Hoiii... Ik zou toch graag even mijn verhaal willen vertellen en andere moeders spreken of ze dit ook meegemaakt hebben.. In april ben ik bevallen van een mooie dochter. Mijn 2e kindje... De andere is al 5! De bevalling werd ingeleid omdat ik geen leven meer voelde.. Het ging allemaal erg snel en door een weeenstorm heb ik pijnstilling gevraagd.. Die spuit in mijn been gekregen waar ik helemaal suf van werd en pas weer 'op aarde' kwam toen ik al moest persen (1,5 uur later). In 1 perswee was ze er omdat ze helemaal blauw was heb ik al mijn kracht gegeven. Ze is daarna gelijk weggehaald om beademd te worden. Ze had ook meconiumhoudend vruchtwater binnengehad. 1 nachtje in het ziekenhuis moeten blijven, waar ze snachts levenloos in mijn armen lag te stikken in het vruchtwater wat omhoog kwam.. Geen oog meer dichtgedaan natuurlijk en gerustgesteld door de zusters dat de meeste babys wel een beetje misselijk zijn.. Eenmaal thuis stikte ze nog 2x bijna in het vruchtwater wat omhoogkwam. Dit was een hele angstige en heftige tijd. Heb bijna een week niet geslapen omdat ik haar de hele tijd omhoog hield en bij me.. In die week spoot het nog vaak uit haar neusje en ging het helemaal niet goed... De volgende week kreeg ze moeizame ontlasting, pukkeltjes en een hele droge huid.. Ik herkende het direct (mijn zoontje had het ook) Koemelkallergie, direct Nutramigen gehaald (in overleg CB) en haar ontlasting kwam langzaam op gang... Inmiddels was het wel duidelijk dat ze niet last had van het vruchtwater maar gewoon een ernstige vorm van verborgen reflux... Loop hele dagen met haar overeind en alles staat omhoog waar ze op ligt... Ik ben uitgeput maar vooral zoooo angstig... ik durf haar niet alleen te laten, ze slaapt op onze kamer en begin er langzaamaan onderdoor te gaan.. Ondertussen werd mijn zoontje ook nog geopereerd. En toen een aantal dagen later ging ik voor het eerst zelf even eten halen (kids waren bij man) en toen wilde ik gewoon niet meer terugkomen.. Ik voel me zo leeg, moe, opgejaagd en vooral heel down... Ik dacht gewoon ik heb mijn pinpas bij dus rij gewoon helemaal naar de andere kant van het land.. Voelde me zo dom daarna!! Ben natuurlijk gewoon naar huis gegaan.. Heb me voor mijn gevoel nog helemaal niet gehecht aan mijn dochtertje.. Zou ik vanbinnen bang zijn dat ik haar alsnog kwijt raak?? Het gaat deze week al iets beter maar gisteren vond ik haar weer helemaal blauw en stikkend in haar bedje.. Ben er zoooo bang voor!!! Ik kan over 6 weken toch niet gaan werken??? Ze gaat dan 3 dagen naar de opvang.. Ben erg benieuwd naar moeders die ook iets soortgelijks hebben meegemaakt... Sorry voor mijn lange verhaal..
Jeetje meid wat een verhaal. Ik kan mij goed voorstellen dat je angstig bent geworden. het is ook niet niks wat je net hebt opgeschreven, Kunnen ze in het ziekenhuis helemaal niks voor je betekenen voor de verborgen reflux. Ik zou geen oog dicht doen met het idee dat mijn kleintje kan stikken. Mijn zoontje is met 6 weken oud opgenomen geweest in het ziekenhuis na een heel gedoe want de kinderarts vond in de eerste instantie ons zoontje niet ziek genoeg ( ondanks 2 x door de huisarts te zijn doorverwezen) . En een halve dag later lag hij aan de zuurstof, hartplakkers en aan de sondevoeding etc en was hij uitgedroogd en hij had een erg laag zuurstof gehalte in zijn bloed. Hij had het rs virus te pakken en heeft een week in het ziekenhuis gelegen. Het is totaal niet het zelfde als wat jij nu door maakt. Maar volg alsjeblieft je gevoel als ik niet was blijven door hameren toen mijn zoontje zo slecht ging was het misschien ook anders gelopen. Denk aan jezelf bespreek je gevoel met je partner en des noods met de huisarts al is het maar om je verhaal kwijt te kunnen en misschien krijg je dan weer wat meer lucht /rust omdat het probleem dan meer samen gaat dragen. ( zover dat mogelijk is natuurlijk) Een hele dikke knuf en ik hoop dat ze wat kunnen doen voor je meisje en dat de operatie van je zoontje ook goed mag verlopen.
