Ja dit dus, nee hoor, hele treffende vergelijking. Een kind is daarbij nog eens super weerloos en moet nog zoveel leren over wat wel en niet kan en mag.
Ik las net op fb een reactie (ja ja ging ook over de corrigerende tik ) en dat vind ik wel een interessante kijk erop. Daarin gaf iemand aan dat het eigenlijk heel bijzonder is dat de ouders die het zelf wel normaal vinden om een corrigerende tik te mogen geven, dat van anderen die zich met hun kind bezig houden absoluut niet normaal zouden vinden. Voor henzelf past het binnen de opvoeding maar leerkrachten, oppas/opvang, opa en oma die oppassen, etc moeten wel een andere oplossing gebruiken om hun kind iets af te leren of aan te leren. En natuurlijk, dat zijn proffesionals. Maar bijvoorbeeld vervelend gedrag moeten zij dus ook met woorden oplossen of een time out geven. Waarom wij zelf dan niet? Ik ga er namelijk niet vanuit dat deze mensen, die dat zelf wel doen, dat van hen zouden accepteren als ze hun kind een corrigerende tik geven. Ik vond het wel een goede redenatie. Ik heb zelf nooit de behoefte tot een tik geven gevoeld. Hoe denkt iemand hierover die dat wel vindt kunnen?
Ik sluit me hier bij aan! Ik snap dat het eens kan gebeuren dat je een kind iets hard vastpakt (bv als een kind de weg over wilt rennen en er komt verkeer aan). Maar bewust een tik in de opvoeding?? We proberen kinderen allemaal aan te leren dat geweld niets oplost.. Dus nee. Daarnaast denk ik ook dat angst opwekken alles behalve de juiste manier is om iets voor elkaar te krijgen.
Mijn mama heeft mijn dochter weleens een tik gegeven, dat heeft ze me dan ook daarna gezegd en neen dat neem ik haar dan niet kwalijk, ik weet 100% zeker dat dit geen dagelijkse kost is. Van een leerkracht en als leerkracht vind ik dat een ander verhaal... daar zit je met leeftijdsgenoten die net zoals ik al eens aangaf ook wel eens terug slaan, terug bijten,... Waardoor kinderen daar van andere kinderen leren wat wel en niet kan en dat bijten pijn doet bv. Dat als je speelgoed afpakt of constant een kind 'treitert' je een reactie kan krijgen. Daarom stel ik dan ook volgende vraag aan jullie: hoe reageren jullie als een ander kind - na bepaald gedrag van jullie kind- fysiek reageert? Ik leg uit aan het andere kind dat slaan/bijten niet mag, maar ik leg ook aan mijn eigen kind uit dat het soort van 'eigen schuld' is... Als het ook echt zo is. Ik schrik er soms van hoe heftig ouders kunnen reageren op vreemde kinderen.
Ik vind slaan nooit ok, dus ook geen kwestie van eigen schuld. Wat niet wil zeggen dat het kind dat niet slaat onschuldig is, maar slaan is gewoon nooit goed te praten.
Als kind moet je nog leren controle te houden over jezelf. Ik zou het niet bestempelen als eigen schuld, maar wel uitleggen dat niet iedereen zich (al) goed kan beheersen. Dat het zeker eens kan gebeuren, maar dat het geen goed gedrag is.
Ja dat bedoel ik dus.. Dat doe ik ook maar ik probeer dan ook uit te leggen dat speelgoed afpakken bv ook niet oké is en dat dat ook fout is.
Serieus? Je vindt slaan in sommige gevallen eigen schuld? Jij bent de volwassene, jij zou beter moeten weten. In welke gevallen is het dan eigen schuld?
Mja als er een kind constant speelgoed afpakt, constant duwt, constant met zand gooit bv... Dan vind ik het wel zelfverdediging... Mijn kind zit op een school met heel veel sterke karakters in de klas en daar ben ik echt blij om, mijn dochter heeft ook een sterke wil en het is gewoon heel goed dat ze leert dat ze niet altijd haar zin kan krijgen... Ze heeft daar op een jaar tijd echt heel veel sociale vaardigheden geleerd, ze kwam al eens thuis met een 'krets' (ik weet even niet hoe ik dit in AN moet vertalen) in haar gezicht, er zijn dagen geweest waarop de juf haar heel aantal keer op straf had gezet maar we zijn op de goede weg betreffende een evenwicht tussen weerbaar genoeg zijn en niet te.
