Lieve meiden, Afgelopen november bleek bij de 20 weken echo dat mijn zoontje een open spina bifida had. De grond zakt onder je voeten vandaan. Wij zijn zoals veel van jullie ook het traject in gegaan en hebben de vreselijke beslissing moeten maken om ons mannetje op de wereld te zetten waar hij direct zou overlijden. Ik weet dat ons besluit de enige keuze was, maar in mijn hart blijft zoveel pijn. Het verdriet is onbeschrijfelijk groot en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan hem denk. In mijn omgeving zie ik veel baby geluk, moeders met pasgeboren baby's die zeuren over het geven van de nachtvoeding en gebroken nachten, terwijl ik hier met lege handen zit. Pfffff ik vind het heel erg moeilijk ook om te zien dat mijn schoonzus zwanger is en over een aantal weken een gezonde baby mag vasthouden. Ik zie er zo tegen op om op kraamvisite te gaan. Geen enkele keer tijdens haar zwangerschap heb ik nog interesse getoond in haar buik en de ontwikkelingen van haar kindje. Straks komt wel het moment waar ik niet omheen kan, namelijk dat de baby er daadwerkelijk zal zijn. Ben ik de enige die zich zo voelt? Ik gun het ze van harte maar mezelf nog het allermeest.
Welke moeder zou zich niet zo voelen als ze net haar baby verloren had? Ik had dat ook. Ik weet niet hoe je band met je schoonzus is, maar geef anders aan dat je op visite probeert te komen als haar baby geboren is. En natuurlijk gun je iedereen een lieve gezonde baby, maar jezelf nog het meest. Wat ik me probeerde te realiseren is dat niet al het baby geluk dat je in je omgeving ziet vanzelfsprekend hoeft te zijn. Jouw en mijn kinderen zijn rond dezelfde tijd geboren, ik moet mijn eerste missen en jij je tweede. Toch, als je mij met mijn zoontje zou zien, zou dat heel moeilijk voor je zijn (logisch). Ruim een jaar geleden zou ik heel veel moeite gehad hebben om jou met je baby te zien.
Dank je wel Berte voor je reactie! Alle dingen die je opnoemt heb ik in mijn gedachten, maar het blijft moeilijk en ik zie er gewoon heel erg tegenop.
Hoi Emma, vreselijk dat jullie je kindje hebben moeten laten gaan. En wat je allemaal schrijft komt voor mij maar wat herkenbaar over. Het was ons eerste kindje en we hadden anderhalf jaar over die zwangerschap gedaan. Het ging bij 33,4 weken mis en daar sta je dan met lege handen. Op dat moment waren er diverse mensen in mijn omgeving zwanger en er werden kort na het overlijden veel kinderen in mijn omgeving verwekt. Er was in 2011 een ware babyboom gaande en ik moest het allemaal maar aanzien, en hun werden allemaal blije ouders. Dat was keihard. Ik kon zwangeren met hun blije gezichten en baby's helemaal niet meer zien. Ik zat nog in een rouwproces en was zo boos dat ons dit overkomen was en kon het gewoon niet aanzien. Ik weet nog dat ik een keer in huilen uitbarstte, een paar maanden na dit gebeuren. Eerst liep er een zwangere vrouw naar binnen toe, en daarachteraan een moeder met pasgeboren baby in een kinderwagen. Ik voelde weer die enorme oneerlijkheid, waarom zij wel en ik niet? Ik had het niet meer en liet de tranen de vrije loop. Ik besloot 2 maand na het hele gebeuren weer aan het werk te gaan, en achteraf gezien had ik eigenlijk het 'slechtste' beroep wat je in zo'n situatie maar hebben kan: gastouder. Op zich gaven de kinderen mij wel veel afleiding en zo, maar toen er een paar ouders zwanger raakten, besloot ik te stoppen met het werk. Ik kon het gewoon niet meer. Hoe erg ik het de ander ook gunde. Maar wat je zegt: stiekem gun je het jezelf nog het meeste. Dat ik stopte was een hele goede stap en ik doe nu iets totaal anders als met kinderen werken. Het niet geïnteresseerd zijn in andermans zwangerschap herken ik ook, ook ik had dat. Ik kon gewoon niet over dat onderwerp praten. Het had me allemaal zoveel pijn gedaan... Ik had geen behoefte om alle blije verhalen aan te horen van anderen. Niks over dat onderwerp. Het wekte bij mij ook wel een schuldgevoel op, maar ik dacht dat mensen dat dan misschien maar moesten begrijpen. Het is gewoon ook zo oneerlijk wat jou en mij overkomen is. Ik wens je het allerbeste toe voor de toekomst en hoop dat er gauw weer een brusje mag komen. Tenminste.... ik neem aan dat dat jullie wens is. Ik ben zelf weer in verwachting en dit geeft mij veel troost. Ik kan bijna wel zeggen dat ik het na anderhalf jaar wel een plekje heb kunnen geven. Ik weet waar ons meisje is, op een veel betere plek dan hier op aarde, dat geeft mij ook troost. En ik heb er opzich vrede mee. Heb geen boosheid meer over me en voel me 180 graden veranderd. Ik kan weer meepraten over zwangerschappen en baby's en voel me happy nu. Dat heeft ook heel lang geduurd hoor, zo'n rouwproces gaat in een heleboel stappen en ik ervaar weer blijdschap in mijn leven. Ik wens jou dat ook toe. En wens je veel sterkte in de verwerking. Liefs Jel
