Hallo lieve moeders. ik ben een moede van 33 en heb een prachtig zoontje van bijna 2. In december zijn we er achter gekomen dat hij MCDD heeft. Dit is een vorm van autisme. Dit was heel even schrikken, maar ook weer niet helemaal. Ik zag het als moeder al wel aankomen. Mijn man is hier meer van geschrokken en het valt hem best zwaar... maar ja dan ben je moeder en je doet alles voor je kind en ook al is het soms een beetje zwaar... je gaat erin mee en geniet van je kind en de opvoeding. maar dan komt het volgende probleem... De eierstokken beginnen weer te rammelen en ik wil zo graag een 2e. nu weet ik dat ik de keus van mijn man ook moet respecteren en niet door moet zeuren. Dus ik kom in een soort rouwverwerking. En moet afstand doen van mijn wens. Dit valt mij zwaar..!! zij er nog meer moeders die graag een 2e willen maar hun partner niet? En hoe gaan jullie hiermee om?
Hoi, Ik zit ongeveer in hetzelfde schuitje als jij, Ik heb een dochter van bijna twee en wil zielsgraag een tweede. Mijn man niet en zegt dat ik als ik echt een tweede kind wil, beter op zoek kan naar een andere man. Hij bedoelt het liever dan hier nu hier staat hoor. Hij wil mijn geluk niet in de weg staan. Ik heb het elders op dit forum al een keer geschreven. Mijn man heeft jaren terug een fikse burn out gehad. Nu gaat het beter, maar hij heeft er nog altijd veel last van, vooral bij veranderingen. De geboorte van onze dochter was ook erg ingrijpend voor hem. Nu was onze dochter niet noemenswaardig lastig als baby, maar het huilen trok hij niet. Hij kon er ook absoluut niet van genieten en zegt dat hij voor zijn gevoel pas na een half jaar van haar kon gaan houden. Hij heeft dit als een vreselijke periode ervaren en wil dit nooit meer mee maken. En daar zit ik dan met mijn kinderwens. Ik wil net zo graag de tweede als de eerste. We hebben het huis, het geld etc. Waarom niet? Ik weet dat ik niet zonder mijn man verder wil. Beter gelukkig met zijn drieën, dan ongelukkig met zijn vieren las ik ergens. Maar ik kan het maar niet loslaten. Mijn beste vriendin vertelde gisteren dat ze pril zwanger is van de tweede. Heel leuk voor haar, maar toen ze het vertelde barste ik haast in snikken uit. Het is een soort rouwproces en dat is moeilijk. Zal moeten slijten. Tegelijkertijd vraag ik me ook af waarom ik het zo graag wil. Nog steeds komt het grootste deel van de opvoeding op mij neer. Het eerste half jaar deed ik echt alles. Het heeft ons heel veel gekost. Onze relatie heeft echt een flinke deuk opgelopen. Moet ik dat wel riskeren? Maar soms vraag ik me af of dit ook niet ooit tussen ons in zal komen te staan... Voorlopig probeer ik te genieten van wat ik heb. Een mooie dochter en een man die weer zichzelf begint te worden...
Hier ook hetzelfde. Zoontje van 2. Ik wil graag een tweede, man niet. Dat zei hij al voordat ons zoontje er was maar toch. Zoveel zwangeren om me me heen of net bevallen Ik had er vooral erg veel moeite mee toen ons zoontje 1 werd.
Ik zou ook heel graag een tweede willen maar mijn vriend (nog) niet.. Het zou heel moeilijk zijn voor mij om te accepteren dat er geen tweede zou komen.. Dus eerst nog maar eens goed praten over een tijdje