Wat hebben jullie gedaan met het vruchtje toen het losliet? Ik zat op dat moment in de V&D, ben daar naar de wc gegaan en het is daar helaas terecht gekomen. Raar idee, door de wc gespoeld... Dat zit me best wel een beetje dwars... Maarja, in zo'n vieze pot ga ik het er niet uitvissen en er stonden een hoop mensen te wachten voor de wc's. Ga dan niet met bebloede handen en een vruchtje naar buiten lopen. Ik vind het wel heel jammer dat het daar gebeurde. Ik had het best wel beter willen bekijken en misschien wel willen begraven. Wat hebben jullie ermee gedaan?
Het ene vruchtje is bij ons ook door t toilet gegaan (heb ik niet zelf gedaan) Vind dit ook erg jammer, en heb dr nu ook wel een soort spijt van. Het andere vruchtje is in het ziekenhuis onderzocht , naar mn curretage. Ben blij dat je deze vraag stelde, ik vraag het mij ook erg af wat er algemeen gedaan word... Veel sterkte en een dikke knuffel , Tan xx
hoihoi... sorry, maar ik moest een beetje lachen om je verhaal.ik zag het al helemaal voor me hoe je daar zou staan in de toilet bij V&D en vooral daarna als je eruit kwam.maar ik denk dat je je daar niet zo druk om hoeft te maken. dat gebeurt natuurlijk zeer vaak dat dode vruchtjes worden doorgetrokken.Daar kun je je niet schuldig over voelen.Het was niet levensvatbaar en verlaat het lichaam. Een ander verhaal vind ik het als de foetus veel groter zou zijn en je hem al hebt kunnen voelen enzo.Volgens mij, vanaf dat moment begin je je pas echt te hechten aan je ongeboren baby.Dat je het dan wil begraven of wat dan ook, kan ik begrijpen. wat heeft trouwens het onderzoek uitgewezen? liefs iris
Ja, dat voelt inderdaad raar hè, dat je het vruchtje als het ware gewoon doorspoelt. Sommige mensen begraven het inderdaad, maar niet iedereen lukt het om het op te vangen. Bij mijn eerste miskraam vond ik het ergens ook een beetje raar om maar gewoon door te trekken, maar achteraf vind ik het prima zo. Sterkte meid.
Ik was gelukkig thuis en dacht in eerste instantie dat er gewoon een groter stolsel was gekomen, maar het bleef maar intact dus toen een lepel erbij en het opgevist. In een potje gedaan en even daarna is mijn schoonzus die VK is, langsgekomen (overigens komen de meeste VK dan even kijken, mits je dit wilt natuurlijk). Zij heeft gekeken of alles eruit was en vroeg daarna of ze het ook mocht ontleden. Ze heeft het open gemaakt en daar zagen we het begin van een minimensje; de puntjes van de ogen zag je goed, en aan de zijkant was zelfs de vorming van een armpje te zien. Wij vonden het erg bijzonder het te zien; het blijft nog lang in je gedachten zitten, maar ik ben er toch blij mee. Daarna hebben we het toch maar begraven tussen de bloemen omdat ik het toilet toch vreemd vond, maar ik begrijp goed dat je soms niet de keuze hebt of het emotioneel niet aankunt om het echt te bekijken en het juist daarom wegspoelt.
Bij mij is hij ook door de wc gegaan. Ik voelde het eruit komen en heb gewoon niet durven kijken (er zat ook overal bloed, dus was niet zo'n vrolijke bedoening daar). Het gebeurde toen we met vakantie waren dus ons priegeltje zal nu heerlijk ergens in een warme omgeving in een riviertje rondwaden ofzo denk ik dan maar.
ja hier ook het zelfe.... me eerste keer was een zwangerschap van 10 wk maar de vrucht was bij 6.5 wk gestopt...... dit is dus een curritatie geworden en het is onderzocht-----> uitkomst puur miskraam weevsel. verder niks op aan temerken. 2e miskraam was net geen 7 wk en dit kwam spontaan en dit is ook door de wc gespoeld....