heel veel sterkte! Wat moet dit slopend zijn.... je lijf nog vol hormonen en de spanning en angst erbij. Is er geen mogelijkheid om langer thuis te blijven? verlengde zwangerschapsverlof ofzo? En ga inderdaad eens bij de huisarts langs; vertel je verhaal en je angsten. Laat je kindje goed nakijken! Is zo'n matrasje een idee die een alarm geeft als je kindje niet ademd. een nannycare of zo iets.... succes!!!
Jeetje wat een heftig verhaal. Klinkt of je heel hard onderweg naar een postnatale depressie. Ga dus echt met je huisarts praten en laat je doorverwijzen voor de reflux. Want ze kunnen je echt adviseren zodat je dochtertje er minder last van heeft en jij dus niet continu bang hoeft te zijn dat ze stikt. Sterkte!
Dank jullie wel voor jullie reacties.. Ik ga ook een afspraak maken bij de huisarts maar ben net overgestapt en dit zou de eerste keer zijn dat ik daar kom.. En wil mezelf niet gelijk neerzetten als een angstig overspannen persoon Maar het gaat niet goed iig dus zal het wel moeten gaan doen!! Ik heb soms ook het idee dat ik n PND heb hoor... Ik geniet gewoon niet... En zo ben ik helemaal niet, ben van nature een erg positief persoon... Pff wat rot zeg.. En werken zie ik al helemaal niet zitten daar krijg ik helemaal n paniekaanval van... Mijn vriend vind het allemaal niet zo eng hoor.. die denk dat ze op de opvang gewoon naast het bedje gaan zitten als de kindjes slapen hahah die snapt het ook echt niet he...
zoek hulp! en geen zorgen wat die nieuwe huisarts van je zal denken, jij wilt het beste voor je kindjes, en dat is een gelukkige mama, dat ben je nu niet, wat zal t slopend zijn! komt goed hoor meid
sterkte zeg wat een verhaal en ellende heb je zo meegemaakt Misschien dat je het vaker gehoord hebt maar soms helpt een osteopaat of een chiropraktor tegen reflux.
wat een verhaal zeg en wat een logisch klinkende reactie ! Hier ook niet echt een geweldige start gehad of eigenlijk gewoon een slechte start en herken het wel. Heb zeker de eerste 3 mnd regelmatig gedacht dat het echt niet goed ging komen en ik dit vooral niet wilde was een soort van verdoofd ofzo. Zo zie ik het nog als ik terug denk. Na drie maanden ging het met mijn meisje beter en begon ik lichamelijk ook weer iets beter in mijn vel te zitten en toen was daar ineens die roze wolk Maar dat begin.. die eerste maanden waren echt overleven. terugdenkend dat ik ook dat ik misschien toch ook wat een postnatale depressie gehad heb. Ok het was zwaar en het ging niet goed en de bevalling was rampzalig. Maar zo verdooft voelen en zo wanhopig soms.. dat is denk ik toch ondanks de omstandigheden niet helemaal goed... Sterkte !!
