Hey Nemo, je hebt wel een beetje gelijk. Ik wil graag verder met mijn gewone leven. Ik wil mijn verdriet van de miskraam absoluut niet wegstoppen. Maar ik wil ook absoluut niet weer zo diep zakken als de afgelopen maanden. Sinds mei voelde ik me eindelijk weer gelukkig en genoot ik weer van alles, en had ik de MK van vorig jaar eindelijk een plekje gegeven. En ik wil me echt niet meer zo rot voelen als die maanden van februari tot mei. Ik ben ook echt bang daarvoor, maar wil ook niet mijn verdriet gaan wegstoppen, want dan kom ik mezelf wel later in het jaar weer tegen. Ik moet echt een balans gaan vinden hierin. En ik hoop dat de psychologoog me kan helpen hierbij. Misschien klinkt het onsamenhangend wat ik schrijf, maar zo voel ik het nu een beetje. Of denk ik nu echt verkeerd? Ik huil gelukkig wel genoeg en praat er veel over met mijn man, maar ik durf ook alweer te praten over de toekomst. En durf weer te hopen op een nieuwe zwangerschap. En dat had ik vorige MK absoluut niet. We nemen alles op zijn tijd nu, het is ook echt niet zo, dat ik koste wat kost er deze maand zo hard aan ga werken om weer zwanger te raken. Maar we zien wel, als we weer zin hebben in intimiteit en er zou een wondertje van komen, dan is dat altijd welkom. Ik vind het lief dat je me probeert te beschermen, dat heb ik soms ook nodig, want ik heb idd de neiging om maar "gewoon" door te gaan. Maar manlief laat dat echt niet toe. Hij dwingt me bijna om te huilen, hihi Lieverd bedankt, Hope
Lieve Hope, Wat een rotsituatie zeg. Ik vind je heel sterk over komen, en ik hoop dat je de mk een beetje kan gaan verwerken. Liefs, Elvira
Almira en elvira bedankt. @ Elvira, ik las gister een topic van jou, jij bevond je ook echt in een rot situatie. Mensen denken altijd dat ze het goed bedoelen met wat ze doen of zeggen, maar ondertussen, doen ze je alleen nog maar meer pijn. Hoevaak ik de afgelopen dagen weer heb gehoord van: ja maar je kunt iig wel zwanger raken! Tja, daar heb ik wat aan, als ik niet zwanger blijf. Dan zit ik over 10 jaar nog zonder kind maar bij wijze van spreke wel tig zwangerschappen verder. Weet je wat ik nog het fijnste vind? Als iemand tegen je zegt: Hey shit, ik weet echt effe niet wat ik moet zeggen. Daar heb ik dan meer aan. Maar goed we zullen het maar gooien op hun onwetendheid, want iemand die dit moet meemeken zoals wij hier, met miskramen en de MMM, die weten pas echt hoe het voelt. Lieverd ik wens jou ook veel geluk in de verdere MMM en ik kom gauw, als ik me er goed voor voel, weer meekletsen op het vruchtbaarheidsbehandelingen topic. Liefs Hope
@Hope: ja echt k*t opmerkingen he: je kunt wel zwanger raken. Eigenlijk moet je blij zijn voor die mensen die dat zeggen die hebben zelf geen mk meegemaakt. Als je zelf wel een mk hebt meegemaakt dan zeg je dat echt niet ! Dus zegt meer over die mensen dan over jou. Trek het je maar niet aan, wij weten wel beter. Dikke knuffel.
