Hoi, Ik heb inmiddels 5 miskramen achter de rug. Met het verwerken en het verdriet gaat het best ok, maar het grote probleem komt als ik weer zwanger raak: de laatste keer waren de eerste 2 weken en een worsteling om door te komen... kortademig, tegen hyperventilatie aan. Alleen snachts in mn slaap kwam ik echt tot rust. Ik heb van alles geprobeerd: ontspanningsoefeningen, rustgevende thee, proberen te relativeren etc etc. Helaas hielp dat niet echt. Als ik dan die stress heb, dan wordt ik weer bang dan het daardoor mis gaat. Angst voor de angst dus. Misschien heel raar om te zeggen, maar toen ik een bloeding kreeg werd ik pas rustig (toen wist ik waar ik aan toe was: het is weer mis). Herkent iemand dit? Wat hebben jullie hieraan gedaan en heeft het geholpen? Bestaat er misschien een therapie voor of extra begeleiding als je eenmaal weer zwanger blijkt te zijn? Hoe gaan jullie hier mee om? Ik loop wel bij een medisch psycholoog, wellicht dat hij hier nog iets in kan betekenen. Liefs
Ha Joehoe, een herkenbaar verhaal, hoor. Je raakt het vertrouwen in je lichaam en in een goede zwangerschap gewoon volkomen kwijt. Logisch ook, met alleen nog maar slechte ervaringen. Ik heb geen gouden tip, maar ben zelf wel na de vijfde naar een psychotherapeut gegaan. Bij haar kon ik mijn verhaal kwijt en leerde ik dat mijn angst geen paniek was maar grote en terechte bezorgdheid. Ze leerde me dat ik steviger in m'n schoenen stond dan ik zelf dacht. Verder praten we er op het topic veel over en het helpt mij echt om onder lotgnoten te zijn die aan een half woord genoeg hebben. In de echte wereld voel ik me al heel lang niet meer begrepen. 5 miskramen, wie kan zich daar nou nog iets bij voorstellen? En misschien is yoga iets voor je? Ook heb ik medische hulp gezocht in het UZ Gent bij dr. De Sutter. Haar benadering is grondig, maar ook empathisch, warm, menselijk. Dat heeft me ook goed gedaan. Bovendien gebruik ik nu medicatie die me misschien zal helpen. Ik heb het heft weer in handen genomen. Want dat speelt een grote rol bij de miskramen: controleverlies. Tot slot, en dat klinkt misschien
raar, maar bij deze zesde zwangerschap voel ik een soort rust die ik nog niet eerder heb gevoeld. Misschien is het intuïtie, of misschien kan ik ineens gewoon beter met de spanning omgaan. Geen idee, maar ik voel me, ondanks de angst die soms heel even toeslaat, als ik m'n borsten iets te lang wat minder voel of zo, meestal ongewoon kalm. Ik weet niet wat me overkomt. Er is dus hoop, denk ik. Heel veel sterkte! Suus
ik ken het, heb 3 ma gehad voor timo werd geboren, roze wolk heb ik de eerste 20 weken niet gezien... ik werd heel erg afwachtend, kon er absoluut niet van genieten. Maar bleef wel vertrouwen in mijn lichaam houden. Na Timo hebben we weer 2 ma gehad en deze is weer blijven plakken. Ik laat het altijd maar over me heenkomen, helaas kan je er niets aan veranderen. En ik heb ook veel op dit forum erover gesproken, want in mijn omgeving hebben er maar weinig een ma gehad. heel veel sterkte en een dikke knuffel! liefs miek
Ik vind dat het echt niet gek is, het is gewoon pure angst, alle vertrouwen is weg.... Helaas heb ik ook geen oplossing. Heel apart, dat gevoel wat jij beschrijft met bloed zien, dat het rust gaf dat had ik de 2e keer ook. Ik raakte meer verdoofd, alsof ik het hopen mocht laten gaan. Zo vreemd... Ik zag ook enorm op tegen weer zwanger worden en besloot om ''het heft in handen'' te nemen en naar oa een fertiliteitscentrum (St geertgen) te gaan om progesteron te krijgen. Ook ben ik acupunctuur gaan doen. Ik vond het slopend dat je er zelf geen inbreng op hebt maar door deze 2 dingen voelde ik me geruster en kon ik tegen mezelf zeggen "Ik vecht ervoor". Helaas denk ik dat je na miskramen altijd getekend bent in een goede zwangerschap. Ik heb echt wel dingen waar ik heel erg van geniet hoor, maar de angst slaat nog zo vaak toe.... Wat voor vele zo vanzelfsprekend is, is voor ons niet meer....
Ik vind het ook niet gek meid. Ik heb net mijn 5e miskramen achter de rug. Lijkt een routine te worden zo en ik ben net als loki, verdoofd. Van binnen wel pijn en verdriet en totaal geen vertrouwen in mijn lijf. Ik probeer nu lotgenoten op te zoeken in de miskraam topic en zelf heb ik al een dochtertje, dat helpt mij enorm.
