He meiden, Na de geboorte van mijn jongste heb ik waarschijnlijk een postnatale depressie gehad of er in ieder geval tegen aan gezeten. Het begon al in de kraamtijd, zodra het bijna tijd was dat de kraamhulp wegging kreeg ik een soort paniekaanvallen.. Ik kon ze nog redelijk onderdrukken maar het voelde heel onprettig. Een gevoel van extreem zenuwachtig, angst, paniek maar ook leegte.. Ik weet niet hoe ik het beter kan omschrijven.. Met name ook paniek als de baby huilde, gevoel van machteloosheid en extreme verantwoordelijkheidsgevoelens met name de nachten vond ik heel heftig. Ook werd ik er lichamelijk ziek van. Kou, misselijk, last van darmen etc. Bij elkaar heeft dit 7 a 8 maanden geduurd en ik heb nooit echt aan de bel getrokken. Wel met mijn partner over gepraat. Nu, met nog een week tot de geplande keizersnede bekroop het gevoel me ineens weer. Echt exact hetzelfde.. de angst, de leegte maar ook weer misselijk en koude rillingen.. Ik ben zo vreselijk bang... Bang dat het weer dezelfde kant op gaat.. Terwijl ik nu juist sterk moet zijn ook voor mijn andere kinderen. Is er iemand die dit herkent? Wellicht wat tips heeft om rustiger te worden?
Herken het! Bij mijn oudste ook gehad. Officieel kreeg ik toen de stempel angststoornis... met hulp van een goede psycholoog binnen 6 maanden er bovenop gekomen. Ik ben er ook wel bang voor hoor... maar kan het iets beter relativeren nu gelukkig. Praat met je vk of ha erover. En blijf met je partner praten! Ademhalingsoefeningen hielpen hier enorm en ik heb EMDR gedaan was ik vooral bij angst kan aanraden. Succes! Het is heftig
Ik ken het. Overleg met je verloskundige en met de kraamhulp. Schakel achterwacht in voor het geval je hulp nodig hebt (moeder, zus, vriendin). Schaam je niet, baby blues komen heel veel voor.
Herkenbaar! Ik heb een zware postnatale depressie gehad met zelfmoord gedachte’s en ook daadwerkelijk bijna uitgevoerd. Mijn psycholoog zei toen der tijd dat ik geen extra kans maak op een nieuwe depressie maar mijn gynaecoloog wel. Als ik niet aan de bel had getrokken was ik er nu niet meer geweest. Dus iedereen is extra alert! Maar probeer er niet teveel mee bezig te zijn. Ik snap je angst! Maar je hebt het al een keer meegemaakt en als je nu hetzelfde gaat krijgen weet je dat je snel aan de bel moet trekken. Meer kan je niet doen toch? Succes en hopelijk is het deze keer anders
Ik denk dat je al een hele goede stap zet door deze angst uit te spreken. Spreek dit ook uit tegen je omgeving, zodat ze kunnen ingrijpen indien nodig. Ik wil je in ieder geval veel sterkte wensen. En probeer te genieten van de mooie momenten.
Echt uit spreken, het is niet raar of vreemd en je bent niet de enige. Ik volg therapie (deeltijd) in een groep met totaal 6 andere zwangere dames met allemaal psychische klachten (voornamelijk veel dames die opnieuw zwanger zijn na een postnatale depressie) en het uit spreken werkt alleen al enorm goed.
Ik heb een postnatale depressie gehad na de geboorte van mijn oudste en nu helaas weer al dacht ik dat het deze keer milder zou verlopen (als het al zou gebeuren) omdat je niet voor de eerste keer moeder wordt. Maar helaas.... Blijf inderdaad praten en vraag hulp als je dat straks nodig hebt. Mijn jongste is nu bijna 3 maanden en langzaam kom ik er nu ook weer bovenop, maar het blijft een hele heftige periode. Houd je ook vast aan het feit dat het weer over gaat en iedere dag er weer één is. En misschien valt het deze keer wel heel erg mee. Ik hoop het voor je.
Heb je het deze keer sneller herkend? Of je omgeving? Ik zat namelijk bij de eerste in de ontkenning waarna ik pas aan hulp dacht toen het bijna te laat was. ( man had het wel eerder door) Ook mijn omgeving zei vaak O heel normaal zijn je hormonen. Sterkte hopelijk ben je er snel bovenop
We (ik en mijn omgeving) herkenden het deze keer weken eerder dan de eerste keer. Ik heb ook eerder hulp aanvaard dan de eerste keer. Ik geloof wel dat hormonen een grote rol spelen, maar er is in ons geval veel meer aan de hand als de depressieve gevoelens blijven als je hormonen langzaam weer in balans komen. In mijn geval geloof ik ook dat erfelijkheid mede een rol speelt. Mijn moeder heeft zolang ik het me kan herinneren last van depressieve periodes, maar heeft daar nooit hulp voor gezocht. Dank je. Hier zie ik langzaam weer het licht aan het einde van de tunnel, maar het heeft definitief de deur dicht gedaan voor een derde kindje. Wat ik nog het ergste vind is dat ik nu twee keer niet fijn kan terugkijken op de eerste periode met mijn baby. Gelukkig heb ik nog een leven voor me waarin ik dat wel kan.
