dag klein wondertje

Om ons verlies een plekje te geven heb ik besloten om mijn verhaal op te schrijven.

Na lang wachten was het begin november eindelijk zover. Ik was zwanger. Ons kleine wondertje zou eindelijk komen.
Op het moment dat ik 6 weken zwanger was kreeg ik krampen maar verder niets. Huilend ben ik naar bed gegaan ik wist zeker dat het foute boel was. Manlief belde de verloskundige maar kreeg het antwoord zolang er geen bloedverlies is hoef je je geen zorgen te maken. Langzaam kreeg ik weer vertrouwen en keek ik uit naar de eerste echo. Op 11-12 zouden wij ons kindje zien. Helaas was er geen kloppend hartje te zien. Ons kindje was gestopt met groeien met 6 weken. Ik wist het, ik had gelijk mijn gevoel was juist.
De volgende dag, de dag waarop ik 9 weken zwanger zou zijn, de dag waarop wij 8,5 jaar samen waren, de dag waarop we 1,5 jaar getrouwd waren werd ik gecurrateerd.
Voor zover zoiets goed kan gaan ging het goed. Na een paar dagen besloot ik dat het wel weer ging. Manlief ging naar het werk en ik probeerde langzaam weer zelfstandig te zijn. Aan het eind van de ochtend kreeg ik buikpijn. De buikpijn werd naar mate de dag vorderde steeds erger. Uiteindelijk na een gesprek met de verloskundige toch maar weer naar het ziekenhuis gegaan. Er bleek een stolsel te zijn ontstaan die er niet vanzelf uitging. Daar ging ik weer. Dit keer met pillen. De volgende dag was een hel. Uiteindelijk na twee dagen pijn lijden kwam het stolsel eruit en kon ik eindekijk lichamelijk gaan opknappen.

Emotioneel is het een zware tijd maar iedere dag ga ik een beetje vooruit en soms ook een beetje achteruit maar we komen er wel.
Ons kleine wondertje hebben we de naam Noa gegeven. Ondanks dat het al vroeg mis is gegaan is en blijft het ons eerste kindje. Ons kindje was alleen niet sterk genoeg voor deze wereld en zal voor altijd een plekje in ons hart hebben.

Door mijn verhaal hier te delen denk ik dat ik het weer een beetje beter kan verwerken.