Er zijn vast dames die dit herkennen. Ik voel me moedeloos, verdrietig en zie het niet meer zitten. Morgen 10e dag decapeptyl voor ivf poging 2. Afgelopen weekend gehoord dat vrienden een tweeling krijgen na een 3e iui behandeling. Ik vind het zo gemeen en oneerlijk! Mijn 2 beste vriendinnen in de medische molen, maar allebei al twee keer zwanger en wij na 4 jaar nog steeds niet. Ik wil iemand de schuld geven, maar dat kan niet. Vannacht ook nog vreselijk ongesteld geworden terwijl ik morgen voor een echo moet. :x Kortom, ik voel me zwaar klote. Hoe houden jullie de moed erin? En hoe gaan jullie om met de gedachte dat het misschien wel nooit gaat lukken. Wat dan?
Herkenbaar, ene moment heb ik zoveel hoop en het andere moment kan je mij net zo goed onder de grond neerleggen. Ik heb niet echt tips maar wij verleggen elke keer een beetje onze grenzen en proberen toch in ons hoofd te houden dat zolang wij nog worden geholpen er nog hoop is. Ooit lukt het zeg ik altijd.. Tot die tijd moeten we wel door. Als ik hoor dat er iemand zwanger is die ik ken zet ik het altijd op een janken. Na zo een enorme jankpartij voel ik mij lamlendig, pak ik chocola, chips, cola alles wat ik wil hebben om mijzelf daarna zo misselijk te voelen dat ik er weer om kan lachen. Dikke knuffel meissie!
heel herkenbaar gisteren kreeg ik een sms (niet eens persoonlijk) van iemand uit de vriendengroep, ze waren onverwacht zwanger maar na het zien van de 9 weken echo waren ze toch wel blij what the f#@* zo oneerlijk en wij zijn al zolang bezig en moeten ziekenhuis in, ziekenhuis uit heb heel hard moeten huilen ! ik heb geen tips voor je, maar net zoals kiekies zegt, je verlegt elke keer je grenzen en zolang je nog geholpen wordt dan is er nog hoop veel succes meid
Het is soms erg lastig. Wij zijn bezig met onze 1e ivf na 6 iui's gehad te hebben. Ene keer zit je vol hoop en de andere keer zie je het niet meer zitten. Mocht t bij ons niet lukken hebben we wel alles er aan gedaan en onze grenzen verlegd om t waar te kunnen maken, meer kunnen we niet doen. Ik heb ook voor mezelf en ons besloten dat we ons geestelijk niet kapot laten maken. We zijn erg gelukkig samen, met of zonder kindje. T zal niet leuk zijn,maar kan me daar wel bij neerleggen, wat voor iedereen anders is. Maar voorlopig blijven we nog even hoop houden dat het wel lukt. Succes
Lieve Wilma, probeer vooral te praten met je man, en samen nog genieten van leuke dingen. De mmm heeft mij echt opgeslokt. Na de 2e miskraam werd ik een beetje depressief en zat ik in een diepe put, mijn man heeft me daar gelukkig uitgetrokken. Het ene moment dacht ik yess nieuwe poging we gaan ervoor, dit word em! En zat ik al te berekenen wanneer ik dan uitgerekend zou zijn als het lukte, het andere moment dacht ik gvd @*#!!!! dit gaat nooit lukken wij blijven achter zonder kind!!! We hadden plannen om de 5e icsi poging in istanbul te doen. Ik was me daar op aan het focussen want wist zeker kna 6 mislukte cryos dat ik noooit zwanger zou raken van een cryo! Wat een verspilde maanden dacht ik altijd! En toen een test en ja hoor zwanger van een cryo!! Nou ja van 2 cryos en ik krijg nu na 4,5 jaar bloed zweet en tranen, 2 miskramen en 10 terugplaatsingen een tweeling! Dus geef de hoop niet op meid! Je kan het echt allemaal aan want je weet waar je het voor doet! Ik hoop dat je snel een positieve test in handen heb! Heel veel kracht en succes toegewenst!!! Liefs Sammy!