O jeetje dit klinkt zo herkenbaar! Mijn moeder is ook depressief maar wilt geen hulp zoeken. Ik denk dat het inderdaad erfelijk ook kan zijn. Want een paar tante’s van mij hebben het ook. Misschien zijn die hormonen dan wel net even dat zetje wat we niet kunnen gebruiken. Heftig he allemaal? Ik had vooral het idee dat niemand me echt snapte en maar vond dat ik moeilijk deed. En dat maakte het nog moeilijker. Dat niet terug kunnen kijken op een leuke periode is ook herkenbaar en ook waar ik nu zo bang voor ben. Wel fijn dat je het eerder herkende en hulp hebt kunnen zoeken. Fijn dat je weer een beetje licht ziet! Want soms kan het alleen maar zwart zijn. Het wordt beter ... hoe moeilijk dat ook te bedenken soms is. Heel veel sterkte
Wat fijn om jullie lieve reacties te lezen. Ik besef nu ook dat ik veel meer moet aangeven. Vooral met 3 kinderen is het handig als er mensen op de hoogte zijn. Vorige keer had ik elke keer wel een smoes om niets te hoeven vertellen. Ik ga het zeker aangeven bij de kraamhulp zodat ook zij extra alert kan zijn. Zondagavond en maandagochtend had ik dus die gevoelens weer en ik denk doordat ik het heb uitgesproken (getypt) is het nu weer verdwenen. Als iemand het fijn vindt hier verder over te praten via prive sta ik daar erg voor open! Liefs!
Hadden jullie al voor de bevalling het gevoel dat jullie dit wel eens zou kunnen overkomen? Bij de 2e lees ik van wel, maar de eerste keer ook? Ik denk dat mij dit misschien ook kan overkomen. Vooral na dit traject vind ik het nog steeds zo moeilijk te accepteren en geloven dat dit mij eindelijk is gegund. Ik laat mezelf ook nog steeds niet geloven dat het echt is en ik hou nog steeds veel emotionele afstand.
Ik had het van te voren niet gedacht. Wel ervaar ik ook wat hierboven 2 meiden ook schrijven. Dat het een familiedingetje kan zijn. Ik denk ook wat jij schrijft dat een signaal zou kunnen zijn. Bij mijn 2e is in mijn directe omgeving een kindje levenloos ter wereld gekomen. Dat en het feit dat ik er 6 jaar over heb gedaan maakte dat ik mijzelf verplichtte te MOETEN genieten.. verplicht genieten is niet genieten..
Ja dat verplicht genieten gevoel heb ik ook, dat werkt totaal averechts nu al. Heftige situaties had je mee te maken. Helaas heb ik ook een verleden met depressie en angst, ik probeer positief te blijven want je weet het maar nooit. Alleen is er telkens toch iets in mij dat bang is.
Als je erover wilt praten mag je me altijd een PB doen. Kraamhulp is inderdaad handig om in te lichten en de verloskundige.
Ja heel logisch. De echte roze wolk bestaat niet hoor. Het is echt heel erg wennen en zoeken met zo'n kleintje. De verantwoordelijkheid overviel mij enorm beide keren. Wat dat betreft ben ik er nu wel beter op ingesteld. Ik gun je een fijne en onbezorgde kraamtijd!
Lief dankje, ik ga positief blijven en het lezen van jullie verhalen geeft me ook wat inzicht in wat het is en hoe het verloopt. Jij ook een fijne en onbezorgde kraamtijd gewenst over een paar weekjes.
Nee van tevoren nooit bedacht maar achteraf gezien sluimerde het er toen al in. Vanaf 20 weken plat moeten liggen dus sociaal isolement. Omgeving die van alles van me wilde, later hoge bloeddruk en pre eclamsie, een bevalling die rampzalig was en vervolgens borstvoeding wat niet lukte. Hele zwangerschap heftige bekkenpijn gehad waardoor ik al vanaf 25 weken nauwelijks sliep. Had ik de zwangerschap achteraf gezien al last van enorme paniekaanvallen maar gaf dat de schuld aan hormonen. Voelde me niet begrepen want ik vond het zwanger zijn zo kut en dan mocht ik niet uitspreken want ik moest maar blij zijn dat ik zwanger was. Alles voelde voor mij als falen, zwangerschap, bevallen, borstvoeding. Dit was een soort rode lijn in alles. Als je het al hebt gehad is de kans groter op herhaling dus daarom zijn er mensen denk ik bang voor herhaling. Ik denk dat jou gevoelens na dit traject echt niet raar zijn. Hormonen laten je soms gekke dingen doen en dat is ook volkomen normaal. De kans dat je het krijgt is niet heel groot! Maar mocht je ooit gedachte’s krijgen wat je zorgelijk vind trek aan de bel. Praten is altijd goed. Ik heb het na de bevalling te lang afgedaan als baby blues en hormonen waardoor ik er bijna niet meer was. Spreek je angsten ook uit bij je verloskundige als je die hebt. Die kan je dan ook een beetje in de gaten houden