Ongeveer een maand geleden kwamen mijn vriend en ik erachter dat ik in verwachting was. Dit was nogal een verassing, aangezien ik een spiraaltje had. Toch waren wij er helemaal gelukkig mee, en druk aan het bedenken wat wij allemaal moesten veranderen om voor ons kindje te kunnen zorgen. (Wij wonen namelijk erg klein en ik studeer nog). Helaas bleek op de echo dat de hartjes van onze tweeling na 8 weken ermee op waren gehouden. Ik moest dus een miskraam opwekken. Natuurlijk is dit een hele vervelende tijd voor ons geweest. Nu spelen er echter bij mij steeds meer gevoelens dat ik graag weer zwanger zou willen raken en moeder wil worden. Het voelde zo goed! Nu kan ik met mijn verstand ook wel bevatten dat het niet echt het ideale moment is om aan kinderen te beginnen, aangezien ik dus nog 2 jaar naar school moet en wij hier niet echt plek hebben voor een baby. Toch blijft het gevoel er dat ik zo graag moeder wil worden! Komt dit misschien door de hormonen die na de zwangerschap in mijn lijf hangen en gaat dit vanzelf over of wil ik, nu ik het eenmaal ervaren heb, echt zo graag een kindje? Zijn er anderen die soortgelijke ervaringen hebben?
Wat naar dat jullie de tweeling zo vroeg al hebben verloren. Veel sterkte met dit verlies. Tis heel normaal dat je die gevoelens nu hebt. Je begon net aan het idee te wennen dat jullie papa en mama zouden worden, tis zo'n fijn en speciaal gevoel om te weten dat er een kindje in je buik groeit. Maar praat er goed met je vriend over en volg jullie hart. Besef wel dat als je zwanger wordt als je nog op school zit dat het wel zwaar wordt om je opleiding af te maken en dat je dan veel hulp nodig hebt om alles te regelen. Maar waar een wil is is altijd een weg. Wij woonden op een 2 kamerflatje toen ik zwanger werdt (na 5 miskramen) en net een maand voordat ze werdt geboren zijn we verhuisd naar een grotere woning. De meesten babyspullen hebben we gekregen omdat ik toen nog geen baan had en mijn vriend weinig verdiende.
Wat een herkenning zeg! Ook ik bleek onverwacht (maar heel gewenst zwanger) en wij hadden direct een ja-gevoel, zo van daar gaan we helemaal voor. Los van de slechte timing (ik studeer dit jaar af) leek dat er helemaal niet meer toe te doen. Maar toen ging het mis met 7 weken 2 dagen. Een miskraam, terwijl eerst je hele wereld in het teken staat van een onverwachte maar heel gewenste zwangerschap. Dat is ook nogal een omschakeling, zowel geestelijk als lichamelijk! Ook ik heb er veel verdriet van en heb ineens het hele sterke verlangen om weer zwanger te zijn. Mijn verstand lijkt ergens ver onder een dosis moedergevoelens begraven te liggen. Ineens staat mijn wereld in het teken van zwanger zijn, kinderen krijgen, alles om mij heen lijkt veel relatiever, studie, afstuderen...geef mij maar weer een kindje in mijn buik... Fijn (en natuurlijk ook niet...) om iemand te horen met zo'n zelfde gevoel als ik, want wat voelt dat leeg he, en wat kan ongepland dan ineens toch zo gewenst zijn! Sterkte en (helaas) weet ik hoe je je voelt, Liefs, Marijn
