daar ben ik weer....

Weer een dag om.
Heb me de hele dag goed gehouden.
Maar zo net 1 verkeerde vraag, en ik barstte in huilen uit.
Ik zou nu dolgelukkig moeten zijn, eigenlijk..............
maar ik ben juist intens verdrietig.
Idd tussen hoop en wanhoop.
Vanmorgen echt misselijk opgestaan, op het werk ook misselijk en raar op mijn benen.
Het is niet eerlijk dat ik nu weer zwangerschapsklachten krijg, terwijl het waarschijnlijk niet goed zit.
Als ik nou nog zwanger ben maakt het me niet uit om allerlei vervelende kwaaltjes te hebben.
Maar nu voel ik me al lamlendig van al het verdriet, en de zwangerschapskwaaltjes beginnen weer opnieuw.

Daarbij ga ik ook nog eens twijfelen: zou het dan toch nog goed zitten, als ik nu weer kwaaltjes krijg?
Heb zelfs de gyn weer gebeld, maar wat krijg je te horen: AFWACHTEN!
Ik word GEK ervan.
Het bloeden is vandaag weer iets minder dan gister.
Maar voor mijn gevoel echt teveel voor een eventuele onschuldige innestelingsbloeding.


Nemo, mijn man is er voornameljk voor mij, hij is een binnenvetter.
Maar hij heeft nog steeds het gevoel dat het goed zit.
Maar of dat gevoel juist is, of dat het gewoon de enorme hoop is, ik weet het niet.

Ik durf iig nergens op te hopen.
Wat een rottijd is dit nu.

Ik weet dat ik dat vorig jaar na de MK ook zei, maar ik zou echt willen dat ik de tijd vooruit kon schuiven.
Als het mis is, dan laat het nu maar allemaal achter de rug zijn, en als het nog goed is, dan maar meteen de eerste 3 maanden overslaan.

Ik kan hier wel uren en regels over blijven schrijven, want mijn hoofd zit zo vol, maar ik zal julie er maar niet mee lastig vallen.

Hope

 

Thanks meiden.

Ik vind het echt ongelofelijk hoeveel steun ik hier weer kan krijgen.
Al had ik liever mee gekletst bij de zwangeren.
Maar met dat ene sprankje hoop, kan dat misschien vanaf volgende week toch nog.

Vandaag gaan we mijn schoonouders het "slechte"ofwel onzekere nieuws vertellen.
We hadden ze eerst willen besparen, omdat er bij hun zelf ook vanalles aan de hand is.
Maar het is ook raar als we dalijk op bezoek zijn, en ze vragen hoe het gaat, dat je dan gewoon doet alsof er niets aan de hand is.
We zijn maar gewoon eerlijk.

Gister weer een tijd met mijn man gepraat over de situatie.
Hij zei dat hij in gedachten steeds met ons kindje praat, en denkt echt nog steeds dat het goed is, ondanks de feiten die tegenspreken.
Nog 3 dagen dan weten we het.

Wat ik zelf heel raar vind, of misschien ook wel niet.
Zaterdag moest ik een bewoner van mijn werk naar de kapper brengen, en die kapster was zwanger, dus ik dacht: goh wat leuk, want ik was / ben immers ook zwanger.
Maar nu moest ik donderdag weer een bewoonster brengen en ik zag die zelfde kapster weer, aleen had ik nu hele andere gedachten. Opeens deed het pijn om haar daar met een dikke buik te zien staan.

Deze gevoelens heb ik zolang gehad na de MK vorig jaar en de laatste maanden ging het eindelijk goed, het was niet meer moeilijk voor me.
Maar nu....................
het begint weer van voor af aan.
Ben ik dan nu erg gemeen? als ik zo denk of voel?

Hope

 

Nou meiden,

Ik denk dat de miskraam zelf gaat beginnen.
Ik heb krampen in mijn buik, krijg rugpijn en voel me helemaal niet goed.
Als ik op het toilet zit komt er steeds meer vers bloed, ( slierten) mee.
Ik denk echt dat het over en uit is.

Ik weet niet wat ik ervan moet verwachten.
Het is nu wel een vervelend gevoel maar nog niet super pijnlijk.
Ik kan me niet voorstellen dat dit nog tot iets goed leid.

Hope

 

Hoi Meiden,

Gisteravond zijn we ons vruchtje / kindje verloren.
Ik heb het vruchtzakje gelukkig opgevangen.
We gaan het vandaag op een speciaal plekje begraven.

Het rare was, dat ik er gister vrij rustig onder was.
Nu was de onzekerheid weg, dat wat ik al verwacht had gebeurde.
Het leek wel een soort opluchting dat het vanzelf eruit kwam en dat ik niet hoefde te curetteren.
Zeker had ik liever dit kindje gehouden, maar omdat het toch al fout zat, ben ik "blij" dat mijn lichaam het zelf heeft afgestoten.

Gister ook nog contact gehad met de gyn over eventuele pijnstilling.
Hij zei aan mij: U klinkt vrij rationeel mw over de MK!
Tja, omdat ik dit natuurlijk al zag aankomen.

Ik moet zeggen dat na de pijnstillers in te hebben genomen, ik geen echte krampen meer heb gehad.
Ik vraag me af, of dit nu alles was / is?
Ik bloed nu niet erg.

Meiden ik kom straks misschien nog even praten, want ik wil nog zoveel vertellen en vragen, maar ga nu eerst broodjes eten met mijn man, want die is hij nu vers halen, lief he?

Alvast bedankt voor jullie steun en lieve woorden, en dat gedichtje is prachtig, kreeg er tranen van in mijn ogen.

Liefs Hope