Ik wil graag mijn verhaal kwijt en hoop dames te vinden die het herkennen en ervaringen willen uitwisselen. Het is een lang verhaal geworden, maar ik wou het voor mijzelf (en voor anderen) graag een keer op papier zetten. Ik ben op mijn 20ste gediagnostiseerd met ADD (Aandachtstekortstoornis) Bij mij uit het zich vooral in enorme gedachtestormen die ik niet kan stoppen en het gebrek van een 'filter' dat relevante van irrelevante zaken scheidt. Voorbeeld: Het uitlezen van een hoofdstuk is vele malen belangrijker dan de bus halen om op tijd op werk te komen. Daarnaast heb ik ook last van hyperfocus, maar het vervelendste is mijn gebrek aan motivatie. : De prikkels die je hersenen aansturen om bijv. op de staan ontbreekt bij mij / wordt te weinig aangemaakt / komt niet aan bij de desbetreffende bestemming. Gevolg is dat ik soms 10min op de bank voor me uit zit te staren. Ik slik daarom dus medicatie. Methylfenidaat. Maar het maakt me soms zo gevoelloos. Soms is dat heerlijk, maar soms herken ik mijzelf niet meer. Vooral vrienden vinden het lastig; ik ben een ander persoon als ik mijn medicatie heb ingenomen. Tijdens de rebound (als de medicatie begint uit te werken) krijg ik last van depressieve gedachtes, en komt de gedachtenstorm 10x zo hard terug. Daarom dus dat ik een paar maanden geleden gestopt ben met mijn medicatie. Ik heb mijzelf trucjes aangeleerd waardoor het dagelijks leven ongeveer goed verloopt (denk aan huishouden, sociale contacten, school/werk) Maar ik merk dat het me ontzettend veel energie kost, en daar heb ik opzich geen problemen mee. Ik ben een vechter, maar ik vecht zo hard tegen mijzelf dat ik er soms hopeloos van wordt. Uiteindelijk wordt ik niet beter. Dit is wie ik ben, en dit is wie ik altijd zal blijven. Soms voelt het alsof ik 2 werelden in mijn hoofd heb. 1 wereld die ShampooL heet, en 1 wereld die ADD heet. Ze zijn constant met elkaar in oorlog. ShampooL is een perfectionist, hardwerkend, optimistisch en grappig. Zelfverzekerd en zorgzaam. ADD is een kutwijf, zonder motivatie. Altijd maar denken, overdenken en nog eens nadenken, maar nooit overgaan tot actie. Alles in twijfel trekken. ADD is bang om te falen. ADD vindt het belangrijker om mijn nagels te lakken dan eten te koken. Ik was het eerste jaar van mijn diagnose zo kwaad op mijzelf. Ik was kwaad dat ik zo was. "Ik had mijzelf zo gemaakt omdat ik geen discipline heb. Ik werk niet hard genoeg, en daarom dat mijn hersenen lui zijn geworden." - Ik er 2 jaar over gedaan om mijzelf ongeveer te accepteren. In de jaren daaropvolgend ben ik onderscheid gaan maken tussen wat ben ik? en wat is ADD. Want ik ben ADD niet, ik ben ShampooL. ADD mocht niet en mag geen excuus worden om de handdoek in de ring te gooien. Ik mag ADD niet gebruiken tegen vrienden, om te zeggen; "sorry dat ik geen goede vriendin ben, maar ja, ik heb ADD." Tot een paar maanden geleden leek het zo goed te gaan -zoals ik hierboven al schreef- ik had mijzelf trucjes aangeleerd. Mijn dagelijks leven had ik min of meer op de rails. Maar de laatste tijd begint ADD weer sterker te worden. Ze komt op en ik kan haar niet stoppen. De oorlog is weer begonnen, de wapenstilstand is voorbij. De afgelopen weken heb ik me over moeten geven aan haar. Ik scheld haar uit, ik wil haar