Hallo dames! Graag wil ik hier mijn verhaal doen. Ik zal me even voor stellen ik ben een jonge spontane meid en ik ben twintig jaar. Me vriend is tien jaar ouder. We wonen samen en waren pas verhuist toen ik vorig jaar zwanger raakte. Ik kan me die dag nog heel goed herinneren. We hadden honger en gingen Chinees halen en daar voor een testje want ik dacht voor de zo veelste keer dat ik zwanger was. We kwamen thuis en ik deed meteen de test. Het was dit keer voor de verandering een positieve. Ik wist niet wat ik er van moest denken. Ik was bang en schaamde me denk ik een beetje. Heel stom achteraf maar ja ik ben zo jong en zit ook nog op school wat moesten mijn vriendinnen wel niet denken. Mijn vriend wist ook niet wat hij moest denken. Maar na een dag begon het tot ons door te dringen. Oké we worden papa en mama. Ik had heel veel stres hoe gaan we dit doen omdat ik nog studeerde ik was heel vaak verdrietig en down. De eerste echo gingen we samen er was niet echt veel te zien helaas. Maar ik vond het wel erg leuk. De tweede echo was rond 12 w ik moest er alleen heen omdat mijn vriend vervelende werk tijden heeft. Ik was meteen hele maar verliefd op ons toekomstige baby ik zag der bewegen en dacht dit is mijn baby'tje ik ga er voor! Ik was wel vaak zwak misselijk en ziek. Maar de echte drama begon toen ik ineens een avond rond ach uur last kreeg van pijn in mijn onder rug. Ik werd er gek van. Wist niet wat het was en omdat ik vaak ziek was wilde ik me niet laten kennen en heb me zelf toen wijs gemaakt dat het er vast wel bij zou horen. Maar toen ik op bed lag rond een uur of twaalf was het nog niet weg. Mijn vriend heeft van alles geprobeerd thee, warme kleding, warme kruik maar niets leek te helpen. Ik heb toen heel de avond pijn gehad. Ik ging toen vijf uur s ochtends plassen ik had een drukkend gevoel alsof ik moest poepen maar er kwam niets toen voelde ik iets en wist meteen dat t goed mis was. Ik begon te schreeuwen en te doen maar mijn vriend was er slaperig en zei kom maar even liggen het zal wel mee vallen. Ik lag op bed maar niet gerust na een half uur ben ik toch maar op gestaan en gekeken of ik iets van bloed zag en ja hoor ik had bloed verlies. We hebben toen om zeven uur de verloskundige gebeld. Ik was in shot plus erg moe omdat ik die nacht al niet goed had kunnen slapen. Ze was er snel binnen tien min. Ze ging meteen luisteren of het hartje nog klopte en dat deed het gelukkig ik werd meteen een stuk rustiger maar ik was niet helemaal gerust ik vroeg aan haar of ze niet kon kijken met een echo maar dat ging niet want ze was bij ons thuis. Ze ging toen toch maar voelen. Ik zag meteen aan haar dat het toch goed mis was. Ze belde een ambulance en daar lag ik dan met spoed naar het ziekenhuis. Eenmaal daar aan gekomen.. Ik was alleen me vriend was er nog niet en ik krijg dan te horen dat ik er rekening mee moet houde me kindje te verliezen. Hoe kon dat nou maandag ben ik nog op controle geweest en woensdag lig ik in het ziekenhuis? De week er op zou ik 20 w echo krijgen ik had me er zo op verheugd. Ik was eindelijk trots op mijn zwangerschap en dan krijg je zo een enorme klap in de gezicht. Maar goed ik heb toen twee weken voor mijn dochtertje gevochten met als resultaat dat ze toch op 20-09-2011 is geboren. Ze heeft het nog ruim twee uur op eigen kracht gedaan. Ze was zo mooi ons meisje. We waren zo over vallen dat we geen naam hebben kunnen verzinnen maar we hebben der naar ons meisje vernoemd. Ik was uitgerekend op 06-02-2012. Ik heb het deze weken zo moeilijk. Want ik heb alles netjes gedaan ik hield overal rekening mee. Als ik dan meide met een dikke buik zie die roken,blowen en drinken en dan gewoon hoog zwanger zijn vraag ik me af waarom dit zo geregeld is. Maar het had dus gewoon zo moeten zijn helaas maar ik mis mijn meisje wel! Nu wil ik zo graag weer een kindje maar ik weet niet of dat wel goed is het is niet zo lang gelede nm... Ik weet dus niet of we het wel of niet moeten doen. Pfff het lucht op nu ik eindelijk mijn verhaal heb kunnen doen! Sorry voor de eventuele spel fouten ik zit op mijn iPhone en het is al erg laat hihihihi.
