Of nouja lastig...... Moeilijk vooral Onze poes is 20 jaar en begint steeds meer kwaaltjes te krijgen. Ze is doof, plast veel buiten de bak (vooral op kleding of handoeken als die op de grond liggen in bijvoorbeeld de badkamer). Dat proberen we natuurlijk te voorkomen door deuren te sluiten, kleding en handdoeken direct op te ruimen, maar met 2 kinderen gaat dat weleens mis. Verder schudt ze regelmatig met haar kopje en dan niet alsof ze wat in haar oor heeft, maar net of ze een tik op haar neus krijgt. 't Lijken meer tics. En ze begint steeds moeilijker te lopen. Ze wordt stram en haar moteriek werkt gewoon niet goed meer.. Ze miauwt als een malle, maar dat hoort echt bij de leeftijd. En ook nog artrose in 1 pootje.. Pfff, zo is het een hele waslijst, maar in het dagelijks leven lijdt ze tot voor kort niet, dus hebben we haar een rustige oude dag gegeven, alles in overleg met de dierenarts.. Sinds een paar dagen gaat ze meer achteruit.. Minder trek in haar eten, dagelijks wel een keer overgeven en ze verzorgd zichzelf niet meer. Zojuist bij de da geweest en overlegd hoe nu verder. Ik heb bij hem ook aangegeven niet te willen sleutelen aan haar, daar is ze echt te oud voor.. Tsja en dan kom je toch bij de vraag, wat willen we zelf.. De da gaf aan dat je soms de keuze MOET maken, bij ondraaglijk lijden en dat je soms de keuze MAG maken in geval van bijvoorbeeld chronische ziekte wat teveel klachten geeft of in ons geval, als de kwaliteit van leven sterk achteruit gaat. De da gaf aan dat hij deze keuze niet licht opneemt en dat hij deze keuze niet ondersteunt wanneer deze niet in het belang voor het dier is. In ons geval zegt hij dat voor hem de termijn van MOGEN voorbij is en dat de keuze nu bij ons ligt en dat hij onze keuze zal respecteren welke wij kiezen.. Dus ja, hier zit ik dan.. We gaan dit als gezin overleggen (kinderen zijn 11 en 13), maar als ik met mijn verstand denk dan weet ik wel wat ik moet doen... Maar manman, wat is dat toch moeilijk Het zusje van onze poes heb ik 2 jaar geleden in laten slapen, zij was 18 jaar en echt af.. Pff, ik denk dat ik het ff van me af moest schrijven, jullie kunnen hier ook niet zoveel mee
Och lieve dame.. dit is echt de moeilijkste keuze die je soms helaas moet maken.. Maar, ik denk dat je hoofd al wel weet welke de beste is.. je hart zal pad volgen als de poes al is overleden, die houdt teveel van het dier om deze keuze te maken. Zou jij zelf zo willen leven? Ik denk het niet. Hoe moeilijk ook, ik denk dat het het beste is om poes te helpen. En dan kunnen jullie zelf het verdriet een plekje geven. Sterkte ♡
Voor een beest is inslapen nooit te vroeg en lijden altijd te lang... klinkt een beetje raar maar zo is het wel. Het is zo moeilijk om je kinderen afscheid te laten nemen.. Ik ben niet zo voor vervangen van het oude en hopla neem maar een nieuwe alsof het niets was, maar het werkt vaak wel voor kinderen, beetje afleiding.. Maar verdrietig is het altijd.. Kies voor je diertje.. helaas, en eigenlijk gelukkig, mogen wij de keuze voor ze maken..
