Ik volg dit forum al een tijdje, maar wil nu toch een aantal dingen van me afschrijven dus toch maar even een account aangemaakt om m'n hart te luchten. Ik en m'n man proberen intussen al bijna 18 maanden voor een baby. Ik ben na 12 maanden wel zwanger geweest, maar dat is helaas geëindigd in een vroege miskraam. Intussen ben ik het echt allemaal zat, eerlijk waar. In het begin kon ik het allemaal nog loslaten en zijn we gewoon "blind" gestart, zonder op mijn cyclus te letten of zonder ovulatietesten te gebruiken, maar hoe langer het duurde, hoe meer onzeker ik werd en dan zijn we toch maar wat meer gaan timen. Na zes maanden is het plezier er wel wat af en grijp je naar een hotelletje of een leuk lingeriesetje om het nog spannend te houden. Maar na ACHTTIEN maanden kan je die goedbedoelde tips niet meer hóren. Dan is de geplande seks gewoon: hup pyjamabroek uit en zorgen dat het allemaal niet te lang duurt. Dus ik was heel blij toen de huisarts ons vertelde dat we naar de fertiliteitskliniek konden om alles eens goed te laten bekijken. Daar komen we dus net van terug. Aangezien we zwanger zijn geweest, vinden ze dat de klok is "gereset" en we dus weer een jaar moeten wachten. Afspraak pas over vier maanden, eerder kon trouwens ook niet vanwege een wachtlijst. En tot dan: "gewoon intiem zijn, mevrouw". Ik ben thuisgekomen en heb een potje gejankt. Ik denk dat we al alles hebben gedaan om het vrijen weer wat op te leuken, inclusief zelfs een pauze van twee maanden. Maar door niets te doen, raak je ook niet zwanger. Het gaat intussen bij ons zo machinaal en routineus dat de fun volledig zoek is. "Dat is normaal, alle koppels die er langer over doen hebben dan," lees je overal. Maar geen enkel boek schrijf over hoe je hiermee emotioneel moet omgaan. Toen ik er wat van zei in het ziekenhuis kregen we zelfs letterlijk te horen van een assistente dat je er geen plezier moet bij hebben, zolang zaadcel en eicel elkaar maar vinden. Stel ik me teveel aan en moet ik me er bij neerleggen dat het maar even zo verder moet dan?
Hier bij de eerste 1.5 jaar over gedaan om zwanger te raken (hopelijk is het vooral snel raak!) Ik herken wel dat seks rondom de vruchtbare periode gewoon noodzakelijk was en dus ook niet perse leuk of gezellig. Bij ons hielp het om het buiten de vruchtbare periode ook gewoon te blijven doen, dan was de druk eraf en hadden we er weer plezier in. Dat maakte de getimede seks dan beter te doen ofzo. Ook vertelde ik mijn partner niet wanneer ik vruchtbaar was zodat er voor hem zo min mogelijk verschil was tussen ‘verplichte seks’ en seks voor de gezelligheid. Meer tips heb ik helaas niet.. uiteindelijk heeft de assistente wel gelijk, voor een zwangerschap is plezier niet noodzakelijk. Als het echt niet meer gaat kunnen jullie nog inseminatie overwegen.. Je stelt je trouwens niet aan! Je gevoel mag er zijn en het is logisch dat je teleurgesteld bent dat je nog 4 maanden moet wachten op een vervolgstap. Hopelijk is de hulp straks niet meer nodig en lukt het nog spontaan.
Er is niks frusterender dan zwanger willen raken als dit niet lukt. Tussen mijn jongste en oudste zit 6 jaar. Niet doordat wij dit wilde maar het gewoon niet meer ging. Ik heb zo vaak de handdoek in de ring willen gooien. Maar ben toch blij dat we door zijn gegaan. Kan een anderen kliniek niks betekenen?
Zo herkenbaar! Vooral als iedereen om je heen zo zwanger wordt (dat is in ieder geval bij mij om me heen) Wat vervelend dat je weer moet wachten. Kan je niet proberen ergens anders al eerder te gaan?
Vooral veel herkenning! Er is niemand die je kan vertellen dat het goed komt en je word alsmaar geconfronteerd met blijde baby aankondigen. Daarnaast ga je je lichaam ook te goed kennen dus loslaten is steeds moeilijker. Misschien vind je het fijn om mee kletsen in ons groepje? Is een groepje waarbij het krijgen van een eerste kindje wat langer duurt. Moet zeggen dat ik het afgelopen jaar veel frustratie heb kunnen uiten en steun heb gehaald.. Misschien kan je de huisarts vragen om standaard onderzoeken zoals een soa test, schildklier etc? Sommige huisartsen doen ook zaad onderzoek. Dan heb je in ieder geval al iets..
Heel herkenbaar, wij hebben er 2x lang over moeten doen voor ik in verwachting was. Je word onzeker over je eigen lichaam, vertrouwen dat het goed komt slipt langzaam weg. En je krijgt van die lekkere adviezen als "je moet het loslaten" waar je niks mee kan. En er is helaas niemand die kan zeggen "als je nog (x tijd) vol houdt, dan krijg je een prachtig kindje". Of nouja, ze zeggen altijd allemaal dat het echt wel goed komt. Maar dat kunnen ze je eigenlijk helemaal niet beloven. Mijn man heeft een beknelde zenuw waardoor vrijen zonder condoom voor hem niet heel prettig is. Dat icm met de vele rondes, maakte dat we er gewoon echt geen zin meer in hadden. We zijn toen over gegaan op inseminatie op de dagen dat het 'moest'. Hij leverde (in alle rust, vaak zonder mij) een gevuld spuitje aan voor hij naar zijn werk ging. Ik bracht zelfstandig het spuitje in en kon dan mijn dag starten. Als we er zin in hadden maakte we er wel iets leuks, al is klaarkomen in een potje altijd wat awkward. Maar hierdoor verdween de druk van seks hebben, en deden we dat alleen nog als we er zin in hadden. Maakte het voor ons echt een stuk aangenamer, seks was omdat wij er zin in hadden. Niet omdat het moest. Bij de 2e hebben we dat vanaf ronde 1 zo aangepakt.