Bij mij is precies hetzelfde gebeurt. Ik heb 2x een miskraam gehad. De eerste keer gebeurde het thuis. Ook in de wc gevallen. Ik heb het toen uit de wc gehaald en in een potje gedaan en meegenomen naar de huisarts. Daar kwam uit dat het een miskraam was. ik was toen bijna 9 weken zwanger. De tweede keer gebeurde het op mijn werk. Ik heb het er toen niet uitgehaald want dat vond ik vreselijk vies, waar iedereen op zit. Maar moest daarna gecurreteerd worden omdat niet alles eruit was Deze keer was ik precies 10 weken zwanger.
Bij mij is het er bij mijn ouders uitgekomen, ik voelde al dat het niet goed zat en ben toen een weekend samen met mijn vriend bij mijn ouders gaan logeren! Toen het er uit was gekomen, riep ik mijn mannetje, die zag het liggen en viste het zonder blikken of blozen uit de pot, zijn kindje lag daar, zo zag hij het echt en ik ben blij dat ie dat heeft gedaan! We hebben het samen in een heel mooi doosje op mijn verjaardag begraven in de tuin van mijn ouders, zo hebben we het mooi af kunnen sluiten en is zo was het voor ons goed!
ik heb het bij 11/12 weken thuis verloren en in een potje gedaan moest omdat ik bleef vloeien naar het ziekenhuis komen en heb het potje toe meegenomen in een stel tempo werd ik opgenomen en gecurreteerd en weet niet waar het vruchtje is gebleven. helaas
De 1e x ben ik gecurreteerd en heb het er heel moeilijk mee gehad dat ons kindje in het ZH bleef. De 2e keer heb ik hem in een potje bewaard. En de 3e keer was het nog zo pril dat je het niet eens kon zien. Irisje, ik ben het niet met je eens. Het is voor mij al een kindje zodra je weet dat je zwanger bent. Jouw reactie heeft bij mij weer heel eel emoties los gemaakt. Ik ben blij dat jij er zo "luchtig" over kan denken. Dat zal het verwerkingsproces een stuk vergemakkelijken.
Hier zat ik ook al naar te kijken... Bij 8 weken (wat bij mij het geval was) is het al een mini-mensje en heeft het al kleine hersentjes... een levend wezentje... dat helaas overlijd.. Hoe groot of klein ook , je hecht je meteen aan jou kindje, Dat zich ontwikkeld , beweegt enzv... Of die nu 5 ,8 of 11 weken is geworden. Voor mij en veel andere , emotioneel....
hoi janne... ik snap natuurlijk wel dat het voor iedereen anders is hoor.ik denk er inderdaad wat makkelijker over en dat is puur omdat ik het probeer zo snel mogelijk te verwerken, anders loop ik zo lang met dit soort zware dingen rond en zou mijn hele leven blijven beinvloeden en dat wil ik niet. het is een beetje mijn karakter. jij hebt ook meerdere miskramen gehad en dat lijkt mij zowiezo al heel zwaar. ik zou het een stuk moeilijker kunnen verwerken als het een stuk groter is en ik langer zwanger zou zijn.ik had mij nu meer aan de zwangerschap en een toekomstdroom gehecht en dat was voor mij eigenlijk de grootste terleurstelling.aan het vruchtje nog niet echt gehecht omdat ik mij heel goed bewust was dat het mis kon gaan. ik bedoel het niet negatief in ieder geval. liefs iris
Ik vind de reactie van Irisje ook nogal hard overkomen idd! Hoe kan je er om gaan zitten lachen als iemand er serieus meezit (zeker bij dit gevoelige onderwerp)! Ik weet niet of je het ooit hebt meegemaakt een miskraam maar dat heeft een behoorlijke impact hoor! Bij mij is het vrij goed verwerkt dus kan ik er nu heel nuchter over praten, maar op het moment dat het gebeurd verlies je, je kindje! Sorry, je hebt alweer gereageerd net voor mij, hihi, maar dit is mijn mening!
