ik wil jou en je man heel veel sterkte wensen deze week! ga echt duimen op goed bericht volgende week [-o<
Heel veel sterkte Hope! Het is je zo gegund dat het nu wel goed gaat... Duimen draaien op volle toeren. Liefs Neeke
Hoi Hope Ook ik wens jou en je man heel veel sterkte en hoop dat alles toch nog goed is. Ik zal zeker voor je duimen. Liefs joyce
Lieve, lieve Hope, wat een onzekerheid. Ik hoop en duim enorm dat je een latere eisprong hebt gehad en dat je zwangerschap daarom minder ver gevorderd is dan je in eerste instantie dacht. Wanneer heb je positief getest? Jette bleek ook wat minder ver in de zwangerschap te zijn dan ze zelf had uitgerekend, maar bij haar had het ook lang geduurd voordat ze positief testte. Dat zou een indicatie kunnen zijn. Wat afgrijselijk voor je om nog een hele week in spanning te moeten zitten. Hoe kom je die tijd door? Ik hoop echt voor je dat alles goed blijkt te zijn. Een hele dikke knuffel, Marla
Vanmorgen bij het opstaan weer helder bloed, een klein plasje en verder de hele dag alleen oud bloed, echt raar. Verder weet ik niet wat ik ervan moet denken. En ik weet dat je positief moet blijven, maar dat is heel moeilijk nu. BEn zo bang voor de klap volgende week. @Marla, ik heb 12 juni, 1 dag voor mijn verjaardag, positief getest. In het geval dat ik een late eisprong had, zou ik nu idd 5,5 weken zijn. Maar aan mijn lichaam te voelen, toen, heb ik mijn ei denk ik toch eerder gehad. Er zit niks anders op dan "geduldig" af te wachten. En ja, hoe kom je de tijd door? Ben maar gewoon gaan werken, met huilbuien er tussendoor. We zien wel. Hope
Lieve Hope, ze zeiden tegen mij dat het heel positief was als het bloeden niet doorzette. Laten we hopen dat je geen bloedverlies meer hebt de komende dagen. En ja, ik heb toen ook heel wat afgehuild. Een ander kan niet voorstellen in wat voor een cocon je je dan bevindt en hoe angstig je bent. Het is echt een nachtmerrie, zowel voor jouzelf als voor Hopeman. Werken geeft inderdaad wel wat afleiding, ook al doe je niet veel. Ik kan niet anders dan voor je hopen op het beste! Laat er alsjeblieft een goed gegroeid vruchtje te zien zijn met een kloppend hartje volgende week dinsdag! Ik duim zo hard voor je! Veel sterkte! Liefs, Marla
Lieve, lieve Hope, Wat een vreselijke periode maak je weer mee. Lijkt net of de tijd zich herhaalt. Ik hoop echt dat je een late eisprong hebt gehad en het vruchtje gaat groeien. Ik duim voor je. Liefs, Miel
wat is die dinsdag dan nog ver weg he! Jeetje! Zo dacht ik ook over aankomende donderdag(morgen) en kijk mij, nog 1 nachtje slapen! Voor je het weet is het dinsdag, houd nog even vol! Liefs
hoi dames, kan het toch niet laten om hier af en toe van me af te schrijven. Heb nu weer helder bloed. Mijn vertrouwen zwakt steeds verder af. Ik kan me bijna niet voorstellen dat dit nog goed gaat aflopen. Idd mieltje, het lijkt zich te herhalen, zo voelt het ook. Ik ben zo bang voor wat er gaat komen. Wat als het fout is? Komt het dan vanzelf af, of moet ik weer curetteren? Heb ik dan weer een normale cyclus daarna, of moet ik net als toen 2,5 maanden wachten voor ik weer ongi wordt? En wat gaan mijn cyclussen verder doen? Moet ik weer een jaar wachten voor ik zwanger ben? Vreselijk, al deze vragen spelen in mijn hoofd. Dat is op dit moment echt mijn grootste angst. Ik heb van februari dit jaar tot begin juni in de ziektewet gezeten, omdat ik overspannen was. ( deels van de MK, deels van het werk) Ik heb geen zin om me weer zo te voelen als de afgelopen maanden. Dat was zo`n K*T periode. Ik wil dat echt niet meer. maar wat ik wil telt blijkbaar niet...................
Ah nee he Hope! Kan me voorstellen dat je schrikt van het heldere bloed. Had zo gehoopt dat het nu rustig zou blijven... Maar dan nog, ik blijf duimen, er zijn meer vrouwen met (helder) bloedverlies waarbij het toch goed gaat. Sterkte!
