Ha allemaal, Ik ben nieuw hier en val waarschijnlijk gelijk met de deur in huis maar ik moet echt even ergens m'n ei kwijt (haha toepasselijk) Ik ben nu ruim 2 jaar getrouwd en heb altijd kinderen gewild. Wel wilden we eerst aan de pil om nog tijd samen te hebben. September vorig jaar gestopt en rustig afgewacht hoe het ging lopen. Na 3 maanden begon ik bewust op te letten wanneer we het deden en hield ik in een app bij wanneer m'n menstruatie was en dus m'n vruchtbare periode. Na 6 maanden werd ik wat ongeduldiger, ik had niet verwacht dat het zo 'lang' zou duren aangezien ik super regelmatig ongesteld ben. Al een aantal keer dacht ik te voelen dat ik zwanger was maar toch elke keer op de dag zelf of een dag erna weer ongesteld. Drie keer slikken en door.. In maart heb ik z'n rare ongesteldheid gehad dat ik achteraf denk dat het een niet ingenestelde bevruchting was, te vroeg ongesteld (gebeurt nooit), amper bloed (gebeurt nooit) en zoveel rugpijn dat ik nauwelijks kon staan. Daarnaast was het in 4 dagen over terwijl dit normaal zeker 6 dagen duurt. Hele rare en vervelende gewaarwording. Deze maand echter was echt de vervelendste. Ik moest begin deze week ongesteld worden maar werd het maar niet. Ik voelde me ook totaal niet alsof het ging gebeuren. En ik wil mezelf niet erop verheugen om vervolgens weer teleurgesteld te worden maar na 3 dagen begon ik toch er heeel veel mee bezig te zijn. Met m'n man afgesproken dat ik nog even vrijdag op zaterdag nacht zou afwachten en dan vandaag een test doen. En je raadt het al, vanmorgen vroeg werd ik ongesteld.. Ik ben er zoo beroerd van.. Een aantal maanden terug heeft een vriendin gehoord niet normaal zwanger te kunnen worden en is aan de hormonen. Kort daarna heeft ze een miskraam gehad nadat de eerste maand de hormonen direct aansloegen. Het speelt dus flink in m'n omgeving en ik ben zo in de war met wat ik moet. Als ik haar zie en haar spanning wil ik niet naar de dokter, bang dat er bij mij ook wat is. Maar als ik vruchtbaarheidstesten bij mezelf doe (van de Action) vind ik geen vruchtbare dag. Ik ben bang dat er met mij ook wat 'mis' is. En elke maand laat ik stiekem weer de hoop toe om vervolgens weer een dikke teleurstelling te moeten verwerken.. Tegen iedereen doe ik heel opgewekt en enthousiast dat het wel goed kom maar ben er vandaag even zooo klaar mee.. Ik heb helemaal geen zin in een dokterstraject, ik wil gewoon de 'normale' weg!! Sorry, heel verhaal maar ik moest het even kwijt bij een objectieve bron
Wat vervelend zeg. Heb je ook andere merken ovulatietesten gebruikt of temperatuurt? Ik snap heel goed dat je er klaar mee bent en niet de medische molen in wil maar steeds weer die teleurstellingen en het gevoel dat er iets mis is, dat is ook niet fijn. Ze kunnen op zijn minst onderzoek doen of er daadwerkelijk iets mis is met je.
Hè wat vervelend zeg! Ik snap heel goed dat je 'normaal' zwanger zou willen worden. Dat wenst ieder.. Vooral omdat je bij iemand anders ziet hoe lastig het kan zijn... Ook al heb ik er niet zoveel verstand van en houd ik ook niet zozeer van de dokter, toch lijkt het mij wel iets goeds om even een check-up te ondergaan. Misschien bespaar je jouzelf dan zo nog meer pijnlijke maanden van hoop en kan je direct actie ondernemen om zo snel mogelijk met een kindje te zijn! Veel succes!
Ik zou toch even langs de dokter gaan. Want voor hetzelfde geld heeft je man slecht zaad, en lukt het daarom niet. Ik snap dat je liever 'gewoon' zwanger wordt, dat wilt iedereen. Maar nu ben je je elke maand druk aan t maken. Een bezoekje aan de dokter kan dit uitsluiten. Het kan natuurlijk ook zijn dat je gewoon domme pech hebt. Ik ben na een jaar ook naar dokter geweest, en heb een verwijzing gekregen. Allerlei onderzoeken gehad, niks mis, het moest gewoon kunnen, we hadden gewoon pech dat t nog niet gelukt was. ik heb er 15 maanden over gedaan om zwanger te raken. Het resultaat is nu met zijn blokken aan t spelen.
Bedankt voor jullie betrokken reacties! Ik denk inderdaad nu dat een doktersbezoek het beste is, vooral nadat ik merk hoeveel dit me toch doet. Ben echt super emotioneel, constant verdrietig. Komt ook door m'n hormonen nu maar dat heb ik anders nooit als ik ongesteld ben. Dus het is best even heftig weekend zo, vind het wel heel overdreven van mezelf, maar 't is even zoals 't is. Ik zit te twijfelen of ik nog een maand zal tempen en ovulatietesten zal doen en dan naar de dokter of toch zsm zal gaan. Ben bang dat ik weggestuurd word met de opmerking dat ik meer moet proberen. Wat denken jullie?