Hellep!!!!!!!!!!!!!!!! Mijn dochter lijkt nu dat ik hoogzwanger ben mij tot het uiterste te drijven!! Ze doet dingen die ze normaal niet doet, dr oortjes is ze verloren denk ik, flinke driftbuien enz..! Ik loop op t laatst en weet gewoon even niet wat ik er mee aanmoet! Is dit een fase? Of heeft ze echt door dat mama hoogzwanger is en slecht uit de weg kan.. ?? Wie herkent dit?
Oh ja zooooo herkenbaar! Tot overmaat van ramo was mijn gastouder ook op vakantie, was het 30 graden en Ties was zo vervelend! Mijn moeder hee hem toen regelmatig meegenomen, en de tv is heeeel veel aangeweest. Daar voel ik me nog schuldig over maar ik kon niet meer!
Erg he.. da gevoel heb ik dus ook! Ik word er op t moment knetter van en omdat ik slecht uit de weg kan en zij snel wegrend moet ik weer mn stem verheffen tot standje schreeuw. En dan zie ik dr savonds zoo lief liggen te slapen en voel ik me zon waaaardeloze moeder! Erg he..
Hier ook zo'n lastige dreumes! (16 mnd) Ineens zegt ze overal 'niet' en 'nee' op, als ik vraag of ze komt loopt ze per definitie al de andere kant op, en echt álles is reden om te gaan huilen/drammen. Ze wil niet in de kinderwagen, geen handje vast houden met lopen maar ook niet alleen lopen en dus komen we nergens. Tenzij ik haar til. En al ben ik nog niet hoogzwanger, opstaan/bukken/lopen gaat echt al lastig dus ze kost me bakken met energie. Pfff... Tja om eerlijk te zijn hoor ik het wel vaker, ook met oudere kindjes. Waarschijnlijk voelen ze aan dat er iets staat te gebeuren, en dat mama niet helemaal lekker in haar vel zit. Gewoon maar hopen op veel hulp ben ik bang, iets anders weet ik ook niet! Sterkte!!
Hier hetzelfde.. ze maken samen ook nog eens een enorme rotbende in huis. Worden opeens op de raarste tijden wakker, rennen de straat over, smijten met eten door de kamer.. *zucht*
ohjee, dan ga ik mijn borst maar nat maken als ik jullie verhalen lees. Mijn zoon is een echt boefje en ik ben bang dat als hij straks kan lopen het helemaal de spuigaten uit gaat lopen. Gelukkig heb ik baby tv
herken het hier ook wel denk dat ze toch wel aan voelen dat er wat gaat veranderen en dat ze niet meer alleen zijn en dat ze straks de aandacht moeten verdelen met hun broetje/zusje hier begint de mijn nu ook lekker opstandig te worden is nu bijna 16 maanden en ik ben 34 weken zwanger of hij doet niks anders dan hangen aan mij of heeft zijn oortjes in bed laten liggen en dan loopt hij ook nog niet alleen aan de handje en als hij er zin in heeft aan 1 handje en trek alles over hoop gelukkig slaap hij snachts nog wel door en als hij het woordje nee van mij een keer of 3 hoord word hij boos gaat die gillen en dan in zijn vingertjes bijten of in de tafel hij begon van morgen ook met zijn drink beker te gooien om dat hij hem net leeg had gemaakt geluukg kan ik mijn zoontje als het me echt even te veel word naar opa en oma brnegen maar dan ook alleen in het weekend of op de maandag en dinsdag want voor de rest moeten ze werken succes met de laaste loodjes het kindje kan bij jou nu elk moment komen
Hallo, ik weet niet of het zal helpen maar ik dacht ik reageer toch maar voor het geval dat... Ik ben een oudste kind en ik herinner me nog dat ik me ook nogal anders gedroeg toen m'n moeder zwanger was van m'n zusje. Toen wist ik niet waarom, alleen omdat ik me rot voelde... Achteraf als ik terug denk, weet ik dat het onzekerheid was over het nieuwe aankomende kindje, en dat liet ik merken door me zo te gedragen. Ik had achteraf gezien ook angst dat m'n ouders meer bezig zouden zijn met het nieuwe kindje dan met mij. En ik wou er zeker van zijn dat m'n moeder ook nog van mij zou houden en dat het haar wel uitzou maken als ik anders deed. Het voelde niet goed aan het begin als ze boos op me werd, en ik bleef haar dan uit testen of ze nog wel van me zou houden ook als ik zo rot deed, en als ze dat boos werd dacht ik, zie je wel ze houdt niet van me. M'n vader was altijd degene die met me kwam praten en ik denk dat hij het uitvogelde dat als ze juist aardig tegen me bleef doen en me gewoon straf gaf (niet boos) dat ik er toen achter kwam dat hun liefde niet zou veranderen. Toen werden m'n buien minder en voelde ik me niet meer zo rot. Ik hoop dat het helpt een beetje inzicht te krijgen in jullie kleintjes.
