Hoi, Heb afgelopen vrijdag onze 2de IUI gehad, was erg vervelend omdat een assistent het uitvoerde. Omdat ze het nog niet zo vaak gedaan had heeft de gyn het later overgenomen. Nu nu ik de hele tijd last van krampen in mijn buik, net of ik ongi moet worden. Heeft iemand anders daar ook last van? Ik hoor graag een reactie!
Dit is onprettig, maar eigenlijk heel normaal. Omdat er bij spuitjes/slangetjes normaal gesproken vloeistof achterblijft als je ze leegspuit (vergelijk het met een rietje, waardoor je nooit die laatste paar druppels limonade opgezogen krijgt) laten ze ook altijd een hoeveelheid lucht in het spuitje zitten. Dit om er dus voor te zorgen dat echt al het zaad in je baarmoeder verdwijnt. Soms zit er wat te veel lucht in de spuit en dat verdwijnt dan ook in je baarmoeder. Dit kan de rest van de dag een kampend gevoel geven. Je lichaam moet deze lucht eerst weg zien te werken. Niets om je zorgen over te maken dus! Hoop dat je over 2 weken een mooie positieve test hebt!!!
Hoi, dank dat je zo snel reageert maar ik heb afgelopen vrijdag mijn IUI al gehad. We zijn dus inmiddels 5 dagen verder! Heb eigenlijk die kramp sinds gisteravond!
Dan kan het niet meer van de IUI zijn. In ieder geval niet van de behandeling zelf. Maar eh... misschien bloeit er wel iets moois!!! Innesteling of zo... Spannend!
Nou dat hoop ik dan zeker ja! Maar je word zo onzeker van al die lichamelijke klachten. Heb dit gevoel precies zo als ik ongi moet worden. Maar het zou ook wel vroeg zijn natuurlijk om ongi te worden. Heb jij zelf die klachten ook wel eens gehad? En lees ik nou dat je al 8 IUI's gehad hebt??
Yep, 8 alweer. Nu een beetje andere problemen. krijg komende maand een laparoscopie, waarbij waarschijnlijk mn eileiders eruit gaan. Daarna over op IVF. Enne... ja, ik ken dat gevoel. Had het toen ik zwanger bleek, maar ook wel eens zonder zwangerschap. Duimen maar!!!
Ik heb vandaag ook de hele tijd met vlagen krampen in mijn buik. Vanmorgen naar het ZH geweest voor bloed afnemen om het progesteron te bepalen. Volgende week woensdag moet ik komen voor een zwangersschapstest. Echt super spannend. Maar zie je tegen de laparoscopie op? En de IVF?
Hoi El10, Ik heb mijn vorige IUI-cyclus ook veel krampen gehad. Bij de uitgangsecho bij de start van de IUI erna bleek er vocht bij de eierstokken te zitten. Volgens de gyn kon dat krampen veroorzaken en was het verder niet erg. Deze maand heb ik er veel minder last van (gister IUI gehad). Succes, Kanshebber
Hier elke keer last van krampen na een iui. Vaak 2 weken lang. Kan geen kwaad volgens de gyn. Je mag gewoon paracetamol hiervoor gebruiken. Heb 6x iui gehad, waarvan 6x kramp. Als je het vaker hebt na de iui kan je vragen of ze het wat langerzamer inspuiten. Hier scheelt dat in de krampen. Kan zijn dat je baarmoeder heftiger reageert op de vloeistof inspuiten. Verder zijn ze toch aan het rommelen geweest, zeker omdat het niet lukte. Zolang het niet te erg wordt, je geen koorts krijgt enz gewoon rustig aan doen. Je lekker laten verwennen, evt kruik op je buik of een warme douche. Maar heeft geen invloed op wel of niet zwanger worden. En als je wel zwanger bent kan je ook het gevoel van ongi-krampen hebben schijnt. Dus ja, kan alle kanten op. Mocht je vragen hebben stel ze gerust.
Hoi Zonnetje, 'Fijn' dat je mijn klachten herkend, het is gelukkig niet o erg om een pcm te nemen. Maar Merah en Zonnetje jullie hebben allebei al veel IUI's achter de rug. Ik heb net de 2de keer gehad en vind het best wel pittig allemaal. Zo vaak terug naar het ZH en dan die teleurstelling als het weer niet gelukt is. Hoe gaan jullie daar dan mee om? En het lijkt wel of in mijn omgeving ineens iedereen zwanger is waarbij het wel gewoon allemaal lukt! Liefs EL10
Bij mij komt ook de ene na de andere met 'heuglijk' nieuws. Tja, hoe ga je daar mee om? De ene keer beter dan de andere. IUI vond ik redelijk meevallen. Ik werk in hetzelfde ziekenhuis als waar we onder behandeling zijn, dus alle follikel-metingen ed doe ik gewoon even tussendoor. Na mn laparoscopie hopen we door te kunnen voor IVF. Dat lijkt me wel een stuk pittiger... Ik merk bij mezelf dat de teleurstellingen minder worden. Klinkt misschien gek, maar de mmm wordt een soort van routine. Het gaat bij je leven horen. Op een gegeven moment realiseer je je dat het niet vanzelfsprekend is dat het gaat lukken, je bouwt enige reserve in. Ik kan het niet goed uitleggen...
