Miskraam met ongeveer 7/8 weken

Wat een vreselijk nieuws. Het spijt me heel erg voor jullie. Het is zo pijnlijk om mee te moeten maken.
Wij waren de eerste keer ook heel snel zwanger, eerste echo's waren allemaal goed, meteen een hartje etc. En dan van het ene op het andere moment wordt de grond onder je voeten vandaan geveegd, vreselijk. Voor mij persoonlijk was het hersteltraject heel langzaam en heel pijnlijk (vooral psychisch). Ik had niet door hoeveel ik er al van was gaan houden, totdat het weg was. Ik heb zoveel gehuild!!

De verhalen op dit forum zijn heel herkenbaar, door ze te lezen voel ik me minder alleen in deze situatie (ik heb trouwens een geweldige vriend hoor, maar het blijft toch JOUW lijf).

Neem de tijd om hiervan te herstellen en praat er veel over. Wees ook alvast gewaarschuwd voor de (onbedoelde) rotopmerkingen van: 'je bent nog zo jong' en 'nou, dan weet je iig dat je zwanger kan worden'. Lekker belangrijk als je net een leventje bent verloren.

Heel veel sterkte!!

 

Snel zwanger?? Niet bepaald (zie mijn handschrift), ondanks dat we er in principe wel gewoon voor gingen. 11 maanden later pas weer (waarvan wel 2 maanden aan de pil, omdat ik gek werd van mezelf en de pms klachten), hier bij de 8 weken echo achter gekomen dat het vruchtje bij 5-6 weken al gestopt was. Toevallig kwam het vruchtje er 2 dagen na deze echo al uit. Lichamelijk een STUK minder pijnlijk, geestelijk werd ik weer even naar 11 maanden geleden teruggegooid. De angst-factor (voor de miskraam zelf) was hier niet meer zo aanwezig, dus ik vond het deze keer een stuk minder traumatisch gelukkig!!

Maar deze week weer een positieve test in handen (dus idd, ik kán iig zwanger worden...), dus we gaan er vol goede moed tegenaan (ahum).
Ik heb trouwens wel beide keren sowieso één cyclus gewacht, maar dat was puur voor mezelf, niet echt een noodzaak.

 

Hi Angie,

Jouw verhaal is heel herkenbaar. 1 van mijn zwangerschappen werd per toeval vastgesteld door een gynaecoloog. Ik had een afspraak met haar om te kijken welke verdere onderzoeken er gedaan zouden kunnen worden naar mijn miskramen en die ochtend was mijn testmoment van de voorgaande terugplaatsing. Ik zag op de test een vaag streepje maar constateerde ook bloedverlies. Voor mij reden genoeg om uit te gaan van een vroege miskraam. Dit was mijn laatste cryo van mijn eerste poging dus ik stelde me er op in dat ik diezelfde avond nog met een nieuwe poging zou beginnen en dat ik de naalden weer uit de kast mocht gaan trekken. De gynaecoloog wilde voor de zekerheid toch mijn hCG prikken en ik vond het prima en ging nergens van uit. Maar om 16:30 belde ze mij met de mededeling dat ik helemaal niet zou gaan spuiten want uit de bloedtest bleek ik toch echt wél zwanger. Het bloedverlies (met name bruin maar aardig wat) hield een dag of 3 aan (zo lang duurt mijn menstruatie ook) en mijn testen bleven oplopen. Waanzinnige testen, werd er helemaal blij van. Ook het hCG in mijn bloed liep mooi op. Bijna week 7 stond mijn afspraak bij de gyn voor een echo. Ik zat in de wachtkamer en dacht, 5 minuten van te voren, laat ik nog even naar de wc gaan. En wauw, zoals jij ook zegt, een stortvloed aan ellende. Bloed, stolsels en niet te weinig. Ik wist hoe laat het was en toen de echo nog. Ik was zo overdonderd dat ik niet eens heb gehuild op dat moment. Ik kon alleen maar uitbrengen wat ik zojuist had gezien en zij sprak uit dat als ze het zo hoorde zij ook dacht dat het inderdaad niet goed zou zitten maar toch even moest kijken. 'Gelukkig' was alles afgekomen zoals ze zo kon zien. Geen kindje, geen hartje, geen leven in mijn buik. Mijn miskramen zijn meestal tussen de 4 en 6 weken en dit leek zo goed te gaan. Ik heb me ziek gemeld voor die dag, lange stukken met mijn man gewandeld en gejankt! Maar dan ook echt. Zo'n pijn. Ik was wat laconieker geworden na miskraam nummer zoveel, ging er bij voorbaat al van uit dat het toch niet raak zou zijn. Deze keer durfde ik voorzichtig weer wat hoop te hebben en de klap kwam des te harder aan.