niet. Ze brengt niets ! Ze brengt me hoofdpijn, ze maakt me moe ! Ik wil vechten maar ze schakelt me uit. Het enige wat ik kan doen is boze tranen laten terwijl de gedachtes blijven doorrollen. Uiteindelijk geef ik me over. Ik kan niet tegen haar vechten. Ik kan niets als er niets is. Er is geen motivatie, er is geen actie. Enkel gedachtes die geen begin hebben en geen einde. Ze beginnen halverwege en eindigen ergens verderop. Dus heb ik vandaag weer een pil ingenomen. Ik voel me niet zwak dat ik het heb gedaan. Ik voel niet alsof ik heb gefaald. .. dus ik wacht totdat de pil begint te werken. Mijn bloeddruk gaat omhoog. Ik voel mijn hart kloppen. Dat is het eerste teken van het inwerken van de medicatie. Mijn eetlust verdwijnt en er komt een enorme dorst op. Ook deze bijwerkingen herken ik. Ik loop naar de keuken voor een glas water en dan wordt het stil in mijn hoofd... ADD is weg. Ze wordt onderdrukt. Ik voel me opgelucht, maar dan komt het gevoel.. het gevoel van leegte. Mijn oude bekende vriendin die ik zo haat, ze zwijgt. Ze zegt niets. Ik heb gewonnen, ADD heeft verloren. Ik ben in controle. Ik voel mijn hart sneller kloppen. Ik voel dat ik lichtelijk in paniek raak. Waar is ADD ? Ik mis een deel van mij.. Ik voel me niet compleet. En dan schiet het me te binnen. ADD heeft verloren, en ik ook. Want ik ben het niet die de controle heeft. De medicatie heeft de controle. De medicatie schakelt de gedachtes uit en spoort de prikkelcellen aan. Maar ze schakelt mijn emoties ook uit. Ik moet kiezen tussen twee vijanden. ADD of Medicatie. Ik geef nu toe aan medicatie. Zij laat mij tenminste de was doen en de emails beantwoorden die al een paar dagen op me liggen te wachten. Dat ze mijn emoties afpakt neem ik maar voor lief. Medicatie is tenslotte beter dan ADD. ... denk ik.
Pff, heftig hoor! Ik heb er geen ervaring mee, maar ik wil je heel veel sterkte wensen in het altijd durende gevecht! Ik vind het echt bewonderenswaardig hoe je er mee omgaat!
Dikke knuf meis. Ik heb zelf geen ervaringen van mij of mijn omgeving met add, maar het is niet makkelijk als ik het zo lees. ' *understatement*
Dit is herkenbaar. Eng herkenbaar eigenlijk.. Ik vind het helemaal niet zwak dat je die tabletten weer slikt. Daar zijn ze voor. Vind het al heel knap dat je het gewoon zonder probeert en je het ook kan. Ik heb gelukkig mijn vriend. Hij werkt dan niet zo goed als een tabletje. Hij moet mij herinneren dat ik dit en dat ook moet doen maar dat dringt er bij mij niet door heen. Dikke vette muur dus af en toe. Maargoed, zo ben ik dan
Herken het heel erg meis *hugg*.. ik heb ook ritalin (methylfenidaat) geslikt.. ADD werd bij mij ook pas gediagnostiseerd toen ik 17 was, samen met andere problematiek, vandaar dat ik 4jaar intern in een psychiatrische instelling van de ene naar andere afdeling ging.. Was heel erg tevreden hoe ik functioneerde met medicatie, maar idd mn omgeving zag me apatisch worden, en daarbij werd mn eetstoornis erger en moest ik ervan af van mn psych.. heb nog andere verschillende meds gehad, maar niks hielp me zo goed als ritalin (in mijn ogen) nu ben ik medicatievrij, maar merk dat ik wel enorm weinig concentratie heb, en eigenlijk niet functioneer zoals ik wil (wil vaak meer doen dat dat ik werkelijk doe) kom