijk is. (En het ook doorgeeft aan mensen die wel hun best doen zich zo goed mogelijk aan de regels te houden.) In het voorjaar hadden we een minder strenge lockdown en zag je de ziekenhuisopnames echt heel hard dalen. Maar volgens mij waren er toen ook minder mensen die zich weinig van de regels aantrokken. Maar dan is dus de vraag: hoe krijg je dat gevoel van urgentie weer bij mensen terug?
Misschien ben ik te negatief, maar ik denk niet dat je dat voor elkaar krijgt. Ik merk aan mijzelf al dat ik er steeds meer moeite mee heb en dan ben ik nog iemand die zich altijd heel fanatiek aan de regels houd, als je er al niet in gelooft of het niet snapt, dan ben ik bang dat dat een hopeloze zaak is.
Ja, dat denk ik ook. Jammer genoeg maakt dat het allemaal juist nog hopelozer. De mensen die hard roepen dat alles gewoon weer terug naar normaal moet en daarbij de daad bij het woord voegen, zijn juist de grootste oorzaak van het feit dat er bijna niks kan.
In ons geval zijn het grotendeels jonge fitte mensen, met een best groot deel dat weinig fysiek contact heeft met de oudere familieleden (die wonen vaak in het buitenland). En sommige mensen snappen het ook gewoon echt niet (of doen geen moeite om het allemaal te snappen).
Klopt helemaal, maar ze zien zelf niet in, dat ze door hun eigen gedrag alleen maar voor verlenging van de maatregelen zorgen.
Eens en dat gevoel krijg je helaas niet meer terug. Dat was er van het voorjaar wel omdat mensen het eng vonden en het nieuw was. Nu is de angst weg. Mijn man is in een jaar tijd 1 dag op kantoor geweest. We zien onze vrienden amper. Houden ons aan de regels maar soms denk ik ook hoe lang nog. We zitten gelukkig dichtbij de lente en er worden steeds meer mensen gevaccineerd dus je zou zeggen het kan alleen maar beter worden...maar het is inderdaad jammer dat het aantal besmettingen niet rap naar beneden gaat.
Ik las vandaag iets over Kuipers. Voor mijn gevoel is de lente al zo'n beetje begonnen en zijn we er bijna. Maar dat is natuurlijk niet zo. Kuipers had het erover dat we de R nog een week of 10 onder de 1 moeten houden. Dat daarna het weer en de vaccins ervoor kunnen zorgen dat de maatregelen minder nodig zijn. Toen dacht ik wel even... pffff, nog 10 weken. Maar ja, als je kijkt wat we al achter de rug hebben. Nou ja, dan red ik die 10 weken ook nog wel. Alleen maak ik me wel grote zorgen om mensen met een eigen zaak in horeca of winkeliers. Voor hun is 10 weken echt te lang. Zoveel mensen hebben al hun spaargeld / pensioen moeten opeten. Hoe moeten die het nog 2,5 maand redden? Vreselijk. En dan moet je maar afwachten of het lukt om de boel daarna weer op te bouwen. Wij hebben vorige week voor het eerst in ons leven fooi gegeven aan de fietsenmaker. We bestellen toch wat vaker bij de horeca dan we in het begin deden. En maken soms geld over naar de stamkroeg van mijn man. Maar het is volgens mij een druppel op een gloeiende plaat.
Hoe kom je erbij dat zij de grootste oorzaak zijn? Alle personen die ik ken die ziek zijn geweest, hielden zich keurig aan de regels. De personen die er lak aan hebben, zijn nog steeds niet ziek geweest. Dit is alleen mijn kijk, maar ik vind het nogal een veroordeling, en ben dus erg benieuwd naar het bewijs hiervan?
Dit is ook wat ik in mijn omgeving zie. Ik heb het idee dat het nu meer clusteruitbraken zijn en die zijn volgens mij heel moeilijk te voorkomen. Bijvoorbeeld het Kdv, meerdere leidsters zijn besmet en ze nemen echt goede voorzorgmaatregelen, maar werk maar eens met 2 personen op een groep in dezelfde ruimte.
Ja dat komt inderdaad door het heerlijke lenteweer. Al heb ik het sowieso altijd na de feestdagen. Dagen worden langzaam steeds langer etc. Maar het is nog steeds winter en in de lente is het vaak ook wel koud en zijn er vaak nog genoeg virussen actief. We hadden tijdens de vorige lockdown gelukkig bijna iedere dag stralend weer. Ik moet ook vaak denken aan de ondernemers en mensen in de horeca. Die laatste groep is gewoon al 4 maanden dicht. En het is inderdaad een druppel op een gloeiende plaat, de horeca verdient vaak nog het meeste aan alle drankjes las ik. Die worden nu niet afgenomen. Het is vaak ook een steuntje in de rug. En dat zullen ze zeker waarderen.
