Hallo Allemaal, Vandaag ongesteld geworden 1 dag voordat we anderhalf jaar bezig zijn. Ben nu op een punt dat ik niet weet hoe het verder moet. Ik weet nog dat we ruim twee jaar geleden vol volle moed en toekomstplannen onze wens bespraken dagen lang dromen en fantaseren. Ik vraag mij soms al af dit ons lot is. Dat een kindje ons niet voorbestemd is. Zijn er meer mensen die al langer dan 1 1/2 jaar bezg zijn? Hoe gaan jullie om met je gevoelens? Hoe praat je met je partner? De mijne is niet zo een prater in dit opzicht. Praat je er ook over buitens huis? Dat vind ik nog het ergst dat je overal waar je komt die grappige opmerkingen krijgt van wanneer gaan jullie nu eens aande kinderen! Vrijdag gaat mijn man voor de tweede keer op zaadcontrole omdat het de eerste keer niet goed was. Ben nu al misselijk van de zenuwen. Je blijft toch stiekum hopen dat het allemaal goed komt. Groeten nicole
Pff erg vervelend! Ik hoop dat de uitslag goed is en dat jullie een passende oplossing kunnen vinden!
@ Nicole B: Meid ik ken dat helemaal! We zijn nu ook bezig sinds mei 2005 en nog steeds zonder het zonder het zo gewenste resultaat! We hebben 4 IUI behandelingen achter de rug en ik ben 15 januari begonnen met decapeptyl spuiten i.v.m. IVF/ICSI. Ik hoopte dat het deze maand nog snel spontaan kon lukken, maar denk dat het toch mis is. Ben wel 2 dagen overtijd, maar het voelt alsof de elk moment zullen aantreden. BALEN! Me vent heeft ook slecht zaad! Groetjes en ik zal voor je duimen! Suc6! Marjo
Wel herkenbaar Nicole. In April 2005 kwamen wij tot de conclusie dat we het wilden gaan proberen om nog een klein wonder op de wereld te zetten. In Juli is hubbie's sterilisatie ongedaan gemaakt. Nu ook zo'n anderhalf jaar geleden. We hebben er best veel overgepraat, er is ook veel gebeurd want hier moeten we het zonder hubbie's zaadjes stellen. Operatie mislukt. Maar we hebben een oplossing. We hebben veel gepraat maar waarover kunnen we nog preaten. Het zijn steeds herhalingen. En dromen doen we ook nog wel, maar ook dat wordt minder. Het lijkt zo uitzichtsloos. En wat kan de buitenwereld zeggen. Sterkte en succes. Het lijkt taboe.
Ahh.. meid ! Succes!.. Hoop dat je snel een positieve test in handen heb het is je van harte gegunt.. ________________________ ronde 2 voor ons hummeltje ________________________
Hoi Nicole, Wij zijn al bezig vanaf januari 2005. Deze maand dus precies 2 jaar! ik weet ook niet meer wat ik moet doen soms. Alle onderzoeken heb ik afgelopen zomer al gehad en alles is tot nu toe goed bij ons beiden. Mijn vriend is 3 keer gecontroleerd, althans zijn zaad haha en de eerste keer zaten er bijna geen levende zaadcellen bij, de tweede keer veel meer en de derde keer wat zijn zaad uitstekend! HOE KAN HET NOU NOG STEEDS NIET RAAK ZIJN. Ik word er zo moedeloos en verdrietig van, maar mijn vriend heeft er geen moeite mee. Hij kijkt er heel anders tegenaan en dat botst af en toe wel. Hij begrijpt me wel, maar ook weer niet. Bijv: ik reageer een beetje terug gehouden op zwangerschappen in onze omgeving, omdat ik er toch verdriet bij voel, maar mijn vriend is reuze blij voor hen en denkt niet eens aan de situatie waar wij in zitten. Kindje komt vanzelf wel een keer zegt hij. Volgende maand beginnen we met I.U.I. Kop op! Onze tijd komt echt nog wel! Groetjes Len
TERUGHOUDEND bedoelde ik hierboven trouwens. Ben de laatste tijd een beetje in de war met woorden. Stom zeg.
