23 december hadden wij onze eerste echo... ik was 7+5 weken zwanger. Ik was al super nerveus, zonder echt een duidelijke reden. Misschien voorgevoel? Dat terwijl mijn symptomen mega duidelijk aanwezig waren en ik bijna moest overgeven in de wachtruimte. Nee, ik had alsnog geen goed gevoel. We kwamen binnen en ik gaf al aan heel nerveus te zijn. De verloskundige was heel aardig en we begonnen dus maar gelijk. Via mijn buik zagen we een klein boontje... met een heel traag hartslagje. Oei, dacht ik al, die is klein. "Je bent nog heel pril zwanger he?", vroeg de verloskundige. "Nou, eigenlijk ben ik overmorgen 8 weken ver. Was ook altijd heel overdreven met mijn cyclus bezig; temperaturen, ovulatietestjes, cervixstand en -slijm checken. Had op 12 dpo een positieve test." "Oh... ja, dan zit je er waarschijnlijk niet naast... sowieso geen 10 dagen, lijkt me." (Zover liep ons kindje dus achter). Inwendig heeft ze ook nog gekeken, maar hetzelfde resultaat. Ik heb eventjes gehuild. En toen nog een keer in de auto. En toen nog een keer op bed. Daarna ging het wel weer... ik had eigenlijk geen hoop, maar een week later zouden we het zeker weten. Dan moesten we terug komen voor nog een echo. Met Kerst had ik heel sterk het gevoel dat het hartje was gestopt met kloppen. We probeerden toch nog een beetje te genieten, ook al was het niet de Kerst die we in gedachten hadden. We zouden het eigenlijk aan naaste familie vertellen, de echo laten zien en het zou een feestelijke gebeurtenis zijn. Helaas... Toen was de dag van de volgende echo aangekomen; ik zou 8+5 weken ver zijn. Bijna 9 weken... en daar zag ik mijn kleine boontje weer. Mijn mooie, lieve, perfecte baby... zo klein... zonder hartslag. Enige dat ik kon zeggen was "zo zielig ". De verloskundige bleef wanhopig op zoek naar dat knipperlichtje, maar het had geen nut. Kindje was aan de "groei" te zien inderdaad met Kerst overleden. Ik heb de foto nog meegekregen en zal ik voor altijd koesteren. Ik huilde niet. Ik wist het al. Het rouwen had ik voor een groot deel al gedaan. Mijn man is er al deze tijd heel goed voor mij geweest, ondanks zijn eigen verdriet. We gingen diezelfde dag nog naar de gynaecoloog. Hij heeft ook nog een keertje gekeken naar de baby. Wat een mooi beeld was dat. Zo scherp! Je kon veel beter zien hoe het kindje eruit zag. Ik was eigenlijk heel blij dat ik nog op deze manier naar ons kindje heb mogen kijken. Ik kreeg een receptje mee om de miskraam op gang te brengen. Mijn lichaam zou "het" anders waarschijnlijk pas met 11-13 weken afgestoten hebben, zei de gynaecoloog. Ik liep natuurlijk al een week met een dood babytje rond in mijn buik en dat vond ik een akelig idee. Gisteren heb ik de tabletjes ingebracht en een paar uur later begon het bloeden. Ik ben ook een stolsel verloren dat waarschijnlijk het kindje was. Maar wauw - dat was heftiger dan ik het verwacht. Wat een krampen, steeds meer, steeds heviger. Au, au, au. Ik deed nog liever mijn horrorbevalling over, wat was dit pijnlijk. Ik had nu natuurlijk geen adrenaline of tussenpozen tussen de "weeen" en ik wist niet wat ik met mezelf aan moest. Mijn man heeft mijn rug gemasseerd, ik heb rondjes gelopen, heb een kruik gebruikt, maar de pijn werd pas minder toen ik een heeel gek gevoel kreeg. Het voelde namelijk precies alsof mijn vliezen braken en er wat uit mij liep, zo gek. Gelijk daarna zakte de pijn wat en had ik heel veel aan mijn warme kruik. Na de eerste echo had ik eigenlijk niet meer gehuild en probeerde ik er zo nuchter mogelijk mee om te gaan, maar gisteren heb ik toch wel een boel tranen gelaten. Oud en nieuw hebben wij met z'n tweetjes op de bank doorgebracht met de TV aan. Oliebolletje erbij. Samen zijn... Ik was voor middernacht lekker bij mijn zoontje gaan liggen (wij slapen met z'n allen samen) en toen hij later wakker werd van de knallen hebben we nog met z'n drietjes vuurwerk gekeken. Nu zit ik op de bank. Het is 2016. Ik bloed nog natuurlijk, maar heb waarschijnlijk geen baby meer in mijn buik. 2015 voelt als het jaar van "de miskraam" ook al was dit alleen maar het einde van het jaar, maar 2016 wordt het jaar van "de gezonde zwangerschap". We gaan positief en vol vertrouwen het nieuwe jaar in. Nieuwe start. Hoe dan ook... dit lieve kindje dat ik nu verloren ben zal nooit vergeten worden. Dit lieve kindje blijft voor altijd ons tweede kindje en de liefde die we voor hem/haar voelen is zo echt. RIP, lieve baby. We houden van je, voor altijd. Twee weken na vorige afsprak gynaecoloog moeten we terug kijken of ik helemaal schoon ben van binnen. Hopelijk kunnen we daarna aan een nieuw avontuur beginnen.