Sorry, deze post was niet genuanceerd genoeg. Ik had ergens anders al gezegd dat deze mensen wel een veroorzaker zijn van besmettingen. Niet alleen bij zichzelf, maar ook bij anderen die zich wel aan de regels houden. Ik ben tot nu toe nog steeds de dans ontsprongen. Maar ik ben hiervoor niet alleen afhankelijk van mijn eigen gedrag, maar ook van mijn 'bubbel' van 27 leerlingen en hun gezinnen. En geloof mij maar: die bubbel is zo lek als een mandje! Dus ik houd me braaf aan de regels. Maar kan alsnog besmet raken door iemand die zich er totaal niet aan houdt. Ik kan die contacten namelijk niet vermijden. Ik bedoel dus niet te zeggen dat mensen die zich er niet aan houden, verantwoordelijk zijn voor alle besmettingen en die ook bij zichzelf houden. Of dat je alleen besmet kunt raken, als je je niet aan de regels houdt. Ook wie zich keurig aan de maatregelen houdt, loopt het risico besmet te worden. Maar de mensen die zich er het minst goed aan houden, zijn als het ware een motortje die de boel aan de gang houden. Waarbij ze zelf besmet raken, maar ook andere besmetten. Ik ken inmiddels een aantal mensen die besmet zijn. Dat is heel gevarieerd. Van een bedrijf waar ze een paar keer per dag hete thee dronken, omdat het coronavirus niet tegen hitte kan en ze zichzelf op die manier dus virus vrij houden. (Ik houd jullie niet voor de gek.) Ze hoefden dankzij de hete thee verder geen afstand te houden, want dat virus kreeg geen kans... Maar inmiddels dus meerdere mensen in het bedrijf besmet. Tot iemand die zich heel goed aan de regels hield, maar op bezoek ging bij een ziek familielid in het ziekenhuis (geen corona, kanker) en waarbij later bleek dat op de afdeling toch een uitbraak was. Ondanks alle voorzorgsmaatregelen toch besmet. En iemand die zelf op een IC werkt en (waarschijnlijk) toch daar besmet is geraakt. Of in een supermarkt ofzo, je weet het niet. Ik ken ook iemand die vanaf het begin heeft aangekondigd zich niet aan de regels te houden en inderdaad besmet is geraakt. En iemand anders die zegt de regels heel belangrijk te vinden en zich overal aan houdt. Maar ondertussen wel hele dagdelen met 3 personen in een kantoor van 14m2 zit met alle deuren en ramen dicht. Ook iemand die 'alleen maar verkouden' was, wel met de auto met iemand meereed en zelf besmet bleek en zo ook de ander besmet heeft. Bij de mensen die ik ken die besmet zijn, zijn er iets meer die zich niet (goed) aan de maatregelen houden, dan mensen die zich er wel aan houden. Maar ook bij degenen die zich wel goed aan houden, komt die besmetting ergens vandaan. En dan is de kans natuurlijk groter dat die van iemand komt die heel veel contacten heeft dan van iemand die maar weinig contacten heeft.
In het voorjaar ging ik thuis werken en in de zomer weer op kantoor. In de zomer waren de cijfers superlaag, alles was alsof er nooit een uitbraak was geweest. En in september kregen we weer de opdracht om thuis te werken en voor mijn gevoel werd het toen écht serieus, ook met die mondkapjes enzo. Al die tijd nodigden wij thuis geen mensen uit, of heel soms 1 vriend of vriendin en we zorgden dat we daarna minimaal een week geen mensen meer zagen om ons ervan te verzekeren dat we geen klachten zouden krijgen/niet besmet waren. Maar... mijn leidinggevende vond dat ik toch, ondanks alle zeer duidelijke aanwijzigingen van het ministerie, minimaal een keer per maand op kantoor moest komen. Dat ging ik doen en ik verbaasde mij zo over hoe makkelijk alles en iedereen daar was. En dat werkte heel aanstekelijk. Zo onwerkelijk als het in de ochtend voelde om met 3 of 4 andere mensen in een ruimte te zijn zonder mondkapjes, zo vanzelfsprekend was dat aan het einde van de dag. Ik ging alle koffiebekers verzamelen en weggooien en realiseerde me later pas dat dat natuurlijk helemaal onverantwoord was. En geloof me, ik had mezelf voorgenomen om strict te zijn. Ik was al ruim een jaar super voorzichtig geweest! Ik had zelfs mijn ouders niet gezien, we hadden geen verjaardagen gevierd enzovoorts. Wat dat betreft zijn we maar simpele wezens. Zodra we in groepsverband bij elkaar zijn en er heerst een bepaalde tendens, gaan we als vanzelf in de 'sociale' modus. Sociaal tussen aanhalingstekens, want uiteindelijk is het meest sociale om jezelf juist wel aan de maatregelen te houden. Maar dat laatste, dat grote plaatje, is abstract en ver weg en je weet het niet zeker en het is zo'n moeite en goh-we-vallen-helemaal-niet-ter-plekke-dood-neer blablabla. Ik bracht het ter sprake de vorige keer op kantoor. Omdat ik wist hoe makkelijk het was om te vervallen in 