Zoals je leest, ik herken me heel erg in je verhaal, zeker omdat het zo specifiek matcht met jouw verhaal. Bij alle overige miskramen kwam ik nog niet eens tot de wachtkamer voor een echo, was ook pijnlijk maar deze is me het zwaarst gevallen.

Ik hoop dat het voor jou de volgende keer ook snel raak mag zijn en dat het 9 maanden lang bij je blijft zitten maar voor nu, heel veel sterkte!

 

Veel sterkte

Wij hebben vorige week juist hetzelfde meegemaakt xxx

 

Angie, Ik zou zeggen: lekker als een zombie op die bank blijven zitten voor nu! Het is écht niet niks, je lijf krijgt ook een dreun te verwerken. De rest komt wel weer.
Wat mij betreft heb ik nu niet echt angst, maar ik heb een veel meer afwachtende houding. Na een miskraam (of 2) is het gewoon niet meer zo onbezonnen helaas.
Heb je nog pijn/krampen/bloedverlies? Ik zie niet staan wanneer het precies gebeurd is.

Jordan, ik was idd benieuwd naar jouw verhaal, dat is ook niet mis. Waar ik ook zo van baal is dat wij over 'geluk' spreken idd, dat het vanzelf afkomt. Of wat een 'geluk' dat na de mk je cyclus meteen op gang komt. Zo zie je maar, hoe je je lat verlegd..

Dames, het komt allemaal wel goed, ik weet nog niet hoe haha, maar we moeten er maar op vertrouwen!!

 

Pechvogol, die lat...ik wist inderdaad niet hoe vaak die verlegd kon worden. Ik was altijd panisch voor naalden en nu steek ik mezelf lek. Ik heb 10 miskramen achter de rug en ben tot de conclusie gekomen dat ik keihard kan zijn. 5 minuten huilen, tranen drogen, make-uppie op, haren doen en werken. Geen tijd voor drama. En aan de andere kant ben ik ook weer tot de conclusie gekomen dat ik emoties heb waar ik het bestaan niet van wist. Kom mezelf behoorlijk tegen maar denk dat we dat allemaal inderdaad zo ervaren. Ik ben trouwens heel erg van het bloggen, meer verhaal over mijn (ons) leven is daar te vinden, anders zit ik gerust Angie haar topic vol te kletsen

 

Heel herkenbaar hoor, hoewel het hier net iets later gebeurde.
Ik wil je gewoon even heel veel sterkte wensen!
En neem de tijd om het een plekje te geven en laat je hierin niet door anderen opjagen.

 

Jordan, echt hard kan ik mezelf niet noemen, maar ik was een stuk minder verdrietig om mk2. Het was ook allemaal minder intens, maar volgens mij vind je ook een manier om miskramen te overleven ofzo, dat je een soort van eelt op je ziel kweekt? Nou ja, dat weet jij na 10 mk (holy hell!!!) beter te vertellen dan ik..

Ik weet nog dat ik na de 1e mk riep 'hoe doen vrouwen dit meerdere keren??' en 'als ik nog zoiets moet doormaken, wordt ik krankzinnig'.
En toen kwam er een tweede en ook daar kom je doorheen.
Na 10 mk kan ik me voorstellen dat je de eerste weken van zo'n zwangerschap BEHOORLIJK afwachtend bent..

Hmm begin nu ook het vermoeden te krijgen dat wen Angie's topic vol aan het lullen zijn SORRY!!

 

Heel veel sterkte met alles!

