Lang geleden....

Discussie in 'Vlindertjes tot 16 weken' gestart door Linda10280, 14 aug 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Linda10280

    Linda10280 Fanatiek lid

    6 nov 2005
    1.764
    0
    0
    Huisvrouw
    Hoorn
    Ik weet het nog goed.
    Het was Februari 2004.
    Ik had een afspraak gemaakt om mijn spiraaltje te laten verwijderen bij de gyn aangezien mijn huisarts het touwtje niet meer kon vinden.
    Eenmaal in het zh werd ik dan toch verlost van mijn spiraaltje, en waren mijn man en ik helemaal klaar om te werken aan een brusje voor Kelsey.
    Al na 2 korte maandjes bleek ik in blijde verwachting te zijn.
    Ik kon me geluk niet op bij het feit dat we al zo snel in verwachting waren.
    Kort na dit geweldige nieuws ging het ineens slecht met mijn opa.
    Mijn lieve opa lag op zijn sterfbed.
    Ik weet nog dat ik naast hem zat en hij mijn hand vast hield.
    En ik dacht nog, "wat ligt leven en dood toch dicht bij elkaar"
    Ik kon het niet over mijn hart krijgen om mijn lieve opa op weg naar zijn einde te vertellen dat wij nieuw leven verwachtte.
    Dit zou zijn leidensweg misschien alleen maar erger gemaakt hebben.
    Na 3 lange en pijnlijke dagen overleed mijn opa dan toch op een mooie leeftijd van 93 jaar.
    Maar dit alles overschaduwde wel mijn zwangerschap.
    Ik kon de eerste weeken dan ook niet echt genieten van ons ukkie.
    Na een goed aantal weekjes verder te zijn, zijn we met gezin en vrienden lekker een dagje naar de efteling geweest.
    Ik ging uitteraad nergens in met gedachten op mijn zwangerschap.
    Het was al laat dat we thuis kwamen en we waren dan ook allemaal op.
    Ik heb me de hele dag prima gevoeld en heb nergens last van gehad.
    Tot het moment dat ik nodig naar de wc moest.
    Ik keek op naar m'n wc papiertje en zag tot mijn grote schrik dat ik bloed verloor.
    Niet heel veel....als een lichte menstruatie.
    Maar ik wist dat dit niet goed was.
    Met spoed en de nodige zenuwen ben ik naar de ehbo gegaan.
    Na lang wachten werd ik dan eindelijk geholpen en kreeg een inwendig onderzoek.
    Ik kon helaas geen echo krijgen in het zh, daarvoor moest ik bij de vk zijn.
    De arts vertelde me dat ondanks het bloedverlies mijn baarmoedermond nog mooi dicht zat en dat we 50/50 % kans hadden op een goeie afloop.
    Verslagen zijn we weer terug naar huis gegaan.
    Thuis aangekomen meteen op internet gedoken om een beetje wijzer te worden.
    Maar dat hielp me niet.
    De volgende dag de vk gebelt voor een afspraak.
    Ik kon pas de maandag daarop terecht. (dit was op een donderdag dat ik belde)
    In de dagen daartussen moest ik maandverbandjes dragen net zoals een hevige menstruatie.
    Het was zaterdag ochtend.
    Ik lag wakker in bed....had wat last van mijn buik.
    Ik wist al meteen dat dit geen gewone buikpijn was.
    Alles in mijn lijf vertelde me dat ik naar de wc moest.
    Maar iets hield me tegen....ik wou niet.
    Uitteindelijk toch noodgedwongen op de wc beland.
    En daar ging mijn vlinderkindje...ik voelde een grote stolsel en durfde niet te kijken.
    De wc loopt bij ons helemaal schuin af dus de stolsel was al niet meer te zien.
    En met een raar gevoel in mijn lijf trok ik door.
    De buikpijn was weg en het bloeden al minder.
    Ik voelde me leeg en vreemd.
    Het drong niet tot me door wat er nou was gebeurd.
    Maandag met zenuwen naar de vk.
    Ik had me er wel al op ingesteld dat er niets te zien zou zijn....maar toch he..die hoop die je nog koestert.
    Eenmaal daar ging ik klaar liggen voor de echo.
    Mijn hart was aan het racen....zou het misschien toch nog daar zijn?
    Maar er was niets meer....hellemaal niets.
    Mijn baarmoeder was ook al aan het krimpen.
    Ergens wist ik het ook wel, maar wou het niet geloven.
    Verslagen en leeg verliet ik de vk.
    Ik wist niet wat ik moest denken en hoe ik me moest voelen.
    Ik voelde de tranen branden....maar hield me groot...waarvor weet ik nog steeds niet.
    Eenmaal thuis gekomen met mijn man zonder veel woorden verwisseld te hebben sloot ik mezelf op in de wc.
    Ik wou niet dat iemand zag hoe ik me voelde....hoe ik helemaal kapot was van binnen.
    Ik huilde stilletjes....wou dat niemand me zag en hoorde....dit was mijn verdriet.
    Ik vergat zelfs even hoe mijn man zich wel niet moest voelen.
    Ik heb het er tot de dag van vandaag nog niet over gehad....mijn verhaal nooit verteld.
    Met 10 weken was ons vlindertje van ons heen gegaan.