weer vaak te laat, kan niet goed meer slapen door eindeloze train of thought die niet op stop gaat.. ik ben ook ontzettend slecht in contacten onderhouden (dus ook veel vrienden en zelfs familieleden die me niet meer spreekt vanwege dit), en veel dingen kosten teveel energie dat ik er hopeloos van word.. want ik weet dat ik teveel nadenk over dingen.. ook wanneer ik wat gedaan/gezegd/getypt heb, gaq ik twijfelen of het wel het juiste is, ben vreselijk onzeker Heb trouwens al sinds ik ontslagen ben van de psych,instelling (zo'n 4 jaar) medictaievrij.. ging op het begin niet heel goed , maar stapje voor stapje uit het dal gestapt, en mezelf schop onder mn ass gegeven (samen met de liefdevolle hulp van mn vriend) Nu ben ik zwanger, dus ik zou ook absoluut geen medicatie willen nu, maar ik ben wel bang dat ik te weinig structuur ga bieden voor ons lieve frummeltje, of dat ik te onzeker ben, en dat ons beebje dat aanvoelt.. maar meis, nu even terug naar jou verhaal; het is absoluut niet erg dat je weer een pilletje hebt genomen, als jij denkt dat het nodig is& je helpt, why not? snap je strijd heel goed! xx
Alleen je stuk van medicatie ken ik. Kiezen tussen twee kwaden, heel naar is het om zo afhankelijk te zijn on goed te kunnen functioneren. ADD lijkt me ook wel vreselijk vermoeiend, ik denk dat je voor nu de beste optie hebt gekozen..
Wauw, mijn complimenten voor hoe je het beschreven hebt! Ik herken het (gelukkig) niet, maar ik kan het hierdoor wel begrijpen. Ik heb in mijn omgeving wel een aantal mensen die ook worstelen met add/adhd, en daarvan weet ik dat ze soms meerdere medicatie soorten moeten proberen om bij de voor hen beste uit te komen. Misschien is er voor jou ook iets anders wat wel rust brengt maar je emoties niet wegneemt? Ik wil je iig sterkte wensen en hoop dat je voor jezelf een manier kunt vinden waarop je er op de voor jou fijnste wijze mee kunt leven.
Grotendeels herkenbaar! Ik heb dan geen gedachtenstorm (voor zover ik weet), maar wel heel veel andere ADD kenmerken. Tot voor kort wist ik ook niet wat ADD inhield tot ik me erin ging verdiepen en mezelf echt terug zag. Onze familie is bekend met Autisme en ADHD. Mijn volle neefje is officieel gediagnosteerd met PDD-NOS. Een ander neefje van mijn vaders kant weer met ADHD. Van mijn zus en mij zijn sterke vermoedens van ADD, maar we zijn nooit getest. Voor mezelf hoef ik ook geen diagnose, ik heb er in lichte mate maar last van. Bij mij is het vooral het uit/afstellen en discipline/motivatiegebrek waar ik echt "last" van heb, maar er is prima mee te leven. Van medicijnen wil ik echt niets weten, het kleinste pilletje krijg ik nog met de grootste moeite weg en zoals in jouw verhaal, het idee dat de medicijnen de controle overnemen vind ik doodeng. @Eliana: Het grappige bij mij is dat hier juist zoveel mogelijk structuur voor de kinderen is. De oudste waarvan ook een vermoeden van ADD of autisme is, heeft hier veel baat bij. Op school werken ze met plaatjes en dat werkt heel goed. Hier doen we dat dan (nog) niet omdat ik hem wil laten leren het ook zonder plaatjes te kunnen. Gewoon veel herhaling van uitleg wat je gaat doen. Dat hierdoor het huishouden niet veel prioriteit heeft vind ik wel jammer, maar geen wereldramp. Ik kan dat sneller loslaten.
