Ik wil zo graag gewoon even van me afschrijven, het liefst wil ik zo zo zo hard schreeuwen.. waarom is zwanger worden toch zo moeilijk en dan vooral het zwanger blijven?! 11maart een mk gehad met bijna 9 weekjes, opgewekt met medicatie.. en een mini bevalling van 6 uurtjes gehad. Gynaecoloog super enthousiast dat de meeste vrouwen na een miskraam snel weer zwanger zijn, wij zijn inmiddels 3 maand verder en er is nog steeds niks.. en het wordt elke maand zo'n teleurstelling ... Overal waar ik kijk zie ik zwangere vrouwen, veel zwangere vrouwen die ik ken.. Heeft iemand van jullie tips waardoor je de vruchtbaarheid kan bevorderen? Genetisch onderzoek was gelukkig goed, nu stollingsonderzoek wanneer deze ook goed is ga ik door naar fertiliteit en gaan we een heel traject in waarvan ik niet weet of we dat moeten doen. Mijn man kan heel moeilijk praten over dit soort dingen en weet niet hoe hij mij kan steunen. Zoals afgelopen vrijdag werd ik gebeld in dr winkel met mn bloed uitslag dat ik niet zwanger ben, er kan geen knuffel van af totaal niks, geen woord erover omdat hij het ook keer op keer een teleurstelling vind.... tips?
Ik was sinds zomer 2017 bezig. In die tijd ook een bbz gehad en een zeer vroege miskraam. Ik had begin dit jaar een inzinking, ik was de uitgerekende datum gepasseerd en nog steeds niet opnieuw zwanger. Ging echt door een hel, alleen maar gehuild vanuit diepste van mijn ziel een heel weekend. Toen ben ik gaan praten met de psycholoog. Zat een hoop onverwerkt trauma rondom de bbz. 2 sessies maar gehad maar ik voelde mij een ander mens. Rustiger. En besefte ook; mijn man verwerkt het op zijn manier. En als er erover wil praten, moet je dat op een moment doen dat je niet te vol emoties zit want dan kan je elkaar tegen werken als jullie beide erg verschillend ermee omgaan omdat jij a verwacht en hij b doet. Praat erover als je zelf rustig bent, over de teleurstellingen, over het verdriet. Als ik op de goede momenten met mijn man het erover had, waren er van beide kanten geen verwachtingen van een bepaalde reactie en daardoor ook geen irritatie. Als ik al hoog in emotie zat en hij knuffelde mij bv niet, dan kon ik gelijk zo verdrietig en boos worden terwijl hij ook verdriet had maar geen lichamelijk contact wou. Door er op een goed en niet zwaar emotioneel moment het erover te hebben, kregen wij heel veel begrip voor elkaar daarin. Natuurlijk botst het nog steeds wel eens hoor, emoties kunnen nou eenmaal zo werken. Ik vond de fertiliteitsarts een uitkomst, voor het eerst werd ik echt gehoord en alleen dat al gaf zo'n opluchting eh vertrouwen. Vond het alsnog pittig hoor zo vaak naar het ziekenhuis moeten etc. Maar toch. Ze luisterde echt. En een jaar na de positieve test van de bbz, ben ik weer zwanger. Dit keer wel succesvol
Wat voor medisch traject ga je in? Ik heb op t gebied van mk veeel trajecten doorlopen. Bij mij werd gedacht een oorzaak te hebben gevonden en opgelost. Helaas nog steeds mk. Mijn man ook niet echt een prater. Na de laatste ma bij de psycholoog beland en dat helpt echt.
Ik snap precies wat je bedoeld.. Wij zijn sinds april 2018 bezig en inmiddels 3 sterretjes.. Wat je zegt is ook zo iedereen verwerkt iets op zijn eigen manier.. het is alleen soms zo lastig omdat we besloten hebben om dit voor ons zelf te houden heb ik soms het gevoel dat ik er voor me eigen in om kom.. omdat ik nergens een verhaal kan doen.. de miskraam van maart zit inderdaad nog flink in mijn hoofd.. anders nu rond de 21 weekjes zwanger geweest en was het nog maar zo, alleen bij de gedachtes krijg ik de kriebels ervan en hoe meer ik er aan denk hoe gefrustreerder ik word hihi... Knap dat je er zo mee om hebt kunnen gaan en dat je hulp hebt gezocht.. heel veel denken hier.. " ach het is maar een miskraam " op het moment dat het fout ging vragen ze erna en 1 dag later kijkt niemand meer na je om.. als ik het zo mag zeggen? Gefeliciteerd met je zwangerschap hoop dat alles voorspoedig mag gaan!!
Dat is afwachten.. we moeten nu eerst het stollingsonderzoek afwachten en vanuit daar gaan ze kijken wat ze gaan doen... Helpt een psycholoog echt bij het verwerken van een miskraam? Heb soms het idee alsof ik het zelf te zwaar allemaal neem met de laatste miskraam en dat zwanger worden/blijven zo lastig is.