Jeetje, Wat een heftig onderwerp zeg! Ik ben heel erg blij dat ik dit niet heb meegemaakt. Ik heb er dan eigenlijk ook nooit over zo over nagedacht.... Maar wat moet het vreselijk zijn als je je vruchtje ziet liggen, misschien echt al met ienieminie lichaamsdelen! Wat doe je ermee? Jeetje, ben helemaal van slag... Nou wens iedereen die dit heeft meegemaakt heel erg veel sterkte en uiteraard hoop ik dat jullie het niet weer mee hoeven te maken! Groetjes Firel
Nou, we zijn idd niet allemaal hetzelfde. Voor jou geeft dit een goed gevoel voor de ander is dat weer anders. Maar ik vind het zo jammer dat je het opschreef het heeft mij veel pijn gedaan. ( en zo te lezen nog meer meiden) Het zijn mijn/ onze kindjes en dat zullen ze ook altijd blijven. Ze zijn echt voor altijd in mijn hart ( snik)
Tja, ik denk dat iedereen er anders mee omgaat. Ik vind het niet erg hoor Irisje, dat je zei dat je moest lachen. Het was ook een vreemde situatie. Hoe erg ik het ook vond, ik kon er gelukkig ook wel de humor van in zien. Daar sta je dan. Voor mij stond de wereld even stil, terwijl ik mensen buiten dat hokje gezellig hoorde kletsen over een appelgebakje bij de koffie. Heel vreemd. Maar ik vind het wel jammer dat ik het niet heb op kunnen vangen. Ik had het best beter willen bekijken, willen zien of er echt al een mensje van te maken was. Nu zal die vraag altijd blijven rondspoken. Ik had het anders ook misschien wel begraven. Maar ik ben wel nuchter eronder verder. Zo is het niet gegaan, dus helaas. Maar ik denk niet dat we elkaar moeten aanvallen om onze reactie, iedereen denkt erover op zijn eigen manier, en dat mag ook. Je moet gewoon op kunnen schrijven hoe je je voelt.
heh,gelukkig maar. Ik zat al even op jouw reactie te wachten.Ik moest natuurlijk ook niet lachen om wat er gebeurt was , maar om de beeldende manier waarop je het vertelde.je schreef het ook met enigszins humor erin. Ikzelf heb trouwens ook geprobeert het vruchtje te vinden heb nog meerdere malen met mn handen in de pot gezeten , maar behalve de placenta heb ik verder niks herkenbaars gezien , helaas. heel veel sterkte. liefs irisje
Ik weet niet of je het zo bedoeld, maar het heeft mij heel veel verdriet gedaan. Ik was er echt weer de hele dag door van slag. Maar, en dat is zeker waar, ik ben blij voor Irisje dat zij er goed mee om kan gaan. En is zij echt de enige niet die er "nuchter "onder is. En zo zie je maar weer, iedereen denkt er gelukkig anders over. ( en het was zeker niet aanvallend bedoeld. Alleen voor mij persoonlijk kreeg ik weer even keihard die dreun in mijn gezicht)
Toen ik wist dat mijn zwangerschap zou eindigen in een miskraam, hebben mijn man en ik er over gesproken van wat zullen we doen wegspoelen ?We kwamen er niet echt uit. (Het vruchtje was gestopt met groeien met 9-10 weken maar we kwamen er pas achter met 12 weken.) Na een dag met weeen voelde ik het vruchtje geboren worden en heb ik het gepakt; het was een vlies zo groot als een tenisbal welke heel warm aanvoelde deze heb ik opengemaakt het kindje was ong. 2 cm groot met armpje, beentjes, ogen eigenlijk best compleet! Toen ik het eenmaal gezien had wilde ik eigenlijk maar een ding, het een mooi plekje geven in onze tuin en dat hebben we ook gedaan. Later heb ik er samen met mijn dochter van 9 nog een plantje opgezet, dit omdat zij ook zo'n verdriet had waar ze zich geen raad mee wist. Dit is mijn verhaal, maar ik begrijp heel goed dat iedereen op een andere manier reageert. Ik wens je heel veel sterkte de komende tijd, dat heb je echt nodig, en neem er vooral de tijd voor! Liefs Banjer