Oh zo herkenbaar. Mijn kleine man is bijna 14,5 maand, en ben inmiddels 38 weken zwanger. Lopen doet hij (nog) niet los, maar begint nu wel langs de tafel,muren,kasten te lopen. En sinds die dat kan wil die niet meer tijgeren of zitten. Dus constant hem in de gaten houden, ook is hij veel jengeliger en vraagt veel aandacht. Hij zal het inderdaad ergens wel aanvoelen ofzo. Gelukkig gaat hij 2 dagen in de week naar m'n moeder toe (tijdelijke oplossing), zodat ik dan echt even kan bijtanken en m'n dingen in huis kan doen (ja ook de nesteldrang moet gevoed worden ). Zal straks natuurlijk ook super druk zijn met 2 kleintjes, maar de wetenschap dat ik dan geen dikke buik + bijbehorende kwaaltjes heb maakt het wel stukken beter... denk ik. En hier ook; lang leve BabyTV
Hier idem ... Word er knettergek van! Wat ook erg in trek is, is wegrennen als mama een schone luier wil geven! En dan moet ik er dus achteraan ... Als ik ze dan eenmaal te pakken heb dan is het natuurlijk hartstikke leuk om mama's buik te schoppen! :x En nee .. zachtjes doen?? Daar doen ze niet aan .. Pff.. ben aan het einde van de dag doodop! Sterkte meiden.. als we straks allemaal onze energie weer terug hebben dan pakken we ze ff terug!
Wat bijzonder dat je dat nog weet! Bedankt! Het valt mij trouwens ook op dat mn moppie het heel vaak tussendoor heeft over buik, baby, Norah (pasgeboren dochtertje van vriendin), broertje etc. (ze praat al heel goed) Dus volgens mij heeft ze het idd echt al wel door! Al zal ze nog niet zo goed snappen wat het precies inhoud, maar dat er iets gaat gebeuren en dat het met een baby te maken heeft dat snapt ze dus wel. Ik probeer maar gewoon veel met haar te knuffelen en te zeggen dat ik haar lief vind (dat snapt ze ook ), anders weet ik het ook niet...
Hier ook een lastige peuter dan. Hey maar hoe gaan we het doen als de baby er is?? Ik ben nu de hele dag bezig met mijn zoon, als mijn man er niet is kan ik niet eens een seconde even in de spiegel kijken. Elk seconde vraagt hij aandacht. Ik zie er dan ook vreselijk uit momenteel. 'T wordt strax echt een gekkenhuis hier bij ons
Erg herkenbaar, maar het hoort ook bij de fase. Ze krijgen nu meer autonomie en het hoort bij het zelfstandig worden dat ze zelf beslissingen nemen. En tsja, dat is wel frustrerend ja! Als ze dan van je wegrennen, juist als ze bij je moeten komen. Bedenk wel dat dit normaal is en niet bedoelt om jou het leven zuur te maken. Oorzaak-gevolg komt pas bij 3 jaar, nu hebben ze het echt niet door. Nee, ook niet na de 200ste keer!! Wat ik heb gemerkt is dat humor het beste werkt. Als hij wegrent maak ik een ' pratende luier' , genaamd 'Dilly Diaper'. Met een raar stemmetje natuurlijk om het kompleet te maken. Voor Dilly gaat ie in een keer wel naar de tafel. Niet altijd natuurlijk, maar het redt me wel eens uit vervelende situaties. En anders kondig ik aan dat ik tot drie ga tellen en anders kom ik 'm halen. Vaak is ie er bij drie dan ook, want als mama 'm komt halen gaat het niet lief bij het handje. Laat je niet gek maken, het is een fase, echt, echt, echt waar! En het gaat een stuk beter als je niet meer zwanger bent.
Heel herkenbaar ja. Mijn dreumes is 14 maanden en in de fase dat hij donders goed weet wat er niet mag en dan juist dat gaat doen, mij aankijkend met demonische grijns op zijn gezicht Ik hoop ook maar dat het wat minder wordt als ik bevallen ben, want hoe moet het straks als de baby er is en die minstens om de drie uur gevoed moet worden? Hij heeft nu al feilloos door dat mama niet meer zo mobiel is en dat hij daar gebruik van kan maken haha. Ondertussen maar veeel geduld hebben (en stiekem blij zijn als hij weer naar bed gaat).