Hoi, zelf ben ik niet anderhalf jaar bezig, maar ik wil je even veel sterkte wensen.... Veel liefs en een knuffel Marieke
toen wij vorig jaar januari stopte met de pil hadden we ook totaal geen idee dat het niet zou lukken omdat wij al 2 kids hebben samen, 1tje waarvan ik zwanger werd de 1e ronde, en de 2e dwars door de pil heen toen ik ziek was... dus tja op het moment dat je besluit dat je graag nog een 3e zou willen heb je toch ergens (stom achteraf) het idee dat het ook wel ff zo 1-2-3 zou lukken....helaas nu een dik jaar verder nog steeds niet... we hebben inmiddels wel een zaadonderzoek achter de rug 2006 en daaruit bleek dat zijn zaad niet helemaal goed was, concentratie was minder en weinig levendig en hij bleek antistoffen aan te maken tegen zijn eigen zaadcellen... nu de 12 bij de uroloog geweest en die zei dat hij 28.000.000 mlj zaadcellen had dus niet echt iets dat je zegt het zijn er te weinig, en in samenspraak met de internist wordt zowel zijn zaad alswel zijn urine nagekeken, omdat er toch iets met zijn nieren is, maar ze niet duidelijk kunnen zeggen wat, en dat is waarschijnlijk de reden dat hij antistoffen aanmaakt...dan blijven de zaadcellen zeg maar op dezelfde plaats ipv dat ze naar de baarmoeder zwemmen... nu moet ie de aankomende 3 wkn zijn zaad en urine, zaad, en weer zaad en urine wegbrengen, en ik hoop natuurlijk van harte dat daar iets uitkomt waaruit blijkt dat de droom die we hebben niet in rook zal opgaan.... ikzelf zit er best wel eens mee, en heb van hem wel eens het idee dat het em weinig doet maar goed dat zal ongetwijfeld komen omdat hij zelf geen prater is, en als ik het aan hem vraag zegt ie als ik geen kinderen wil ga ik me niet helemaal laten onderzoek dus tja kan niet zeggen dat ik er nou echt goed met hem over kan praten omdat hij gewoon een heel nuchter iemand is en ik best wel veel wil praten maar dat gaat dus niet... ben idd blij dat ie de onderzoeken allemaal wil laten doen, omdat ls je hem in het ziekenhuis wil krijgen of bij de ha je al een 3/4 jaar bezig bent... ik weet niet echt hoe ik ermee om moet gaan maar heb wel een positief gevoel weet ook niet waar dat vandaan komt maar toch wel dat ik zoiets heb van het komt wel enkel duurt het wat langer.... weet niet of jullie dat ook zo hebben maar ik probeer maar op mijn gevoel te vertrouwen dat het allemaal wel goed komt... heel veel succes meiden...
ik ben vanaf vrijdag ook precies 1 jaar bezig en wij hebben besloten dat we het nog 6 maanden proberen en anders afspraak gaan maken bij de dokter. we houden moed mijn vriend is ook niet echt een prater maar als het er op aankomt dan doet ie het wel. wil iedereen heel veel sucses wensen en hoop dat jullie wens voor een wondertje toch mag uitkomen. liefs en dikke knuff kim
Geef de hoop niet op, hoe moeilijk dat ook is. Sommigen worden na 3 of 4 jaar toch zwanger. Pijnlijk dat mensen niet nadenken en 'grappige' opmerkingen maken. Ik hoop voor je dat je snel zwanger bent.
Wij zijn bijna een jaar met de pil gestopt en we zitten in ronde 7 dat we voor het echie gaan, zeg maar.. We zijn bijna 2 jaar getrouwd, als ze nu opmerkingen maken over kinderen, dan doen we alsof we ze nog niet willen, maar als ik over een half jaar nog niet zwanger ben, dan wil ik gewoon gaan zeggen dat het nog niet erg wil lukken, dan is het ook gelijk over met de (soms pijnlijke) opmerkingen..
Ja, mijn man en ik zijn begonnen in juni 2005 en nu bezig met ronde 17. Omdat ik 2 miskramen heb gehad in 2006 weet ik dat ik zwanger kan worden, maar dat neemt niet weg dat we niet allebei heel zenuwachtig zijn dat er mogelijk toch iets mis is, omdat ik alleem maar miskramen heb gehad, tot nu toe. We kunnen er goed over praten, ook met vrienden en sinds kort ook met de ouders (die hebben we pas net ingelicht over de hele situatie). Soms heb ik het er ook wel moeilijk mee hoor. Vooral iedere keer als ik weer ongesteld word, dan heb ik het even helemaal gehad. Een dag of 2 daarna geef ik mezelf een schop onder mijn achterste en gaan we er weer voor. Wat ik ook erg moeilijk vind is dat mensen in onze directe omgeving voortdurend voor mij invullen dat het "vast heel moeilijk zal zijn om te zien dat iemand anders wel zwanger is". Ze gaan me dan zo meewarig aan zitten kijken of willen eigenlijk niet vertellen dat 'die-en-die" zwanger is, want dat is zo lullig voor mij/ons. Maar het stomme is dat ik dat helemaal niet moeilijk vind. Ik vind dat juist hartstikke leuk en ik heb daar helemaal geen moeite mee. Zij zijn immers niet zwanger van mijn kind. Voor de rest hebben we veel 'steun' en kunnen we als we het er moeilijk mee hebben, goed over praten. Spannend, die nieuwe zwemmerscontrole. Ik duim voor je meid, dat het deze keer in elk geval beter is dan de vorige keer. Veel liefs en sterkte, Anouk.
