Goedemiddag Dames, Mijn dochter is alweer bijna 5 maanden geleden geboren middels een vacuümpomp. Ze was te groot om door het geboortekanaal geboren te worden en er is flink aan haar getrokken. Haar linkerschouder bleef achter mijn schaambot hangen, maar de gyn heeft toch doorgetrokken. Tijdens de bevalling is haar linkersleutel beentje gebroken en zijn bijna al haar zenuwen in haar linker arm kapot getrokken. Hierdoor heeft ze Erpse Parese (verlamming van de bovenarm). Nu 5 maanden later, na heel veel oefeningen bij de fysio, zie je bijna geen verschil meer en kan ze al heel veel bewegingen maken. Toch heb ik nog steeds heel veel moeite, als ik aan mijn bevalling terug denk. Ook heb ik een heel groot schuld gevoel naar mijn dochter, terwijl ik weet dat het niet mijn schuld is. Hebben jullie ook ervaringen met de vacuümpomp en/of Erpse Parese? Ik zou graag in contact komen met moeders die ook hun bevalling nog moeten verwerken. Alvast bedankt, RoxStar
Hoi meid, Dat klinkt heel heftig. Ik kan helemaal begrijpen hoe je je voelt. Mijn dochter is ook met de pomp gehaald. Zij heeft daar geen zichtbare schade aan overgehouden. Ik denk wel dat een kind daar last van heeft met die pomp. Het lijkt mij zo ruw, plotseling, pijnlijk. 't Is niet voor niets dat die kleintjes zo'n ei op hun hoofd hebben na een geboorte met de pomp. En ook hoofdpijn daarna hebben. Geboren worden op zich is al heftig genoeg! Ik moest ook naar het ziekenhuis toe en dat vond ik helemaal geen fijne plek om te bevallen. Dat wilde ik van tevoren al niet en dat voelt een beetje als een nachtmerrie die uitgekomen is. Ik vind het zo zonde dat die pomp er aan te pas moest komen. Ik had een zorgeloze, fijne zwangerschap met een heel gezond kindje. Ik voelde me toch wel ergens al een beetje schuldig omdat ik me heel gestresst voelde tijdens de zwangerschap. Dat kwam door externe factoren zoals sterfgevallen in de familie. Ik vond al van me zelf dat ik voor mijn kind niet genoeg mijn best had gedaan om de stress te reduceren. Ik denk dat mede door de pompbevalling de borstvoeding is mislukt. Omdat zij zo'n pijn in haar hoofdje had en de zusters toch haar hoofdje tegen mijn tiet aan zaten te douwen. Ik vond dat heel moeilijk, om over te gaan op flesvoeding. Wederom schuldgevoel. Mijn dochtertje heeft er geen dingen aan overgehouden zoals jouw dochtertje, maar ik neem het mezelf ook nog steeds kwalijk dat het gebeurt is. Ik ben er al een stuk relaxter onder maar ik heb nog steeds wel een schuldgevoel naar mijn kind toe. Ookal is het nu een heel leuk vrolijk ding die nergens problemen mee heeft. Wel heel positief om te lezen dat je meisje het nu zo lekker doet ondanks haar lastige start! Ennuh, was dat wel de bedoeling dat die gyn. dat zo deed? Voel je je kwaad richting hem/haar?
Ik ben ook bevallen met de vacuum pomp. Gelukkig is dat allemaal goed gegaan... Bij mijn schoonzus daarintegen is het ook helemaal verkeerd gegaan. Inmiddels is haar zoontje alweer 7 jaar, maar hij heeft een beperking. Ook hij heeft EP. Hij weet niet beter en kan gewoon normaal functioneren. Ik weet niet of je al af weet van de hulpverlening rondom EP? Mijn broer zit bij de EPVN en is daar erg actief in. Ik kan je wel wat meer info over hem geven. Misschien kun je contact zoeken. Hij is tenslotte ervaringsdeskundige en wil anderen met EP graag helpen. Stuur me maar even een PB. Mijn schoonzus heeft de bevalling ook als zeer traumatisch ervaren. Ze wilde dan ook onder geen enkele voorwaarde meer vaginaal bevallen. Haar 2e kindje is dan ook geboren met een geplande KS.
Mijn zoontje is ook met de vacuum bevallen. Hij had een vrij groot hoofd. Het paste wel, maar omdat hij het moeilijk had daarbinnen, kon ik niet even rustig een uurtje persen. Vandaar de vacuum dus. Hij heeft er verder niks aan overgehouden (voor zover we weten). Hij was wel na de bevalling wat suf, en heeft vermoedelijk flink wat hoofdpijn gehad de eerste dagen. Ik heb hem ook niet aan de borst gekregen, omdat hij niet goed genoeg kon/wilde happen. Ook was hij in het begin onrustig bij drukte. Misschien ook gewoon doordat hij een kleine hersenschudding had (volgens kraamverzorgster). Maar dat is eigenlijk ook alles. En dat was na een paar weken allemaal voorbij. Ikzelf het de bevalling ook niet als traumatisch ervaren. Het was wel heel heftig, moest ook gehecht worden op de OK, omdat ik geknipt en helemaal uitgescheurd was.. Maar ik heb achteraf geen moment gehad dat ik het niet nog eens zou durven Ik ken wel een meisje dat bij de bevalling ook haar zenuwen naar de arm heeft bezeerd. Ik geloof dat die gedeeltelijk doorwaren. Ze kan een paar dingen wel met haar arm. Maar fijne motoriek en zware dingen zijn lastig. Ze doet dus de meeste dingen met haar andere arm, en deze arm is meer voor de hulp.. Ik geloof dat het ook jarenlang zich nog heeft verbeterd.
Bedankt voor jullie reactie dames. Ik had eerlijk gezegt meer reacties verwacht, maar misschien dat het tegenwoordig niet meer zoveel voorkomt?! Mijn bevalling heb ik niet als traumatisch, maar wel als zwaar ervaren. De artsen (lees: Gyn., Verloskundige en 3 assistentes) hebben bij mijn bevalling heel veel fouten gemaakt. Helaas, realiseerde ik me dat pas achteraf. Mijn dochter heeft inderdaad ook een aantal keer zetpillen gekregen tegen de hoofdpijn, op tijden dat ze eigenlijk borstvoeding had moeten krijgen. Gelukkig is het mij wel gelukt om mijn dochter borstvoeding te geven. Door andere factoren is de borstvoeding met 3 maanden terug gelopen en moest ik hiermee stoppen.
Misschien moet je de titel aanpassen? Als er "Erpse Parese" staat krijg je misschien wat meer reacties? Ik zal zo snel mogelijk reageren op je PB. Nu eerst koken...