Ik heb in een ander subforum al eerder gepost maar ik voel me echt ellendig op dit moment. Vorig jaar een miskraam gehad en deze week nog eentje. Waarvan de laatste ik gisteren gecurreteerd ben geweest. Ik woon in het buitenland. Ik werk hier ook. Mijn vriend en ik hebben ruim een jaar een relatie gehad (met veel downs ook). Nu is hij net werkeloos geworden en dus elke dag op zoek naar een baan. Best prima dat hij dat doet maar hij toon helemaal geen interesse meer in mij. De laatste week is hij helemaal tot zichzelf gericht. Hij is niet eens mee naar het ziekenhuis geweest voor de curretage. Ook de avond ervoor en gisteren is hij niet bij mij geweest en gewoon naar zijn vrienden gegaan en daar gezeten. Hij belt verder niet, smst niet hoe het met me gaat. Meneer vond zelf dat ik hem moest vragen om mee te gaan naar het ziekenhuis hallo sukkel!!! je kan toch wel indenken dat je dat zelf vraagt. Voel me echt in de kou gelaten door hem. Terwijl ik alles voor hem doe, hij hoeft maar iets te vragen en ik ben er voor hem. Ik snap er helemaal niks van dat hij mij zo laat. En ook nog boos wordt als ik er iets van zeg.... wat moet ik nou hiermee. En cultuurverschil of niet, je staat je vrouwtje toch bij in deze periode lijkt mij Ik heb ook echt met letterlijke woorden gezegd: aub blijf bij me deze dagen want ik heb je nodig, en barste in tranen uit. Maar het heeft niet gebaat. Ik heb me echt de laatste dagen dood gepiekert waarom iemand zo kan zijn, maar vind geen antwoord. Problemen of niet ik vind niet dat je iemand zo alleen kan laten, zeker niet als het je vriend of vriendin betreft waarvan je veel houdt. En de mensen die me wel steunen zitten helaas in NL en Schotland. Ik heb wel een goede vriend en vriendin hier maar voor de rest voel ik me echt alleen...juist nu heb ik mijn vriend nodig Ik wilde hem eerst bellen maar dacht: nee als hij het ook niet doet waarom ik dan wel...en het is wel heel moeilijk om dat niet te doen. En misschien als jullie het verhaal zo lezen zullen jullie ook wel zeggen laat hem lekker in zijn sop gaar koken zo'n e*kel!! Maar ik weet echt niet wat te doen meer..
Jemig wat een vervelend verhaal. Snap dat je juist op dit moment de steun van je vriend nodig hebt, en inderdaad ook ik kan niet begrijpen dat hij het niet inziet. Tuurlijk beleeft een man dit anders dan wij vrouwen, maar hij hoort je wel te steunen.. Een MK is al erg genoeg en dan ook nog het gevoel hebben dat je er alleen voor staat.. Waar woon je als ik vragen mag? Ik wil je in ieder geval veel sterkte toe wensen.. En probeer het met je vriend te bespreken, misschien heeft hij het er ook wel heel moeilijk mee en probeert hij op deze manier afleiding te zoeken..
Meid toch, ik hoop dat hij even van slag is door de ma en zijn verontschuldigingen aanbied nav zijn handelen. Ik kan er niet inkomen dat iemand dat zou doen maar we kennen allemaal je vriend niet. Wat je zelf zegt, het kan aan de cultuur liggen maar dat moet niks uit maken vind ik dan. Je bent er voor degene waar je van houdt, zeker als de vader van het kind. Je bent neem ik aan voor hem naar het buitenland vertrokken? Houdt er wel rekening mee dat je nu in zijn cultuur leeft en dat ze daar dan wel anders op kunnen reageren. (Nogmaals ik vind dit geen excuus maar om jezelf te beschermen) Denk aan jezelf en ga goed voor jezelf na wat je wil en ook in de relatie. Je verdient beter vind ik. Heel veel succes en sterkte vooral!
Hoi, Ik woon in Turkije. Ik ben niet voor hem hier naar toe vertrokken. Ik woon hier nu sinds 2 jaar en werk hier ook. Toen ik hier een paar weken was heb ik hem leren kennen Hij heeft inderdaad een hele andere cultuur dan ik, daarnaast is hij Koerdisch en niet Turks, wat eig nog traditioneler is. Hij praat er verder ook niet over, dat doet hij trouwens nooit over 'moeilijke' dingen. Terwijl ik dat wel doe en het fijn vind. Als ik er dan te lang over doorga wordt hij boos en loopt hij weg. En dan is het allemaal mijn schuld dat we ruzie hebben.. Nu is hij al meer dan een dag naar zijn vriend vertrokken en doet verder weinig moeite tot contact. Ik heb hem net nog gesproken en dan zegt hij dat hij het druk heeft met werk zoeken. Ik kan gewoon niet geloven dat hij niet aan mij denkt
ik vind het echt heel erg voor je,wat moet je je eenzaam voelen ginder ik vind het echt niet kunnen wat je vriend doet maar je hoort het wel vaker dat een man in een andere cultuur het heel erg belangrijk vindt dat zijn vrouw vruchtbaar is en gezonde kinderen baart?pijnlijk maar zo is het vaak echt wel.ik zou hem vragen of het dat is dat hem nu zo afstandelijk maakt.weet maar dat je nog even vruchtbaar bent als een andere vrouw hoor,kijk maar naar mij,drie miskramen en nu al tien weken ver(wel met een erg bang hart hoor)ik hoop dat je je gauw minder alleen voelt.ik denk aan je