Hoi Wilma, ik ga denk ik een flinke lap tekst typen maar, ik ken je gevoel heel goed. Wij zijn al 10 jaar samen, als ik zwanger was (al voor de MMM) dan liep het uit op een miskraam. We kwamen in de MMM terecht en we moesten meteen ICSI omdat IUI en IVF niet eens mogelijk voor ons gezien de kwaliteit van het zaad van mijn man. Ook al zagen we er als een berg tegenop we waren ook blij met de kans dus we gingen ervoor. Nu moest het goed komen. Bij mij leek alles in orde na een aantal onderzoeken en aangezien zijn zaad niet super is zal het daar al die tijd wel aan gelegen hebben dat het een mk werd. Van mijn eerste poging had ik 1 verse embryo en 3 cryo's die ook allemaal goed zijn ontdooit, van alle 4 ben ik zwanger geworden waarvan bij de laatste 6 weken maar allemaal eindigde ze in een (v)mk. Ze kunnen niet vinden waar de miskramen door worden veroorzaakt, alles lijkt in orde (bloedstolling, autoimmuun, schilklier, geen verhoogde kans opafwijkingen, biologische leeftijd, hormoonhuishouding, kijkoperatie zag er goed uit enz). Na de laatste miskraam wilden we eigenlijk stoppen omdat de pijn te heavy is na iedere tegenslag. Maar om later geen spijt te krijgen dat we er niet alles aan zouden hebben gedaan zijn we toch doorgegaan. De beweegreden om aan de 2e poging te beginnen was dus vooral met oog op 'later' omdat het vertrouwen op een zwangerschap weg was, maar nu ik in de wachtweken zit en 9 cryo's in de vriezer heb begin ik het weer wat positiever in te zien en heel stiekum hoop ik nu toch op een positieve test en dit keer met beeb die blijft zitten. Vreemd genoeg kun je dus toch weer opnieuw hoop krijgen voor dingen die je graag wilt. Wel hebben we al een soort van leuke plannen voor als het echt niet wil (als de 3 pogingen op zijn willen we ook echt stoppen). Dan heb je toch ook iets leuks om naar uit te kijken voor PlanB, we weten dat het dan zwaar zal zijn, zeker in het begin, maar dat we ook iets leuks van ons leven moeten maken dus dat brengt nog wat zon in een eventueel kinderloze toekomst. Qua zwangeren om me heen, het nichtje van mijn man zei ooit dat als ze was getrouwd met haar vriend (nu dus man) dat ze een kind zou nemen. Ik dacht, tuurlijk joh, NEEM jij maar een kind. Daar kom je nog wel op terug. Toen wij inmiddels wisten dat we ICSI moesten was zij net 3 maanden getrouwd en....zwanger! Ik heb gehuild, niet normaal. En toen ik na de eerste tp wist dat de eerste tp een vmk was geworden...is zij bevallen. Hoe ironisch. En weer de ogen uit m'n kop gejankt. Inmiddels probeer ik het zo te zien, het is fijn voor anderen dat ze zwanger kunnen zijn, al dan niet met hulp. Ik gun het ze en ben blij voor ze dat het hen wel lukt (mijn zusje, 4 jaar jonger heeft 4 kids!). Dat is voor mij rustiger. Het enige waar ik me nu nog kwaad om kan maken zijn drugsverslaafden die zwanger raken of mensen die hun kinderen wat aan doen. Wij leven zo gezond, geven er alles voor op en junks worden zwanger. En wij zouden een kind alle liefde van de wereld geven en mensen die slecht voor hun kind zorgen krijgen wel kids. Grrr... Als ik echt een baaldag heb dan ben ik ook boos op iedere zwangere vrouw of op iedere mama die ik blij zie zijn, maar dan relativeer ik ook wel weer met de gedachte dat ik niet weet hoe het voor hen is verlopen. Het is lastig, en pijnlijk en een emotionele achtbaan waar je jezelf in bevindt. Maar we krijgen toch wel kansen. Probeer hoop te houden en alles om je heen wat luchtiger te bekijken hoe moeilijk ook. Hoe je doel voor ogen en zet 'm op! Hopelijk hebben jullie snel leuk bericht! Liefs, Jordan (en zoals voorspeld is het inderdaad een lap tekst hahaha sorry)
Lieve allemaal, Ontzettend bedankt voor jullie lieve woorden en blijken van herkenning. Soms is gedeelde smart inderdaad halve smart We zullen doorgaan. En de verhalen met happy end zullen meer en meer worden!