Ik had geen pnd maar een huilbaby, dag in dag uit huilde ze en ik heb regelmatig gedacht waarom moest ik nu een tweede. Ik heb zelfs met haar op een stoel gezeten en tegen haar gezegd meisje als het leven hier zo tegenstaat ga dan maar. Om vervolgens opgelucht naar boven te rennen toen ze na een uurtje slapen weer krijzend wakker werd. Uiteindelijk ben ik huilend bij de huisarts beland, ik kon gewoon niet meer. En het ergste was nog ik kon het ook niet uit handen geven want als ze bij mij (haar moeder) al zo huilde hoe moest ze zich dan wel niet voelen bij een vreemde (ja zelfs papa zag ik toen als een vreemde) De huisarts nam mij heel serieus (hij heeft ook een huilbaby gehad) en bood meteen aan om haar 's nachts mee te nemen in zijn nachtdienst. (heb ik afgeslagen hoor). De volgende dag moet ik met de kleine bij hem komen en bleek dus dat ze zo'n ernstige obstipatie had dat er zelfs geen lucht meer langs kon en ze haar hele maag al had opgeblazen (maag rijkte van navel tot boven aan de ribben en dan van linkerzijkant naar rechterzijkant) Na goede medicatie veranderde ze van een huilbaby in een gefrustreerde baby omdat ze veel meer wilde dan dat ze kon. Het eerste jaar was echt een jaar van overleven maar namate ze ouder werd (ook in dat eerste jaar) kwamen er steeds meer kleine roze wolkjes langs.
dat stikkende heb ik ook meegemaakt nadat een van de jongens uit het ziekenhuis kwam. Hij stond helemaal stijf en ik kreeg hem er bijna niet uit. Advies van het ziekenhuis was, om hem in een safetysleeper (die twee driehoekjes waar je je kind op zijn zij tussenlegt) te leggen zodat hij op zijn zij sliep. Op die manier komt de voeding die omhoog komt, niet in zijn luchtwegen, maar loopt dan gewoon uit het mondje. Daarnaast gebruikten wij een nanny sensor matje, die zou dan afgaan als het kindje een tijdje geen adem meer heeft gehaald. Ik hoop dat je iets aan deze tips hebt. Ons heeft het erg geholpen.
Hoi allemaal, bedankt voor de reacties.. Onze dochter is onder behandeling van een osteopaat en haar reflux gaat echt een stuk beter.. het enge vind ik daaraan dat je dan minder goed oplet en ze zaterdag toch weer stikkend in de maxi cosi lag.. De artsen zeggen dat ze het zelf kan oplossen maar je instinct is gewoon oppakken en helpen.. Enw at als je er dan niet bij bent .. Stilte is voor mij stress.. Zolang ze huilt weet ik dat er niks is.. Erg he.. Het huis maak ik schoon als ze huilt want dan heb ik rust.. Anders ren ik de hele tijd terug naar waar ze ligt... Ze slaapt sinds een week ook in zoon zijligkussen.. Word ook weer afgeraden maar ik vind het een veiliger gevoel.. Ik ga deze week bij de huisarts langs.. Want ik slaap nog steeds slecht omdat ik alleen maar aan het waken ben en overdag heb ik ook geen rust.. Voel me idd verdoofd en erg afwezig.. En het allermoeilijkste vind ik dat het nog steeds niet voelt als MIJN kindje.. terwijl het zo'n leuk meisje is!! Voel me ook zo'n zeurpiet als mensen vragen hoe het gaat... PS de nannycare heb ik besteld krijg ik morgen binnen..
Hier heeft de oudste tot ongeveer 5 maanden in een zijliggingskussen gelegen. (fysio was hier erg tevreden over ivm hoofdje). Toen was hij sterk genoeg om zichzelf in het kussen van zijn zij naar zijn rug te draaien. De jongste hebben we er ook in gehad maar die wist zich met 1 week al op de rug te draaien (gewoon zorgen dat het zwaarte punt op de rug ligt)
gelijk heb je om langs de huisarts te gaan. Maar vergeet niet dat slaaptekort ook gekke dingen met je doet. Ik hoop dat de osteo je goed gaat helpen.