Zo`n 2 maanden geleden hebben we besloten te stoppen met anticonceptie wanneer deze op was. Beide zijn we 26 en ik roep al jaren dat ik een kleintje wil. Nu zou ik officieel a.s. zaterdag stoppen met mijn anticonceptie. Gisteren waren we het toekomstigge kamertje wat aan het opruimen en bekijken. Ik kreeg het er ineens heel benauwd van, er ging een achtbaan vol met duizenden vragen door me heen. Kan ik het wel?. Hebben we voldoende financien? Is het kamertje groot genoeg en nog honderden andere stomme vragen. Heb er niet van geslapen vannacht en weet het even niet meer. Waarom ineens die onzekerheid, ben helemaal de kluts kwijt en de richting naar het goede gevoel is ver te zoeken. Ik weet het gewoon even niet meer en loop de hele dag al te janken.
Ik denk dat dat heel natuurlijk is... je wilt immer de beste start voor een nieuw lid in je gezinnetje... Als de baby er eenmaal is, komt overal wel een oplossing voor en alles komt wel op zijn pootjes terecht. Wij hebben ook de hele tijd uitgesteld omdat alles niet "af" was, maar dan kun je wachten tot je een ons weegt! Heus, het komt allemaal wel goed. En het duurt nog zeker 9 maand voor het zover is
wat vervelend dat het ineens allemaal op je af kwam! ik denk dat alle grote beslissingen in het leven ook twijfels oproepen. En zoals may D al zegt je hebt altijd 9 maanden om aan het idee te wennen, veel sterkte ermee, hoop dat je je snel beter voelt! liefs Suuus
Ik denk dat wat je voelt wel normaal is. Toen ik zwanger werd van mijn zoontje kon ik ongeveer 1-2 weken geen eten binnen krijgen en goed slapen omdat ik me zo voelde zoals jij. Ik was toen 28 en wou al vanaf mijn 24ste een kleintje!!! Ik was onverwacht zwanger.... ik had toen de hele dag vragen waar ik geen antwoord op had, ik wist niet hoe ik het een en ander zou oplossen of regelen. Maar mijn vriend zei ook dat het allemaal goed kwam en dat ik me zelf druk maakte terwijl het niet nodig was. Toen vond ik het makkelijk praten. Maar daarna... vielen alle stukjes op hun plaats. En zoals MayD zegt, er kwam overal wel een oplossing voor! En je moet jezelf ook de tijd geven om het te verwerken. Eenmaal je zwanger bent ga je (gaan jullie) alles klaar maken (9 mnd de tijd, is veel hoor!!!) voor de komst van de baby en dan zul je zien dat je er wel klaar voor bent, Jullie moeten het allebei willen en achter staan. Ik denk persoonlijk dat als je blijft wachten tot alles er klaar en gunstig voor is dat de juiste moment er lang niet komt. Hoop dat mijn verhaaltje je een beetje helpt.
dank jullie wel heb vannacht heerlijk geslapen. gisterenavond hadden we het erover en heeft ook mijn partner me nog gerust gesteld, hij zei ook er zijn toch ook alleenstaande tienermoeders die met het kind op 1 kamer leven en het financieel(wel met veel moeite) redden, dus waarom wij niet. Daar heeft hij natuurlijk een punt, dus we gaan er gewoon voor en alles komt vast goed.
Wat toevallig dat ik gistermiddag in diezelfde achtbaan zat als jij! Het ene moment weet ik zeker dat dit hét moment is, het ineens ging ik ook onderuit. Na de bruiloft is ons spaargeld gedaald tot het minimum, redden we dat wel? Er moet ook een keer een andere auto, kan dat dan nog wel? Hoe voed je een kind op? Hoe willen wij dat gaan doen? Kunnen wij dat wel? Hoe doe je dat met het werk en oppas? Het vloog me aan en kreeg zowat een paniekaanval. Mijn vriendin zette me weer even met beide benen op de grond. Vóór je zwanger bent maak je je druk over al die dingen terwijl ze ze straks gaat aanpakken en je er dan heel anders instaat als het echt zover is. Je hebt zoveel mensen om je heen waar je op kunt bouwen, daar zal je nog versteld van staan. Eenmaal met een kindje op komst pak je je financien ineens anders aan omdat je je geld bewuster gaat investeren in de kinderspulletjes. En natuurlijk is het niet verkeerd om goed na te denken. En het is niet gek dat het je even aanvliegt. Het is volgens mij 1 van de spannendste en bijzondere keuzes die je kunt maken in je leven. Succes!