Dag Wilma (en meiden), Het is een emotionele malle molen waar je in terecht komt. En eerlijk is het al helemaal niet. Ik ben van mijn vriendinnen de laatste der mohikanen die zwanger wilde worden. M'n vent later ontmoet en 5 jaar bezig geweest. Mijn vriend had slecht zaad en na slechte ervaringen in Zwolle naar DD gegaan waar we iui hebben overgeslagen en meteen met ICSI zijn begonnen. Na 2 ICSI-pogingen die wel goede embryo's opleverden, maar geen zwangerschap verdere onderzoeken gehad. Toen bleek bij mij een te actief/verhoogd immuunsysteem en een schot in m'n baarmoeder. Daarnaast had ik een uur na elke terugplaatsing al menstruatiekramp, waarna bleek dat mijn baarmoeder erg heftig reageert op de terugplaatsing (eendenbek/catheter/rietje met embryo, etc) en dus meteen het embryo weer afstootte. Ik heb in het begin alles gedeeld met m'n vriendinnen, maar ben daar op een gegeven moment wel mee gestopt. De goedbedoelde adviezen zijn moeilijk als iedereen al kinderen heeft. Er niet mee bezig zijn als je moet spuiten, tempen, bloedprikken en noem maar op, is niet te doen! Toen we de 1e x in DD waren vonden we iedereen zo chagrijnig kijken (terwijl wij vol moed met elkaar lagen te ouwehoeren). Maar na ICSI 4 snap je waarom sommige stellen niet meer zo vrolijk kijken. Dan raak je de moed kwijt en bekruipt je het gevoel van "gaat dit ooit lukken?" Ik heb na elke poging flink gejankt, flink geknuffeld met m'n vent en er een paar weken/maanden tussen gelaten om weer bij te tanken. En aan weer volle goede moed er tegenaan!! Bij de laatste 2 embryo's van ICSI 4 heb ik (met Prednisolon tegen de verhoogde weerstand/elke week een infuus met Intrapalid tegen miskraam) tegen de arts gezegd dat ik weeën remmers wilde proberen (om die 'stomme' baarmoeder van mij rustig te houden tijdens de terugplaatsing). Nou, dat vond ie een goed idee. Ik werd na die laatste terugplaatsing ongesteld (en was weer overtuigd dat het niet was gelukt) dat stopte na 1 dag en met onwijs veel menstruatiekramp heb ik positief getest. Het kan dus echt! Met alle emoties/ellende/bloedingen/menstruatiekramp/ zwangerschappen van de hele wereld behalve die van mijzelf, en noem maar op, is het gelukt. Ik ben zo blij dat we hebben volgehouden en zelf goed de vinger aan de pols heb gehouden!! Want als ik zelf niet met het idee van die weeënremmers was gekomen, was ik nu dus met poging 5 bezig. Het is elke keer weer een rouwproces waar alleen jullie doorheen moeten. Maar positief denken en blijven, jezelf weer oppakken en doorgaan heeft mij geholpen. Liefs M