Hier gaat het met ups en downs. En inderdaad erg veel moeite met mensen die zwanger zijn. Heb ik inderdaad heel veel moeite mee. Ik heb na elke ronde een cyste door de hormonen, dus hierdoor om de maand iui. En dus ook regelmatig een maand rust. Nadeel is dat het wel lang duurt. Maar hierdoor soms wel even net weer energie opgedaan voor de volgende behandeling. Heb 1x 2 pogingen achter elkaar gedaan. En dat was inderdaad pittig. Hier regelmatig huilbuien, dipjes, moeite met baby's, zwangere mensen Ik denk vooral aan mezelf, wat ook al een hoop problemen heeft gegeven, omdat mensen het niet snappen dat ik het even niet kan opbrengen. En ik probeer toch ook maar verder te leven. Merk wel dat ik ondertussen dingen anders inplan. Dat ik ook nadenk over invulling van leven zonder kinderen. Dus probeer je rust te vinden, je ontspanning en denk vooral aan jezelf. En hopelijk heb je wat mensen in de omgeving die je wel snappen en je steunen. Maar is inderdaad erg pittig, vooral het geregel op het werk. Maar ja, de wens is nog steeds groter, dus zet tanden even op elkaar. Ziekenhuis van de iui was vlakbij mijn werk en niet zo heel ver van huis. Ga nu met ivf beginnen in dec of jan. En dan ben ik zo 2u/2,5uur in totaal onderweg voor een fm. Dus wordt dan helemaal pittig. Maar ja, we moeten iets. De teleurstelling is bij mij elke maand even groot hoor. En de laatste iui helemaal, omdat dat dus inhield dat we voor ivf moeten. Misschien scheelt het ook dat hier enige discussie is geweest over ivf. Ik wilde door en man ziet het wat minder zitten. Maar je gaat er niet zomaar vanuit dat het lukt inderdaad.
Hoi allemaal, Ik herken dat vreselijke gevoel van jaloezie, teleurstelling, boosheid etc. als anderen (schijnbaar) eenvoudig zwanger zijn geworden. Momenteel zijn veel van mijn vriendinnen ook aan het proberen... Ik vrees bij ieder contact met hen dat ze mij het 'blijde' nieuws vertellen. Ik voel me soms echt een kreng omdat ik héél onaardige gedachten heb bij sommigen die ineens zwanger zijn. De minst erge is nog dat ik hoop dat de zwangerschap veel langer zal duren zodat ik ze kan inhalen. Lekker realistisch dus De teleurstelling bij een nieuwe menstruatie is groot maar ik kan me er altijd goed overheen zetten. De teleustelling bij weer een zwangere in mijn omgeving is veel groter. Wat ik erg vind, is dat ik mijn slechte gedachten natuurlijk niet kan delen met vriendinnen, want dat hebben ze gewoon niet verdiend en ze zouden vervolgens denk ik liever uit mijn buurt blijven. Ze steunen mij waar ze kunnen, maar ze kunnen het gewoon niet 100% begrijpen. Ik heb ze wel gevraagd mij niet te 'sparen' door het mij lang niet te vertellen als ze zwanger zijn, en begrip te hebben als ik stilval. Daarna pijnig ik mijzelf door toch te proberen bij hun zwangerschap betrokken te zijn. Het zijn immers vriendinnen en bovendien wil ik ook een band met hun kindjes; helemaal als ik het ons onverhoopt nooit gaat lukken. Want ja, heel soms begin ik mij toch een leven zonder kinders voor te stellen. Nog niet echt aanlokkelijk, maar ik denk niet meer zoals eerst dat ik dan alleen nog maar ongelukkig zou zijn.
@kanshebber: hier ook vaak genoeg zulke gedachten gehad hoor. Maar ja, kan je inderdaad niet delen met andere mensen.
Ik herken alles wel wat jullie zeggen, ook veel zwangere vriendinnen of vriendinnen die net hun eerste kindje hebben, heb nu ook een zwangere zus zij is 2 jaar ouder dan mij. Vorig jaar rond deze tijd tegen haar verteld dat wij bezig waren om een kindje te krijgen (en dat het niet lukte), vertelde zij dat ze gestopt was met de pil. In januari kwam ze met het nieuws in verwachting te zijn. Toen na 6 weken een miskraam toen na 2 mnd weer zwanger, nu is ze in januari uitgerekend. Heb het er best moeilijk mee en vind het ook heel jammer er niet helemaal voor haar te kunnen zijn. Zij vindt het ook moeilijk maar begrijpt me wel (voor zover ze dat kan)! Maar ja, misschien is het deze keer toch gelukt! Ik hoop het zo!! Woensdag zullen we het weten