Oh zo moeilijke keuze!! Ik heb hem afgelopen zondag moeten maken, voor onze poes van nog geen 1,5 jaar oud! Ze was net buiten en ik krijg een telefoontje van de dierenambulance, ze was aangereden en onderweg naar de dierenarts. Wij er ook heen en daar aangekomen, ze lag er zo slecht bij.... Ze had o.a. een schedelbasisfractuur. Ze leefde nog wel maar had zoveel pijn. Terwijl ik dit typ huil ik alweer..... De kinderen waren mee, omdat we al hadden begrepen dat het echt hele foute boel was en ik wilde dat ze afscheid konden nemen. We hebben daar, na uitgebreid overleg met de dierenarts, de onmogelijke keuze moeten maken om haar te laten gaan.... Ze zou een operatie waarschijnlijk al niet overleven en was verlamd, incontinent. We hebben zo gehuild daar. En ik sta nog steeds achter mijn keuze hoor, het was voor HAAR de meest humane keuze, maar voor ons......verschrikkelijk. Ze was vooral heel erg aanhankelijk naar mijn (autistische) zoon en uitgerekend zij wordt aangereden, ook nog eens 1 dag voor zijn verjaardag! Ik wens je heel erg veel sterkte en wijsheid bij het maken van deze keuze. Wij hebben ons en de kinderen voorgehouden: wat is het allerbeste voor het beestje? Heeft zij nog een draaglijk leven, is zij nog gelukkig en pijnvrij? Bij ons was het antwoord duidelijk nee. En we missen haar zo verschrikkelijk, ook onze andere kat zit al twee dagen bij het tuinhekje te zoeken waar ze is gebleven. Het is zo in- en intriest om te zien!
ik sluit mij aan bij bovenstaande reacties... Eigenlijk is het juiste moment niet ver van het moment dat je jezelf aanvraagt wanneer het tijd is. Maar de grens schuift wel op, nog even dit proberen, aankijken, onderzoekje hier, prikje daar, het houdt een keer op. Ik vind het de belangrijkste beslissing die je kan maken als kattenslaaf maar wel een heel moeilijke. Sterkte!
@Bubblez, je berichtje brengt me meteen al in tranen. Het is precies zo... @Roln, vervangen kunnen we haar zeker niet, maar snap wat je bedoeld vwb de kinderen. Binnen nu en 5 maanden komt de kat van mijn zus hier wonen. Zij is na een ziekbed van 5 maanden eind mei overleden en haar vraag aan mij was haar kat op te vangen. Haar zoons mogen een halfjaar in het huurhuis blijven en moeten daarna eruit. Ze hebben wel een plekje waar ze terecht kunnen, maar wat niet ideaal is voor haar kat. Haar kat was haar alles, dus uiteraard komt hij hier, dat kan ook gewoon samen met ons oude dametje.. Dus de kinderen weten al dat we er een kat bij krijgen.. Eerlijk gezegd had ik anders nog ff gewacht, dan voelt het wel meer als vervangen... Denk dat deze keuze er ook nog eens extra inhakt, omdat ik nog overloop van het verdriet om mijn zus..
Blijft moeilijk hoor. Bij een kat van 20 weet je wel dat het er aan zit te komen, maar dat maakt het niet makkelijker. Onze vorige hond is 14 geworden, en hij was erg ziek op het laatst. Maar man wat was dat moeilijk. We missen hem nog steeds wel eens, het was zo'n lief beestje. We kregen 3 weken nadat hij overleed een pup. Was best lastig, ik had er eigenlijk niet zo veel zin in, maar we hadden hem al lang en breed gekocht en zaten al vrij lang op een nestje te wachten. De afleiding was achteraf erg fijn, weer die routine van uitlaten etc. Maar goed daar heb je ook niks aan natuulijk... Sterkte met jullie beslissing!
Wat een vreselijke keuze hé? Mijn poes is nu 18 en ik denk er ook wel over na nu. Nu heeft ze nog niet echt kwaaltjes maar ik heb me wel voorgenomen dat als ze gaat lijden, ik haar laat inslapen. Ze heeft een mooi leven gehad en ik wil niet dat ze pijn oid heeft. Neemt niet weg dat het vreselijk moeilijk en verdrietig is! Heel veel sterkte en geef jullie verdriet gewoon de ruimte om er te zijn.
