Hallo, Ik heb van het begin af aan weinig last van kwaaltjes. Dit maakt me best onzeker of het wel goed zit. het enige is dat ik iets verandering zie aan mijn borsten, dat ik wat vermoeider ben, af en toe krampjes of steken voel in mijn baarmoeder, iets meer last heb van pukkeltjes (maar dat kan ook nog komen door het stoppen met de pil) en mijn stoelgang gaat iets moeilijker. Ik voel me over het algemeen helemaal niet zwanger en als ik dan weer wat steekjes in mijn buik voel, ben ik bijna blij. Dan gebeurt er toch wat in mijn lijf. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik ben blij dat ik zo weinig kwaaltjes heb, maar het maakt me ook wel geregeld angstig. gelukkig heb ik woensdag mijn eerste echo, ik ben dan 8.2 wkn. mijn vraag is of het normaal is dat ik zo weinig merk, of moet ik me zorgen gaan maken? Groetjes!
Goedenavond, Als ik je berichtje zo lees, heb je toch wel wat zwangerschapskwaaltjes! Alleen zijn ze niet hevig aanwezig. Sommige vrouwen reageren heel heftig op een zwangerschap en hebben veel klachten en andere vrouwen voelen zich prima. Toch zegt dit niks over of het goed zit in de buik of niet. Dus ondanks dat je weinig last hebt, betekent dit niet dat het niet goed is. Dus geniet van de zwangerschap en ik hoop voor je dat je woensdag een prachtige echo hebt! Goede zwangerschap toegewenst! Groetjes Monique
Vandaag had ik dus mijn eerste echo. Ze zag wel een zwangerschap, maar niet eentje die past bij 8 weken. Aangezien ik 11 juni positief getest heb, zou ik toch wel 8 weken moeten zijn nu. Ze zag maar een heel klein vruchtje. Dus de kans dat het leeft, is heel klein. Heb geen verschijnselen van een miskraam of wat dan ook, dus ze zei dat ik nog even een tijdje af moet wachten. Ik zie dat echt niet zitten, ben er al kapot van en als ik dan ook nog moet gaan zitten wachten totdat het vruchtje vanzelf loslaat, nee dank je. De verloskundige begreep het, ze zei dat veel vrouwen dat als eerste reactie hebben. Maar goed, volgende week weer heen en ik hoop tegen beter weten in dat het vruchtje toch gegroeid is. Echt, hoe verwerk je zoiets. Ik weet dat ontzettend veel vrouwen me voor zijn gegaan met een miskraam oid, maar ik kan me op dit moment niet voorstellen dat ik dit ooit te boven kom...
Hoi Liana84, wat naar voor jullie. Veel vrouwen (en partners niet te vergeten!) krijgen te maken met dit verlies. Mensen kunnen verschillend omgaan met het verlies van een jonge zwangerschap, maar we zien toch heel vaak dat dit echt voelt als het verlies van je kind. Daarbij is het zo dat vooral vrouwen een gevoel van falen kunnen ervaren. En meestal is er ook geen oorzaak te vinden voor een miskraam. Het is een natuurlijk iets, waar wij mensen graag een reden voor willen hebben. Maar zo werkt het helaas niet. Dus op meerdere fronten heb je tegenslag te verwerken. Daardoor is een miskraam vaak heel heftig. Het slijt echt wel, want je zit nu in een rouwverwerkingsproces en dat heeft verschillende fases die iedereen doorloopt. De één wat heviger dan de ander en niet iedereen in dezelfde volgorde. Maar verwerken moet je het. Dus het is niet raar dat je je nu zo rot voelt. Laat maar gebeuren. Hoort er helaas bij. Praat er wel goed met je partner over en luister naar hoe jullie er elk apart ook mee omgaan. Dat helpt het verwerken als stel. Je zult ups en downs krijgen, maar voel je daar niet rot over. En het geeft ook niets als je tussendoor vrolijke momenten hebt. Dat hoort ook bij verwerken. Dat zijn de momenten die straks weer de overhand krijgen. Zwanger zijn en het verliezen van een zwangerschap zijn life events die heel veel impact hebben. En je zult merken hoeveel mensen in je omgeving ook een miskraam hebben gehad. Het is een soort ondergeschoven kindje en er wordt vaak niet over gesproken. Maar wel in die situaties waarin de ervaring van iemand iemand anders kan helpen bij het omgaan met een miskraam. Sterkte komende tijd. Groetjes Brigitte
Bedankt voor je uitgebreide reactie Brigitte! Ik ben inderdaad wel een beetje op zoek naar redenen waardoor het mis is gegaan. Dat ik zegmaar zelf heb bijgedragen aan de miskraam. Ik gebruik bijvoorbeeld antidepressiva en ben bang dat het daardoor komt. Maar mijn psychiater zei dat ik met deze medicatie gewoon zwanger kan worden. Zou ook naar de POP poli gaan voor verdere begeleiding tijdens de zwangerschap. Daarnaast heb ik gewoon het gevoel alsof mijn toekomst in duigen valt. Er zou in februari een kindje bij ons komen dat ontzettend welkom is. Hoe lang gaat het duren voordat ik weer zwanger word en gaat dat überhaupt wel lukken. Die stress ervaar ik dus ook nog eens. Volgende week dus weer terug naar de verloskundige. Ik hoop tegen beter weten in dat ik minder ver zwanger ben dan ik dacht en dat ik dan ineens een kloppend hartje zie. Tegelijkertijd weet ik dat dit valse hoop is. En dan is er nog de kwestie van het afwachten totdat het vanzelf naar buiten komt. Daar stuurt de vk volgens mij een beetje op aan, maar dat zie ik echt niet zitten. Het is al zo slopend dat het niet goed zit en als ik dan ook nog moet gaan zitten afwachten... Ik ben al niet zo goed met emoties en het is al zwaar genoeg. Maar goed, eerst nog maar eens even een weekje afwachten.