 

vreselijk
ik heb zelf gisteren een echo laten maken met het idee
dat alles nog goed zat. (9 weken) heb geen bloedverlies niks gehad.... alleen het vruchtzakje zat ernog.. het vruchtje helaas niet meer. Me maar dagje ziek gemeld. Voel me zo ellendig en leeg... Sterkte ook!

 

Ik zie mijzelf in jou verhaal.. en die van de rest. Ik heb drie maanden geleden een mk gehad. Ik had helemaal geen gevoel dat ik zwanger was en deed daarom gewoon een test omdat ik al ruim tien dagen overtijd was. Aangezien ik meestal overtijd ben dacht ik dus dat ik nog ongesteld moest worden. Ik schrok zo erg toen ik zag dat het positief bleek te zijn. Ik begon te huilen van blijdschap en ik kon het maar niet geloven. Gelijk hield ik mijn buik vast, ik was niet meer alleen, nu groeide er een creatie van ons twee in mij. Helaas heb ik er maar een week van kunnen genieten. Ik kreeg een week later wat spottingen. Aangezien ik altijd van het ergste uitga, deed ik dat bij mijn zwangerschap ook. Ik ging zoeken wat dit kon betekenen en the worst case scenario was dus een mk. De helft van de zwangerschappen eindigen goed ondanks bloedingen. Ik wilde graag een echo om er gewoon zeker van te zijn, juist omdat ik nog in shock was van de test en ik het nog steeds niet kon geloven dat ik zwanger was. Ik leef ook in de motto 'eerst zien dan geloven'. Ik had een afspraak gemaakt voor spoed en ik moest alsnog een paar dagen wachten omdat ik moest werken en ik had het op mijn werk niet verteld. Die dagen waren echt hoe kan ik het zeggen, ik kon niet blij zijn maar aan de ene kant dacht ik als het gebeurd dan gebeurd het. Ik probeerde mezelf sterk te houden. Toen begon ik krampen te krijgen alsof ik ongesteld moest worden. Ik durfde gewoon niet naar het toilet te gaan, bang dat ik daar iets zou zien wat ik niet wilde zien. En dat was inderdaad zo, ik ging naar het toilet en opeens vloeide het als een kraan naar beneden. Ik heb nog nooit in mijn leven zo hard gehuild. Het doet mij nu nog steeds pijn. Je wilt jou kindje beschermen ongeacht hoe klein die ook is. Sommige zeggen ja het was nog een eitje het had nog geen vorm van een mens of weet ik veel wat. Maar voor mij is het moment dat ik wist dat ik zwanger was iets wat onbeschrijfelijk is. Niemand kan dat van mij ontnemen. Andere weten niet hoe jij je voelt totdat je het zelf ervaart. En ik gun dit echt niemand om mee te maken, maar helaas gebeurd het bij vele.

De eerste maand erna dat ik ongesteld moest worden hoopte ik dat ik toch weer zwanger bleek te zijn. En toen bleek ik ongesteld en dan wordt je toch weer geconfronteerd dat je echt niet meer zwanger bent. Voor mij was dat weer een breekpunt. Nu ben ik dus drie maanden verder en ik moet deze week ongesteld worden. Hoewel ik er niet teveel aan wil denken doe ik dat toch. Iedereen zegt ook haal het uit je hoofd denk er niet zo veel aan. Als het komt dan komt het. Maar toch ga je onbewust eraan focussen.

Zorg nu goed voor jezelf meid en luister naar je lichaam. Het is geestelijk en lichamelijk een groot impact. Het komt goed met jou. Het komt goed met ons allemaal!

 

Ik had in het begin wel het gevoel dat ik nog zwanger was. Het is zo raar, want je weet dat het over is, maar je wilt/kan het nog niet geloven. Ik kreeg mijn mk een dag voor de echo. Ik had me de volgende dag nl toch ziek gemeld en weer gebeld of ik die dag nog terecht kon. Dat kon gelukkig. Ondanks dat ik het gevoel had dat het over was en dat ik het ook nog met mijn eigen ogen heb gezien, hoopte ik dat de echo iets anders zou zeggen. Je wilt toch zwanger blijven...

 

Ja het is ook echt moeilijk, maar het komt allemaal wel goed. Voor de een duurt het langer dan voor de ander. Het is voor mij nu drie maanden geleden..