@Kuki, wat verschrikkelijk. Zo ontzettend jong op zo'n vreselijke manier Sterkte voor jullie, in het bijzonder voor je zoon. Onze poes en onze zoon met ADHD trekken ook enorm naar elkaar toe. Als hij er is, bestaan wij niet meer. Het is voor hem dan ook vreselijk, al heeft hij al gezegd dat hij ook niet wil dat ze nog door de medische malle molen gaat, met de wetenschap dat het haar vooral veel stress opleverd en geen kwaliteit van leven meer..
Dank jullie wel. Ik kreeg gister ook de vraag van mijn zoon: wat hadden jullie gedaan als ik het was geweest of mijn zusje. Want hij begreep niet dat wij voor hen wel (vrijwel) alles uit de kast zouden trekken en dat we daar zo konden beslissen dat voor onze Mikki niet te doen. Ik vond dat een hele moeilijke, maar wel terechte vraag. Heb hem uitgelegd dat een kat die verlamd was, gewoon eigenlijk geen leven heeft, maar dat een mens zich met bijv. een rolstoel toch een heel gelukkig leven kon hebben. Dat de grenzen voor mens en dier inderdaad echt ergens anders lagen, maar dat we in het geval het echt zo erg zou zijn, ook voor mensen die keuze zouden moeten maken.....
@Kuki, terechte vraag van je zoon en mooi uitgelegd.. Mijn kinderen hebben vorige maand het laatste deel van jou reactie meegemaakt/geleerd. Mijn zus heeft haar eigen keuze gemaakt nl, nu ze dit met haar volle verstand nog kon doen. We zijn daar heel open en eerlijk over geweest, ze hebben ook bewust afscheid genomen. Ze weten dat je soms een keuze moet maken voor kwaliteit... Maar het blijft zo ontzettend moeilijk..
Ik denk dat je zelf wel weet dat nu het moment is gekomen om haar te laten gaan. Hoe verdrietig ook. Haar kwaliteit van leven zal alleen maar verder achteruit gaan. Als katten zichzelf niet meer kunnen verzorgen is het niet goed meer. Ergens is het mooi dat ze op die manier kunnen inslapen, "gaan" voordat het lijden te erg wordt. Sterkte ermee. En wat speciaal dat je voor de kat van je zus kan gaan zorgen. Zo heb je toch nog iets van haar bij je en wat afleiding straks. Vervanging is het zeker niet, zie het als een mooie toevoeging.
Verschrikkelijke keuze, maar ik weet zeker dat jullie als gezin de beste keuze gaan maken wat dat ook zijn mag! Jullie kennen je eigen kat het beste, je bent nu weer naar de dierenarts geweest, waarschijnlijk diep van binnen weet jij al wat de beste keuze gaat zijn. Heel veel sterkte!
Ik ga waarschijnlijk een bijzonder impopulaire mening in het verkeerde topic zetten en ik mis absoluut een dierenliefhebbend gen, Maar het is een dier... het heeft, zo te lezen, 20 jaar een goed leven gehad en is nu op... Naar mijn idee is wat nuchterheid dan wel op zijn plaats. Het is niet je oma of kind waar je dit over beslist...
Ik heb er nog steeds spijt van dat ik te lang gewacht heb met de keuze maken voor onze poes.. Die heeft uiteindelijk te lang geleden omdat ik de stap niet durfde te zetten.
Daarom schreef ik al dat mijn verstand het wel weet en de keuze ook gemaakt gaat worden, maar blijft moeilijk hoor. Ik ben absoluut tegen doormodderen, maar als het moment gekomen is, is het evengoed een drempel wat je moet nemen.. En 1 van de ergste dingen heb ik al meegemaakt kortgeleden, zie mijn reacties hierboven, dus kan goed rationeel denken En ook jou reactie is waardevol, mag best gezegd worden namelijk