Lieve Hope, Ik wil je nogmaals heel veel sterkte zeggen! Was je net weer wat lekkerder in je vel en dan dit allemaal. Ik vind het super goed dat je een afspraak maakt bij de psycholoog, eigenlijk zouden ze het standaard aan moeten bieden voor degene die dat willen. Ik heb het zelf niet gedaan, maar het kan ontzettend helpen met het verwerken van alles. Meid dikke knuffel van mij! Liefs Minka
Thanks Nemo. @Minka, ja dat is idd balen, voel je je eindelijk weer goed, en wordt het nog beter doordat je zwanger bent, en bam, dan donder je van je wolk af, weer helemaal terug bij af. Het rare is dat ik voor deze zwangerschap ook wist dat we in september terug nar de gyn zouden gaan om geholpen te worden, dus eigenlijk is er niks veranderd aan de tijd dat ik moet wachten. Maar door de zwangerschap en miskraam er tussendoor, maakt het het allemaal wel ingewikkelder. De wachttijd is nog steeds hetzelfde, alleen met een heel andere gevoel. Ik hoop echt dat de psych. me kan helpen om weer snel in balans te komen. Want helemaal terug naar af, wil ik echt niet meer. Liefs Hope
Lieve Hope, Lees het nu pas. Ik denk aan je en weet hoe je je voelt, maar echt ooit.... Gaan jullie nu genetisch onderzoek laten doen? Wij hebben dat toen wel gedaan, dan weet je of je er iets aan kunt doen. Liefs Janne
Hope, het is juist goed om van je af te schrijven en jij bent wel de laatste die een zeur is. Echt niet! Jouw vriend klinkt wel een beetje als die van mij. Ook mijn vriend dwong me om over de miskraam te praten. Als ik staarde, of in mezelf was verzonken dwong hij mij om te vertellen waar ik aan dacht, ook al had ik daar niet altijd zin in. Toch denk ik dat het goed is om te blijven praten, vooral in het begin. Op zo'n moment merk je wel wat een goede relatie waard is en die heb je, zo te horen. Dat soort opmerkingen als "maar je kunt wel zwanger raken" zijn zulke dooddoeners als je 2 miskramen hebt meegemaakt. Voor jou bewijst het helemaal niets. Het gaat om zwanger blijven! Waar ik ook helemaal kriegel van werd was: "maar de natuur heeft voor je beslist. Het zou nog veel erger zijn, als je een gehandicapt kind ter wereld had gebracht." Van dat soort opmerkingen zakte mijn broek af. Misschien werkt dit voor andere vrouwen, maar in ieder geval niet voor mij. En ja, ik snap dat je bang bent dat straks iedereen het is vergeten. Je hebt het zelf vast eerder meegemaakt. Ook bij mij was er genoeg aandacht in het begin, maar na een paar weken was dat eigenlijk al weg. Toch merkte ik op een gegeven moment dat ik zelf ook niet echt de behoefte had om er met mensen over te praten die zelf geen miskraam hebben meegemaakt. Gelukkig had ik mijn praatclubje hier en kon hier mijn angsten en twijfels kwijt. Ik denk ook dat dit de reden is geweest dat ik er niet veel meer over sprak met vrienden. Ik vraag me af of je wel helemaal terug naar af gaat. Als je lichamelijk snel herstelt, zal het ook makkelijker zijn om naar de toekomst te kijken. Vergeet niet dat jij een hele lange onzekere periode hebt gehad, waarin je maar bleef vloeien en dat helpt al helemaal niet bij het opkrabbelen. Heel veel succes morgen! Liefs, Marla
@ Janne, dankjewel meid. Ik weet het, ooit......................... Hoe is het met jullie kleine meid? @Marla, vorig jaar sprak ik idd op een begeven moment helemaal niet meer over, zelfs niet met mijn man. Maar ondertussen bleef ikme verdrietig voelen. Dat laat ik nu niet meer gebeuren. Hij zei eerder vandaag nog tegen mij: Bij mij hoef je je nooit in te houden, als je dat maar niet vergeet. Ik hoop idd ook dat ik lichamelijk sneller herstel en dat ik dan ook echt weer de toekomst in durf te kijken. Voorheen droomde ik van zwanger zijn en kindjes krijgen, maar als ik er nu aandenk stromen de tranen over mijn wangen. Ik heb gelukkig heel veel lieve mensen om me heen die me steunen. Maar weet je wat me wel een beetje tegenvalt, en misschien mag ik het niet verwachten, of zou ik dit niet mogen zeggen. Maar ik heb nog helemaal niks van mijn werk gehoord, geen kaartje, geen bloemetje, geen telefoontje, helemaal niks. En oke, misschien denken ze wel: laat haar maar even met rust. Maar dat is toch wel het minste wat ze kunnen doen, om mij te laten weten dat ze me steunen, of vraag ik nu teveel? Ik zelf ben namelijk wel zo, als er iets met iemand is, dat ik een kaartje stuur of een bloemetje, misschien mag ik dit niet van een ander verwachten. Hope
