Hoi allen, 6 juni bij de vruchtbaarheidskliniek geweest. Gelukkig had ik mijn "huiswerk" goed gedaan. Ik kon de gyn goed laten zien dat het niet goed was met mijn cyclussen Gevolg.. IK mag aan de clomid. Omdat ik op cyclusdag 12 was heeft ze met duphaston gegeven om mijn ongi op te wekken. Daarna van dag 3 t/m 7 aan de clomid. Cyclusdag 12 een echo om te kijken of de clomid aanslaat. Ik hoop het zo. Want als dat zo is mag ik rond mijn verjaardag gaan testen!!! AS woensdag moet mijn vriend wel nog zijn deel doen. Hopelijk is dat goed en hoef ik niet aan de IUI. We zijn al eerder zwanger geweest (MA 9 weken in december 2012) dus ik heb goede hoop dat het helemaal goed is. Maar je weet het nooit. Fingers crossed. Enige wat me nu nog heel erg dwars zit is een kwestie met mijn beste vriendin. Ik ben volgende maand een jaar bezig. Met daarin flinke pieken en dalen met het grootste dal de missed abortion en de abortus die daarop volgde. Ik kwam soms bij mijn beste vriendin en vertelde er natuurlijk over. Zij vertelde me dat zij ook graag zwanger wilde worden maar dat haar vriend er nog niet aan toe was. Ik vond dat erg voor haar en had het gevoel dat het voor haar moeilijker was om met mij te praten. Ik was nogal vol van het hele gebeuren en de moeite en pijn ik had. Door het gevoel dat het "tussen"ons stond heb ik niet al mijn gevoel met haar besproken. Echter na een tijd belde ze me op met het bericht dat ze zwanger is. Ze was al tien weken. Natuurlijk ben ik erg blij voor haar. Maar ergens ook erg verdrietig dat ze het verder niet gedeeld had. Ze was kennelijk al vanaf januari 2012 bezig. Ik begon in juli 2012. Ze vertelde dat ze twijfels had gehad omdat het zo lang duurde bij haar. Ik heb haar nog gezegd dat ze dat dan toch met mij kon delen omdat we in het zelfde schuitje hadden gezeten. Ze zei dat ze samen met haar vriend had besloten het tegen niemand te zeggen. Desondanks doet het me erg veel pijn dat ze het niet met me gedeeld heeft. Ik ken haar al zo lang en we deelde altijd alles. Nu kwam dit als een donderslag binnen. Ze zei me ook dat ik maar gewoon niet te veel er aan moest denken. Want toen zij dat deed was ze zwanger geworden. Dit deed me nog meer pijn. Ik heb PCO en voor mij is het niet er aan denken en niet temperaturen geen optie. Ik voelde me totaal niet begrepen. Ze heeft me in de tussentijd.. (volgens mij is ze nu iets van 17 weken zwanger) twee keer gebeld. Ik heb niet opgenomen. Ik kan er nu voor mijn gevoel even niets mee. Ondanks dat ze op mijn VM inspreekt met de vraag hoe het met mij gaat. Hoe kan ik haar uitleggen dat het voor mij niet zo makkelijk ligt. Dat het voor mij pijn doet om de MMM in te gaan en dat haar opmerking dat ik er maar even niet aan moet denken gevoelig ligt. Ik ben er verder heel open over. Ook op mijn werk. Ik heb ze gezegd welk traject ik in ga en waarschijnlijk regelmatig naar het ziekenhuis moet. Ze zijn heel ondersteunend en geven me daarin (gelukkig) de vrijheid. Nog zeven dagen duphaston hierna en dan hopelijk heel snel mijn ongi en dan aan de clomid. Ben zo nieuwsgierig en bang tegelijk. Stel dat het niet aanslaat.... Wie zit er in hetzelfde schuitje en gaat binnenkort starten met clomid of is recent gestart? Liefs, Chanan
Hè chanan! Wat vervelend meid , ik schrijf mee in het topic : clomid eerste keer , zoiets. Staat bij de mmm clubs. Ook een lastige situatie met je vriendin. Ik heb ook zulke opmerkingen gehad en zulke mensen moet je gewoon niet te veel vertellen want dat geeft je alleen zelf frustratie . Ze snappen het gevoel gewoon niet. Het zal wel even schrikken geweest zijn ja dat ze zwanger is. Daar kan ik je geen advies in geven .. Wie weet tot in ons clubje . Sterkte!
Ik slik inmiddels geen clomid meer, maar ik wil jullie wel even een hart onder de riem steken! Ik heb ook PCO en ben in ronde 4 (50mg) zwanger geworden van onze mini Het is mijn eerste zwangerschap en alles gaat tot nu toe prima! Dus dames: gaat vast helemaal goed komen!