Lieve Jel, Onze kinderwens is ook sterker geworden en wat zou het fantastisch zijn om een gezond broertje of zusje op de wereld te zetten. Aan de andere kant voel ik me tegenover ons tweede kindje ook zo rot. Hij was zo gewenst maar het leven in deze wereld was niet eerlijk voor hem. Fijn om te lezen dat jij het inmiddels een plek hebt weten te geven en nu een gezonde zwangerschap hebt. En wat lief dat je mij hetzelfde toewenst! Ik heb de hoop nog niet opgegeven, maar het valt niet altijd mee. X
Hai, Allereerst gecondoleerd en sterkte met dit verlies. Ikzelf ben in oktober bevallen van onze dochter na 19,5 wk zwangerschap.. De tijd daarna voelde ook leeg en grmbl waarom wordt iedereen opeens zwanger en gaan al die zwangerschappen goed?! Ik gunde het iedereen natuurlijk maar het stak me. Waarom hebben wij niets.. Ook de vraag waarom het zo lang duurt (valt nog mee) ging steeds meer spelen. Vorig jaar april gestopt met de pil en in mei waren we zwanger van een 2ling. met 9 weken heeft 1 zich al afgestoten en met 18 weken braken mijn vliezen.. Waarom duurt het nu dan zo lang?? In april komen mijn broer en zijn vrouw vertellen dat ze zwanger zijn.. En dat deed pas echt pijn.. Hoewel ik het ze wel gun!!! Ik was wel erg betrokken want ergens vond ik dat fijn... Alhoewel ik zo erg verlangde om zelf zwanger te zijn.. En die tijd is nu aangebroken bij me... Zielsgelukkig maar o zo bang en iedereen die om je heen zwanger is; daarvan denk je; ach ja, ik ben nu ook mooi weer zwanger en waarom heb ik zo gedacht?! Althans; ik heb dat zelf. Ik heb wel vaak dat ik denk; sorry Merel (zo heette onze dochter) ik had nu net een paar maanden van jou moeten genieten en nu ben ik alweer zwanger.. Maar dat laat ik naast me heen gaan want anders kan ik nooit meer iets... Ik weet zeker dat ze op ons neer kijkt en ze zal er altijd bij horen!! Sterkte meis
Lieve Emma, Ik herken jouw gevoelens zo ontezettend! Wij hebben bijna een jaar geleden ons dochtertje verloren met 22 weken en 6 dagen. Zij had een zware aandoening aan het skeletje wat niet met het leven verenigbaar was. Sinds haar geboorte/overlijden zijn er in onze 2 vriendengroepen inmiddels 4 baby's geboren en er zijn er nu nog 5 zwanger. Dit is heel zwaar en dat zal het ook blijven totdat ik zelf weer zwanger zal zijn. Al merk ik dat het héél langzaam minder word. Ik ben 2 maanden na het verlies van Jaxy op kraamvisite geweest bij een hele goede vriendin van mij, maar wel op mijn 'voorwaarden'. Ik wilde dat Dann boven in zijn wiegje zou liggen zodat ik niet meteen geconfronteerd zou worden en ik kon zelf aangeven of ik hem (toen hij beneden was) vast wilde houden. Ik wilde dat ze zou begrijpen dat ik misschien al na 10 minuten zou zeggen dat ik weg wilde of dat ik misschien wel heel erg moest huilen. Zij begreep dit alles volkomen en uiteindelijk zijn we er twee uurtjes geweest. Dit alles was ontzettend vermoeiend, maar wel goed voor mijn verwerkingsproces. Ik denk niet dat je het uit de weg moet gaan, hoe lastig dit ook is. Dan word het allemaal misschien alleen maar moeilijker, maar dat is mijn mening! Meid, ik wil je sterkte wensen in deze vreselijk moeilijke periode! Liefs Elize, Mama van Vlindermeisje Jaxy*
Moeilijk is dat hè.. Ik ben afgelopen 10 april bevallen van ons dochtertje Juli met 21 weken. Onze omgeving bestaat uit bijna alleen maar zwangere vrouwen en pasgeboren baby's, dat is op dit moment zó confronterend!! Ik zeg eerlijk waar het op staat.. dat het me nog niet lukt om op kraamvisite te komen. Dat ik wel wil, maar momenteel het echt niet aankan nog.. En op een dag dat ik me sterk genoeg voel, wie weet, ga ik wel op visite! Maar zelfs de gedachte aan een kraamkadootje kopen vliegt me al naar de keel..
