Hallo dames, Bèèèh.... gisteren echt een rotdag gehad.... Zat al niet zo lekker in mijn vel en toen kreeg ik ook nog een woordenwisseling met mijn schoonzusje... Het zit zo, ik zit nu 3 maanden zonder werk omdat ik graag mijn studie op wilde pakken. Daar ben ik 2 maanden fulltime mee bezig geweest, maar het thuis zitten viel me toch wel zwaar. Omdat ik ook nog zwanger bleek te zijn wilde ik toch wel snel weer een parttime baan hebben omdat mijn kansen nu steeds kleiner zouden worden. Ik vertelde dit mijn schoonzusje en zij is toen verwoed begonnen met allemaal vacatures voor mij door te spitten en die door te mailen. Hartstikke lief natuurlijk, maar toen alle ellende rondom mijn mk begon heb ik die vacatures een beetje links laten liggen. Mijn hoofd stond gewoon echt niet naar werk zoeken. Toch bleef ze maar bellen en vanalles doorsturen. Gisteren belde ze en vroeg hoe het met solliciteren stond. Ik stond net op het punt naar de buren te gaan en ze bood aan om mijn sollicitatiebrieven (die ik dus nog helemaal niet af heb) op te komen halen en die vandaag op haar werk te posten. Ik heb haar nog bedankt, maar gezegd dat het lief was maar dat ik vandaag alles zelf wel zou regelen. Toen hing ze opeens zonder verder iets te zeggen de hoorn op... De hele avond heb ik eraan moeten denken. Voelde me er echt slecht over.... Ik wist wel waarom ze kwaad was, ze had al die moeite voor me gedaan en ik had het laten liggen. Moest ik nou echt gaan uitleggen dat door de mk mijn hoofd er niet naar stond!? Toen ik terug was heb ik haar toch maar gebeld en inderdaad was dat de reden dat ze kwaad was. Toen ik het haar uitlegde leek ze het een klein beetje te begrijpen, maar eigenlijk voelde het niet goed om me te excuseren voor zoiets.... Nu blijkt maar weer eens dat mensen echt niet begrijpen dat een miskraam zo een grote impact heeft. Een dag (misschien 2) mag je treuren en dan moet het maar eens over zijn. Misschien ben ik het zelf schuld omdat ik tegenover anderen me zo groot probeer te houden, maar dan nog kun je toch begrijpen dat dit allemaal hartstikke moeilijk is? Of ligt het nu echt aan mij.......
Lieve Gwenn, Het ligt echt niet aan jou hoor! Ook ik heb hier nu mee te maken. Ik kan me goed voorstellen dat je hoofd er niet naar staat om opnieuw te solliciteren, hoeveel moeite je schoonzusje er ook voor gedaan heeft. Ikzelf ben de mk nog steeds niet goed te boven. Ben nog steeds erg moe, maar daar krijg je ook geen begrip voor. Het is toch over! Ik heb wel geleerd dat hormonen vreselijke dingen zijn! Heb er nooit last van gehad, maar nu weet ik wat ze aan kunnen richten! Wat ik ook merk is dat mensen die ook een mk van dichtbij hebben meegemaakt, wel rekening met je houden, ze vragen nog regelmatig hoe het nu is en weten dat je rustig aan moet doen om eigenlijk te ontzwangeren. Lieve Gween, gewoon doe waar jij je het beste in voelt. Niks forceren! Heel veel sterkte en dikke knuffel van mij Minka
Lieve Gwenn, wat pijnlijk voor je... Op de een of andere manier moeten we ons erbij neerleggen dat het voor de ander echt anders voelt en is dan voor ons. Waarschijnlijk is dit de manier van je schoonzusje om te laten weten dat ze met je begaan is. Het is alleen net niet waar jij behoefte aan hebt. Jij hebt behoefte aan steun en begrip en ruimte voor je verdriet. Ik denk dat het inderdaad aan jou is om dat helder te maken, omdat mensen nou eenmaal geen gedachten kunnen lezen. Ja, ze zouden kunnen 'invoelen', maar als we daar op gaan wachten, worden we te veel en te vaak teleurgesteld. Ik heb deze les ook geleerd: geef aan wat je nodig hebt. Dat is wat jij kunt doen. Vind trouwens dat je het prima hebt aangepakt, en als je schoonzusje hier niet mee kan dealen, nadat je het wel hebt aangegeven, dan ligt de bal verder bij haar. Jij hebt je best gedaan. veel sterkte en knap eerst maar eens lekker op voordat je weer 'die andere wereld' instapt, waar alles gewoon doorkabbelt. Je moet er aan toe zijn en jij bepaalt wanneer. liefs Amber
Hey Gwenn ik vind niet dat het aan jou ligt, het is allemaal nog zo vers, als je niet helemaal goed voelt in je vel, mede door al die gevoelens van de laatste tijd, dan heeft het volgens mij ook niet veel zin, om te solliciteren en dan op sollicitatiegesprek, plots stil te vallen in het gesprek, of in het ergste geval in huilen uit te barsten,dit zal je alleen maar verdrietiger maken, maar ik kan er wel inkomen dat het goed bedoeld is van je schoonzus, en ze zo misschien wat afleiding wil bezorgen. Kortom, eerst terug wat in het reine komen met jezelf, pas dan is er tijd, energie en moed, om die stap naar werk te zetten. sterkte flyke
Iemand die nog nooit een mk heeft gehad, weet niet hoe het voelt en kan het vaak niet begrijpen dat het soms heel lang duurt voordat je eroverheen bent. Dat kan ik ook merken bij onze familie, er wordt al nooit meer naar gevraagd, nog niet eens gevraagd hoe het gaat! Ze zijn het al vergeten....
Hey Gwenn, waarom pusht jou schoonzus jou zo om weer werk te zoeken, het lijkt wel dwangmatig............., nu ken ik haar natuurlijk niet maar als ik het zo lees lijkt haar levensdoel wel te zijn geworden om jou aan het werk te helpen! Jij bent zelf toch mans genoeg om werk te zoeken en sollicitatiebrieven te versturen? Okay een keer een vacature te mailen is geen probleem maar je moet haar duidelijk maken dat ze zich een beetje terug mag trekken en de hoorn opleggen is natuurlijk echt NOT DONE! Jij hoeft je hier totaal niet schuldig over te voelen hoor, zij mag jou wel een beetje met meer respect behandelen! Jij hebt wel iets anders aan je hoofd dan je volledig op het vinden van een baan! Kom voor je zelf op meis! sterkte liefs jette