Wat jij zegt komt inderdaad zo bekend voor... Ik probeer verder te gaan met mijn leven, maar het lijkt allemaal zo onbelangrijk zonder kindje in mijn buik... Als ik op school ben voel ik me er helemaal niet meer thuis, want iedereen lijkt met onbenullige dingen bezig te zijn. Mensen lijken ook te denken dat het maar beter is zo, omdat we 'er misschien nog niet zo aan toe waren' en daar heb ik heel veel moeite mee, dat soort opmerkingen. Hoe kan het nou beter zijn dat mijn kindjes er niet meer zijn?! Hoe gaan jullie daarmee om? Liefs Mirjam
Ja, erg zijn die opmerkingen he!? Ik leg steeds zo goed mogelijk mijn gevoel erbij uit. Dat zodra je weet dat er een kindje in je buik groeit je ermee verbonden bent en je moedergevoel aanraakt en dat dat gevoel niet verdwijnt nu het hele verhaal niet meer doorgaat. Dat gevoel blijft, je voelt je anders. Ik loop door mijn school en zie al die mensen vol van hun vak. Het is zo raar, want feitelijk is de situatie nu weer zoals het was daarvoor, maar zelf ben ik veranderd van binnen en loop dus ook echt met een ander gevoeldoor de school. Je bent als het ware ingewijd in het echt vrouw-zijn. Je weet iets wat zoveel anderen op school nog niet weten.Misschien moet je daar maar trots op zijn en het zeker niet anderen verwijten, zij weten immers niet waar ze het over hebben... Liefs Marijn
Ja dat probeer ik ook maar te denken... ze bedoelen het ook goed, maar weten gewoon niet wat ze moeten zeggen. Hoe gaan jullie het nu verder aanpakken? Wachten tot je afgestudeerd bent of gaan jullie het toch proberen? Ik wilde je ook nog vragen hoe jouw vriend hierin staat. Mijn vriend is wel ontzettend verdrietig, maar heeft veel minder dan ik de behoefte aan nu al een nieuwe zwangerschap. Hij wil natuurlijk dat ik 'gewoon' mijn school kan afmaken, maar soms vind ik het wel moeilijk dat hij de kindjes nooit heeft kunnen voelen en daardoor minder het gevoel heeft al vader te zijn...
ik denk dat je welbeide zover moet zijn om opnieuw voor zwangerschap te gaan. ik zelf heb 2 miskramen gehad en na de 2de miskraam wou mijn man ook niet meer het heeft mt geduld en praten ben ik zover gekomen dat mijn man er toch weer voor wou gaan. maar wij hadden dan ook vanaf de eerste echt gekozen voor kinderen, en ik denk dat het nu de hormonen zijn die aangeven dat jullie nu weer opnieuw zwanger willen worden geef het even de tijd praat er genoeg over met je vriend kijk goed of het finacieel mogelijk is en of er genoeg ruimte is of kans op grotere ruimte en of er mensen zijn die willen helpen een kindje heb je 24 uur per dag 7 dagen per week dus denk heel goed na voor je het fantastische gevoel weer opnieuw gaat beleven. heel veel sterkte met de keuze die jullie gaan maken en mocht er een zwangerschap uit komen hoop ik uit de grond van mijn hart dat het goed gaat liefs miriam
Het is echt anders voor de mannelijke partij, want voor hen lijkt de situatie weer hetzelfde als voorheen, lijkt er weinig veranderd te zijn en speelt de ratio alweer veel sneller op. Op het moment dat het zo was, tijdens zwangerschap was het helemaal gewenst, ook door mijn vriend, echt blij en gelukkig ermee, maar toen het misging, had ik een ander verdriet dan hij, ik voelde me echt leeg, terwijl hij het vooral erg vond dat ik zo'n pijn had, het was blijkbaar nog niet de tijd dacht hij. Voor hem leek de