Hoop dat ik hem hier goed post. Ik heb zo'n ontzettende grote kinderwens. Even kort: Vorig jaar raakte ik zwanger en vriend ging bij me weg. Ik wist dat ik 100% voor mijn kindje wilde gaan. Maar...het werd een miskraam. De miskraam zelf, dat ik mijn kindje verloor, vond ik heel erg. Maar het idee dat ik niet gelijk opnieuw voor een wondertje kon gaan vond ik ook verschrikkelijk. De situatie was toen niet helemaal ideaal hoor. Ik zat pas in het 2e jaar van mijn studie en zat in een tijdelijke woning. Maar ik had zoveel hulp van mijn moeder en familie. (hoefde zelfs al niks meer te kopen) Maar nu inmiddels hoef ik nog maar een half jaartje studie en ben ik verhuist naar een vaste woning. Jippie! Maar ik ben 23 jaar en dan hoor je van mensen natuurlijk "Je bent nog jong genoeg voor kinderen" Ja dat is misschien zo, maar mijn wens word er niet kleiner door. Ik heb nooit willen stappen of iets dergelijks. Wist altijd al dat ik jong kinderen wilde en na mijn miskraam het dat 1000000x erger geworden. Dus reacties van mensen dat ik moet genieten van mijn jeugd heb ik helemaal niks aan! Want ik wil juist niets liever dan een kleintje van mezelf om er voor te zorgen. Ik werk op een KDV op een babygroep. Vind het steeds moeilijker worden om alleen maar voor kinderen van een ander te zorgen. Ik heb geen partner. En ik moet jullie eerlijk bekennen dat ik sinds ik alleen voor een zwangerschap kwam te staan, ik het ook echt alleen wilde doen. Nu heb ik nog steeds dat gevoel. Voor veel waarschijnlijk niet te snappen, maar misschien denk ik zo omdat ik mijn toekomst zo had ingesteld. Eerst mijn kindje en dan later misschien een andere partner. En nu wil ik nog steeds geen partner. Ik woon in een klein flatje (met grote tuin) heb 1 slaapkamer, en wil hier voorlopig ook wel blijven wonen alleen (met toekomsig kindje) Zullen misschien wel reacties komen van mensen dat een kind een vader nodig heeft, maar ik denk dat een kind mannelijke personen in zijn omgeving nodig heeft. Niet persee een vader. (mijn ouders waren wel bij elkaar vroeger, maar ik had geen opvoedkundige vader) Maar ik ben niks te kort gekomen aan de liefde die mijn moeder me gaf en aan de leuke dingen die we altijd samen deden. Sorry voor mijn lange verhaal. Hoop dat er mensen zijn die zich herkennen, of gewoon adviezen hebben. Ik zou ook zo graag voor een klein wondertje willen zorgen, en de liefde ontvangen die elke moeder krijgt.
Als je dit zo sterk voelt en je het alleen kan en wil doen, waarom zou je dan geen bam moeder worden? Je hebt toch niet perse een partner nodig... zoveel kinderen groeien op met alleenstaande ouders...
Dat is zeker een optie. Maar toch is het moeilijk zo'n keuze te maken. Ik ben 23, en moet me misschien niet te veel van andere aantrekken, maar ik zal aardig negatieve reacties daarop krijgen. (had ik nu al, terwijl de vader MIJ verliet) Mijn wens is wel sterker als de negatieve reacties hoor. Ik moet nog een half jaartje school en als ik dan een vaste baan heb, ga ik zeker mijn mogelijkheden op een rijtje zetten. Maar het is zo moeilijk om te wachten.
Wat een vervelende situatie zeg! Kan me voor stellen dat je je rot voelt al helemaal om dat je elke dag met baby's van andere mensen werkt. Alleen vind ik het beter voor een kind om twee ouders te hebben. Maar ja das mijn mening.
Ik kan mij je kinderwens helemaal voorstellen, dus waarom ga je er na je studie niet gewoon voor! Zoek je eerst een vaste baan, je huisje heb je al en dan proberen een kindje te krijgen, ik zou het gewoon doen. Mijn leidinggevende is nu 38 jaar, ze is een alleenstaande moeder van 2 kindjes. Op haar 30e had ze nog geen vriend/man maar wel de wens om een kindje te krijgen. Zij moest eerst een gesprek met een psycholoog, die gaf aan dat ze nog wel erg jong was en dat ze nog best een man kon vinden. Daar was zij het niet mee eens, zij voelde toen die aandrang dus waarom wachten. Ik vind het zo knap dat zij die stap heeft gezet, ze doet het hartstikke goed in haar eentje, en ze is nu ontzettend gelukkig dat ze die stap heeft gezet.
Dat snap ik ook. Als de ouders beide betrokken zijn bij de opvoeding is dat misschien beter. Maar dat mijn vader zich niet met de opvoeding betrokken heeft vind ik persoonlijk niet erg. Ik had genoeg aan mijn moeder. Misschien dat het voor een zoon anders is. Mijn broer heeft er namelijk wel veel moeite mee dat onze vader er nooit voor ons was.
Bedankt voor je fijne reactie. Ik kan het jammer genoeg niet in het ziekenhuis doen. Dus gesprek met psycholoog zal niet perse hoeven. (misschien wel handig om sowieso te doen) In het ziekenhuis moet je namelijk 25 zijn. Een donor zelf zoeken lijkt me erg eng. (heb ook het programma undercover gekeken over donors) Maar als het zo ver is (als mijn studie dus af is) dan zal ik mijn moeder der ook bij betrekken (ze is heel ruimdenkend) en ik denk veel samen met haar doen. Afspraken maken met donoren bijvoorbeeld.
Dat ken ik ook in mijn prive situatie. Vandaar dat ik vind dat een kind twee ouders nodig heeft. En ik weet dat wachten moeilijk is. Heb er zelf een hekel aan. Als ik iets in mijn hoofd heb dat wilde ik het liever gisteren dan vandaag. Maar er zijn sommige dingen in het leven waar je toch echt geduld voor moet op brengen.
@Sanka, maar Roosje geeft al aan dat ze er eigenlijk alleen voor wil gaan, dat ze eigenlijk helemaal geen partner wil, dat ze het alleen wil gaan doen. En ja, waar zou je dan op gaan wachten...tot je een partner hebt gevonden?
Tja en als je eenmaal een partner hebt gevonden heb je ook nog niet zomaar kinderen. Tenminste normaal gaat daar een tijdje over heen. Dan ben ik bang dat ik er beter niet over mee kan praten.