Ik denk er niet luchtig over maar ik vind dit een misselijk stukje. Mijn zoon huilt gelukkig niet veel (meer) en ik heb hem ook nooit laten liggen brullen maar als je een kindje hebt wat heel veel huilt en je voelt je al zo hulpeloos dan kan zo'n stukje je nog een veel onzekerder maken denk ik.
Euh je moet het wel in de context zien. Dat stukje gaat erover dat je een kindje alleen laat huilen. Ik heb ook regelmatig met een huilend kind gezeten, die echt niet rustig te krijgen was. Maar dat vind ik wat anders, ik was er dan in ieder geval bij. Ik heb hem zelden alleen laten huilen, een enkele keer toen ik er zelf doorheen zat en even een adempauze nodig had.
Hoi Niva, ik weet dat het een stukje uit een boek was, lekker slapen zonder huilen toch? Ik snap hoor dat je niet wilt dat je kindje zoiets voelt! Maar ik denk er inderdaad anders over, al weet ik niet of dat luchtiger is Ik ben blij er anderen zijn die ook moeite hebben met dit citaat, mijn kindje huilt nl. ook wel eens heeeel erg als hij bij me is en dan is het niet zo leuk om te bedenken dat hij zich zo voelt. Als ik hem dan trouwens in zijn bed leg is het overigens vaak snel over, dus volgens mij is hij dan vooral doodmoe.
Dit is toch echt wat anders volgens mij. Het citaat van Pantley gaat over een kindje dat ligt te huilen om mama of papa en alleen blijft. Er komt geen reactie op zijn roepen. Jij bent bij je kindje, je kindje voelt en merkt je aanwezigheid. Soms weet je gewoon niet wat er is en kun je ze niet troosten. Maar je bent er wel voor ze. Volgens mij maakt dat een heel verschil. (Overigens vond ik dit stukje ook het minst geslaagd van het verder fantastische boek. Het werkt wel erg in op je gevoel. Maar aan de andere kant, je weet het niet, en ik wil niet dat mijn kindje zich zo zal voelen en zal binnen mijn mogelijkheiden alles doen om dat te voorkomen.)
Sorry, maar waar zijn we mee bezig? Ik ga er van uit dat moeders het beste met hun kindje voor hebben en dat ze proberen de behoefte van het kind te herkennen en eraan te voldoen. Het bovenstaande stukje (ik weet dat het niet van jou persoonlijk is Talia) vind ik tenenkrommend. Als dat de manier is om moeders 'aan te spreken'... Wie heeft zich hier zo zitten inleven in baby's? Gaat het uiteindelijk niet om de band tussen moeder en kind en niet om de (eeuwige) schuldgevoelens die keer op keer worden opgewekt bij moeders. Moeders die nog moeten leren, moeders die onzeker zijn, moeders die het op hun gevoel willen doen. Ik geloof niet in perfectie, maar in hoe je OMGAAT met twijfels, onzekerheden, fouten, ervaringen... Ik weet niet of bovenstaande bedoeld is als 'lesje', als 'schuldinducerend', als hypothetisch... het maakt me eigenlijk ook niet uit, het staat me niet aan. Amber
Ik moet inderdaad ook eerlijk zeggen dat ik me al niet prettig voelde doordat mijn kindje zo veel huilt....door het lezen van dit stukje ben ik me ook nog eens schuldig gaan voelen!....elke keer wanneer ze nu huilt denk ik aan dit stukje..eerst dacht ik dat dit positief zou zijn maar ik merk dat ik er eigenlijk alleen maar nerveus en onzeker van word... Dewi blijkt het Kiss-syndroom te hebben weten we sinds gister...Het huilen gaat je door merg en been..
Hmm..als je het mij vraagt interpreteren jullie dit stukje niet zoals het de bedoeling is. Het is een stukje om je te motiveren je in te willen leven in wat je kindje voelt (zou kúnnen voelen) en los te komen van het laat-maar-huilen-valt-vanzelf-in-slaap-principe. Nergens wordt bedoelt dat je een slechte moeder bent als je kindje huilt.. Ik vind het dan op mijn beurt dus weer een klein beetje tenenkrommend dat mama's zich vaak zo op hun teentjes getrapt voelen. Mijn dochtertje heeft ook door merg en been liggen huilen en schreeuwen..vreselijk..dus ik kan er alleen maar trots op zijn dat we ons daardoorheen hebben geworsteld en geen moment het laat-maar-huilen-valt-vanzelf-in-slaap-principe hebben gehanteerd. Dit stuk doet dus voor mij niks anders dan bevestigen dat ik het goed zou kúnnen hebben gedaan zoals ik het heb gedaan.. Ik vind het dus soms ook best lastig als mensen heel gemakkelijk zeggen dat ze nou eenmaal een huilbaby hebben en dat er niks aan te doen is dus dat ze net zo goed naar beneden kunnen gaan..En volgens mij wordt er een beroep gedaan op dié mama's die denken dat ze daar goed aan doen.. Toch? ' het is gewoon een passage uit een boek, meer niet..'