situatie weer terug te gaan naar voor de zwangerschap. Zijn kinderwens is heel groot hoor, en ook dat hij dat met mij wil, als het zo was was hij er dolgelukkig mee, maar het is geen ramp dat het nu niet zo is zeg maar. Terwijl dat 'rampgevoel' voor mij veel duidelijker wel voelbaar is. We doen het rustig aan nu, al zou ik direct weer zwanger willen worden. Ik kan geen weerstand bieden aan onveilig vrijen en dat heb ik hem ook gezegd, het liefst nu alweer een kindje in mijn buik. Ik geef hem nu tijdelijk dus ook even de verantwoordelijkheid om condooms te gebruiken, dan ligt dat niet bij mij, want ik ben daar nu niet sterk genoeg voor. Ik vind het haast onnatuurlijk om nu te zeggen 'Je moet wel een een condoom omdoen hoor, want straks raak ik zwanger...' De eerste keer dat we het hadden over of we nu dan weer veilig verder gingen vrijen vond ik haast pijnlijk, wat denk ik echt het vrouwelijke gevoel erbij is. Alsof het een afwijzing is van het gewenste gevoel dat er voor de miskraam was... Er zijn een paar keren geweest dat we onveilig hebben gevreeen vlak na de miskraam, in mijn nog niet vruchtbare periode en nu doen we het veilig. Vanaf december gaan we geen anticonceptiemiddelen meer gebruiken. Als ik dan zwanger zou worden, zou ik al afgestudeerd zijn voor de geboorte, wat verstandelijk natuurlijk heel verstandig is. Ik kan niet wachten tot het zover is... Hoe hebben jullie het er over, vrijen jullie nu weer veilig, en wat vind jij daarvan? Liefs, Marijn
Wat fijn dat ik niet de enige ben! Ik dacht dat mijn gevoelens belachelijk waren. Ik ben 2 keer door de pil heen zwanger geraakt, en alle twee de keren eindigde het in een miskraam. Vooral de tweede zwangerschap voelde ik me ontzettend zwanger! Wat een bijzonder gevoel! Nu heb ik dagelijks het gevoel dat ik iets mis, een warm gevoel in mijn buik. Op school voel ik me niet begrepen, heb het gevoel dat zij met minder belangrijke dingen bezig zijn. En inderdaad, wat Marijn zegt, veilig vrijen voelt haast pijnlijk. Ik ben gestopt met de pil, en wil de nuvaring gaan gebruiken. Maar het voelt zo rottig! Ik ben nog maar jong, en heb zelfs opmerkingen gekregen als: tis maar goed dat je een miskraam heb gehad, want je had 'het' niets te bieden. Nou, 'het' was toevallig wel míjn kindje, en ik had voor hem/haar gevochten zodat hij/zij kreeg wat hij/zij nodig had en verdiende. Poe, gelukkig heb ik ze niets verteld over de tweede miskraam. Wil niet eens weten welke opmerkingen ik dan had gekregen. Pfff...die moedergevoelens zijn maar zwaar... Liefs Dayenne
Poeh, dat mensen niet door hebben hoeveel pijn zulke opmerkingen kunnen doen. Tis eigenlijk toch erg dat je bijna niemand meer durft te vertellen dat je weer zwanger bent of (al)weer een miskraam hebt gekregen. Bang uit de reacties die gaan komen. En je bent dan al zo onzeker.. Ik heb na mijn 2e miskraam ook niemand meer verteld als ik weer zwanger was, uit angst dat het toch weer fout zou gaan. Toch voelde ikmij er heel erg rot over, juist omdat ik zo'n behoefte had om erover te praten. Bij mij was toen de sex ook pijnlijk, heeft blijkbaar met zwangerschapshormoon te maken wat nog in je lijf zit. Dat gevoel verdwijnt na een tijdje weer.
