Graag zou ik dit even met jullie delen... Mijn zus is al zo'n 5 jaar bezig met hun kinderwens... Dit wil niet lukken en zijn nu bezig met hun 3e ivf poging... Mijn man en ik hebben eind september besloten te stoppen met de pil en zijn nu dus bezig met de 2e ronde... Tot nu eigenlijk gelijk regelmatige cyclus gehad... Maar goed daar gaat het nu niet om... Ik vind het namelijk verschrikkelijk voor mijn zus. Ik weet hoe graag zij dit wilt en gun het haar ook enorm erg. Zo erg dat ik me nu al druk maak hoe ik haar ooit moet gaan vertellen dat ik wel zwanger zou zijn. Zij zou heel blij zijn voor ons maar ik weet dat dat toch een enorme klap zou zijn voor haar. Zijn er hier misschien meerderen die hier ook mee te maken hebben of hebben gehad in hun omgeving? Hoor graag hoe jullie hiermee zijn omgegaan...
Een goede tip is, denk ik, om het vooraf met je zus te bespreken en te vertellen dat jullie nu ookklaar zijn voor 'de volgende stap' in jullie leven. En dat het waarschijnlijk dus zo kán gaan zijn dat jij straks nieuws bebt, dat voor haar heel veel impact kan/zal hebben. Vraag haar of ze wil nadenken over hoe ze het -indien het zover komt- zou willen horen...zodat jullie hierover afspraken kunnen maken en het geen dramatische, shockerende gebeurtenis wordt, maar een moment dat jullie dichter bij elkaar zal brengen...en laten we hopen dat jullie elkaar tegelijk kinnen verblijden met nieuws of elkaar dan heel snel opvolgen!
Ik heb dat ook gehad. Ook al ging het bij mij ook niet snel maar toen ik zwanger was vond ik het heel erg om het te vertellen tegen mijn schoonzus en zwager die gingen toen het icsi traject in.ze deden heel blij maar mijn schoonzus heeft mij mijn hele zwangerschap niet bezocht of gebeld ofzo. Gelukkig is het bij hun na de zoveelste behandeling ook gelukt!
Wat Victoire zegt vind ik een goede oplossing. Bespreek het nu al, dan kan ze vast een beetje aan het idee wennen. Het zal hoe dan ook wat emoties losmaken, maar als je het nu al zegt kan ze zich vast een beetje voorbereiden.
Ik zou het een keer laten vallen dat je ermee mee bezig bent, maar verder zou ik het me er op t moment niet druk om maken. Het is niet te hopen maar wie weet duurt het bij jullie net zo lang.
Heb het van de week tegen der verteld... Ze was erg enthousiast en vond het super leuk! Was zelf ook enorm opgelucht!
Ik had het ook met mijn schoonzus. Ze heeft altijd veel moeite om zwanger te blijven. Veel miskramen gehad. Ze hebben al wel een zoontje maar ook dat heeft drie jaar geduurd. Gelukkig is ze nu 15 weken zwanger, ondanks veel bloedverlies gaat het met het kindje heel goed. En ze begon er toen ook zelf over wanneer wij zouden beginnen. Maar voordat ze dat had gezegd heb ik er wel een nachtmerrie over gehad