hey natasja, ik zag je reactie nu pas. Is niet erg dat je niet weet wat je moet zeggen, het is en blijft k*t. Ik vind het allaang lief dat je af en toe bij mij komt kijken, hihi en ik bij jou. Liefs Hope
Lieve Hope, Ik kom net van mijn werk en heb als eerste de lap top aangedaan om te lezen hoe het met je gaat. Alles wat jij schrijft is zo herkenbaar. Het zet mij weer scherp. Ik heb zo vaak reacties gekregen dat ik in ieder geval zwanger kon raken. Doet veel pijn, en dan zei ik altijd terug, ja maar zwanger blijven lukt niet! Daarna wisten ze niets te zeggen. Het is inderdaad onwetendheid en je kan ze daarvoor niet verwijten. Huilen kon ik niet in bijzijn van mijn man. Ik hield me groot. Pas bij mijn ouders en zus heb ik me goed laten gaan. Dat komt enerzijds doordat mijn man gesloten is en zijn gevoelens niet durft te uiten en anderzijds doordat ik een zeer goede band met mijn eigen familie hebt. Ik heb veel aan ze. Maar ik wilde dat mijn man zich ook lekker liet gaan, zodat ik hem weer kan helpen met zijn verdriet en we samen er weer voor kunnen gaan. Ik denk dat je werk even geen houding weet aan te nemen. Maar je hebt gelijk, een kaartje zou je wel verwachten. Ik zelf heb nooit een kaartje gehad. Wel een bezorgde leidinggevende en collega die mij regelmatig belden. Dat heb ik zeer op prijs gesteld. Tot op de dag van vandaag vragen ze hoe het met mij gaat. Liefs,
hey mieltje, lief dat je weer bij mij komt kijken. Het gaat eigenlijk wel redelijk met me. Straks naar de psycholoog, het zal wel even heftig zijn, maar dan laat ik tenminste wel alle gevoelens los. Daar zorgt zij wel voor. Ik heb ook een goede band met mijn familie, maar zou me bij mij moeder toch niet helemaal kunnen laten gaan. Sinds het verlies van mijn vader is mijn moeder altijd snel uit haar doen, en ook nu weet ze geen houding te geven naar ons toe. Ze heeft er veel verdriet van, daarom spaar ik haar een beetje. Mijn man is ook gesloten, maar toch vind ik het fijn om bij hem mijn ei kwijt te kunnen. Hoelang is het nou geleden dat jij je laatste MK had? En doen ze nu niks in het ZH om jou te helpen met zwanger blijven? Lieverd, ik hoop dat jou droom ook snel mag uitkomen. Liefs Hope oja, en van die collega`s en het werk. idd, een kaartje is een kleine moeite. Moet zeggen dat ik gister, toen de postbode kwam, en er zat niks voor mij bij, dat ik best teleurgesteld was. Terwijl we van een collega van mijn man wel bloemen en kaartje hebben gekregen. Het is zo`n kleine moeite, maar zo`n groot gebaar op dit moment. Dan voel je je even niet alleen staan in dit grote verdriet. IK heb gister van die gekleurde opbergdozen gehaald, om alle spulletjes op te bergen. Ik had namelijk in het ZH zo`n zwitsal tas gekregen met allerlei baby en zwanger spullen, de spullen van moeders voor moeders. En vorig jaar toen ik zwanger was, heb ik 2 grote beren gekregen van mijn vriendin. Ik had voor deze zwangerschap afgesproken, dat als het nu niet raak was, dan zou ik die beren tijdelijk opbergen. Nou, dat bleek eerst niet nodig, maar nu wel weer. Dus ik ga fijn alle spulletjes opbergen. Nu ligt overal wel wat, en steeds wordt je eraan herinnert. Niet dat dit verkeerd is, maar als ik het in een doos heb, kan ik de spullen ook nog uithalen, maar loop ik ik ze niet elk moment van de dag tegen het lijf. Zo heb ik ook een doos, met alle spullen rond het overlijden van mijn vader. En zo heel af en toe, haal ik dat weer eens uit. IK hoop alleen met de spulletjes van de zwangerschap, dat ik ze niet te lang in de doos hoef te laten, maar dat ze binnen "no time" weer overal liggen. Hope