Beste Wilma, wij zitten ruim een jaar in de MMM. Tijdens de eerste onderzoeken was er bij ons niks te vinden. Daarom mochten we met IUI starten. Ik was toen zo blij, eindelijk werd er wat gedaan. Maar na 3 mislukte iui's was die jubelstemming verdwenen. Boosheid waarom het maar niet lukte bij ons. Ondertussen leek iedereen in onze omgeving zo zwanger te zijn. Ik heb wat gehuild! Mijn beste vriendin, mijn schoonzus, mijn jongere zus, allemaal snel zwanger en bij ons de onzekerheid of we ooit ouders zouden worden. Na 3 iui's hadden we een evaluatiegesprek, daaruit bleek dat de zaadkwaliteit van mijn man sterk wisselde. We mochten starten met IVF. We waren blij dat er nu toch iets gevonden was. Vol goede moed zijn we de IVFpoging begonnen. En wederom een tegenvaller. Ik maakte niet genoeg follikels. Na 2 wkn spuiten waren het maar 4, maar wel groot genoeg. Na overleg met de arts gaan we nu nog voor een IUI, dit ook omdat ik nog niet maximaal gestimuleerd wordt. Als deze IUI niet lukt moeten we een maand rust nemen en dan gaan we weer starten met een IVF poging, maar dan met hogere medicatie. En ik moet ook zeggen dat ik soms boos op mijn lijf ben. Ik merk als ik in mijn vruchtbare periode ben, het lijkt wel of mijn lijf schreeuwd dat het zover is, maar na 2 jaar is er nog niks gebeurd. En nu met de stimulatie lijkt het wel of mijn lijf op de rem trapt, zo van 'maar dat wil ik niet!'
Lieve Schorpioen, Bij m'n 1e ICSI hadden we 2 eitjes waarvan 1 bruikbaar. En bij de 4e 16!!! Het is echt een traject van uitproberen welke medicatie in welke hoeveelheid werkt in jouw lijf. De een krijgt overstimulatie en bij een ander gebeurt er niets. Het is gewoon zo balen dat het zoveel tijd/emoties en geld kost voordat je eindelijk op het goede spoor zit. Liefs
Meiden het valt ook echt niet mee, en het voelt heel erg oneerlijk en het doet vreselijk veel pijn en verdriet... Wij zijn 12 jaar bezig geweest, 5 missed abortions gehad (ICSI , IUI D, ADOPTIE) en nu hebben we 2 prachtige zonen en we durven zelfs voor een brusje te gaan... Neem pauze als je behoefte hebt, wij hebben regelmatig een jaar pauze ingelast van de mmm omdat ik het niet meer aankon... Meiden het kan echt nog...heel veel sterkte met de tegenslagen maar vooral veel sucses met het zwanger worden.
Pf, ik schaam me een beetje nu. De halve nacht wakker gelegen, omdat ik niet meer weet waar ik het positivisme vandaan moet halen en dan nu al jullie verhalen lezen. Ik sta in kinderschoenen wat dit allemaal betreft. Wat heb ik ongelofelijk veel respect voor de kracht, de hoop en de moed die jullie allemaal hebben. Ik duim voor iedereen hier mee! Liefs
Ook voor mij heel erg herkenbaar. Wij zijn inmiddels ook al ruim 4 jaar en flink wat tegenslagen verder. Wat bij mij helpt is dat ik mezelf na een tegenslag ook gewoon verdrietig laat zijn, hoe lang ik daarvoor ook nodig heb. Ik heb het altijd heel fijn gevonden om alles te delen met mijn omgeving omdat ik het fijn vond om er over te praten, maar ik merk dat ik dat nu niet meer wil doen, het is anders nu iedereen (letterlijk de een na de ander) zwanger wordt, en sommige niet eens gewenst. Ik merk dat ik me begin te irriteren als juist die mensen (goedbedoelde uiteraard) adviezen willen geven. Mijn man en ik zitten nu even in een "pauze" en we willen binnenkort een weekje weg, even weg van alles en iedereen en gewoon lekker even samen zijn, daar verheug ik me nu op.