    Lief klein vlindertje van ons, papa en mama zijn jouw nooit vergeten.
    Vanaf het moment dat we wisten dat je bij ons was hebben we jou in onze harten gesloten.
    Er gaat geen dag voorbij dat we niet aan jou denken.
    Ik heb het in die 3 jaar nooit gezegt, maar we hopen dat je gelukkig bent waar je nu bent.
    En lieverd, we houden van je...wij allemaal van hier tot waar de sterren fonkelen en verder!

    Heel veel vlinder kusjes van papa, mama, Kelsey damiën en jayden!
     
  2. Senninha

    Senninha VIP lid

    13 aug 2007
    62.755
    0
    36
    Hoi Linda,

    Ik weet het ook nog goed alleen is mijn verhaal anders.
    Wij raakten in februari 2004 zwanger van ons tweede kindje.
    Na 9 weken de eerste echo.
    Een week voor de echo verdwenen in ene al mijn zwangerschapskwaaltjes waardoor ik al mijn twijfels had of het nog wel goed zat. Bij de intake zei ik dan ook dat ik eerst de echo wilde hebben alvorens alle administratieve rompslomp in te gaan vullen, dit was op donderdag. Ik was al zo zenuwachtig. Helaas had mijn gevoel gelijk. Er was geen leven te zien en het vruchtje wat ze zag was niet ouder dan een week of 5. Maar misschien hadden we de cyclus misrekend en was ik minder ver zwanger dan we dachten. Omdat Pasen voor de deur stond moest ik tot dinsdag wachten op de volgende echo en in het ziekenhuis was ook voor die tijd geen plaats. Dinsdags kregen we wederom te horen dat ons kindje niet levensvatbaar was. Kapot was ik om dat weer te horen te krijgen. Woensdag naar de gyn, weer een echo en weer kregen we te horen dat ons kindje niet levensvatbaar was. Ik was op dat moment bijna 10 weken zwanger. Ze wilden me in het ziekenhuis nog een paar weken laten doorlopen om het de kans te geven uit zich zelf uit te drijven. Dat wilde ik absoluut niet. Als het al 5 weken niet goed zat zonder dat het vanzelf uitdreef wat zou er dan de komende twee weken anders gaan. En ik had thuis nog een kind om voor te zorgen. Ik wilde zo snel mogelijk gecurreteerd worden zodat ik het af kon sluiten. Ik heb moeten praten als brugman maar uiteindelijk was ik binnen twee dagen aan de beurt. Tijdens de operatie veel bloed verloren en daardoor bloedarmoede waardoor ik nog een maand thuis zat. Ik dacht dat na de curretage het wel kaar zou zijn maar de echt klap kwam pas eigenlijk daarna. Ik durfde niet meer naar mijn werk omdat ik me schaamde voor wat er gebeurd was want niemand op mijn werk wist dat ik zwanger was. Ook emotioneel knaagt het nog steeds aan me vooral als de dag (7 november mijn mans verjaardag nog wel te verstaan) in de buurt komt waarop we waren uitgerekend. Ik had mijn man zo graag dit kindje als verjaardag cadeau willen geven. Gelukkig raakte we na 3 maanden weer in verwachting en is in april 2005 onze dochter geboren. We hebben net sinds een maand in het geheim besloten dat we voor nog een kindje willen gaan. Maar het verlies van ons lieve * zal altijd moeilijk blijven. Ik had zelf altijd het gevoel dat het een meisje zou zijn geworden maar mijn zoon heeft het sinds een jaar over zijn broertje (die hij niet heeft) en dat hij heel ver weg is. Misschien weeet hij iets wat wij niet weten.........
    Liefs van Senninha.
     