Dayenne, heb je je huisarts al gevraagd of je in aanmerking komt voor onderzoeken waarom je die miskramen hebt gekregen? De kans dat ze een oorzaak vinden is maar iets van 17% maar het kan je misschien wel gerust stellen... (als je weet dat jullie allebei lichamelijk in orde zijn dan komt jullie kindje er zeker wel, dan was het kindje gewoon nog niet klaar om naar jullie toe te komen-of klinkt dat nou stom? ik gaf dat altijd op als reden als men vroeg waarom ik weer een miskraam had gekregen-)
Wij vrijen nu inderdaad ook weer met condooms, wat maar een rare gewaarwording is. Ik ben nu weer begonnen met de pil, wat ik de eerste week helemaal niet leuk vond; alsof ik mijn lichaam blokkeerde voor zo'n klein wondertje. Nu gaat het wat beter. We wachten in ieder geval tot ik bijna af ga studeren (moet dus alleen nog een jaar langer wachten dan jij Marijn) voordat we het weer proberen. Stiekem hoop ik een beetje dat ik weer door de pil heen zwanger wordt, want dan kiest ons toekomstige hummeltje zelf zijn tijd. Maar ik heb niet de neiging om de pil niet in te nemen, dat zou voor mijn vriend ook niet zo netjes zijn.. als we toch die beslissing nemen moeten we hem ook samen nemen! En Dayenne, je moet je zeker niets aantrekken van die opmerkingen! Mensen die dat soort dingen zeggen hebben geen idee waar ze het over hebben. Ik weet zeker dat alles goed was gegaan dat we alledrie prima mama's waren geworden met gelukkige kinderen! Liefs, Mirjam
Ten eerste heel veel sterke. Ik begrijp jou gevoel goed hoor. Ik heb een miskraam gehad vorig jaar oktober.. (8/10) Ik was toen wel gestopt met de pil. Na die miskraam heb ik mijn cyclus weer opgang laten komen. Ik heb toen een maand de pil geslikt (in januari) en februari wou ik hem ook weer slikken, maarik was gewend om niet de pil te slikken dus ik vergat hem aldoor. Ik werd zwanger. Ik ben bijna 16 weken zwanger geweest. Ik moet er niet aan denken om weer veilig te vrijen. Ik wil een kind! Hoe dan ook! De drang is zo groot! Doe wat je gevoel je ingeeft, staan jij en je partner er achter dan zou ik er gewoon voor gaan! Succes meid!
@Jekkia, Ik ben na de 2e miskraam naar mijn huisarts gegaan. Ik had het hele verhaal uitgelegd, maar zij antwoorde doodleuk: dat waren geen miskramen want je kan niet zwanger worden door de pil heen. Ik met mijn mond vol tanden stamelde dat ik het toch écht zeker wist, en dat ik de pil nogal vaak vergat. Nou, daar was mevrouw het niet mee eens, ze zei dat het vast 'gewoon' mijn menstruatie was die 2x 'een beetje heftig waren'. Ik schoot uit mijn sloof en ben de kamer uitgelopen! Wat was ik boos! Maar je hebt wel gelijk, ik zou me zeker gerust voelen als ik weet dat wij beiden lichamelijk in orde zijn. Onze kinderwens is zo ontzettend groot, we weten allebei dat we niet zonder kinderen zouden kunnen leven. En dat klinkt niet stom hoor. Ik zeg altijd dat het door het lot komt. Het was gewoon nog niet onze tijd (ook al waren we er wél klaar voor.) Tja, en of het zo is dat weet ik niet, maar het heeft me altijd door alles heen geholpen door daar in te geloven. Ik hoop dat er binnenkort een zieltje voor ons klaar ligt! @Mirjam, Dank je, ik weet ook zeker dat we prima moeders waren geworden! En dat worden we ook binnenkort, als de tijd rijp is. Liefs Dayenne
dayenne probeer een andere huisarts om te kijken of die je door willen verwijzennaar een gyn dan kunnen ze in ieder geval een chromosoononderzoek doen daar heb je recht op meid en wat een k*u*t huisarts zeg iedereen moet serieus genomen worden ook jij dames allemaal heel erg veel sterkte en ik hoop dat binnen niet al te lange tijd voor jullie het wonder opnieuw mag komen. dikke knuffelm miriam
Thnx mirjam! We zijn al bezig om een andere huisarts te regelen, dus dan zal ik het daar weer aankaarten. Succes met je zwangerschap! Liefs Dayenne
dayenne geen dank meid hoop dat het helpt een andere huisarts dit mag niet gebeuren, ik vind het echt te gek voor woorden. ik was zo blij dat na mijn twee miskramen ik een onderzoek mocht doen dat gaf een rust dat je dan weet als er iets is wat het dan is. kop op na regen komt zonneschijn dus in de toekomst gaat de zon weer schijnen kijk naar mij.