Om een heel verhaal kort te maken; ML heeft zijn buik even vol van de MMM en kapt ermee. Geheel tegen mijn gevoel in maar ik begrijp hem wel... Na enkele dagen is hij 'redelijker' geworden en hebben we afgesproken dat het een pauze wordt voorlopig en we na de zomermaanden wel weer zien. Ik merk ondanks dat dat ik er veel moeite mee heb om het in mijn hoofd op stop te zetten. Mijn gevoel krijgt het half jaartje rust wel verteerd (en eerlijk lijkt mijn lichaam er ook wel nood aan te hebben) maar mijn verstand zegt wat anders. Anderhalf jaar hebben we intens in de MMM gezeten, gezwoegd, gelachen en gehuild en nu... nu is er niets... Geen zwangerschap of kindje, maar ook geen volgende afspraak meer, geen echo's, bloednames, pick up, terugplaatsingen en uitslagen meer. Geen teleurgesteldheden meer, maar ook geen vreugdes meer als het wel goed liep. Vrije tijd; tijd om te genieten... Ik weet het allemaal wel en toch... Toch voelt het 'leeg'. Is het een verslaving geworden? Dien ik gewoon af te kicken om het te kunnen loslaten? Zoveel vragen waar niemand op kant antwoorden, zelfs ik niet, maar misschien hebben jullie tips die ik kan proberen?
De mmm stopt als een van de twee niet meer wil. Tenminste, dat was hier de afspraak. Bij ons was ik degene die klaar was met de mmm. Ik wilde (en wil) niet meer. Maar ik kan me wel iets bij jouw 'lege' gevoel voorstellen. De mmm kan op een gegeven moment je hele leven beheersen. Alles draait daarom. En dan is het logisch dat er dergelijke gevoelens boven komen, denk ik. En helemaal als jij degene bent die gewoon door wilt gaan. De wens voor een tweede... Je gevoel mag er zijn hoor! Net als dat van jouw man. Krop het niet op, maar praat erover. Zonder verwijten natuurlijk. Heel veel sterkte!
Jij beschrijft precies zoals ik het ook voel. Vooral je vraag of het een verslaving is geworden. Exact datzelfde denk ik ook wel eens. En de leegte die je beschrijft is heel herkenbaar. Geen hoop meer, geen vreugde bij kleine overwinningen, geen afspraken, niets om naartoe te leven. Ik ervaar stoppen of pauze niet als rust. Het blijft knagen. Misschien omdat ik nog mogelijkheden zie. Ik kan het nog niet loslaten. En gelukkig mijn man ook nog niet. We gaan dus voor nog een nieuwe ICSI poging. De zoveelste. Ons 7e jaar in de MMM. Met als hoogtepunt in 2011 een zwangerschap en in 2012 de geboorte van onze dochter. Ik zou het heel graag nog eens mee willen maken. Alleen toen heb ik echt totale rust ervaren. Maar ondertussen geniet ik echt van onze dochter. Ben me misschien wel bewuster van haar dan welke ouder dan ook. Ik functioneer er goed onder en praat er makkelijk over. De MMM is gewoon een onderdeel van ons leven geworden. Zoals een ander andere gebreken in z'n leven heeft moeten passen. Dus helaas, tips kan ik je niet geven. Kan alleen maar zeggen dat je niet te streng voor jezelf moet zijn. En je een dikke knuffel geven!
Wat een mooie antwoorden. Ik denk dat ik een nieuwe afspraak maak voor september/oktober. Heel gek misschien maar misschien geeft het rust wetende dat het vervolg er misschien alsnog komt. Verder wens ik jullie heel veel succes sikki!!