Goedemorgen Hope, jeetje, het is inderdaad maar een kleine moeite voor je collega's om even iets te laten horen. Het kan natuurlijk zijn dat ze je even op adem willen laten horen, maar juist in deze moeilijke tijden doet een kaartje of telefoontje zo veel goed. Misschien bellen ze een dezer dagen. Je mag toch eigenlijk van je directe baas wel verwachten dat hij of zij belangstelling toont. Wel heel lief dat de collega van je man jullie bloemen heeft gestuurd. Vandaag is het dan zo ver en heb je het gesprek met de therapeut. Samen zullen jullie eruit komen, maar het zal wel met ups en downs gepaard gaan. Vaak voel je je eerst nog slechter, voordat je wat opknapt. Je moet er echt doorheen. Laat je weten of het je een beetje geholpen heeft? (als je dit tenminste wilt en kunt) liefs, Marla
Lieve Hope, Laat je helemaal gaan bij de psycholoog. Ik heb destijds ook ondersteuning gehad vanuit mijn werk. Ik had slechts een gesprek nodig. Ze vond dat ik er goed mee om kon gaan. Het is ook een collega van me, en kan gelukkig, wanneer ik het even niet meer zie zitten, bij haar binnen lopen. Mijn derde (laatste) miskraam was 3 november 2006. Het vruchtje met placenta is er spontaan uitgekomen na een wee. Ik heb de placenta zo groot als een ping pong bal gebracht naar het ziekenhuis. Bij de echo is er ook een vleesboom ontdekt. Om uit te sluten of dit de oorzaak was voor mijn miskramen, zou er een waterecho plaats vinden. Het EMC Rotterdam, had pas twee maanden later plaats. En ik zat in de angst dat die myoom maar zou bljven doorgroeien en dat het te laat zou zijn. (met worse case scenario dat mijn hele baaarmoeder eruit zou moeten). Ik heb toen op eigen initiatief (ik heb geen huisarts) contact opgenomen met een gynecoloog in het Bronovo, Den Haag. Daar had ik het gevoel dat ik serieus werd genomen en de gynecoloog heeft meteen alle onderzoeken laten inzetten. Myoom viel gelukkig mee: was 1 cm op de waterecho. En we hadden afgesproken bij een volgende zwangerschap, al bij 6 weken een echo te laten maken. Maar zo snel zwanger als ik vorig jaar werd, zo onvruchtbaar lijk ik dit jaar wel. Ik ben nu in de 9 de cyclus na mijn miskraam en nog niet zwanger. De gynecoloog wil het even afwachten tot een jaar, dat betekent ergens rond september (toen werd ik voor het laatst zwanger). Ik slik nu aspirine, mede op advies van mijn gynecoloog. Er is een onderzoek gaande: ALIFE onderzoek. Uit diverse buitenlandse studies blijkt dat aspirine een miskraam kan voorkomen. Oorzaak van de miskramen zouden kleine stolseltjes in de placenta kunnen zijn. Het is nu maar afwachten of ik zwanger raak. Hope, jij zometeen heel veel sterkte bij de psycholoog, en zoals ik al schreef, laat je gaan!
@ Marla, tuulijk laat ik weten hoe het gaat bij de psycholoog. Hoeveel steun ik ook in mijn omgeveing krijg, hier op het forum wordt ik het beste begrepen. Ik weet dat het eerst erger kan worden, maar dat is niet erg. Moet maar even op mijn tanden bijten en er doorheen. Gister heeft ook de Arboarts nog gebeld. Met haar heb ik een heel fijn gesprek gehad. WE hebben afgesproken dat ik volgende week wer ga beginnen met werken. Wel wil ik bij mijn baas aangeven dat mijn angst wel blijft, om het zelfde mee te maken als vorig jaar. Omdat de personele bezetting nog steeds niet goed is, en er weer veel verwacht wordt van ons als medewerkers. En ik weet niet of ik dat aankan. Vorig jaar heb ik me ook in het werk gestort, maar dat doe ik nu niet meer. Ik doe wat ik kan, maar moeten niet het uiterste van mij verwachten. Nu kom IK op de 1e plaats. Dit klinkt wel en beetje egoistisch, sorry! @Mieltje, sjonge, is ook niet niks, waar je nu doorheen gaat dan. Ik vind het wel vervelend voor je dat ze nog 1 jaar wachten voordat ze je gaan helpen. Het is zo oneerlijk he? Eerst raak je makkelijk zwanger, maar houdt je het niet vast. En nu doen ze iets aan het vasthouden van de zwangerschap, maar raak je niet zwanger. En jij zal ook wel regelmatig van mensen om je heen horen, dat je het wat meer los moet laten, of niet? Dat zeiden ze mij ook steeds. Maar niemand die me zei hoe ik dat dan moest doen. Want als je eenmaal in dat hele ziekenhuis gedoe zit, dan kun je het niet meer loslaten. Je hebt maar 1 doel voor ogen, en dat is een kindje van jullie zelf krijgen. Ben zo blij dat we hier elkaar kunnen helpen en ondersteunen. Lieverds tot later. Hope
