Nu vind je het misschien nog niet zo erg.. Maar als je bijna 2 jaar bezig bent wil ik je nog wel eens horen In het begin zei ik altijd dat we nog zoveel aan ons huis moesten doen. Perfecte smoes, want er moest ook ècht veel gedaan worden. Later werd ik het echt zo zat.. En heb ik regelmatig dingen groepen als: Als het alleen een kwestie van willen is, dan hadden we nu al wel een compleet gezin gehad. Of: het is nou niet bepaald zo dat je ze bij een pakje boter krijgt he.. En tegen sommigen heb ik gewoon gezegd dat we in het ziekenhuis liepen. Zijn ze meteen stil
Ik vind t steeds moeilijker om niet eerlijk te reageren.. Ml en ik hebben t er vaak over. We hebben er nu voor gekozen om het aan een grotere groep te vertellen wanneer we over gaan op iui of ivf. Mensen die erg dichtbij staan weten van ons proces en de tranen die het al heeft gebracht. Ik vond voordat we er aan begonnen het al vreselijk irritant.. En nu het niet wilt lukken des te meer..
Als iemand gewoon iets vroeg vond ik dat nooit erg, maar ik heb een vriendin die het steeds weer deed. En ben je al zwanger eh nee (ongesteld) en dan een week later ben je al zwanger, en nee zo snel gaat het niet he. Tegen haar hem ik gezegd dat ik het vervelend vond en dat ik wel zou vertellen als het zo ver was. Ze heeft het nooit meer gevraagd.
Tegen ouders en goede vriendinnen vond ik het minder moeilijk om open te zijn maar als iemand dé vraag stelt die wat verder van je af staat, vind ik het wel heel lastig en mompel ik meestal iets van ja die wens hebben we wel voor een keer. Maar die van de wehkamp of appie vind ik wel een beter antwoord. Mensen kunnen zo ontactisch zijn (vast niet verkeerd bedoeld maar dat bewustzijn daar mag zeker iets aan gedaan worden!)
Bij mij bleven Ze het ook vragen sinds de bruiloft Toen we zwanger waren besloten we het dan ook maar meteen te vertellen omdat ze het toch bleven vragen en ik me dan toch zou gaan verspreken We wisten het zelf met 6 weken en dus met 7 weken verteld Toen kregen we niks als commentaar dat we het zo vroeg vertelde grrrrrr wat willen ze nu
Iedereen weet van onze situatie maar in geval van kloteopmerkingen ga ik snauwen. En da's misschien niet altijd goed nee, maar ik ben het gewoon zo beu dat mensen blijven zeuren en speculeren over zoiets persoonlijks als een kinderwens.
Hier ook regelmatig de vraag, en vind het behoorlijk vervelend. Of we nog steeds zwanger willen worden (van de missed abortion weten veel mensen, van de miskraam alleen wij 2) uuhhh ja duh. Dan antwoord ik maar dat de wens er nog steeds is. Maar die van de wehkamp vind ik sterk, denk dat ik deze maar ga gebruiken. Ik vind vooral vervelend omdat ik t nogal een persoonlijke vraag vind. We hebben ook niet voor de MA verteld dat we ermee bezig waren, en had t graag nog even stil gehouden om dit soort vragen voor te zijn, maar toen ging t mis, wat erg heftig was en en ons geduld word meer en meer op de proef gesteld dus de vraag raakt me steeds meer.
Oh help, die vraag kennen we ook maar al te goed. Net als die situaties waarop je een baby in je armen gedrukt krijgt met de opmerking "Kun je alvast oefenen":x. Ik heb een keer bewust een luier verkeerd om gedaan en geantwoord met "hmmm, ik ben er toch nog niet aan toe denk ik". Maar wij antwoorden gewoon simpel dat we er nog niet aan toe zijn. We wonen te klein, willen nog teveel.. Blablabla. Ik maak er een lang en saai verhaal van, works like a charm. Blijven ze doorvragen dan zeg ik dat ik er nog niet aan toe ben dat mijn VG voor de rest van mijn leven verpest is. Als mensen een ongepaste vraag stellen mag je ook lekker ongepast reageren vind ik. Snoert ze wel de mond.