Ik ook 1,5 jaar.. en het begint me nu op te breken. Ik zit tegen mijn menstruatie aan en als dit niet raak is dan gaan we verder in mmm, behandelingsplan enz. Ik heb bijna het gevoel dat het nooit meer gaat gebeuren, het voelde ooit zo dichtbij en nu.. nu voelt het totaal onbereikbaar. De meeste momenten voel ik me sterk.. Nu niet zo... moe.. moe en verdrietig.
hoi Ik ben een jaar bezig.En we hebben te horen gekregen dat mijn partner slecht zaad heeft, 5% van de cellen leefde... Tja, dan krijg je een klap in je gezicht...Maar ben nu van de schrik hersteld en morgen heb ik een afspraak bij de dokter. Moet zelf nl ook onderzocht worden. Ik ben het er helemaal mee eens dat mensen soms echt zo ontzettend dom kunnen reageren. Hoe vaak ik al niet te horen kreeg dat ik 'er minder aan moet denken' en zelfs een keer de opmerking: 'Je vriend kan het gewoon niet, moet de mijne het even voordoen, hahaha!" Heel pijnlijk allemaal, maar goed het blijven oppervlakkige mensen denk ik dan maar...
ja en die opmerking kwam van iemand die,na 3 maanden klussen, hoorde dat een collega van ons zwanger was en hierop zo'n scene (jankbui) heeft staan schoppen omdat ze zelf ongi was geworden...Ja sorry hoor, maar wat is nu 3 maanden? Ze is uiteindelijk na 7 mnd zwanger geraakt, maar ze was echt obsessief ermee bezig. En nu predikt ze tegen mij dat ik er te veel mee bezig ben en dat dat niet goed is.Plus die kutopmerking...
Ja meid, sommige mensen kunnen het je allemaal mooi vertellen als het eenmaal bij hun raak is, maar jij moet het toch op je eigen manier zien te doen. Ik hoop dat je dat soort dingen van je af kan zetten want het zegt meer over haar dan over jou. Liefs, Anouk.
De emoties lijken net een achtbaan. Je zweeft tussen hoop en vrees. Hoe je er mee omgaat, is voor iedereen verschillend. Mannen en vrouwen zijn hier ook weer verschillend in. Ik heb het een aantal mensen verteld, zodat ik soms wat kan spuien op dagen dat ik me niet lekker voel. Mijn vriend had liever niet dat iemand het wist, maar die begint er nu over na te denken om het te vertellen tegen bv. ouders en vrienden. Ik vind trouwens dat het de omgeving is die het je onbedoeld lastig maakt. Vragen en opmerkingen. Verder ligt er een taboe op. Dit vertelde de gyn ook. Je hoort het wel als het in 1 keer raak is, maar niet wanneer het heel lang duurt. Maar er zijn genoeg paren waarbij het niet zo vanzelfsprekend is, vergeet dat niet. Laatst maakte iemand een opmerking: "Als het zaad van mijn vriend niet goed is, dan zoek ik gewoon een ander." Was natuurlijk als grapje bedoeld, maar hij kwam hard aan.......... (zij weet niet dat het bij ons niet wil lukken)
Beste allemaal, wat fijn dat ik mijn gevoelens met mensen kan delen die in het zelfde lange schuitje zitten. Zou er geen forum voor dit onderwerp kunnen komen. Iedereen kan daar van tijd tot tijd even z'n hart en gevoel luchten. Of bestaat dit al? Ik heb het gevoel dat dit niet helemaal thuis past bij het forum zwanger worden. Hier vind ik toch heel veel reacties van mensen die net begonnen zijn. Ik ga vandaag nog een beetje zitten zielig doen met een doos chocolade glaasje wijn of zo en probeer er morgen weer het beste van te maken. Voor iedereen: kop op en succes ook met de mannen die soms wat moeilijker praten of dit onderwerp! Groeten Nicole