Bah,dat heeft moeder natuur dan weer niet zo mooi geregeld als je het mij vraagt Vind het echt verwarrend en niet leuk.Maar ja,het is niet anders..
Vannacht heb ik een spontane miskraam gehad. Het begon met weeen om een uur of 8 en om 1 uur s'nachts was het afgelopen. Ik vond het enorm zwaar.. Ik heb het vruchtzakje in m'n handen gehad en het uitgeschreeuwd van verdriet.... Oh god... Het was groter dan ik dacht... We gaan het begraven. Mijn lief en ik zijn heel opgelucht dat het vannacht is gebeurd en dat we niet tot donderdag met de curretage hoeven wachten. Dat we samen thuis waren... Dat ik heb gevoeld wat de natuur doet, en dat we daarna met z'n tweeen in bed hebben kunnen kruipen. Het begon met een keuze en we kozen voor curretage. Achteraf ben ik heel blij dat het zo gegaan is. Maar alleen omdat mijn lief ook thuis was. Wat als hij maandag was gaan werken en mij zo achterliet wetende dat het kon gebeuren... We kunnen nu ons verdriet gaan verwerken.
And I don't now why you're gone.. But you're gone.. No beautiful goodbye.. You will never leave my mind. And it turned out to be so much different then our dreams... Now you're a star in heaven.
Palace,wat een verdriet.Tranen staan in m`n ogen,wat ontzettend heftig! Ik wens je heel veel sterkte met dit verlies..Fijn dat jullie samen waren en je "blij" bent dat het zo gegaan is. Digi knuf voor jou!
Palace heel veel sterkte. Voor de verwerking is dit denk ik wel het beste en het meest natuurlijk voor je lijf. Je hebt het nu samen met je partner in je eigen omgeving kunnen doen in alle rust en samen direct het rouwproces kunnen beginnen. Zorg wel dat je nog een nacontrole krijgt over een week ofzo in het ziekenhis. Dit is een inwendige echo waarbij men controleert of je daadwerkelijk alles kwijt bent. Bij mij bleek dat ik nog een vrij dikke laag baarmoederslijm had. Deze is met de menstruatie die er op volgde (50 dagen later) losgekomen. Hou ook je temperatuur in de gaten de komende dagen en bij 38 of meer even contact opnemen met je verlos/gyn. Ik wil je ook nog even zeggen dat ik een week lang nog een soort van pijnlijke steken in mijn onderrug/billen had. Dit komt omdat alles weer terugschuift. Neem even deze week in ieder geval nog rust (ivm je nieuwe baan).
Thanks allemaal. Ja ik blijf deze week thuis.. En deze week staat een controle gepland.. Jullie ook allemaal sterkte. Hoe doen jullie dit zeg? Ik ben compleet onderuit gehaald.
Op papier lijkt het sterker dan het is Ik voel me nu ook voor een tweede keer onderuit gehaald. Ben huilerig, kan niets doen vandaag, nergens zin in en lig maar een beetje op de bank te forummen en te hopen dat dit allemaal snel voorbij is. Net alsof ik nog een tweede dreun van de mk krijg nu ik ongesteld (dreig) te worden. Heb gewoon geen idee wat ik met mijn dag aanmoet. Ik kan je op basis van mijn eigen ervaring wel vertellen hoe ik eerder mijn tijd doorgekomen ben. Direct na de MK/MA heb ik een rare periode doorgemaakt: rationeel, emotioneel, sterk, boos, verdrietig, wanhopig, het wisselde allemaal per uur. Als ik naar buiten ging om te wandelen voelde ik me weer even anders dan wanneer ik op bed bleef liggen, dus probeerde ik mezelf eruit te slepen die eerste week. Dat ging soms wel en soms niet. Onherroepelijk kwam de klap toch altijd wel: na drukte had ik rust nodig om te denken, en na een uurtje in het "gewone zorgeloze leven"leek mijn eigen nachtmerrie vele malen erger. Wakker worden uit een prettige droom gaf eenzelfde effect: in de eerste weken kon ik vlak na het ontwaken alleen maar huilen. Telkens weer die realisatie, telkens weer die klap in je gezicht. Het was eigenlijk gewoon overleven, en leven met de minuut. Na een kleine 2,3 weken merkte ik dat het voorzichtig beter ging. De huilbuien kwamen wat gecontroleerder, en ik hervond ook weer de zin om anderen te zien of spreken. Langzaam heb ik weer een beetje contact gezocht