Wat mij de laatste zwangerschap heel erg heeft geholpen is voor mezelf accepteren,dat het voor ons gewoon niet is weggelegd om fijne zorgeloze eerste weken te hebben.Dus ik heb niet meer geprobeerd er ontspannen in te staan,omdat ik wist dat dat toch onmogelijk was.En juist van dat besef werd ik erg rustig. Ik herken heel erg de "opluchting" als het dan wel mis gaat. Ik zeg wel eens: ik weet me straks geen raad als het wel goed gaat Maar dat went vast ook heel snel
Ik heb nog maar 1 miskraam achter de rug en die is nog maar pas geleden, dus ook nog niet de ervaring hoe het gaat zijn om weer zwanger te zijn. Heb het wel van dichtbij meegemaakt met een van m'n beste vriendinnen, die 3 miskramen, (16 wk, 18 wk en 5 wk) heeft gehad de afgelopen anderhalf jaar. En die is nu net bevallen van een zoontje en heeft tot het laatste moment in enorme spanning gezeten, (binnen haar familie komt het nogal veel voor dat kindjes vlak voor de geboorte overlijden, dus nu er eindelijk weer een gezond kindje kwam, was dat de grote angst bij hun). Maar ik ben hulpverlener en therapeut, dus misschien kan ik er wat zinnigs over zeggen Wat de meiden hierboven beschrijven, over enerzijds de terechte angst en anderzijds ook vormen zoeken om controle terug te krijgen, lijken mij belangrijke dingen. De angst die jij beschrijft, als angst voor de angst, is een manier om controle te krijgen. Alleen werkt die precies de andere kant op dan jij eigenlijk wilt, want je zet hem negatief in: als ik bang ben, gaat het vast weer mis. Dat is en vorm van controle en van veiligheid, (hoe gek dat ook klinkt), omdat een miskraam voor jou in feite een veilige ervaring is, omdat dat tenminste bekend is. Je ziet dat ook vaak bij slachtoffers van kindermishandeling: die zoeken met regelmaat ook relaties op waarin de mishandeling zich weer gaat herhalen, (bijv bij de keuze van een partner). Ook al is die situatie nog zo negatief, hij is iig wel bekend en dus geeft dat een gevoel van controle. Waar je dus evt wat aan zou hebben, is enerzijds een plek om te praten over wat er gebeurd is, en dat een plek gaan geven en erkenning te krijgen voor je verdriet en je zorgen en je angst, en anderzijds een plekje vinden waar je wat trucjes kunt leren om die angst te hanteren. En daarnaast met gespecialiseerde begeleiding op weer zwanger worden, wat controle over je situatie terug krijgen. Wat Suus ook zegt: zij heeft nu medicatie die ook daadwerkelijk goede hoop geeft op nu wel een goede afloop. Dat soort dingen zijn voor jou ook belangrijk! Maar goed, bovenal is het denk ik vooral heel belangrijk om jezelf die ruimte te geven om bang te zijn: het is te vaak mis gegaan om maar niet bang te mogen zijn! Je angst is er en die is helemaal niet raar. Die mag er zijn en dat die er is, betekent niet dat het weer mis zal gaan. Nou, hopelijk heb je daar wat aan Sterkte iig!
Jee meiden, Wat een fijne en hartverwarmende reacties. Dat doet me echt goed. Ik heb er ook echt wat aan, dank jullie wel! Afgelopen maandag bij de gyn geweest voor een controle afspraak, die kon me uiteraard niets meer bieden. Hij wel gezorgd dat ik een afspraak heb bij een fertiliteitsarts. Als deze niets te melden heeft, dan ga ik naar Geertgen. Al geven ze me progesteron en werkt dat rustgevend. Dat is al heel wat. Ik ga maandag weer naar de psycholoog en daar ga ik heel duidelijk mijn "hulpvraag" neerleggen. Wellicht heeft hij nog ideeen over therapie extra begeleiding of wat dan ook. En suus: wat fijn dat je zo kalm bent... dat geeft mij ook kracht en ik hoop dat ik dat de volgende keer ook ben! Ik duim voor je. Liefs
Progesteron gaf mij 2 positieve uitwerkingen; 1 Ik had het gevoel er iets aan te doen 2 Als ik iets voelde 'lopen/plakken' wist ik dat het de utro was, scheelde een hele boel wc-geren om te checken of het bloed was. Of het hier echt iets gedaan heeft, geen idee. Maar dat maakt me niet uit. Het gaf een punt van rust en ik weet zeker dat ik het weer ga gebruiken zodra we voor een 2e kindje gaan, ooit. Praten met een psych kan inderdaad ook veel helpen. Ik heb iets van 6 sessies gehad (na de eerste miskraam) maar ik voelde me er niet zo thuis, acupunctuur gaf me wel een goed gevoel, heb ik netjes tot 11 weken gedaan en hij me bijna buiten schupte omdat het 'nu echt wel ingenesteld was' Hopelijk vind jij ook een goede weg om met jezelf en de nieuwe zwangerschap te dealen en wat al gezegd wordt, die angst kun je niet wegnemen en genieten? De mensen die dat zeggen hebben geen gevoel, punt...