Voor een groot deel herken ik mij in jouw verhaal. Heel mooi en duidelijk beschreven trouwens. Medicatie werkt bij mij wel goed. Het is voor mij echt een filter en geen muur. Met medicatie kan ik dingen doen, die ik anders niet zou kunnen zoals: lezen, hardlopen, fotoboek via internet maken en het geeft rust. Zou de medicatie misschien te hoog zijn? Ik zou echt iedereen de rust gunnen, die ik sinds 1,5 jaar heb gevonden. Veel sterkte gewenst
Heel herkenbaar! Hier dachten ze altijd aan borderline maar omdat ik mij zelf daar totaal niet in herkende zijn ze verder gaan onderzoeken en ja hoor add! Komt niet helemaal onverwachts aangezien moeder adhd tante add en opa adhd heeft. Ik vind me zelf ook vreselijk vermoeiend maar wat mij het meeste stoort is het te laat komen! Overal en altijd ben ik te laat. Zelfs als ik optijd op staat en genoeg tijd heb ben ik nooit ergens op de juiste tijd! Heeeel vermoeiend en hoe hard ik ook zeg morgen doe ik het nooit meer hoe later ik de volgende dag kom. net ook lekker de was aan t opvouwen en ja hoor een spiegel! En wat doe ik? Me wenkbrauwen epileren en mee eters zoeken op mijn neus En je raad het al mijn was ligt er nog steeds. Zoontje zit de hele dag op school dochter slaapt bijna de hele dag zeeën van tijd dus om lekker mijn huisje te doen, maar nee ik begin eerst met hangen en misschien en half uur voor dat zoonlief uit school komt begin ik even snel de dagelijkse dingen te doen moedeloos word ik er van!!!! En spijt dat ik daar dan van heb!!! Maar de volgende dag precies zo! Ik slik geen medicatie omdat ik er dood ziek van word maar ga me toch even verdiepen in een ander soort medicijn. Sterkte en succes meid het is zo herkenbaar
Pittig zeg. Lijkt me heel lastig om mee te leven. Ik vind dat je het echt heel goed uitlegt hoe je het schrijft. Ik kan me er zo helemaal in inleven. Misschien kan je opnieuw in gesprek met je psychiater of andere medicatie een optie is. Ik hoor ook wel dat ADD'ers baat hebben bij een bepaalde alternatieve geneeswijze. Ik weet alleen niet welke, dus helaas kan ik je dat niet vertellen. Maar wellicht weten anderen het wel. Of kan je er eens op internet naar kijken. Daarnaast ken ik iemand die met deze klachten zeer veel baat heeft gehad bij NeuroFeedbackBehandelingen. Zijn wel prijzig. Maar diegene is nu na 30 behandelingen medicatie vrij. Neurofeedback Instituut Nederland - Home A.s. zondag komt het op rtl4 om 11.30 uur op tv bij een gezondheidsprogramma. Misschien kan je dat eens kijken.
Heel erg bedankt voor jullie lieve berichtjes, ik word er een beetje emotioneel van @ Melliemuis, mijn vriend helpt mij ook erg goed. Eens per 2/3 weken of iets heb ik mij Psych avond met hem. Dan gooi ik al mijn gedachtes op tafel en gaan we ze samen 'sorteren', haha. @ Elianaa , ik ben ook ontzettend slecht in contacten onderhouden. Wat ben jij ook door een hel gegaan voordat ze erachter kwamen zeg! Hier ook een partner die mij veel helpt. Wat moeten we zonder hun he? haha. @ TempusFugit, dat denk ik ook. Ik vind het ook lastig om daar aan toe te geven. Afhankelijk zijn van medicatie is zo rot ! Jij kan het weten met de MMM natuurlijk @ Mammietammie, Ik heb Ritalin geprobeerd maar dat werkte na 2 uur al uit. Ik had toen 4 rebounds op een dag. Daar wordt je echt depri van. Nu slik ik Ritalin Retard. Concerta heb ik niet geprobeerd omdat ik dat niet kan betalen helaas. @ Skyscrapper , ik snap je. Gelukkig dat jij toch een weg hebt gevonden ADHD is ook heel erg frustrerend. Mijn zus heeft het. @ Mirro, soms denk ik inderdaad dat mijn dosis te hoog is. Ik slik 2x 10mg. (20mg in totaal). Maar als ik enkel 10mg inneem dan merk ik niets. Mijn dosis is ingesteld toen ik 20 was en nog 60 kilo woog. Nu weeg ik 15 kilo lichter (door medicatie, stress en slecht eetpatroon(ADD) .) .. mijn medicatie is sowieso bijna op, dus misschien wordt het tijd voor een nieuwe afspraak.