Komt echt goed! Juist een goed teken dat je dit hebt! Het is ook een hele verandering in je leven, en bij grote beslissingen waarbij je niet meer terug kan, is het heel normaal dat je gaat twijfelen. Begrijp me niet verkeerd, maar je voelt je verantwoordelijk, jij wordt een hele goede mama! Je wil het al jaren, het komt echt wel goed. Als het kindje maar liefde krijgt, dat is het belangrijkst, dan maakt het echt niet uit hoe groot het kamertje is od dat het in tweedehands kleertjes loopt.
Ja, heel herkenbaar. Niet zo heftig, maar toch.... ik herken het wel. Mij overviel dat toen ik net wist dat ik zwanger was van de eerste. Ik denk dat dat gezond is, want dan ben je alert en denk je over alles goed na. Ik denk dat dit een deel is van de voorbereiding op een kindje, want eigenlijk hoor ik dit van bijna alle moeders, dat ze dit hebben gehad. Het komt wel goed hoor, ga er maar voor! Je kunt het zeker!!
Oh herkenbaar hoor, hier ook toen we voor de eerste gingen. En je bent niet de enige hoor! Of je het kan, tuurlijk kan je het. Tis alleen wel ff een ander leventje maar ook daarin vindt je je ritme wel weer tegen die tijd. Tja financien kan ik niet bekijken maar een beeb heeft een veilig en geborgen plekje nodig en dan maakt het niet uit hoe groot het kamertje is. En dat je er zo over nadenkt betekent alleen maar dat diep in je gewoon een lieve goede moeder zit, want je wil het beste voor je kind zoals ik het lees. Komt goed!!! Denk dat je een mooie leeftijd hebt ervoor, zeker als je nagaat, hoe ouder hoe moeilijker het wordt (vaak)
Het is nooit het goede moment voor een kindje. Er is altijd wel een excuus of iets dat in de weg staat.Hele normale reactie. Wij zijn al een tijdje bezig, maar mocht het hopelijk dit jaar toch zo zijn, dan zal ik het ook vast heel erg eng vinden. Zelf denk ik dat je er in die 9 mnd rustig naar toe gaat leven en je gaat voorbereiden op het ouderschap. Uiteindelijk komt het echt wel goed!
Heel herkenbaar en erg nogmaal. Je begint aan een nieuwe fase van je leven en dat gaat niet altijd even makkelijk. Alles komt goed. Gewoon 'n paar keer diep ademhalen en relativeren
ja, wat Hopenopeenwonder heeft helemaal gelijk; je groeit ernaar toe. En als het er eenmaal is, weet je niet meer anders of het hoort er gewoon bij!! Geloof mij maar, het komt helemaal goed!!
Echt herkenbaar dit gevoel! Toen wij besloten ervoor te gaan, heb ik de eerste nacht niet kunnen slapen. Heb zo liggen nadenken en tobben. Ben zo bang dat ik het niet goed genoeg zal doen. En inderdaad, hoe zal het gaan met oppas en werken bla bla bla. We zijn nu 7 maanden bezig dus langzaam ga ik wel aan het idee wennen. Elke keer als ik mijn eisprong heb gehad komt dat gevoel weer omhoog borrelen. Dan denk ik, doe ik hier wel goed aan? Maar het is gewoon het onbekende wat je zo onzeker maakt. Ik denk inderdaad dat het allemaal op z'n pootjes terecht zal komen als het eenmaal zover is. Met die gedachte stel ik mezelf ook altijd gerust!
Jaah die twijfels heeft iedereen. Zelfs al ie al zwanger is. En weet je wat zo gek is? dat je als zo'n uk er eenmaal is, vaak hard kunt grinniken om de dingen waar je je eerder zo druk om maakte. Aan de andere kant is ouderschap een heel pittige job! Maar het is ook waanzig leuk om je kindje te zien opgroeien en ontwikkelen. En je krijgt echt wel hulp en advies ( vaak zelfs ongevraagd ) Een kindje heeft niet zoveel nodig. Kamertjes zijn al snel groot genoeg ( zeker als kindjes klein zijn) en ze hebben vooral jou liefde en warmte nodig ( en wat eten en kleertjes). Ik kan je uit ervaring zeggen, dat dat soort dingen echt wel goed komen. (Ik heb na een echtscheiding op een hééél klein bedragje per week moeten leven en dat is me prima gelukt en mijn meisje is nooit iets tekort gekomen)