Voor alle duidelijkheid: ik berisp of straf wel als ze slaat... Dus aangeven dat slaan ok is doe ik niet... Maar mijn kind, schoon kind doe ik ook niet, ik weet heel goed dat mijn dochter geen engeltje is en dat zal ik haar ook zeggen als ze bv geslaan is geweest en ik gezien heb dat dit is omdat zij dat kind de hele tijd aan het treiteren was. Ik denk dat deze discussie weinig zin heeft. We hebben er een andere kijk op.
Kijk, dit zei ik in mijn eerste post gisteren... Dus nee ik laat het slaan niet zomaar passeren... Maar ik probeer uit te leggen aan mijn kind dat sommige reacties (of dit nu slaan is, wenen, juf roepen, zelf roepen...) voortkomen uit haar acties...
Onze jongste heeft laatste tijdens de voetbaltraining een ander jongetje expres tegen de scheen geschopt, twee keer achter elkaar. Daarna heeft het ventje hem geduwd, hard genoeg om ervoor te zorgen dat zoon viel. Toen ik onze zoon vroeg of hij zich zeer had gedaan, zei hij nee. Mijn reactie: “Jammer.” Onze zoon heeft straf gehad. Het zou niet in me opkomen om dat andere jongetje of zijn ouders aan te spreken op het duwen. Onze zoon heeft het recht niet om te schoppen. Dat hoeft niet gezegd te worden, dat wéét hij al. Terecht dat het jochie een flinke duw gaf. Ik denk dat je van de gemiddelde kleuter ook niet mag verwachten dat hij het ‘met woorden oplost’ als een ander kind hem staat te schoppen. Ik denk dat menig volwassene dat nog niet eens kan of doet.
In mijn voorbeeld bedoelde ik het als de andere ouders er niet zijn... Als situatie zou gebeuren zoals jij het uitlegt zou ik hetzelfde reageren... Ik ken gewoon ouders die als hun kind thuis komt met een verhaal van slaan, duwen, pitsen, ... Aan de school staan om dat kind aan te spreken... Dat zou ik echt nooit doen, tenzij het altijd hetzelfde kind zou zijn, maar ook dan zou ik de leerkracht aanspreken om een extra oogje in het zeil te houden...
Mijn moeder werd vroeger stelselmatig onder een koude kraan gestopt, bij de nonnen op school. Dit omdat ze als kleuter zijnde huilde om haar moeder. En zo zijn er een legio aan voorbeelden te noemen hoe het er vroeger aan toe ging. Dit heeft niks met respect te maken, maar alles met machtsvertoon en het inboezemen van angst.
Corrigerende tik doe ik niet aan. Maar een ander is zelf verantwoordelijk voor de opvoeding van zijn kind. Wat betreft mijn kind leer ik dat je het eerst met praten moet oplossen. Of je haalt er een volwassene bij. Maar er zijn situaties of kinderen waarbij dit helaas niet werkt. Ik leer mijn kind dan ook voor zichzelf op te komen bij kinderen die ze fysiek aanvallen en dat blijven doen. Daarbij mogen ze zich best verweren. Mijn kind hoeft zich bijvoorbeeld niet in elkaar te laten slaan en alleen "stop hou op" terug te zeggen zonder dat het iets mag doen. Een klasgenootje (vroeger) mocht ook nooit iets doen behalve klikken bij de juf (zo zien kinderen dat). Kind is jaren gepest en heeft daar blijvende gevolgen van gehad (ik sprak haar jaren later eens). Die zegt met de kennis van nu. Had ik mij maar mogen verweren. Nu was ze de zwakste omdat ze toch nooit wat terug deed (en dat wist iedereen). De ouders van een andere klasgenoot deden hem op judo. Hij had last van hetzelfde groepje. Die heeft uiteindelijk een paar flinke tikken uitgedeeld. Toen was het duidelijk en hij heeft er nooit meer last van gehad. En een leerkracht of volwassene is er niet altijd bij en ziet niet alles.
Ik ben tegen een corrigerende tik dat vind ik een teken van onmacht. Zelf als kind weleens een tik op mijn billen gekregen en ben daar niet slechter van geworden maar wil dat bij mijn kinderen niet doen. Weleens uit reactie dochter een tik op haar vingers gegeven uit reactie toen ze mij in mijn gezicht sloeg en had daar meteen onwijs veel spijt van.