Wat ontzettend verdrietig - heel veel sterkte gewenst. Ik vind je verhaal heel herkenbaar ... (Zelfde ervaring in september maar kan ne voorstellen dat het met deze feestdagen erg pijnlijk is) Ik hoop dat 2016 een mooi gezond kindje voor je inpetto heeft!
Ja, het is echt heel verdrietig. Wat ben ik blij voor jou dat je nu weer zwanger bent en alles tot nu toe goed gaat . Vreselijk dat je het ook mee hebt moeten maken. Het gebeurt helaas zo ontzettend vaak . Maakt het absoluut niet makkelijker. Wat een verlies... wat een verdriet. Vandaag is ons ukkepukje 100% zeker "geboren". Ik kon het gelukkig opvangen. Wauw, alles helemaal intact in het vliesje. Zag er eigenlijk heel mooi uit. Wat ben ik blij dat het toch niet gisteren was en kindje dus toch niet in de wc beland is, dat had ik zo erg gevonden .. wilde ik helemaal niet. We hebben vandaag ons kleine garnaaltje begraven in de tuin. Nu we ons kindje gezien hebben was het ineens nog meer 'echt' en mijn man had het ook wel even moeilijk... maar naar omstandigheden was dit echt zo mooi en eigenlijk perfect. 💖
Wat zielig 😢 ik word er echt een beetje verdrietig van.. ik wens jullie heel veel sterkte en ik hoop voor jullie dat komend jaar het kindje krijgen die jullie zo graag willen.
Meid wat heftig zeg! en wat een liefde lees ik in je berichtjes voor jullie kleine wondertje. Ook al was het nog maar een heel klein baby'tje, ik geloof dat het kleintje zich enorm geborgen en geliefd heeft gevoeld in jouw buik. Ik hoop en bid voor een mooie en goede zwangerschap voor jou dit jaar. En natuurlijk zul je dit kleintje nooit vergeten. Je mocht ook even mama zijn van dit kindje. Sterkte
Zó herkenbaar!! Heel veel sterkte hoor neem de tijd voor het verwerken.. Het is nu bijna 7 weken geleden dat ik een miskraam kreeg en het ging algauw weer redelijk goed maar toen ik vorige week weer voor het eerst ongesteld werd kwam alles weer extra hevig terug.. Ik hoor nu helemaal niet ongesteld te zijn maar een trappelend babytje in mijn buik te hebben.. zo'n gevoel.. Heel naar. Sterkte meid!
Bedankt iedereen xx Ohhhh kan ik me echt zo goed voorstellen. Brr . Toen ik met m'n kindje ineens in m'n handen stond 1 januari dacht ik ook letterlijk "ik zou mijn kindje nu helemaal niet zo in het echt moeten zien, zo klein...". Was zo gek. Kindje hoorde gewoon in mijn buik te groeien. Ik zal me op bepaalde datums waarschijnlijk ook niet prettig gaan voelen... alle mijlpalen waar ik naartoe leefde enzo. En als ik misschien ineens heel vaak ongesteld moet worden voordat ik weer zwanger ben. Zulke dingen hakken er volgens mij goed in. Ik zeg eerlijk dat ik het echt vreselijk vind voor de vrouwen die dit meermaal hebben moeten meemaken. Vooral achter elkaar. Hartverscheurend. 1 keer is al verdrietig genoeg. Dankjewel. Jij ook sterkte! Ik ga proberen met positieve gedachtes verder te gaan, voor zover dat mogelijk is. Het feit dat ik natuurlijk nog bloed alsof ik hevig ongesteld ben (voor mijn doen iig - ik ben eigenlijk altijd heel licht ongesteld) en soms nog best buikpijn heb zorgt er natuurlijk wel voor dat ik ook mentaal nog niet echt verder kan. Word er de hele dag aan herinnert. Maar goed. Hopelijk is dit alles snel voorbij. Dan kan ik beter vooruit kijken.
Zo verdrietig. Heb in februari 2014 hetzelfde meegemaakt. Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden.
Allereerst heel veel sterkte toegewenst! Hier hetzelfde verhaal, voor mij ook een lege buik in 2016. Na 4 rondes cytotec uiteindelijk maandag 28 december gecureteerd. Hadden met 11,5 week de 2e echo en toen bleek dat het hartje gestopt was met kloppen. Ik begrijp je verdriet en leef met je mee
Bedankt meiden. Ibiza, jij ook sterkte .. Hier lijkt de cytotec zijn werk gedaan te hebben, maar woensdag pas zekerheid natuurlijk... hoop zo op geen curettage ..
Ik keek ook heel erg tegen curetage op, maar achteraf gezien is het reuze meegevallen. Heb er helemaal niks van gemerkt. Als ik nogmaals mocht kiezen had ik het meteen gedaan i.p.v. 2 weken klooien met die cytotec. Ik hoop dat je woensdag tijdens je echo helemaal schoon bent!
Update: Volgende week onder narcose. Nageboorte zat er nog in - was een rommeltje. Ik bloed nog steeds. Baal, maar verwachtte het wel.
Ahh lief van jou. Het was best heftig en er kwam meer bij kijken dan ik het verwacht, maar het is goed verlopen. Dit is de tweede dag na de curettage en volgens mij is het bloeden zelfs al gestopt.