met de buitenwereld. Ik ben gaan winkelen, bij een vriendin thee gaan drinken, heb mensen opgezocht om mijn verhaal aan te vertellen, en heb geaccepteerd als er soms een traan kwam. Sowieso heb ik al die tijd die enorme leegte en nutteloosheid gevoeld. Die voel ik nog steeds, alleen minder vaak. Dat zijn nu buien geworden in plaats van een algemene basisstemming. Ik heb geaccepteerd dat ik me voel zoals ik me voel. Iedereen die daar wat van vindt kan dat wat mij betreft bij zichzelf houden. Ik heb ontdekt dat je psyche de verwerking voor het grootste deel "zelf"doet. Daarmee bedoel ik mee dat het vanzelf beter gaat, zonder dat je het zelf soms in de gaten hebt. Als je maar op het moment leeft, en niet vreest wat er in de toekomst allemaal op je afkomt. En dat is moeilijk, want vooruit kijken is iets wat we allemaal graag doen. Houvasten zoeken, willen dat het snel beter gaat... Je hoort mensen zeggen dat je tijd moet nemen om te rouwen en je verdriet toe te laten, maar in het begin heb je geen idee wat dat dan betekent. Is dat "op een stoel zitten denken?", of "in je bed blijven liggen?". Het is eigenlijk geen van tweeen. "Rust nemen"en "verdriet toelaten"is zoiets als "gewoon verder gaan". Stap voor stap, de ene voet voor de andere. Accepteren dat alles rot is op het moment, en jezelf niet dwingen om ergens van te genieten terwijl je niet geniet. Hou jezelf deze dagen bezig met de dingen die voor jou belangrijk zijn, en laat je niet leiden door anderen. Het hoeft allemaal niet nuttig te zijn, het hoeft allemaal niet logisch te zijn. Het enige wat telt is dat jij iets aan het doen bent waardoor je ... tsja... gewoon door kunt gaan met adem halen. Zo stompzinnig is het. Misschien bied het troost om actief met je kindje bezig te zijn. Als je goed bent in knutselen is het misschien een goed idee om een "herinneringsknutsel"te maken, waar je een foto van maakt en die je hier post. Dat geeft een doel, hoe raar dat doel misschien ook is. Misschien schrijf je goed, en schrijf je een gedicht. Misschien schilder je een schilderij wat grandioos mislukt en wat je daarna helemaal kapot maakt. Het maakt niet uit, als je je gevoel maar ergens in kwijt kan. Sterkte. Het is allemaal zo ontzettend zwaar op het moment. Het lijkt wanhopig en uitzichtloos. Ik beloof je: dat is het nu, maar dat blijft het niet! De scherpe randen gaan hier vanaf. Je zult het altijd met je meedragen, en er bij tijden om rouwen, maar er zal ook een moment komen waarop je weer echt gelukkig kunt zijn!
Visualisatie: Ken je die beelden van een oorlogsgebied waar een heel dorp is platgebombardeerd en waar het vuur nog nasmeult? Daar sta je nu. Alles om je heen is zwartgeblakend, je oren suizen nog na van het enorme geweld waarmee alles om je heen weggevaagd werd. Je hoort ergens in de verte iemand hard huilen, maar het dringt niet tot je door. Langzaam kijk je naar beneden: je bent niet gewond, je leeft! Even blijf je staan. Wat is er gebeurd?! En, wat ga je doen? Dan begin je te lopen. Waar ooit een weg was, is een groot gapend gat. Je verstapt je, struikelt. Je staat weer op. Je been trekt en doet pijn. Je laat het zoals het is. Even doorbijten, maar je loopt! Langzaam loop je verder. Om je heen zijn gewonde mensen, huilende mensen, krijsende babies. Je kijkt, maar loopt verder. Stapje voor stapje, voorzichtig om niet te vallen. Je weet niet waar je heen gaat, maar je weet zeker dat je weg wil. Weg van de verwoeste plek, weg van de ellende. En ineens... merk je dat je het dorp verlaten hebt. Alle kleine stapjes die je liep werden zomaar ineens een langere weg. En dan, zomaar ineens... zie je daar het volgende dorp. Een prachtig idyllisch dorp waar je warm onthaald wordt. Er is eten, er is drinken, er zijn lieve mensen. De zon schijnt, en het is feest! Dat gevoel. Probeer het voor de geest te halen. Of misschien heb jij een ander beeld wat werkt voor jou?