Mijn psycholoog zei na de eerste zwangerschap die wel goed ging maar ik blijvend letsel op heb gelopen waardoor mijn eigen toekomst 180 graden is gedraaid en ik moeite had met de realiteit te accepteren: doe waar jij je goed bij voelt, je kan je wel sterk willen houden voor de wereld maar als je er liever met mensen die dichtbij je staan wil praten: doe dat. En luister daarbij niet naar je man: jouw gevoel, jouw keuze. Mijn man wou ook dat ik niets zei over de fout gelopen zwangerschappen maar ik moest het delen. Wou niet doen of alles ok was bij mijn ouders of mijn allerbeste vriendin. Ik vertel zelfs als een vis dood is gegaan dus waarom niet dat ik een kindje ben verloren? En dat heb ik ook meegenomen en ben opener geworden. Het overgrote deel zei: hè wat fijn dat ik dit weet, want ik vond het zo moeilijk om altijd te horen dat het goed gaat terwijl ik voel dat er wat speelt. En ja ook wel teleurstellende reacties gekregen van bv direct gezinslid en toen heb ik ook gezegd: prima, ik stort mijn hart liever uit bij de mensen die wel luisteren. Bij de bbz werd het een ander verhaal omdat ik 2,5 week heb doorgelopen met een actieve inwendige bloeding en ik eigenlijk dit niet had moeten overleven. Dus omdat het kritiek was, heb ik iedereen gelijk opgebeld en heb ook heel lang steun erna gehad: was voor mijn ouders ook heel traumatisch om hun kind bijna te zien sterven. Maar ook de miskraam dit jaar heb ik gelijk gezegd. Lucht enorm op. Overgrote deel van de vrouwen maakt dit wel een keer door en door zelf erover te praten merk je pas hoeveel in je directe omgeving het mee hebben gemaakt. En hoe dat ook bij ze is gebleven. Mijn moeder vertelde over haar miskramen, tante van mijn man over haar bbz (waar niemand iets van wist voor die tijd!), Mijn tante over haar bbz en alle miskramen en zo veel meer. Ik haalde veel steun eruit, ik voelde mij minder alleen want zoveel vrouwen die ik mijn hele leven al kende hadden dat verdriet ook gehad. En ik herken het tellen 'goh nu zouden we het geslacht weten' 'nu de 20 weken echo' tot 'nu zouden we een kindje hebben gehad'. In denk ook dat het eerste jaar van de gemiste mijlpalen ook het zwaarste zijn. Ik heb over 1,5 week de officiële termijnecho, precies op de dat het een jaar geleden is dat ik geopereerd werd aan de bbz. Weer een mijlpaal.... Nu hopelijk met een positieve herinnering. Je bent niet alleen en voor mannen is het anders. Ja ze hebben ook hun verdriet, frustratie en vinden het vreselijk om hun partner in pijn te zien. Maar hebben het kindje niet gedragen, staan vaak niet stil bij de mijlpalen want zoals mijn man zei: waarom zou je daarna kijken als de zwangerschap is gestopt? Maar dat doe je toch als vrouw. Ik heb nog nooit zo'n intens diepe rouw ook gevoeld, echt tot in het diepste van je ziel, dat het fysiek ook zo pijn doet. Een oerhuil. Kan het niet anders omschrijven. Helpt een psycholoog? Voor mij wel. Ik was ook van het doorgaan en 'niet zo dramatisch doen', maar ik heb moeten leren dat ik die gevoelens mag toelaten, dat het ok is om het te ervaren maar ook om te leren wanneer je de rem op het piekeren zet, dat je de automatische gedachten stopt en helpende gedachten ervoor in de plaats krijgt. Ik heb geleerd dat ik best kwetsbaar mag zijn de vroege miskraam heb ik daardoor ook beter kunnen verwerken. Juist door erbij stil te staan IPV door te gaan.
Ja bij mij wordt emdr toegepast. Blijkt dat er veel onverwerkt verdriet zit na alle ellende. Heb veel complicaties en operaties doorstaan. Fouten van artsen etc dat is nu wen dragelijke herinnering.
Heel veel succes en hou de moed erin. Helaas herkenbaar. Voor de 1e lang bezig geweest. Eindelijk na 10 maanden zwanger maar een mk met 10 weken... Dacht daarna ook snel te zijn maar helaas... 2.5 jaar geen zwangerschap en uiteindelijk mijn dochter gekregen... Zelf zwanger geworden maar wel na een operatie aan mijn baarmoeder. Nu 10 maanden bezig voor de 2e!!! Niet opgeven!!! Jouw tijd komt ook!!!
Heel herkenbaar. Hier in oktober alweer 2 jaar bezig. 3x vroeg mis gegaan en alweer een jaar terug dat we ons kindje na 3 maanden zwangerschap verloren zijn. Om eerlijk te zijn, de onmachtig, verdriet en frustratie worden alsmaar erger. Bij ons is er wel een oorzaak gevonden, hopelijk volgt er in de toekomst wel een goede zwangerschap.. Maar de angst dat dit niet gebeurd is op dit moment heel groot.
Hier ook een miskraam mama.. wij hebben alle onderzoeken in Nederland gehad maar niets uitgekomen. Daarna was ik weer zwanger en nu hopelijk blijvend. Soms weet je niet wat de oorzaak is. Ik heb dan wel endometriose maar ik denk niet dat voor ons een traject zinvol was, want het zwanger worden ging wel maar het blijven niet. Ze kunnen beter de oorzaak van je miskramen proberen te achterhalen. Veel sterkte en hopelijk geluk in de toekomst