  3. mexico

    mexico Actief lid

    2 mrt 2007
    340
    0
    0
    Ik herken jullie verhaal en heb er ook nog iedere dag moeite mee, voel het echt ook als mijn kinderen. Wat vaak door omgeving niet begrepen word :( . Ik zal in het kort mijn verhaal proberen te vertellen. Ik was 23 en had een relatie van 2 jaar , we wilden graag een kindje samen maar eerst ging mijn vriend nog op uitzending naar irak. Ik zou alvast stoppen met de pil, zo gezegd zo gedaan. Hij kwam terug en het was meteen raak dag 1 , maar onze relatie ging helaas stuk daar zat ik dan nog niet wetend dat ik zwanger was maar met liefdes verdriet. Ik was helemaal gebroken en ineens bedacht ik me ik was niet ongesteld geworden al best lang niet. Deed een test en ja ik was zwanger al 10 weken ongeveer. Helemaal gelukkig was ik , ik zou het houden en er alleen voor gaan zorgen ik leefde voor dit kindje. Maar helaas die droom werd snel verbroken met 13 weken begon ik te vloeien en moest toen de natuur haar gang laten gaan. Op 28 mei '05 werd het een vlindertje. Ik moest door maar het was erg moeilijk ik had mijn relatie breuk niet verwerkt en nu dit nog. Ik raakte totaal mezelf kwijt , en ook nog eens mijn baan ik werk op een kinderdagverblijf en hun vonden na een maand dat ik me aanstelde,en zocht mijn ex steeds weer op als ik het moeilijk had. Onze relatie kwam niet meer goed wel bleven we met elkaar omgaan en soms ook nog met elkaar naar bed. Ik werd heel erg ziek en kreeg daarvoor medicijnen. Achteraf bleek daarbij de pil niet de werken en ja hoor ik was weer zwanger en wel in dezelfde periode als dat jaar daarvoor. Wat was ik bang niemand wist ervan , ik wilde de eerste weken afwachten. En was bang mijn baan weer kwijt te raken. Toen de 12 weken waren verstreken werd ik wat rustiger maar ook die week kreeg ik een echo . Daar zat ik helemaal alleen en ja hoor het was alweer mis, het hartje was gestopt met kloppen. Ik wilde niet afwachten en na een paar dagen kreeg ik een curretage. En wel op 24 mei '06, ik heb alle twee deze miskramen nooit kunnen verwerken en voor mij gevoel zijn het mijn eerste 2 kindjes. Ik ben nu weer zwanger van mijn nieuwe vriend maar kan niet geniete van de zwangerschap, zou het wel willen maar ben te ongerust dat er iets fout gaat. Ik hoop dat mijn engeltjes mijn kleine bengeltje die bijna zal komen gaan beschermen en waar ze ook zijn gelukkig zijn.......
    Ik zal ze nooit vergeten ze blijven mijn engeltjes.


    xxx
     
  4. Senninha

    Senninha VIP lid

    13 aug 2007
    62.755
    0
    36
    Hoi Mexico,

    Hopelijk kun je dadelijk wel van je kindje genieten als het er eenmaal is.
    Ook al ben ik nu nog niet zwanger maar heb wel een onzeker gevoel, 1e keer goed, tweede keer fout, derde keer goed, vierde keer.........
    Je snapt hem wel denk ik.
    Laat je weten wat het is geworden?