Ik snap het niet. Is dit nou echt allemaal naar aanleiding van dat artikel? Dat gaat over babies die buitengewoon veel huilen. Niet over alle andere normaal huilende babies. Wat is er in het geval van normaal huilende babietjes nou zo erg aan om ze even te laten huilen? Bij ons heeft het in ieder geval PERFECT en SNEL geholpen. Onze baby wilde toendertijd ook niet slapen. Steeds huilen. En mama of papa pakte hem dan weer. Achteraf bleek dat dat het ritme van onze baby juist in de war schopte en onze baby er dus alleen maar nog vermoeider van werd. En daardoor nog meer ging huilen. Eigenlijk heel logisch. Na even doorbijten hadden we binnen een week een supertevreden baby door hem te laten huilen. Hij was niet alleen tevreden in zijn bedje (hij was gelijk stil als hij in zijn bedje werd gelegd), maar ook overdag. En reken maar dat papa en mama daardoor ook een stuk rustiger werden. O,o,o, wat ben ik een wrede moeder.
Is goed lezen nou zo moeilijk? Nou heb ik al 2x uitgelegd dat het gaat over kindjes die bewust alleen gelaten worden en NIET over kindjes die veel huilen en waar het gewoon niet lukt om ze te troosten. Maar waar je wel bij bent.
Dan heb je huilen en huilen. Eventjes laten huilen om in slaap te vallen, dat hebben veel kindjes nodig. Urenlang laten huilen/krijsen helemaal alleen, dat is iets heel anders. Ik kan me voorstellen dat het heeeeeel moeilijk is als je een huilbaby hebt. Maar er is dan eigenlijk altijd wel iets aan de hand en zeker deze baby's hebben hun ouders hard nodig. Ik snap best dat je ook af en toe een adempauze nodig hebt en 5 of 10 minuutjes even wegloopt, is soms ook echt wel nodig als moeder zijnde. Maar urenlang alleen laten huilen omdat je er toch niets aan kan doen, dat vind ik echt zielig. Tuurlijk is het moeilijk om bij je huilende baby te zitten terwijl je niets kan doen, maar voor een baby is het zo belangrijk te weten dat zijn ouders er voor hem zijn. Ik heb soms ook wel eens, als ik er doorheen zit, dat ik zoiets heb van: zoek het uit, huil maar even lekker. Maar dat kan ik dus echt niet, dus doe het uiteindelijk niet. (nu huilt Eva niet zoveel, maar als ik moe ben of me niet lekker voel zit ik er soms snel doorheen , vooral omdat het altijd met slapen huilen is, omdat ze gewoon niet wil slapen/niet in slaap kan vallen, terwijl ze wel heel moe is).