Hi meiden, Allereerst gefeliciteerd met de geboorte van jullie kindjes en gecondoleerd met jullie verlies. wat fijn dat ik niet de enige ben en lief dat jullie met me meeleven. Ik heb wel al eerder een kraamcadeau gekocht en tranen met tuiten gehuild tijdens het uitzoeken en betalen aan de kassa. Ik heb alles in een grote envelop gestopt en verstuurd. Ik merk ook wel dat het wat minder wordt, maar er zijn ook zoveel dagen waarop ik intens verdrietig ben en het liefst mijn mannetje bij me wil hebben.
Ons zoontje is na een zwangerschapsduur van 22 weken geboren en overleden. Oorzaak: zwakke baarmoederhals. Pas na 1,5 jaar werd ik eindelijk weer zwanger, maar tot overmaat van ramp kreeg ik een miskraam. Het duurde weer 2 jaar voordat ik eindelijk weer zwanger raakte en van mijn zoon heb ik vanaf de 12e week in bed moeten liggen tot zijn geboorte met 32 weken. Ik heb een vreselijke zwangerschap gehad, alleen maar angst...en me niet kunnen hechten door die angst. na de geboorte een fikse postnatale depressie en bekkeninstabiliteit waardoor ik bijna een jaar bijna niet heb kunnen lopen. Een jaar na zijn geboorte zijn we weer gaan proberen nu met behulp van de MMM.... Ook dat lukte niet en na 4 vruchteloze IVF/ICSI pogingen in Nederland en in Duitsland en ontelbare IUI pogingen moesten we na 12 jaar de handdoek in de ring gooien. 12 jaar lang hebben we gevochten voor nog een kindje. Bij de ICSI/IVF pogingen werd geconstateerd dat ik ook nog eens vervroegd in de overgang ben. En al die jaren heb ik het moeilijk gevonden om met zwangeren om te gaan. Het doet me zo vreselijk veel zeer. Omdat ik in bed heb gelegen tijdens de zwangerschap, heb ik nooit leuk kunnen babyshoppen. Geen leuke bezoekjes naar de verloskundige. Alleen maar wekelijkse echo's in het ziekenhuis om de baarmoedermond op te meten want die ging alweer te vroeg open. Ik weet niet wat het is om een babykamer uit te zoeken. Ik weet niet wat het is om met een dikke babybuik op straat te pronken. Om me heen worden mensen na 1, 2 of 3 x oefenen zwanger. Gelukkig maar voor hen, want ik gun ze niet wat wij hebben meegemaakt, maar het doet zo ontzettend zeer. Bij elke zwangere gaat er een messteek door mn hart. Helemaal nu we weten dat we geen kindjes meer kunnen krijgen word de wond steeds schrijnender. Ik koester mn zoon, maar ik mis mijn overleden zoontje nog dagelijks. Had ik geen miskramen en geen vroeggeboorte van 22 weken gehad, dan had ik nu 5 kindjes aan tafel zitten. Hoeveel kan een mens verdragen.... sorry voor dit verhaal...ik moest het nu even kwijt.
Hey meid, ik Herken ook precies wat je schrijft. iedereen om me heen wordt zwanger of staan op het punt van bevallen. Op mijn werk ben ik inmiddels door 9(!) collega's ingehaald. Mijn beide buurvrouwen hebben pas een baby gekregen. Ik zit er letterlijk tussen in. Ik kan op dit moment niet tegen het huilen vd kleintjes, maar kom er niet onderuit want de huizen zijn erg gehorig. Ik weet af en toe niet waar ik het moet zoeken. Ik ben na de geboorte van onze dochter vorig jaar, nog 3x zwanger geweest, maar nog steeds met lege handen. Even was de hoop dan weer terug, maar die vervloog even snel weer. Ik kan er nu helemaal niet meer mee omgaan, maar probeer me wel te bedenken dat mss dat wondertje dat ik zie bij een ander ook niet zonder moeite is verwekt.... Onze enige optie is nu nog ivf. Ik heb nu al zo'n moeite met de zwangeren om me heen dat ik niet wil weten hoe ik me zou voelen als het helemaal niet meer lukt.. Meis, sterkte en ik hoop op een prachtig wonder voor jullie!! Liefs Sprits