'normaal', besloot ik om mijn afspraken te beperken tot de 2 meest noodzakelijke, daar een grote ruimte voor te reserveren en mezelf de rest van de dag terug te trekken. Maar dat lukte niet. Collega's kwamen langs: "Even kijken hoe het met jou is, ik heb je al zo lang niet gezien!" en voor ik het wist stonden er weer 3 naast mijn bureau, gelijktijdig, niemand een mondkapje op, hardop lachen, geen afstand. En toen besloot ik te zeggen hoe ongemakkelijk ik het vond. Dat is kut hoor. Je vergalt de sfeer, mensen voelen zich aangevallen, je verbreekt het sociale pact. We hadden er een interessant gesprek over, maar veranderen lukte niet. De keer erop was het gewoon hetzelfde. En zodoende... laat ik nu niemand meer weten dat ik er ben als ik op kantoor moet komen van mijn baas. Voel me net een soort spion ofzo, helemaal niet fijn. Maar van de 16 mensen in mijn team hebben er al 5 positief getest op Corona (kan me voorstellen dat niet eens iedereen getest heeft), waarvan 2 met (langdurige) restklachten, die zitten deels in de ziektewet. 1 van de mensen die er nu nog steeds klachten van heeft gaf het door aan zijn ouders, zijn vader overleed eraan. Ik pas ervoor, ik blijf thuis of ik verstop me wel. Maar ik snap dat de mensen die het doorgeven niet allemaal egocentrische rotzakken zijn. Dan heb ik het niet over de mensen die feestjes geven of doodleuk naar de kerk gaan, maar de mensen die proberen om hun werk zo goed mogelijk te blijven doen. Dit gedrag ligt écht niet in onze natuur en mij lukt het ook niet. Ik moet thuisblijven wil ik mezelf en anderen niet in gevaar brengen. Een klein beetje ruimte en alles is gewoon weer zoals vanouds.
Ik ben echt iemand van de regeltjes en heb me er altijd netjes aan gehouden, merk alleen de laatste weken dat het me moeilijker afgaat en ik steeds meer bedenkingen krijg. Hoelang gaat dit nog duren? Gaat dit ooit weg? Kunnen we ooit terug naar normaal? Hoe gaat het winkelcentrum er volgend jaar uitzien? Wat gaan wij merken van alle financiële shit die ons land is overkomen door Covid? Wat met al die ondernemers die al maaaaaaaaanden dichtzijn? Er is geen licht aan het einde van de tunnel. Elke keer komt er weer een portie bovenop. Eindelijk goed nieuws dat ze gaan vaccineren, hoppa weer een nieuwe versie erbij die vele malen besmettelijker is. Ik kan het soms niet meer positief inzien terwijl ik eigenlijk kei positief ingesteld ben hierover. Het duurt voor iedereen te lang... (en dan denk ik maar, wat lig ik te zeiken? die oudere die helemaal alleen op hun appartementje zitten en niks kunnen en mogen, 1 iemand op bezoek mogen, ocherm! en dan lig ik wat te klagen???)
Maar dat is toch echt ook aan je leidinggevende om daar regels rond te maken: "walking is masking" zo is het bij ons geregeld, ik kom op 2 bedrijven en in beide geldt het zo... Ook bij overlegmomenten mondkapje op... Voor de rest is het in belgie nu ook weer aan het stijgen...het duurt allemaal zo lang... Geen idee hoe we dit aan moeten pakken, geen idee maar pittig is het wel... Vandaag in het nieuws: psychologen moeten beginnen werken met wachtlijsten...
@Maslov: ik herken wat je zegt hoor, wat betreft elkaar toch weer opzoeken als het kan. Maar het is ook gewoon een stuk discipline. De afspraak maken: we doen dit dus niet. En elkaar daar aan herinneren. Zoals @juf1987 al zegt: daar heeft een leidinggevend een rol in. Maar ook jullie met elkaar. Lastig dat jij de ervaring hebt dan als 'spelbreker' te worden gezien. Bij ons zijn de regels nu gewoon heel streng. Niet iedereen houdt zich er even goed aan. Maar een deel gelukkig wel. In ieder geval genoeg mensen zodat niemand zich 'spelbreker' hoeft te voelen. Als het risiconiveau weer lager komt te liggen, zullen we misschien wel weer bijvoorbeeld met max. 4 personen in 1 lokaal lunchen. Maar voor iedereen is duidelijk dat dat nu gewoon niet kan.
Nou dit inderdaad. Ligt er natuurlijk wel een beetje aan welke omstandigheden en op welke manier, met 100 man op een illegaal feest of het niet dragen van een mondkapje in de winkel is natuurlijk wel een groot verschil.. maar de mensen die ik ken met positieve test hebben het via werk (met mondkapjes plicht) of via school (middelbare met mondkapjes plicht) dusja, om nu te zeggen 'Nou de Gerda's zorgen voor de besmettingen en dat het allemaal nog langer duurt, omdat ze gingen demonstreren en bij elkaar op visite zijn geweest..' gaat er bij mij niet in. Betekent niet dat je alle regels maar aan je laars moet lappen, maar soms kun je het gewoon niet voorkomen. Groot deel van de besmettingen is moeilijk te herleiden..