Misschien moet IK duidelijker zijn. Nogmaals: Sorry, maar waar zijn we mee bezig? Ik ga er van uit dat moeders, ook moeders die hun kindje bewust alleen laten, het beste met hun kindje voor hebben en dat ze proberen de behoefte van het kind te herkennen en eraan te voldoen. Het bovenstaande stukje (ik weet dat het niet van jou persoonlijk is Talia) vind ik tenenkrommend. Als dat de manier is om moeders 'aan te spreken'... Wie heeft zich hier zo zitten inleven in baby's? Gaat het uiteindelijk niet om de band tussen moeder en kind en niet om de (eeuwige) schuldgevoelens die keer op keer worden opgewekt bij moeders, en in dit geval dus moeders die hun kind bewust alleen laten. En moeders die nog moeten leren, moeders die onzeker zijn, moeders die het op hun gevoel willen doen. Ik geloof niet in perfectie, maar in hoe je OMGAAT met twijfels, onzekerheden, fouten, ervaringen... Ik weet niet of bovenstaande bedoeld is als 'lesje', als 'schuldinducerend', als hypothetisch... het maakt me eigenlijk ook niet uit, het staat me niet aan. Amber-zij-kan-lezen-als-de-beste-lalala-en-heeft-een-hekel-aan-belerend-gedoe-en-zij-laat-haar-Lize-nooit-huilen-en-nooit-alleen-maar-misschien-doet-zij-ook-niet-altijd-het-beste-tralalie
Net als Renata hebben wij ons kindje ook bewust laten huilen volgens het laat-maar-huilen-valt-vanzelf-in-slaap-principe. En dat heeft hem enorm geholpen. Wij maakten hem ook alleen maar moeier door hem steeds weer op te pakken. Hij huilt nu soms nog heel even en slaapt veeeel meer dan eerst. En is een supertevreden kindje! Dus je hoeft niet per se los te komen van dit principe, want het kan heel goed werken. Daarom had ik ook zo'n moeite met het citaat uit Pantley, je krijgt onnodig nogal een schuldgevoel van. De sleutel ligt volgens mij bij je kindje! Die van ons huilt zich bijna nooit overstuur en daar werkt het laten-huilen principe heel goed voor. Een baby die uren ligt te krijsen, dat is, zoals zoveel mensen als schreven, een heel ander verhaal. Daar zou ik ook bij gaan zitten. Amber, ik ben het dus helemaal met je eens, een goede moeder herkent en gaat in op de behoefte van haar kindje en dat is dus bij ons soms ook gewoon laten huilen. En soms niet!
het stukje kwam dus niet persoonlijk van mij maar was een citaat uit een boek. en het gaat idd over babay's die huilend in hun bed worden achter gelaten om vanzelf in slaap te vallen(daar ging trouwens het artikel ook over en niet enkel het stukje wat ik neer heb gezet) je hebt dus idd maar 2 stromingen mensen die er echt tegen zijn en dan weer wel mensen die hun baby's graag willen laten huilen... zoals ik al zei ben ik erg tegen het in slaap laten huilen.
Oh.. das toevallig, ik heb hierover net een topic geopend, ik weet soms namelijk niet zo goed wat ik ermee aanmoet als hij soms huilt. Ookal huilt Can helemaal niet veel! Ja, ik snap dat je een baby niet een half uur moet laten huilen, zoals dat al eerder gezegd is, dat zou ik ECHT niet kunnen! Maar kan het kwaad om een baby 5 a 10 minuten te laten huilen als je zeker weet dat hij geen honger kan hebben en een schone luier heeft (ik vind dit ook vaak al erg moeilijk hoor trouwens, ik heb de neiging om wel direct te gaan kijken).
Getsie.. moet er niet aan denken dat Can zich zo zou moeten voelen.... het opent inderdaad je ogen. Ik ga het boek ook eens halen bij de bieb, ben heel nieuwschierig!
Hoi Talia, Nou moet ik toch even wat opghelderen, ik laat mijn baby zeker niet 'graag' huilen. Ik vind het altijd heel naar als hij huilt! Maar ik weet ook dat het niet helpt als ik ga kijken (doe ik wel hoor, maar zodat hij me niet ziet) of hem op ga pakken, integendeel, meestal duurt het dan nog veel langer. Anique, zoals ik zei denk ik wel dat het van je kindje afhangt of je het laat huilen of niet, maar hij krijgt echt geen hechtingsstoornis oid als je hem even laat huilen. Soms zijn kinderen gewoon echt moe en dan huilen ze van moeheid (en niet van pure ellende zoals dat citaat zegt, maar dat is mijn mening hoor). Bij ons heeft het dan wel geholpen om hem dan niet nog verder wakker te houden door er heen te gaan en hem op te pakken. Maar zoals je ziet zijn de meningen hierover nogal verdeeld
Dat kan geen kwaad! Ik denk dat het zieliger is om hem er iedere keer weer uit te halen. Sommige kinderen hebben het nu eenmaal nodig om zich over te kunnen geven aan de slaap! Dat is volgens mij ook helemaal niet waar het over gaat met dit artikel. Iedereen snapt dat stelselmatig laten huilen niet goed is voor een kind. Wij laten hem ook even huilen om in slaap te vallen. Als we dat niet zouden doen zou hij niet slapen. En dan bedoel ik dus inderdaad bewust alleen op zijn kamertje laten. En ik geloof er niks van dat een kind zich dan zo voelt als in het stukje staat beschreven. Als hij hartstikke vrolijk en uitgerust wakker wordt en je er een veel vrolijker kind door krijgt is het toch goed.