Hmm hier maak je wel een goed punt vind ik! Ik voelde me namelijk al tijdens mijn 3 maanden verlof na de bevalling niet op mijn plek. Ik was het zat om steeds thuis te zitten en vond mijn wereldje steeds kleiner worden. Ik voelde me daar ook steeds ongelukkiger bij. Ik weet van mezelf dat mijn geduld sneller opraakt als ik veel thuis ben en ik weet ook dat ik veel beter in mijn vel zit als ik mijn eigen ding kan doen mbt studie/werk. Grote kans inderdaad dat mijn zoontje thuis meer stress zou ervaren als ik fulltime thuis zou zijn dan dat hij nu ervaart. Puur omdat ik me dan ongelukkiger voel (en dus ongeduldiger zal zijn). Nu heb ik (en mijn man natuurlijk) de volledige aandacht voor hem als hij thuis is en vind ik het geen probleem om die dagen in het teken van hem te stellen. Dat zou ik zeker niet kunnen als ik 7 dagen per week thuis zou zijn.
goh... daar zijn ze snel achter gekomen zeg! dat lijkt me zo logisch als wat. maar ook nu krijg je hier weer de welus nietus discussie want een ouder die zijn kind daarheen brengt zal meteen gaan roepen dat thuisblijven ook niet alles is. en het babytje in kwestie kan niet praten. dat duurt nog een jaar of wat voordat ie zelf kan zeggen hoe hij het vond of vind.
Ik vind het teleurstellend dat wij moeders/vrouwen ons werkelijk overal en altijd moeten verantwoorden voor de keuzes die we maken. En nog het meest aan andere moeders. Jammer, wij vrouwen zouden elkaar veel meer moeten steunen: thuisblijvend of werkend. Aan alles zitten nadelen en voordelen, er is geen ideaal en dat geldt voor zoveel keuzes in het leven. Maar hoe vaak heeft een moeder of vader de keuze te stoppen met werken? Dus misschien is het beter dit soort onderzoeken als informatie te beschouwen en that's it. Iedereen kan ermee doen wat ze wil: niks is ook een optie. Dat is namelijk wat ik ermee doe. groetjes