Ik vertel vaak over vrienden van ons die aan het proberen waren voor 1,5 jaar en heel erg verdrietig werden van die vragen, en dat ik het daarom nooit meer aan iemand vraagt. Education is the key.
Ik vind het ook super irritant beetje me eigen schuld omdat iedereen weet dat ik heel graag kinderen wil zijn nu 6 maanden bezig en ik word zenuwachtig van die vraag pfff maarja hopelijk lukt het snel😆 jullie ook succes!
De mensen om ons heen en dicht bij ons staan die weten dat we bezig zijn. Ze vragen er nooit om, en.een enkele keer zeg ik er wat uit mezelf over. Helemaal prima dus. Verder zijn er altijd mensen die vragen of je niet al kinderen wil. Zeker omdat wij nu n tijdje getrouwd zijn inmiddels. Mijn reactie is altijd; 'Er is n verschil tussen willen en kunnen he'.... De meeste mensen zie je dan wel schrikken en zeggen er gelijk niets meer over. Ik vind t altijd zo raar dat mensen dat vragen. Is toch heel persoonlijk. Ik begrijp ook niet waarom mensen er maar vanuit gaan dat iedereen altijd maar kinderen wil en/of kan krijgen...
Dit is waarschijnlijk heel persoonlijk, maar ik heb die vraag nog nooit op een ongepaste manier gekregen. Wel uit interesse 'goh heb je eigenlijk een kinderwens?' Net als 'wil je voorlopig dit werk blijven doen' en 'wil je nog een grote reis maken'. Niks mis mee vind ik dus, gewoon (oprechte) interesse in hoe iemand zijn leven in de toekomst ziet. Ergerlijk ongepast vond ik de vragen toen ik wel zwanger was: 'was het gepland/gewenst $)?'
Och dé vraag.. We zijn nu langer dan 1,5 jaar bezig, en tot een jaar geleden kreeg ik zó vaak de vraag of het bij ons al zover was.. Iedere maand ging het meer pijn doen.. Nu heb ik in het ziekenhuis gelegen met een bbz, en nog een x met een grote operatie om endometriose weg te halen, en is het wel duidelijk dat het niet 1,2,3 lukt. Alleen 1 hele domme collega zat vorige week tegen over me en vroeg me gewoon wéééér of het bij ons nog lang gaat duren. (Weet gewoon dat ik net weer aan het werk ben na het herstellen van de operatie) Ik heb geantwoord dat ik op dit moment weer aan de pil zit om de endometriose tot rust te brengen, en dat het dus nog wel een poosje duurt. God ik kan er nog kwaad om worden
Bij mijn op werk vragen ze het toch wel elke week. Met het staat in je contract dat het niet mag dat soort onzin. En als ik een keer misselijk ben of last heb van kibbeling lucht ben ik altijd meteen zwanger. Maar ja, ik ben de enige vrouw. Ze komen ook altijd zeggen dat ik daar zeker nog een poosje mee moet wachten. Ik ben nog te jong, en nu nog genieten enzo. Eigenlijk is mijn moeder nog het ergst die roept altijd dat ze zelf nog niet toe is aan kinderen. En dat ik er nog niet klaar voor ben. Heb alles toch redelijk rond (meer dan jaar getrouwd, allebei vast contract, en een huis). Die antwoord vaak voor mij als mensen het vragen nee hoor dat denkt ze nog niet aan. Tegen mijn vriendinnen ben ik heel open en zeg ik dat het al welkom is bij ons. Maar al die andere mensen die het telkens vragen heb ik weinig behoefte aan.
Wij hebben al een zoon, maar toch krijgen wij best vaak ook DE vraag van wanneer de tweede komt. Nou, ze moesten eens weten Vanavond was mijn antwoord:"ons zoontje is zo perfect, lief, knap en slim, wij hebben dat in één keer goed gedaan, geen herkansing nodig"