    Liefs Senninha
     
  5. mexico

    mexico Actief lid

    2 mrt 2007
    340
    0
    0
    Ja ik zal ook zo blij zijn als die kleine er is , helemaal gezond , met alles erop en eraan. Na een miskraam of nog erger een kindje verliezen kun je volgens mij nooit meer zorgenloos zwanger zijn. Het hoort een mooie tijd te zijn maar voor mij is het ook een lange onzekere periode. Ik laat zeker weten als hij er is! Jij succes met klussen en laten we van het goede uitgaan ook nr 4 gaat goed ;)
     
  6. Meliske

    Meliske VIP lid

    29 mei 2006
    7.731
    0
    36
    NL
    linda, hoelang het ook geleden is, het blijft je altijd achtervolgen, en je zult er altijd je moeilijke momenten op na houden.
    Dit vlindertje zal altijd over jou gezinnetje waken.
    Sterkte meis!
     
  7. Linda10280

    Linda10280 Fanatiek lid

    6 nov 2005
    1.764
    0
    0
    Huisvrouw
    Hoorn
    Ooh meiden, "fijn" om te weten dat ik niet de eenige ben die de pijn nog voelt na zo'n tijd.

    @Senninha. wat lijkt me dat vreselijk zeg om te moeten wachten tot het vruchtje vanzelf afkomt.
    Ik had het "geluk" dat het bij mij snel ging.
    Maar daardoor heb ik het ook niet goed kunnen verwerken.
    Het was voorbij voordat ik door had wat er was gebeurd.
    Tja, en je zoontje, de onschuld van kinderen laat ze misschien wel meer zien dan dat wij kunnen zien.
    Ik vind het iig een mooie en ook rustgevende gedachten dat zij onse vlindertjes nog even kunnen zien.
    Ik zal hard voor je duimen als je over 10 dagen er weer een testje tegen aan mag wagen ;)

    @Mexico, Meid, 2 keer in 1 jaar je vlindertjes moeten verliezen.
    Ik vond 1 keer al zo verschrikkelijk.
    Ik kan me je angst ook goed voorstellen met deze zwangerschap.
    Maar toch hoop ik dat je met wat plezier kan terug kijken op deze zwangerschap en vooruit kan kijken naar het moois wat je straks te wachten staat.
    Ik was na mijn miskraam vrij snel weer zwanger.
    7 weken na mijn mk was ik alweer 3.5 weken zwanger.
    Ik heb zo'n stress gehad!
    Nadat ik die "magische " grens voorbij was, was ik alleen nog maar bang voor als het later in de zwangerschap zou misgaan.
    Bevallen van een baby die je niet mee mag nemen.
    Ik lees het hier op het forum helaas te vaak.
    Dat helpt mij weer herrinneren dat ook ik mens ben en dat mij ook had kunnen overkomen.
    Ik dank God dan ook op mijn blote knieën dat ik 3 gezonde kinderen heb.
    Maar ik sta er nu wel sneller bij stil dat het ook een wonder is.
    Ik heb van de zwangerschap van mijn middelste (jongen) ook helemaal niet genoten.
    Alleen maar in angst gezeten voor het onbekende.
    Achteraf heb ik hier veel spijt van.
    Ik kan helaas niets doen aan de wet van moeder natuur.
    Van mijn derde zwangerschap heb
    ik wel meer genoten....maar ook met angsten.
    Nu zijn we "klaar"
    We zijn blij met ons gezinnetje zoals het nu is.
    Maar de zorgen?...die blijven...dat zal altijd zo zijn.
    Toch laat ik het genieten nu voorgaan.
    Ik zou niet willen als er wel wat zou gebeuren, dat ik terug kijk en niet tot het volste genoten zou hebben van wat ik heb ;)
    Daar is het leven toch te kort voor.

    Meid...straks heb je een heel mooi kindje in je armen.
    Een kindje gegeven door 2 kleine engeltjes die hun mama het beste in de wereld gunnen!
    Geniet ervan! :)
     

Deel Deze Pagina