Oh ik bedoelde wel als mijn kind geslaan wordt door een ander kind... Ja dan is dat soms haar eigen schuld... Dat schrijf ik ook echt wel duidelijk dat het gaat over leeftijdsgenoten
[QUOTE="juf1987, post: 22522726, member: 89881"]Mja als er een kind constant speelgoed afpakt, constant duwt, constant met zand gooit bv... Dan vind ik het wel zelfverdediging... Mijn kind zit op een school met heel veel sterke karakters in de klas en daar ben ik echt blij om, mijn dochter heeft ook een sterke wil en het is gewoon heel goed dat ze leert dat ze niet altijd haar zin kan krijgen... Ze heeft daar op een jaar tijd echt heel veel sociale vaardigheden geleerd, ze kwam al eens thuis met een 'krets' (ik weet even niet hoe ik dit in AN moet vertalen) in haar gezicht, er zijn dagen geweest waarop de juf haar heel aantal keer op straf had gezet maar we zijn op de goede weg betreffende een evenwicht tussen weerbaar genoeg zijn en niet te.[/QUOTE] Ik niet. Voor dat soort situaties heb je een mond gekregen. Lichamelijk contact lost niks op.
Ik vroeg/ vraag wat er gebeurd is en dan probeer ik ook vanuit mijn kind en t andere kind uit te leggen. Ik ga er eigenlijk nooit vanuit dat t alleen maar de fout van het andere kind is. En dat blijft lastig als je er niet zelf bij bent geweest natuurlijk. Ik probeer altijd uit te leggen dat er bij twee personen twee visies op de situatie zijn. En daar zul je uit moeten komen (of niet) maar geweld is nooit de oplossing. Dit probeer ik altijd aan te geven. Echter begrijp ik ook wel dat in sommige situaties het niet anders gaat. Als kinderen keer op keer door hetzelfde kind geslagen worden dat ze dan een keer terug meppen. Het blijkt ook dat dit soms dé oplossing in dit soort situaties is.
Mijn kind heeft qua taalvaardigheden het niveau van net 2 jaar, dus neen jammer genoeg werkt dat voor haar zo nog niet. Ik ben daarom erg blij dat ze haar mannetje wel staat, maar we zijn super alert dat ze niet de andere kant opgaat en te vaak slaat of dergelijke. En dat leert ze echt wel het best door contact met leeftijdsgenoten en wij die haar uitleg geven. Mijn dochtertje is echt nog wel klein dus daar zit wel een verschil denk ik. Ik hoop dat ze bv. 8 jarige leeftijd echt al wel anders dingen kan oplossen.
Als je niet nu al aangeeft dat slaan niet ok is, heb je met 8 jaar een heel groot probleem ben ik bang. Onze jongste had er ook een handje van en met actief afkeuren van het gedrag duurde het zelfs nog even voordat hij doorkreeg dat dat echt niet kon. Ook kleine kinderen kunnen trouwens prima hun mannetje staan zonder te slaan, vind dat persoonlijk niet iets om trots op te zijn.
Hmmm, ach. Ik denk er vrij genuanceerd over. Ik heb zelf nooit een corrigerende tik gegeven. Bij m'n eigen kinderen ook nooit de behoefte gevoeld. Ze zijn al met al vrij braaf en waar het wel mis ging, konden we het ook anders oplossen. Maar aan de andere kant: ik heb zelf af en toe wel een corrigerende tik gehad. Ik ben er niet slechter van geworden. Prima helder signaal dat ik over een grens ging. Niet meer doen, klaar. Veel andere straffen duren langer dan een tik. En zijn daarmee niet altijd effectief. (Vooral als er redelijk veel tijd tussen 'vergrijp' en 'straf / correctie' zit, heb je er niet veel meer aan in opvoedkundig opzicht. Voor sommige kinderen is bijvoorbeeld uit de kamer gestuurd worden schadelijker dan een tik. Bij zo'n time-out op de gang of je kamer, wordt je afgewezen door je ouder. En voor het effect moet dat dan ook echt even duren. Een tik is even pijnlijk, maar ook snel voorbij en je kunt daarna meteen weer over tot de orde van de dag. De vergelijking met 'mijn partner en ik slaan elkaar ook niet' klinkt misschien logisch en sympathiek. Maar die gaat toch mank. Ik help mijn partner ook niet met tandenpoesten. Hij heeft mijn toestemming niet nodig om te tabletten en ik beslis niet voor hem om zijn jas aan te doen. De relatie tussen partners onderling en de ouder-kind-relatie zijn totaal anders en niet te vergelijken. Partners zijn gelijkwaardig. Kinderen zijn niet minderwaardig aan hun ouders, in tegendeel zelfs. Maar de relatie is niet gelijkwaardig omdat je als vader en moeder je kind beschermt en opvoedt. Nogmaals: niet dat ik per sé voor een corrigerende tik ben. Van mij hoeft het niet zo nodig. Maar ik ben niet meteen geschokt als ouders dat wel doen. Als het vaker gebeurd, zou ik er wel over in gesprek gaan. Is het een keuze of komt het voort uit onmacht? En hoe vaak is het dan volgens ouders 'nodig' Ik zou dan ook best samen eens willen bespreken welke andere mogelijkheden er zijn.