Lieve Hope, Je zit nu met veel vragen in je hoofd. In de periode dat jij je eerste miskraam had, had ik mijn tweede en ik ben door een hel gegaan. Vooral omdat het vruchtje maar niet wilde afstoten. Ik zag erg op tegen de curettage en iom de gynecoloog heb ik twee weken gewacht. Dat gaf mij toch tijd om het te verwerken (het is tegenstrijdig, mag dit kan je niet verwerken). Afleiding was mijn werk. Mijn lieve man die mijn steunde. Op de dag dat we een jaar getrouwd waren, vond de curettage plaats. Hoe dan verder? Overal om je heen adviezen: doorgaan met zwanger raken, nee je moet wachten, stoppen met sporten, je moet niet werken etc. Ik heb ze allemaal aangehoord en gedaan wat mij het beste leek. Gewoon mezelf zijn. Doorgaan met mijn grootste wens. Positief blijven. In september werd ik weer zwanger, en na acht weken helaas weer mis. Ook toen heb ik doorgevochten. Echter nu, de laatste weken, voel ik de klap komen. Je lichaam kan het niet meer aan en zegt: 'Stop, nu niet verder.' Dan zal je ook naar je lichaam moeten luisteren. Wat ik je wel kan meegeven is, alle vragen opschrijven en die aan de gynecoloog stellen. op het moment dat je daar zit is je hoofd al vol, dat je niet meer weet wat je wilt vragen. Ze kunnen verder onderzoeken of de miskramen een genetische oorzaak hebben. Echter dat is in maar 10% van de gevallen. ook wordt er bloed bepaalt op antifosfolipiden stoornis en wat andere stollingsafwjkingen. Daar kun je voor behandeld worden met antistolling of fraxiparine. Werd je, in de periode dat je overspannen was, begeleid door een maatschappelijk werker of een psycholoog? Zo ja, dan zou ik daar weer gebruik van maken. Die kunnen je ondersteuning bieden. Hope, ik wens je heel veel sterkte in deze zeer moeilijke tijd. En jij zal zeker eens mama worden! PS: Je kan me ook een pb-tje sturen.
@Natasja, tja waarom? dat vraag ik me ook af? Hoe ist met jou? Mieltje heel erg fijn jouw antwoord. Lief dat je jou ervaring met me wilt delen. Ik kan me idd jouw MK toen ook nog herinneren. Ik heb idd ook pas de klap afgelopen februari gehad. Ik heb me toen volledig op het werk gestort en tot resultaat dat ik in februari er helemaal uit lag. Ik wil dat echt niet meer, en heb nog steeds contact met de psycholoog en die mag ik ten allertijde bellen. En volgende week, na het verlossende woord, of niet, maak ik weer een afspraak met haar. Ik wil het nu echt op de juiste manier verwerken. En wat juist is,weet niemand. Wat ik wel weet, is dat ik "schijt" heb aan het werk. Als ik WEER ziek ben, dan is dat zo, dat is hun probleem en niet mijne. Ik moet nu eerst aan mezelf denken. Lieverd, ik wens jou ook een snelle zwangerschap toe, en dat we ooit over positieve dingen samen mogen praten ipv de MK. En dat aanbod om te PBen houdt ik in gedachten, thanks. Alle meiden bedankt voor jullie steun, kan het echt gebruiken nu. Hope
Meis, niet weer he. Maar denk aan mij. Ik had ook bloedverlies met stolsels en Frummel is toch geboren. Je weet dat ik ook al 3 mk-en heb gehad voor haar, dus mijn instelling was ook: het gaat weer fout. Maar weet met bloedverlies kan er ook een kindje komen. Ik denk aan je en hoop dat alles toch goed is. Liefs Janne
Ooh lieve Hope, verdorie...... Ik hoop echt op een wonder! Het breekt mijn hart om over jouw angsten te lezen en vooral jouw zin " maar wat ik wil telt blijkbaar niet " vind ik hartverscheurend. Ja, waarom nou jij? Wat heb je voor je gevoel misdaan? Helemaal niets, maar het voelt zo ontzettend oneerlijk. Wat mij ontzettend heeft geholpen destijds is om al mijn verdriet hier van me af te kunnen schrijven. De topics waarop ik schreef, zijn gewoon doorgelopen en daardoor praat je met meiden die in dezelfde fase van de verwerking zitten. Blijf hier je gevoelens uiten, tenminste al je het aankunt en wilt. De meiden hier weten precies waar je doorheen gaat en misschien vind je wat steun. Heel veel liefs, Marla
Dankjewel janne en marla voor jullie woorden. Ik heb het gevoel dat er toch echt een menstruatie zit aan te komen. Ik moet nu echt met maandverbanden werken ipv inlegkruisjes. Ik heb geen kramp. Enerzijds ben ik gelaten, zo van: ja het gaat nu toch mis, laat het dan maar gebeuren. Anderzijds ben ik intens verdrietig en wil ik dit absoluut niet. Ben net op het kerkhof geweest bij mij vader, en ik hem gesmeekt om me te helpen. Maar helaas, hij zei ook niks terug................. Misschien helpt hij me wel op een andere manier. Ik hoop het. Nog 1 dag werken en dan het weekend vrij. Ik hoop dat ik daar een beetje van kan genieten ? Hope
Lieve Hope, wat ontzettend erg allemaal wat jullie moeten meemaken. Je vraagt je dan af waarom ik steeds, waarom zoveel ellende. Zeker het wachten is moeilijk. Knap dat je het hier van je af kan schrijven, dat kan je zeker wel goed doen. Ik was een van de eerste die hier een topic opende omdat ik een miskraam had gehad, helaas zijn er vele topics daarna nog geopend. Maar ook zijn er veel positieve dingen. Ik wens jullie die van harte toe. Ik wens je heel veel sterkte in deze moeilijke periode. denk aan jezelf. Heel veel liefs Jenny
Hope, ik vind het zo erg dat je hier door moet. Je zal wel verscheurd zitten tussen hoop en wanhoop. En het enige dat je kan doen is afwachten... Goed dat je afleiding kan vinden hier op het forum. Ik wens je nog veel sterkte toe met afwachten en vind het een goed idee dat je een afspraak gata maken met je psycholoog. Je moet praten over je gevoelens en ze zeker niet opkroppen. Heel veel sterkte hope, en ik hoop op het beste. Saartje
@hope: wat een verdriet. Hoe is het trouwens met je man/vriend ? Kan hij er wat mee omgaan en heb je er steun aan ? Hopelijk kom je het weekend wat door.