Hallo meiden, Ik ben vanmorgen bij de psycholog geweest. Het was een fijn gesprek en ik was er erg rustig onder. Ik vroeg aan haar of ik mezelf nu voor de gek houdt, omdat ik me zo anders voel dan bij de 1e MK. Maar volgens haar heb ik nu alles op de "goede" manier ondergaan, mede doordat mijn lichaam het zelf heeft gedaan. En door de maanden die ik al bij haar onder behandeling was, ben ik er denk ik toch sterker uitgekomen. Het was wel fijn om even mijn verhaal te doen. Over 2 weken heb ik weer een afspraak. Mocht het eerder nodig zijn, dan kan ik altijd bellen. Echt fijn hoor. Ik voel me vandaag best goed. Ik heb alleen nog steeds niks van mijn werk gehoord. Maar een flinke bos bloemen van mijn vriendin, maakt deze teleurstelling weer wat goed. Dat was het weer zo`n beetje. Liefs Hope
Goh Hope, je klinkt inderdaad erg sterk. Waarschijnlijk heeft je psycholoog gelijk en scheelt het voor jou dat je lichaam het dit keer op de natuurlijke manier heeft weten op te lossen en volgens mij groeit je hoop dat je weer een normale cyclus krijgt. Je hebt groot gelijk om je deze keer niet op het werk te storten, sterker nog, je bent het verplicht aan jezelf en je man. Nu kom jij op de eerste plaats; er is nou eenmaal te veel in je leven gebeurd de laatste tijd. Ik las ook dat je vader is overleden en ik weet natuurlijk niet hoe lang dit inmiddels geleden is, maar dat is natuurlijk ook een razend groot verlies. Zijn er wel nieuwe medewerkers bij jullie bedrijf aangenomen, zodat de werkdruk voor jullie op korte termijn zal afnemen of zit er geen verbetering in? Wel heel lastig dat je het op je werk ook zo druk hebt, terwijl je hoofd natuurlijk helemaal niet naar werken staat. Goed dat je van plan bent om je baas duidelijk te maken dat ze van jou niet te veel kunnen verwachten. Gelukkig compenseert de bos bloemen van je vriendin het gebrek aan belangstelling (althans zo komt het over) van je werk een beetje. En vrienden en familie zijn het allerbelangrijkste in het leven! Veel liefs, Marla
Hey Marla, Ik voel me idd naar omstandigheden best wel goed. Maar ik vind dit zelf zo raar, net aslof ik eigenlijk helemaal overstuur en in tranen moet zijn, maar dat is niet zo. Ik huil wel om het kindje wat niet bij ons mocht blijven, maar heb idd weer hoop dat mijn lichaam het goed gaat doen, en in september worden we verder geholpen. Mijn vader is "al" 6 1/2 jaar overleden. Sinds de MK van vorig jaar, is dat verdriet op de achtergrond komen te staan. Maar ik denk nog iedere dag aan hem. En als ik onrustig of verdrietig ben, ga ik naar het kerkhof toe. Op het werk blijft het een gekkenboel. ER blijven maar zieken erbij komen, tja vind je het gek, met al die werkdruk. De vakantieperiode breekt aan. Eigenlijk is de situatie nog slechter dan vorig jaar. Het enige wat beter is, is dat de bewonersgroep die we nu hebben niet zo zwaar is. Ik wil heel graag weer de draad oppakken, maar wel met duidelijke grenzen voor mezelf. En dat zal ik aan mijn baas en collega`s mededelen. Maar ik neem nu effe een afwachtende houding aan. Ze hebben mij nog steeds niet gebeld en dus weten ze helemaal niet of het wel met me gaat en ook niet dat ik maandag weer wil komen werken. Zolang als zij niet bellen, doe k ook net alsof ik gek ben. Ik vind het gewoon echt triest dat zelds een leidinggevende niet even naar me informeerd. Of dit nu wel of niet bewust is. Ik had gister ook een kaartje gekregen van een colega waar ik het helemaal niet van verwachtte, zo zie je maar, steun krijg je uit de meest rare hoeken, maar niet van de mensen waar je het van verwacht. Nogmaals, aan aandacht en steun niks tekort. Maar dat van mijn werk stoot me echt tegen de borst. Nou, ik ga me zo eens aankleden en dan ga ik toch echt de zonnebank opzoeken. Moet toch een beetje kleur heben als ik over 5 weken vakantie heb. Ben nu al volop op zoek naar last minutes. We hebben er allebei heel veel zin in. Hope