@ chipje , zo ontzettend herkenbaar. "Morgen doe ik het beter, morgen ga ik mijn ritme omgooien, morgen is het een nieuwe dag!" .. en voor je het weet is het 6 maanden later en denk je: "waaaaarom !!!!?" @ Syane , Mediteren helpt mij veel, en hardlopen ook. Zelf ben ik niet zo van de alternatieve geneeswijzes. Het is namelijk een neurologisch probleem en dat lijkt mij niet op te lossen door 'elke dag een appel en een gelukssteen'. ... dat stel ik me altijd voor bij 'alternatief' , haha. Ik zal eens kijken naar dat Neurofeedback-gebeuren. Dankjewel
Ik kreeg de diagnose ADHD gecombineerd type op mijn 27e pas. Terwijl er al vanaf mijn basisschooltijd door school gesuggereerd werd dat ik misschien ADHD had. En het komt heel sterk voor in mijn familie, soms in combinatie met het Asperger syndroom en soms niet. Omdat het pas zo laat ontdekt is had ik toen al een erg negatief zelfbeeld. Veel dingen lukten mij niet, steeds foutjes, kleine ongelukjes en steekjes laten vallen. En vooral: sociaal onhandig. Ik kan niet meekomen met groepen, hoor er vaak net niet echt bij. Nu nog niet. Helaas werk ik in een huisartsenpraktijk waar een nogal negatief beeld van ADHD'ers bestaat. Dat ze mn asociaal, onontwikkeld, agressief en verslavingsgevoelig zijn. Terwijl ik bv nooit drugs heb geprobeerd, ik een Hbo diploma heb, ik heel creatief ben en ik het best werk als het zo'n chaos is op het werk dat mijn collega's zonder ADHD gillend gek worden Ik zie ook aan mijn neven en nichten met het Asperger Syndroom dat zij over het algemeen nog meer worstelen met de maatschappij en sociale contacten. Op dit moment slik ik geen medicatie voor ADHD. Ik heb wel Concerta, maar vanwege de kosten gebruik ik het momenteel niet. Soms in het weekend alleen, omdat ik dankzij mijn zoontje gedwongen ben om een strakke weekstructuur te houden wat mij goed doet. Daarnaast sport ik 3-4x per week. Ik heb op het moment het meest last van het "Delayed Sleep Syndrome" wat vaak voorkomt bij ADHD. Misschien herkent iemand het? Dat je pas heel laat slaperig wordt (zo tegen 3 uur 's nachts) en 's morgens niet wakker kunt worden. Ik gebruik daar nu 6mg melatonine voor per dag, wat redelijk goed helpt.
Ja klopt, maar dat is gewoon rustig zitten en letten op je ademhaling. Ik heb daar geen raar muziekje bij of een kaarsenkring, whaha.
Haha, ik had niet eens aan de MMM gedacht Heb een angststoornis, dus ik ken het gevoel van kiezen tussen iets als dit, of het afgevlakte gevoel door medicatie. Maar ja, je kunt het desnoods later nog proberen af te bouwen en dan weer beginnen als je weer voelt dat het niet gaat. Af en toe moet je gewoon weg van de chaos in je hoofd denk ik.
Ik heb niet alle reacties gelezen, maar herken me heel erg in je verhaal. Ook ik heb de diagnose ad(h)d en heb er ook erg mee gevochten. Totdat ik me besefte dat ad(h)d en Chocoladekoekje dezelfde zijn. Ik ben chocoladekoekje en een deel van mij is ad(h)d. Ik wil een hoop, wil zijn en kunnen wat anderen zijn en kunnen, maar je zult moeten leren leven met jouw mogelijkheden en onmogelijkheden. De strijd aan gaan heeft geen zin, want je zult nooit veranderen! Probeer er ontspannen mee om te gaan. Structuur en orde zijn niet je sterkste kanten, maar ze kunnen wel betekenen dat je heel flexibel, gezellig en avontuurlijk kan zijn (bijvoorbeeld). Leer je onmogelijkheden te accepteren en zoek naar waar jij goed in bent en waar je gelukkig van wordt. Heel veel sterkte!