Wat erg wat jullie meegemaakt hebben! Mocht je er klaar voor zijn zou ik gewoon doorgaan met proberen. Het is allemaal wel heel heftig geweest, en zal er goed over nadenken of je zowel lichamelijk als geestelijk weer hersteld bent. Sterkte
Wat erg!! Heel veel sterkte met de komende weken en snap heel goed dat je het nu moeilijk hebt. Als alles goed gegaan zou zijn zou je nu ongeveer je meisje hebben. Heel jammer dat dit jullie niet gegund is maar houd je taai en begin voorzichtig weer als je/jullie daaraan toe zijn
Bedankt voor jullie reactie doet me goed. En ja het is oneerlijk want ons meisje mankeerde niets. Maar goed je moet door hè.
Het is inderdaad zo oneerlijk. Helaas kan ik er ook over mee praten. Met onze meid was ook niets aan de hand en toch heeft mijn lichaam beslotten mijn bevalling in gang te zetten. Ze is met 22 +5 weken geboren. Zo mooi, zo perfect maar geen overlevingskans... Ik wens je heel veel sterkte de komende dagen! Ken je het nummer van Blof - zo mooi? Ik vind het een mooi toepasselijk nummer! Liefs Lynn
Wat is het toch ontzettend oneerlijk in het leven. Ik weet wat je doormaakt en het is erg moeilijk. Ik wens jullie heel veel sterkte toe in deze moeilijke tijd.
Hoi Tuttyfruttie, Wat een onwijs heftig verhaal. Gefeliciteerd met de geboorte van jullie meisje en gecondoldeerd dat jullie haar veel te vroeg hebben verloren. Helaas weet ik ook wat je meemaakt. Ik heb op 16 december 2011 onze tweeling bij 18+5 verloren. Zij waren ook helemaal gezond. Hebben ze bij jullie ooit een oorzaak van de vroeggeboorte gevonden? Over wat je zegt dat je graag weer voor een nieuwe baby wil gaan snap ik maar al te goed. Als je lichamelijk en geestelijk hersteld bent dan zou ik er weer voor gaan. Heel veel sterkte, volgende week maandag zal wel een hele zware dag zijn. Gaan jullie nog iets speciaals doen dan? Liefs, MissQ.
@Lynn1302 heel erg bedankt voor je berichtje het is echt verschrikkelijk en oneerlijk zal voor jou ook niet makkelijk zijn geweest? kan je er al wat beter over praten? Ik zal is even luisteren naar dat nummer van blof bedankt! groetjes
@ jel bedankt voor je reactie ja helaas het is niet anders. voor al nu heb ik het moeilijk over het algemeen kan ik er wel mee om gaan maar bijvoorbeeld afgelope zaterdag kon ik het niet droog houden je gaat toch denken wat als het wel zo was geweest en ik denk iedere keer waarom wist ik niet dat dat weeén waren. maar ja het is al gebeurt moet het maar nemen zoals het is helaas.. groetjess
@missQ bedankt voor je reactie. wat erg zeg dat je ook het zelfde hebt mee gemaakt.. ik vind het wel fijn dat ik hier alles kan vertellen. niet dat mijn vriend niet luistert ofzo maar je weet wel wat ik voel hij kan zich er iets bij voor stellen maar hij weet niet hoe het echt voelt. ze zijn er achter gekomen dat mijn baarmoederhals te kort is en het klopt ook want ik dacht tijdens mijn zwangershap ben ik wel zwanger want je zag niets. Ik had alleen een wat vollere borsten meer niet. en bij jouw weet je het ook? Nee we gaan niets speciaals doen ik laat het gewoon over me heen komen ik zie wel wat we gaan doen. Ben bang dat het een dagje huilen word weer ahahahah maar ik vind het niet erg is alleen maar goed dat ik het er uit laat denk ik maar. Kan jij het ook al een plaatsje geven of heb je het er ook nog erg moeilijk mee? bij mij is het erg verschillend de ene keer kan ik er goed over praten en de andere keer weer niet.. groetjess
gefeliciteerd met jullie dochter en helaas ook gecondoleerd.. ik was zelf op 8 februari uitgerekend en heb het er ook erg moeilijk mee deze weken! Alleen was mijn dochter* wel erg ziek, hebben de zwangerschap afgebroken het vruchtwater was al op.. Wat is het toch ontzettend oneerlijk allemaal he.. veel sterkte met alles.
Och vreselijk he. Ik heb ook vaak gedacht: wat als ik dit had gedaan, wat als ik dat had gedaan, zou ze nu dan wel gewoon geleefd hebben? Je gaat jezelf alleen maar schuldgevoelens aanpraten. Het is inderdaad zoals het is en er is helaas niets meer aan te doen. En het is al verdrietig genoeg! Veel sterkte!