Dat is een goed idee, ik ga het voorleggen of dit al kan. Voor wie een ander ziekenhuis suggereerde: vier maanden is lang maar ik heb gehoord dat in andere ziekenhuizen er soms nog een langere wachtlijst is, en dan moeten we ons ook een heel stuk verder verplaatsen... dus dan blijven we maar beter in onze vertrouwde omgeving.
Ja, ik heb al veel gelezen over zelfinseminatie, maar mijn man was daar niet zo voor te vinden. Hij zegt dat voor hem de druk dan niet echt afneemt, wat ik ook wel kan begrijpen, want hij moet nog altijd... of het nu in een potje is of in mij... Langs mijn kant zou het misschien makkelijker zijn, dat klopt. Maar hij wil dus niet.
Hier eindigde mn eerste zwangerschap in een mk. Het is alweer even geleden maar volgens mij was ik redelijk snel zwanger na het stoppen vd pil. Daarna het was gewoon frustrerend heb zoveel ovulatie testen gedaan met en zonder smileys. Uiteindelijk bij fertiliteit terecht gekomen omdat ik dacht ik ga nooit meer zwanger worden en ik mankeer vanalles dat was bijna een jaar na mn mk. Ze hebben lichamelijk onderzoek gedaan ook inwendige echo s om te kijken naar mn cycles en ook het zaad hebben ze nagekeken eindstand was niks mis met ons. Omdat ik wel een paar kg teveel weeg zei ik ook wat kunnen we nu nog doen. Die vrouwelijke arts zei het enige wat je zou kunnen doen is 3x per week een uur lopen. Nou wilde dat ik nu nog zo gemotiveerd was haha. Want ben dus gaan lopen 3x per week een uur en die maand dus zwanger geworden. Precies op dezelfde dag wist ik dat ik zwanger was als het jaar ervoor. En het rare is bij mn 2e besloten we na de stopweek niet verder te gaan met de pil en gelijk zwanger. Hoe het allemaal werkt het spoort soms echt niet. En ik zeg niet dat je van lopen zwanger word hoor maar het helpt je wel om alle gedachtes/gevoelens even los te laten. Zou ook de ha vragen om zaad onderzoek en evt bij jou bloedonderzoek. Dan weet je misschien dat je of even moet wachten tot over 4 maanden of dat je er voor gaat. Sterkte!
Herkenbaar. De eerste kondigde zich hier aan na 5,5 jaar en nu voor een tweede zitten we weer op 5,5 jaar. En nog iedere maand voel ik vanalles gebeuren in mijn lichaam waardoor ik denk dat het raak kan zijn. En iedere maand weer die klap. Ik ben het "verplicht" gezellig maken ook echt al lang niet meer. En ik ben het BEU.
Echt de tip om het buiten de vruchtbare dagen ook gewoon gezellig te maken zodat het dan geen moetje is.. Maargoed, daar moet je dan allebei wel zin in hebben wij zijn zelf al 3,5 jaar bezig voor een tweede en dit heeft ons erg geholpen.
Ben intussen bij de huisarts geweest en ze heeft alvast bloed afgenomen. Benieuwd of daar wat uitkomt. Toen ik haar sprak over mijn libido, was haar antwoord dat zolang we fysiek intiem konden zijn, we dit gewoon moesten doen. Ik had sterk de indruk dat ze het maar normaal vond dat het na zo'n lange tijd mechanisch werd.
Het is gewoon super vervelend, zeker als in je omgeving iedereen maar zwanger wordt wat vaak wel zo is als je een bepaalde leeftijd heb. Seks wordt gewoon minder leuk zelfs als je het buiten je vruchtbare dagen om doet want je hebt altijd de hoop. Ikzelf heb nooit positieve ovulatietesten in de ruim 9 jaar dat wij bezig zijn misschien 3 of 4 keer gehad en zelfs toen ze mijn een maand in het ziekenhuis hebben gevolgd waren de ovulatietesten negatief en is er wel een eisprong gevonden in het bloed. Dus die testen zeggen ook nog eens heel weinig, je kan best een eisprong hebben zonder positieve test. Er is was dus niks mis. Een aantal jaren na eerste onderzoeken nog eens een echo gehad omdat ik een aantal biochemische zwangerschappen heb gehad kort achter elkaar. Zoals hier in dit topic ook al eens eerder is genoemd ben ik ook te zwaar dus dan willen ze niet beginnen met een behandeling, maar ook al had ik wel het juiste gewicht zou ik daar zelf ook vanaf zien. Want dan wordt alles nog minder leuk in mijn ogen. En ik denk ook dat het voor mij teveel energie zou kosten en stress omdat je hoop misschien nog groter wordt dan via de natuurlijke weg. En ik weet ook dat er veel mensen zijn die oordeel hebben als je te zwaar bent en dat je dan beter daar eerst wat moet doen voordat je überhaupt aan kinderen begint maar dat is een hele andere discussie. Ik ben mij nu vooral aan het focussen op gezond eten en bewegen waar ik kan en we hebben gewoon seks als we er zin hebben, dus ook wel eens maar 1 keer per maand. Ja dat maakt de kans zeer klein maar het is dan wel puur. Wat soms nog wel eens helpt is de seksualiteit in jezelf terug vinden door soms ook aan zelfbevrediging te doen. Dan voel je je ook weer aantrekkelijker is mijn ervaring.